บททั้งหมดของ สยบรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

"ยัยโก๊ะเอ้ย ฉันจะเอายังไงกับเธอดีเนี่ย!" ชายหนุ่มคว้าตัวหญิงสาวเข้ามาแนบไว้กับลำตัว แล้วก็ปล่อยให้คนที่เดินตามหลังทยอยกันเดินออกไปก่อน เพราะทางเดินมันแคบมากเขาก็เลยต้องได้จับเธอแนบไว้ ถ้าคนมองคงคิดว่าพวกเขายืนกอดกัน แต่ที่ไหนได้ นอกจากจะไม่ทำให้เธอตกลงไปในทุ่งนาของชาวบ้าน ยังช่วยให้ผ้าผืนนั้นไม่หลุดออกจากหน้าอกของเธออีก"หมั่นไส้!" จั๊กจั่นโมโหที่เห็นภาพนั้น และไม่ชอบใจเอามากๆ พยายามทำใจแล้วแต่ก็ทำใจไม่ได้สักที"หลบหน่อย!"พอเดินเข้ามาใกล้จั๊กจั่นแกล้งเบียดให้ทั้งสองออกจากทางที่เดิน แต่ใช้แรงเบียดเยอะไปก็เลยทำให้คนที่ยืนอยู่ริมคันนาถึงกับเสียหลัก"กรี๊ดดด" ทั้งสองล้มกลิ้งลงไปในทุ่งนาข้าวของชาวบ้าน ซึ่งใกล้จะได้เก็บเกี่ยวในอีกไม่กี่วัน แต่โชคดีที่คนตัวโตกอดรัดเธอไว้แล้วทิ้งร่างของตัวเองให้ล้มลงไปก่อน"จั๊กจั่นเธอทำอะไร!" คนที่ตำหนิก็คือตั๊กแตน พอตำหนิลูกพี่ลูกน้องเสร็จแล้ว ตั๊กแตนก็รีบยื่นมือลงไปให้มิลานเกาะ เพื่อที่จะพยุงตัวลุกขึ้นมาได้"โอ้ย" แผลที่ถูกเคียวบาดก่อนหน้านั้น มันไปเสียดสีกับลำข้าวก็เลยฉีกขาดออกมาอีกครั้ง เพราะไม่ได้ติดพลาสเตอร์ หญิงสาวรีบเอามือซ่อนไว้กลัวว่าคนจะเห็นเลือ

กว่าเขาจะเดินไปถึงหมู่บ้านและกว่าจะเดินกลับมา ก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงได้ พอกลับมาถึงก็เห็นว่าป้ากับลุงกลับมาบ้านกันแล้ว"ขอโทษด้วยนะครับป้า วันนี้ผมไม่ได้ไปช่วยงานเลย" ชายหนุ่มแวะคุยกับป้าก่อน เพราะวันนี้เขาไม่ได้ไปช่วยงานพวกท่าน"ไม่เป็นไรหรอก ก็เอ็งไม่ว่างนี่ แล้วนั่นอะไรล่ะ" ป้าพูดพร้อมกับมองดูถุงที่อยู่ในมือ"ยาครับว่าจะไปทำแผลให้.. ผมไปก่อนนะครับ" พอนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปทำแผลให้เธอเขาก็รีบขึ้นไปชั้นบน"ทั้งวันไม่นอนหรือไง" ขึ้นมาถึงก็เห็นว่าเธอหลับไปแล้ว"แทนที่จะรอทำแผลก่อน..จะรีบหลับไปไหน" ชายหนุ่มบ่นพึมพำพร้อมกับเอาตะเกียงเข้าไปใกล้ แล้วจับมือของเธอมาเพื่อที่จะล้างแผลให้ก่อน"โอ๊ย" หญิงสาวรีบชักมือกลับมาเมื่อรู้สึกเจ็บ"อ้าว..ยังไม่หลับเหรอ""ฉันทำเองได้" คนตัวเล็กค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่ง"ถ้าเก่งนักก็ทำเองไปเลย" ว่าแล้วชายหนุ่มก็วางยาลงไว้แล้วมุดออกมาจากมุ้ง"เห็นมะลิไหม" ในขณะที่เขากำลังจะลงไปข้างล่าง มิลานก็ได้ถามหามะลิซ้อน"ถามหามันทำไม""มะลิหายไปพร้อมกับผู้ชายคนนั้น กลัวว่าจะเป็นอันตราย" เธอพูดออกมาแค่เบาๆ ที่จริงไม่อยากจะคุยกับเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยความเป็นห่วงมะลิซ้อ

