ตอนที่14. ขอบใจ

หยางซานหลางนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือรับถ้วยชามาไว้ในมือ

“ขอบใจเจ้ามากกวานเอ๋อร์”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนยิ่งนักในความรู้สึกของสตรีทั้งสามที่ได้ร่วมรับฟังพร้อมกัน

“มิเป็นไรเจ้าค่ะ พี่ซานหลาง”

จีกวานฮวาตอบกลับด้วยความเขินอาย ก่อนจะช้อนสายตามองเลยไปยังหญิงสาวอีกสองนาง

มุมปากของหลี่ถิงบิดขึ้นเล็กน้อย เธอไม่ได้รู้สึกหึงหวงอะไรเลยสักนิด แต่จะให้ปล่อยผ่านไปก็เห็นจะไม่เป็นการดี เพราะตอนนี้ เธอยังนั่งในตำแหน่งภรรยาของชายผู้นี้อยู่

‘เมื่อเสนอมา พี่จะสนองให้นะจ๊ะ’

หากใครได้ยินสิ่งที่เธอคิด คงพากันพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอเป็นตัวประหลาดแน่นอน

จากเสียงพูดคุยกันเบา ๆ อยู่ด้านหลัง แม่ทัพหนุ่มมั่นใจแล้วว่าต้องเป็นโม่ไป๋หลานอย่างแน่นอน เพราะในเรือนหลังนี้ไม่มีสาวใช้อื่น นอกจากหรู่อี้ เขาจึงไม่ต้องเดาว่าผู้ใดพูดคุยกันอยู่ตอนนี้ แต่แม่ทัพหนุ่มหาสนใจไม่ ชายหนุ่มได้ยกถ้วยชาขึ้นเป่าเบา ๆ เพื่อที่จะดื่ม

“นั่น ๆ งู! มันเลื้อยเข้าไปใต้กระโปรงน้องสาวแล้ว”

โม่ไป๋หลานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอันดัง พร้อมทั้งส่งเสียงหวีดร้องด้วยความตื่นกลัว

“กรี๊ดด!”

เพล้ง!

จีกวานฮวาเผลอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างแท้จริง หรือจงใจที่จะแสร้งหวาดกลัวก็มิรู้ เพราะในเมื่อตอนนี้ หญิงสาวได้กระโดดเข้าสวมกอดกับสามีของโม่ไป๋หลาน ส่วนผู้เป็นภรรยายืนเอามือปิดปาก น้ำตาคลอหน่วยด้วยความสะเทือนใจกับภาพที่ถ้วยชาหลุดจากมือของสามี แล้วลุกขึ้นโอบรัดหญิงอื่นต่อหน้า โม่ไป๋หลานใช้ชายเสื้อซับหน่วยตาเบา ๆ ศีรษะเอนพิงที่ไหล่ของคนสนิท

‘ดีนะที่เอาน้ำมันหอมป้ายตาทัน หึ ๆ’

หยางซานหลางหันไปมองภรรยาด้วยสายตาขุ่นเคืองใจ เขามั่นใจว่าไม่เห็นงูหรือแมลงสักตัว

‘เป็นนางที่สร้างเรื่องสินะ’

มือหนากระชับร่างบางในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น เมื่อรับรู้ถึงอาการตัวสั่นเทาของอีกฝ่าย

จีกวานฮวานึกขอบคุณญาติของตนอยู่ภายในใจ แม้จะรับรู้ถึงใจของชายหนุ่มดีว่ามันมีเพียงนาง แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา คนที่กำลังมอบความอบอุ่นให้อยู่ในตอนนี้ ไม่เคยล่วงเกินนางมากกว่าการจับมือ ครั้งนี้นับว่านางชนะโดยมิต้องลงแรง

‘คนโง่ทำยังไงก็ไม่มีวันฉลาดขึ้นมาได้อยู่ดี’

หลี่ถิงแอบยิ้มอยู่ภายใต้แขนเสื้อที่ปิดบังใบหน้าไปกว่าครึ่งเอาไว้ มันอาจดูโง่ในสายตาศัตรู และร้ายกาจในความคิดของสามี แต่มันเป็นผลดีกับเธอที่จะได้เป็นอิสระเร็วขึ้นโดยไม่ต้องหาข้ออ้างมากมายที่ไม่มีหลักฐานชี้ชัดมากพอที่จะขอหย่า แต่การกระทำของคนทั้งคู่มันจะเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญ ซึ่งไม่ต้องดิ้นรนหาให้เหนื่อย

วันนี้ คนที่เห็นอาจมีแค่สองคน แต่วันหน้าจะมีมากกว่านี้ เธอรับรองได้ เพราะคนที่ชอบเสแสร้งมักพลาดด้วยความดีใจและหลงระเริงในตัวเองจนลืมตัวทำในสิ่งที่ไม่เหมาะและมิควรอยู่บ่อยครั้ง แค่ทุกครั้งไม่มี

ใครกระตุ้นมันเท่านั้นเอง

“เป็นสตรีที่ไร้ยางอาย แล้วยังทำตัวร้ายกาจยิ่งนัก กลั่นแกล้งผู้อื่น ซ้ำยังทำต่อหน้าข้า เจ้าไม่มีความยำเกรงสามีเช่นข้าเลยหรืออย่างไร โม่ไป๋หลาน”

