All Chapters of สยบรัก: Chapter 11 - Chapter 20

"นายปล่อยฉันลงได้แล้วฉันเจ็บท้อง" มิลานเริ่มจุกท้องน้อย เพราะเวลาที่เขาเดิน ท้องของเธอเสียดสีกับไหล่แข็งๆ"อย่าพูดมากใกล้จะถึงแล้ว" ฝนเริ่มลงเม็ดแรงขึ้น ชายหนุ่มก็เลยต้องได้เร่งฝีเท้า เพราะกลัวว่ากล้องในมือของเธอจะเปียก"เบาๆ หน่อยได้ไหม! ฉันบอกว่าฉันเจ็บไง!" แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังยิ่งบอกให้เบาๆ เขาก็ยิ่งเดินเร็วแทบจะกลายเป็นวิ่ง"ถ้านายไม่หยุดฉันจะทิ้งกล้องลงตรงนี้""ก็ลองดูสิ!" ที่จริงเขาก็กลัวว่าเธอจะทำตามที่พูด แต่ถ้าให้เธอลงตรงนี้ คงต้องได้ทะเลาะกันก่อนกว่าจะถึงฝนคงตกแรงกว่านี้แน่เดินมาอีกเพียงไม่นานก็ถึงบ้านไม้ 2-3 หลังอยู่ในพื้นที่เดียวกัน เป็นบ้านไม้..แบบไม้จริงๆ ชั้นบนเป็นไม้เก่าๆ ทรุดโทรม ส่วนชั้นล่างเปิดโล่ง มีแคร่ไว้นั่งรับลมเล่นอึ๊บ! เสียงเขาวางเธอลงแคร่ไม้ "โอ๊ย!! นายช่วยวางฉันเบาๆ หน่อยไม่ได้หรือไง!""ไปกินช้างมาหรือไง""นายว่าฉันอ้วนเหรอ!""แล้วแต่จะคิดแล้วกัน! คนอะไรตัวแค่นี้แต่หนักฉิบหาย""ใครใช้ให้นายแบกฉันมาล่ะ!""ส่งกล้องคืนมา""ไม่!" หญิงสาวรีบจับกล้องซ่อนไว้ด้านหลังของตัวเอง"บอกให้เอากล้องคืนมา!" เขายื่นมือออกไปด้วยใบหน้าถมึงทึงแทบจะกินเลือดกินเนื้อเธอให้ไ

หญิงสาวนั่งมองเขากินอยู่แบบนั้นหลายคำ จนคิดว่าเขาจะไม่เก็บไว้ให้เธอกินแล้ว มิลานก็เลยรีบแย่งช้อนในมือของเขาออกมา แล้วถือมันไปที่ตุ่มน้ำ"เธอทำอะไร" ชายหนุ่มถามออกไปแบบสงสัย"ล้างช้อน" ..ใครจะไปกล้ากินต่อจากเขาล่ะ เธอล้างจนสะอาดแล้วก็กลับมานั่งลงที่แคร่ไม้ นิ้วเรียวล้วงเอาข้าวเหนียวในกระติบออกมา"..มันกินได้แน่นะ" หญิงสาวพูดออกมาเบาๆ กับตัวเองใบหน้าหล่อเผลอยกยิ้มขึ้น แต่ต้องได้รีบสลัดอารมณ์นั้นออกไป"กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน เอาไปเททิ้ง" เขาไม่พูดเปล่ามือหนายื่นไปยกถ้วยแกงปลาขึ้นมา"จะบ้าเหรอฉันยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว"ได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มก็เลยวางถ้วยลงที่เดิม"รีบกิน แล้วเก็บไปล้างด้วย""แล้วนายจะไปไหน" พอเห็นเขาลุกเดินออกมาก็เลยตกใจ เพราะแถวนี้มันน่ากลัวมาก ยิ่งมองออกไปด้านนอกก็มืดทุกทิศทุกทาง"ไม่ไปไหนไกลหรอก อยู่แถวนี้แหละ"พอเขาไปแล้วเธอก็ลองตักน้ำซุปขึ้นมาชิมดู"อืม..พอกินได้" มือเรียวปั้นข้าวเหนียวให้เป็นก้อนแล้ววางลงไปในน้ำแกง แล้วก็ตักมันขึ้นมามองดูก่อน"..กินได้แน่นะ" ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยกินข้าวเหนียว แต่ก็รู้แหละว่ามันมีอยู่บนโลกใบนี้เวลาผ่านไป..เธอนั่งรออย