พอตั๊กแตนกลับไปแล้วเขาก็ถือกล้องนั้นเดินขึ้นมาบนบ้านแบบฉุนเฉียว"ออกมา""ฉันทำตก แค่เบาๆ เองนะ" เธอได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาคุยกัน และก็รู้ว่าเขาคงจะรู้แล้วว่าใครเป็นคนทำกล้องตกหญิงสาวค่อยๆ ก้าวเดินออกมาจากมุมเสาที่แอบซ่อนอยู่ แต่ที่จริงเขาก็เห็นแหละว่าเธออยู่มุมนั้น เพราะเวลาทำอะไรผิดเธอชอบจะแอบหลบมุมเสาแบบนี้ประจำ"รู้ว่าตัวเองเป็นคนซุ่มซ่ามทำไมชอบจับของของคนอื่นนัก!""ฉันซื้อตัวใหม่คืนให้ก็ได้""รวยนักหรือไง! เธอรู้ไหมว่ากล้องตัวนี้..""ฉันรู้ว่ามันแพงมาก แต่ฉันมีปัญญาซื้อคืนนายแล้วกัน""เธอรู้ไหมว่าบางสิ่งบางอย่าง มันไม่สามารถที่จะซื้อทดแทนกันได้ มันมีค่าทางจิตใจของ.." ชายหนุ่มถึงกับหยุดพูดเมื่อเห็นน้ำตาของเธอไหลออกมา"..เธอคิดว่าน้ำตาของเธอ จะช่วยได้ทุกครั้งงั้นเหรอ""จะซื้ออันใหม่คืนให้นายก็ไม่เอา ถ้างั้นนายก็ตีฉันเลยสิ""เธออย่ามาท้าฉันนะมิลาน""ใครบอกว่าฉันท้านาย"เพี๊ยะ! ฝ่ามือหนาฟาดลงที่ก้นงอนๆ ของหญิงสาว เพื่อลงโทษที่เธอเถียงคำไม่ตกฟากมิลานไม่ต่อสู้และไม่ร้องเจ็บเพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นคนทำผิด หญิงสาวกอดอกแล้วหันหลังให้เขาลงโทษจนกว่าจะพอใจ"ฉันจะเอายังไงกับเธอดี" ธรรมดาเธ

"อือออ!!" มันยิ่งทำให้หญิงสาวตกใจไปใหญ่เมื่อถูกมือของเขาปิดปากไว้"จะกรี๊ดทำไม" ที่เขาต้องปิดปากเธอเพราะเสียงกรีดร้อง กลัวว่าถ้าใครผ่านมาแถวนี้จะได้ยินเข้า"นายถอยไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!" หญิงสาวรีบก้มลงไปเมื่อเป็นอิสระ ..แต่เขาคิดว่าเธอจะล้มก็เลยรีบสวมกอดไว้"กรี๊ดดด!!" พอสวมกอดเธอไว้เท่านั้นแหละถึงรู้ว่าที่เธอกรี๊ดก็เพราะผ้าถุงหลุด แต่ตอนนี้มือของเขาแนบอยู่ที่หน้าอกของเธอเต็มๆ"เอามือออกไปนะ!!" หญิงสาวพยายามจะปกป้องตัวเอง แต่ตอนนี้ไม่ทันแล้ว พอเขาได้สัมผัสเนื้อในของเธอ เลือดในกายก็เพิ่มสูงขึ้น ไม่สามารถที่จะห้ามตัวเองได้อีกต่อไป ..ยิ่งตอนนี้ร่างกายของเธอไม่มีอะไรปิดบังเลย"นายจะทำอะไร!!" มิลานพยายามจะผลักหน้าอกของเขาออก แต่ก็สู้แรงอันมีมากกว่าไม่ได้"อืมมม!" คนตัวสูงโน้มลงมาจูบริมฝีปากบางแบบไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอถึงได้กลิ่นแอลกอฮอล์ออกมาจากลมหายใจของเขา ..นี่เขาดื่มมาใช่ไหม เธอได้แต่คิดเพราะปากยังไม่เป็นอิสระเพียงไม่นานลิ้นหนาก็ได้ถูกส่งเข้ามาในโพรงปาก ถึงแม้เธอจะพยายาม กีดขวางมันแล้วแต่ก็สู้ความต้องการของอีกฝ่ายไม่ได้"อี๊ดดด!" หญิงสาวตกใจอีกครั้งในขณะที่ถูกจูบ..มือของเขาก็อยู่ไม่นิ่งลูบคล

"แต่เธอไม่ได้อยู่ข้างบนนะครับ""ป้าก็ตื่นมาทำกับข้าวแต่เช้าอยู่นะ ยังไม่เห็นลงมาจริงๆ"เหนือตะวันเริ่มใจไม่ดี เมื่อคืนนี้ยิ่งทำไม่ดีกับเธออยู่ ..หรือว่าเธอจะโกรธจนไม่ให้อภัยเขาชายหนุ่มรีบวิ่งออกมาจากบ้าน แล้วตรงเข้าไปในหมู่บ้าน เพื่อที่จะไปดูว่าเธอไปที่นั่นไหม แต่เธอจะไปหาใครในหมู่บ้านเธอไม่รู้จักใครเลย"อะไรนะครับพี่"เขาใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงหมู่บ้าน ...และคนแรกที่เขาไปถามก็คือมะลิซ้อน"เธอไม่ได้มาที่นี่นะครับพี่""แล้วเธอจะไปไหน" ชายหนุ่มค่อยๆ ก้าวออกมาจากบ้านหลังนั้น คนร่างสูงหยุดยืนอยู่สี่แยก เพื่อที่จะมองหาทุกแยกแถวนั้นพร้อมกัน แต่ก็ไร้วี่แววของเธอเหนือตะวันกลับมาที่บ้านอีกครั้ง เพื่อดูข้าวของว่าเธอได้เอาอะไรไปด้วยไหมเขาค้นทุกอย่างแบบบ้าคลั่ง แต่เธอไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปเลยนอกจากชุดที่ใส่อยู่นั้น"เธอไปไหนมิลาน" ในใจภาวนาขอให้เธอยังปลอดภัย"ผมเดินหาทั้งหมู่บ้านแล้วก็ไม่เจอ" มะลิซ้อนรีบกลับมาหาลูกพี่ที่บ้าน เพื่อส่งข่าว"แกคิดว่าเธอจะไปไหนมะลิ เธอเกลียดกูมากเลยใช่ไหม""ผมว่าเธอคงจะหนีไป แต่ถ้าเธอจะหนีทำไมถึงเพิ่งหนีล่ะพี่" ทั้งๆ ที่เธอก็มีโอกาสนี้ตั้งหลายครั้ง"มึงรออยู่แถวน