บททั้งหมดของ ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1: บทที่ 11 - บทที่ 20

ร่างงามก้าวลงจากเตียงเพื่อเดินออกไปดูด้านนอก แต่หรู่อี้ขยับมาขวางเอาไว้เสียก่อน คิ้วงามขมวดเป็นปม สายตาเริ่มมีแววโทสะที่ถูกขัดใจ เธอพอจะเดาอะไรได้บ้างแล้ว จึงได้คิดที่จะออกไปจัดการให้เรียบร้อย เธอเข้าใจว่าหรู่อี้กลัวหยางซานหลาง“ฮูหยินน้อย อย่าเพิ่งเข้าใจหรู่อี้ผิดนะเจ้าคะ ท่านควรอาบน้ำแต่งกายเสียก่อนเจ้าค่ะ หรู่อี้มิอยากให้ผู้ใดมาว่าฮูหยินอีกเจ้าค่ะ”หลี่ถิงก้มมองชุดตัวเองก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ออกมา เธอลืมไปว่าตอนนี้ สภาพมันไม่น่าดูเอาเสียเลย หากออกไปย่อมต้องอับอายคนอื่นเขาแน่นอนหลี่ถิงเข้าใจเจตนาของสาวใช้แล้ว ก่อนจะเดินไปโอบกอดหรู่อี้ มือบางตบหลังอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะผละออก แล้วเดินไปยังส่วนอาบน้ำที่เธอสั่งให้จัดขึ้นมาใหม่‘น่าอายที่สุด...หลี่ถิง’การที่เธอสวมกอดสาวใช้ มันคือ…หนึ่งรู้สึกผิด ที่คิดในแง่ร้ายต่อหญิงสาว สองคือเธอกำลังขัดเขินกับสภาพของตนในตอนนี้“หรู่อี้ เจ้าช่วยไปเอาเสื้อผ้าทั้งหมดของข้าออกมาวางไว้บนเตียงรอเลยนะ ไม่ต้องมาช่วยอาบน้ำก็ได้ ข้าจะจัดการเอง”หลี่ถิงยิ้มแต้ที่สามารถทำตัวกลมกลืนไปกับภาษาของที่นี่ได้ แม้จะยังไม่ชำนาญนัก แต่ก็ถือว่าตีเนียนไปได้เยอะอยู่ ในความคิดของเจ้

หยางซานหลางนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือรับถ้วยชามาไว้ในมือ“ขอบใจเจ้ามากกวานเอ๋อร์”ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนยิ่งนักในความรู้สึกของสตรีทั้งสามที่ได้ร่วมรับฟังพร้อมกัน“มิเป็นไรเจ้าค่ะ พี่ซานหลาง”จีกวานฮวาตอบกลับด้วยความเขินอาย ก่อนจะช้อนสายตามองเลยไปยังหญิงสาวอีกสองนางมุมปากของหลี่ถิงบิดขึ้นเล็กน้อย เธอไม่ได้รู้สึกหึงหวงอะไรเลยสักนิด แต่จะให้ปล่อยผ่านไปก็เห็นจะไม่เป็นการดี เพราะตอนนี้ เธอยังนั่งในตำแหน่งภรรยาของชายผู้นี้อยู่‘เมื่อเสนอมา พี่จะสนองให้นะจ๊ะ’หากใครได้ยินสิ่งที่เธอคิด คงพากันพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอเป็นตัวประหลาดแน่นอนจากเสียงพูดคุยกันเบา ๆ อยู่ด้านหลัง แม่ทัพหนุ่มมั่นใจแล้วว่าต้องเป็นโม่ไป๋หลานอย่างแน่นอน เพราะในเรือนหลังนี้ไม่มีสาวใช้อื่น นอกจากหรู่อี้ เขาจึงไม่ต้องเดาว่าผู้ใดพูดคุยกันอยู่ตอนนี้ แต่แม่ทัพหนุ่มหาสนใจไม่ ชายหนุ่มได้ยกถ้วยชาขึ้นเป่าเบา ๆ เพื่อที่จะดื่ม“นั่น ๆ งู! มันเลื้อยเข้าไปใต้กระโปรงน้องสาวแล้ว”โม่ไป๋หลานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอันดัง พร้อมทั้งส่งเสียงหวีดร้องด้วยความตื่นกลัว“กรี๊ดด!”เพล้ง!จีกวานฮวาเผลอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างแท้จ