สิ่งที่มิลานคิดอยู่ในตอนนี้ก็คือ ตกลงที่นี่เป็นซุ้มโจรจริงเหรอ ทำไมถึงเห็นแต่คนแก่กับผู้หญิง ส่วนผู้ชายวัยรุ่นหน่อยก็มีแค่พวกเขาสองคน แต่ในเวลานี้ เธอคิดว่าที่นี่แหละ เป็นที่ที่เธอจะหลบซ่อนจากไอ้เสี่ยบ้ากามนั้นได้ดี ไม่ต้องหาเรื่องหนีไปเที่ยวต่างประเทศอีกแล้ว ถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่เอื้ออำนวยความสะดวกเลยก็ตามทีตั้งแต่เขาหายไปพร้อมกับผู้หญิงสองคนนั้นก็ยังไม่เห็นกลับมา และตอนนี้เธอก็กำลังนั่งมองป้าดายหญ้าผักสวนครัวที่ปลูกไว้กินเอง"หนูอยากจะทำไหมล่ะ" วรรณีถามขึ้นเมื่อเห็นเธอได้แต่นั่งจ้องมอง"ฉันทำได้เหรอป้า""ทำได้สิ"หญิงสาวยกยิ้มขึ้นมาแบบปลื้มปริ่ม เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เธอรีบหยิบจอบเสียมแถวนั้นมาพรวนดิน"อีหนูเอ้ย ถ้าทำแบบนั้นสงสัยตายหมดแน่ ไม่ใช่หญ้านะ ผักน่ะมันจะตายหมด" ป้าพูดแบบขำๆ เพราะดูท่าทางแล้วเด็กสาวคนนี้คงจะไม่เคยจับงานด้านนี้มาก่อนเลย"แล้วเขาต้องทำยังไงคะป้า""มาเดี๋ยวป้าสอน"ที่จริงถ้าเธอจะหลอกถามป้าคนนี้ก็ได้ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกรักธรรมชาติ เพราะที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมเจ้าของบ้านยังใจดี ไม่เหมือนอีตาบ้านั่น"วันนี้ได้ปลาเยอะเลยครับป้า" มันคือเสียงของมะลิซ้อนที่บอก

ปลาที่ได้มาต้องรีบจัดการในวันนี้ เพราะพรุ่งนี้เช้าตื่นมาจะต้องได้ทำให้เป็นอาหารแต่เช้า ในขณะที่มะลิซ้อนและป้ากำลังฆ่าสัตว์น้ำที่เพิ่งจะจับมาได้ มิลานได้แต่นั่งปิดตาไม่กล้ามองดู เธอก็รู้แหละว่ามันคือวัฏจักรของโลกใบนี้"นั่งอยู่เฉยๆ ทำไม มาตักน้ำช่วยกันสิ""ตักน้ำทำไม" หญิงสาวละความสนใจจากสิ่งนี้แล้วมองไปที่เขา"ก็ล้างปลาที่หั่นเสร็จแล้วไง"มิลานต้องรีบลุกไปตักน้ำที่บ่อ เพื่อมาใส่ตุ่มไว้ ..นี่น้ำที่เธออาบอยู่ทุกวันต้องไปตักในบ่อเหรอ? แทนที่เธอจะขี้เกียจแต่กลับตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนใบหน้าหวานชะโงกลงไปดูบ่อน้ำ ถึงแม้ว่าบรรยากาศรอบข้างจะมืด แต่แสงจากดวงจันทร์และดวงดาวก็ทำให้มองเห็นได้ดี มันเป็นบ่อน้ำที่พวกเขาขุดกันลงไปลึกมาก และมีท่อวางเรียงกันเป็นชั้นๆ ถ้าจะเอาน้ำขึ้นมาใช้ต้องมีถังมัดด้วยเชือก แล้วก็สาวขึ้นมา"ทำไมไม่ต่อน้ำประปามาล่ะ""มีสมองช่วยคิดหน่อยได้ไหม ขนาดไฟยังไม่มีเลย""ทำไมต้องพูดแรงขนาดนั้นด้วย"พอเห็นเธอไม่ตอบโต้และพูดไปในเชิงที่น้อยใจเขาถึงนึกได้ "ไม่ต้องพูดมากน่าถ้าไม่ช่วยก็กลับไปนั่งที่เดิม ยืนเกะกะอยู่ได้" ว่าแล้วมือแกร่งก็เริ่มสาวเชือกเอาน้ำขึ้นมาเทใส่ถ

"นายเหนือนรก ฉันบอกว่าฉันเจ็บไง ฉันเดินเองได้" เดินออกมาได้สักพักเขาก็ยังคงลากจูงเธออยู่"เดินช้าๆ แบบเธอเมื่อไรจะถึง""นายจะรีบไปไหน ถ้ารีบนักก็กลับไปเลยไป๊!""ปากดี!""ใช่ฉันปากดี ใครจะไปปากหวานเหมือนแฟนนายล่ะ""ทำไมต้องชอบเอาคนอื่นมาพูด เวลาที่คุยกันด้วย""ขอโทษที่บังอาจไปดึงแฟนของนายลงมาเกลือกกลั้ว""นี่เธอ! ทำไมต้องชอบประชดประชัน!!"มิลานเลือกที่จะไม่พูดต่อ เพราะพูดไปก็คงจะทำให้เขาไม่ชอบใจ หญิงสาวก็เลยรีบเดินนำหน้าไปก่อนกลับมาถึง..เหนือตะวันก็รีบเดินขึ้นไปบนบ้านของลุงพงษ์ พอได้กล่องยาก็ลงมา"เอานิ้วข้างที่เป็นแผลมาก่อน""ฉันทำเองได้""อย่าทำเป็นเก่งนักเลย ส่งมือมา" ชายหนุ่มยื่นไปกระชากมือของเธอโดยไม่รอให้เธอเป็นคนยื่นมันมา"โอ๊ย! เจ็บนะ!!""แผลแค่นิดเดียวเอง ทนเอาหน่อยสิ""ฉันอยากกลับบ้าน" หญิงสาวพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ แต่ก็พูดให้เขาได้ยินด้วยนั่นแหละ"ไม่ให้กลับ""นักโทษประหาร เขายังรู้ก่อนเลยว่าทำไมถึงถูกประหาร นายจะไม่บอกอะไรฉันเลยเหรอ ว่าทำไมถึงจับตัวฉันมาแบบนี้""ข้างนี้เสร็จแล้ว ไหนเอาข้างนั้นมาดู" เขาขอดูข้างที่บวม"นายได้ยินที่ฉันพูดไหม""ได้ยิน..แต่เธอไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