“หากไม่มาด้วยตนเอง แม่จะได้เห็นสิ่งที่เจ้าทำหรือ ตกลงว่าอย่างไร แม่ถามว่ามันไม่มากไปหน่อยหรือที่ทำกับหลานเอ๋อร์”“ท่านแม่กำลังเข้าใจผิดไปเองนะขอรับ เป็นไป๋หลานที่กลั่นแกล้งผู้อื่นก่อน”หยางซานหลางยังมิวายโยนความผิดมาที่โม่ไป๋หลาน แต่คนในร่างคือเธอ หลี่ถิง มีหรือจะยอมให้คนอื่นใสความอยู่ฝ่ายเดียว พวกเขาอยากมาพลอดรักกันหยามเธอถึงหน้าห้องถ้าปล่อยไป...เธอก็ไม่พ้นถูกหัวร่อจากบ่าวไพร่ถึงจะมาอยู่ที่นี่เพียงไม่กี่วันเท่านั้น แต่มีหรือข่าวที่เกี่ยวกับฮูหยินน้อยแห่งจวนแม่ทัพจะไม่ถึงหูเธอ ถ้าวันนี้ไม่ตอบโต้ วันต่อ ๆ ไปก็คงทำมากกว่าที่เห็นเป็นแน่ ไม่ใช่เธอหึงหวงชายหนุ่มตรงหน้า แต่ในช่วงเวลาที่เธอยังอยู่ในตำแหน่งภรรยา ก็จำต้องรักษาฐานอำนาจและชื่อเสียงเอาไว้บ้าง มิใช่ปล่อยให้คนทั้งคู่มาเหยียบย่ำอยู่แบบนี้หลิวเจินเจินหันมองลูกสะใภ้ ซึ่งเอาแต่ยืนนิ่งเงียบ ใบหน้ามีร่องรอยแห่งความเสียใจปรากฏให้เห็นอยู่บ้าง แม้หญิงสาวจะพยายามกลบเกลื่อนมันด้วยรอยยิ้มก็ตามที มีหรือ นางผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนจะมองไม่ออก ว่าสะใภ้รักรู้สึกเช่นไร ต่อสิ่งที่บุตรชายของนางได้กระทำ นางมาถึงทางเข้าเรือนอยู่นานแล้ว เพียงแค่ยืนฟังท

ตลาดเมืองหลวงรถม้าประจำตระกูลหยางได้จอดลงยังหน้าร้านขายผ้าซึ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง ตามความต้องการของนายหญิงน้อยของบ้านหรู่อี้ก้าวลงจากรถม้าก่อน เพื่อมายืนรอรับเจ้านาย โม่ไป๋หลานจำต้องทำตัวให้คุ้นชินกับการถูกปรนนิบัติจากคนรอบข้าง ในยุคที่จากมาแม้ว่านางจะร่ำรวยแค่ไหน แต่ทุกสิ่งอย่างมักที่จะลงทำด้วยตัวเองเสมอ ซึ่งต่างจากในเวลานี้มากนัก เพราะนางคือโม่ไป๋หลาน ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรย่อมต้องมีคนคอยทำให้ หากมิยินยอม นั่นเท่ากับนางกำลังลดอำนาจด้วยตนเองลง และมันจะไม่เป็นผลดีเท่าไหร่นักในการดำเนินชีวิตอยู่ที่นี่ ดังนั้นจำต้องทำตัวให้คุ้นชินเข้าไว้ หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ ให้แก่โชคชะตาที่กำลังประสบอยู่เพียงก้าวลงมายืนยังพื้นถนน หลายสายตาหันมาจับจ้องหญิงงามในชุดสีขาวราวเทพเซียนที่แย้มยิ้มน้อย ๆ โดยมิได้สนใจที่ใดเป็นพิเศษเลย“ท่านลุงเกา รอเราสองคนอยู่ที่นี่ก็แล้วกันนะ ข้าจะเดินดูข้าวของกับหรู่อี้สักครู่” โม่ไป๋หลานเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล แต่ใบหน้าคนฟังกลับไม่ค่อยเต็มใจรับเท่าใดนัก“แต่ว่า ฮูหยินน้อย...”พ่อบ้านเกาเอ่ยทัดทาน แต่ยังมิทันพูดสิ่งใดได้มากก็ถูกยกมือห้ามเอาไว้เสียก่อน ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดข

“ข้าไม่คิดที่จะยุ่งกับพวกท่านเลยสักนิด แต่มิอาจทนเห็นพี่ชายทั้งหลายรังแกผู้ที่ไร้ทางสู้เช่นนี้ได้ พี่ชายพอจะบอกข้าผู้น้องได้หรือไม่ ว่าเหตุใดจึงต้องทุบตีท่านลุงผู้นี้ด้วยเล่า”คำพูดที่ฉะฉานมิดังหรือเบาจนเกินไปตามเจตนาที่หญิงสาวกะเกณฑ์เอาไว้ นางต้องการพยานและคนมุงให้มากขึ้น เพื่อกดดันคนทั้งห้าและเป็นการป้องกันตัวในอีกหนทางหนึ่งด้วยเช่นกัน แม้ว่าความคิดดูจะไม่ค่อยเข้าท่าเท่าใดนักก็ตามที เพราะคนมากอันตรายก็มีขึ้นตามลำดับเช่นกัน ถอยก็ไม่ได้แล้ว ดังนั้นจำต้องยืนยัดเอาไว้ก่อน เผื่อว่าคุณชายเหล่านี้อาจเลิกรากันไป โดยมิจำเป็นต้องใช้กำลังก็เป็นได้“น้องสาว เจ้ารู้ไปแล้วจะช่วยสิ่งใดพวกข้าได้เล่า แต่ว่าใบหน้าที่งดงามอย่างน้องสาวก็ไม่แน่นะ เราอาจพอตกลงกันได้อยู่ หากเจ้าจะ…ฮา ๆ” ชายหนุ่มทั้งห้าต่างมองหญิงสาวด้วยสายตาหื่นกระหาย พากันสอดส่ายสายตาสำรวจร่างกายของสาวงามตรงหน้า ทุกคนต่างพากันหัวเราะในลำคอและคาดหวังที่จะได้ยลโฉมหญิงงามสักครั้งหรู่อี้ขยับกายเพื่อจัดการกับคนทั้งห้า เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายถูกล่วงเกินทั้งทางสายตาและคำพูด แต่โม่ไป๋หลานได้ห้ามเอาไว้เสียก่อน เพราะหากพวกนางวู่วาม ทำอะไรคุณชายเห