หยางซานหลางพูดขึ้นด้วยความเกรี้ยวกราด เมื่อมองเห็นโม่ไป๋หลานแสดงอาการทุกข์ระทม ไหนจะหญิงสาวที่ยังสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ผู้หนึ่งน่าสงสาร ส่วนอีกคนมันน่าจะจับฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ยิ่งนัก จะมีสตรีใดไร้ยางอายได้เท่ากับนางอีกหรือไม่ กล้ารังแกแม้แต่คนที่หวังดีกับนางเช่นนี้

“อย่างไรที่ว่าไร้ยางอายเจ้าคะท่านพี่ แล้วน้องกลั่นแกล้งผู้ใดกัน ก็ในเมื่อข้าเห็นกับตาว่ามีงูจริง ๆ หากมันมิใช่ แล้วไยท่านไม่คิดบ้างล่ะเจ้าคะ ว่าข้าเองก็ยังมิหายดีจากอาการเจ็บป่วย ดวงตาอาจยังพร่ามัวไปบ้างก็เป็นได้”

หลี่ถิงเองก็ใช่จะยอมไปเสียทุกอย่าง คำพูดของเธอมันไม่มีทางแทรกเข้าไปในใจของคนตรงหน้าให้สำนึกรู้ได้อยู่แล้ว ว่าเวลานี้ ตัวเขาผู้เป็นสามีสมควรที่จะใส่ใจผู้ใดกันแน่ ในเมื่อความรู้สึกของเขามันมีให้แต่เพียงคนในอ้อมแขนเท่านั้น ต่อให้เป็นเธอหรือโม่ไป๋หลานตัวจริงล้มเจ็บลงต่อหน้า อาการเจียนตายอยู่ตรงนี้ เขาก็จะไม่มีวันยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือหรือชายตามองด้วยซ้ำไป

“เจ้ายังจะมาแก้ตัวอีกหรือ หากเจ็บป่วยจริง เจ้าคงมิลุกขึ้นมาแต่งตัวเสียงดงามแล้วออกมาเดินอยู่เช่นนี้หรอกนะ”

เสียงที่ปนเปไปด้วยความโกรธ มันทำให้หยางซานหลางพูดชื่นชมภรรยาโดยมิรู้ตัว ทำให้จีกวานฮวานิ่งค้างไปชั่วขณะ ก่อนจะใช้แขนที่คราแรก

วางข้างลำตัวอยู่โอบรอบเอวชายหนุ่ม

“ท่านพี่ แม้ข้าจะงามหยดย้อย แต่ก็มิอาจเป็นที่พึงใจท่านอยู่ดีมิใช่หรือเจ้าคะ แล้วข้าจะมารยาเพื่ออันใดกันเล่าเจ้าคะ”

หยางซานหลางถึงกับใบหน้าชาไปชั่วขณะ เมื่อคำพูดของเขาถูกหญิงสาวย้อนกลับมา ทุกถ้อยคำช่างบาดลึกใจของใครอีกคนยิ่งนัก

หลี่ถิงไม่คิดจะเสียเวลากับชายหญิงคู่นี้ จึงหวังจะเดินผ่านเลยทั้งสองไป

หมับ!

มือหนาคว้าเข้าที่ต้นแขนกลมกลึง ก่อนจะกระชากโม่ไป๋หลานมิให้ก้าวต่อไป

แรงบีบที่ต้นแขนแม้จะเจ็บแค่ไหน เสียงร้องขอให้ปล่อยหรือโอดครวญกลับไม่มีหลุดออกมาแม้เพียงครึ่งคำ สายตาของหลี่ถิงจ้องลึกไปในดวงตาของชายหนุ่ม มันมีแต่ความโกรธเกรี้ยว มุมปากงามยกขึ้นช้า ๆ และปลุกไฟในใจของชายหนุ่มให้โหมกระพือมากกว่าเดิมเมื่อมุมปากบางโค้งขึ้นแค่ข้างเดียว

หยางซานหลางไม่เข้าใจความหมายของรอยยิ้มนั่นเท่าใดนัก จะว่าโม่ไป๋หลานกำลังเย้ยหยันตัวเขาอยู่ก็ย่อมเป็นไปได้ หรือจะคิดว่านางกำลังยั่วยุให้เขาขุ่นเคืองมากกว่าเดิมก็ได้เช่นกัน

“เจ้ายังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่าจะขอโทษกวานเอ๋อร์เสียก่อน”

ไม่เพียงแค่คำพูดมันรวมถึงการกระทำด้วย หากใครมาเห็นในตอนนี้ คงยากจะเดาออกว่าใครคือภรรยาของแม่ทัพที่แท้จริง ในเมื่อในอ้อมกอดมิใช่ท่านหญิงโม่ แต่กลับเป็นญาติผู้น้องของนาง ส่วนคนที่ถูกจับต้นแขนคือตัวของท่านหญิงเอง และมิใช่ถูกรั้งเพราะห่วงหา แต่เป็นความ

โกรธกรุ่นของท่านแม่ทัพหนุ่มเสียมากกว่า

“เรื่องใดเจ้าคะ”

น้ำเสียงที่เคยอ่อนหวานกลายเป็นห้วนสั้น แม้จะลงท้ายด้วยคำที่สุภาพที่สุดเท่าที่หลี่ถิงคิดได้ทันก่อนจะถูกคาดโทษเพิ่ม

“เจ้ามิสมกับที่เกิดเป็นชนชั้นสูงยิ่งนัก ไร้มารยาท ทำผิดแล้วยังมิรู้จักยอมรับอีก”

“หากท่านว่าข้าผิด แล้วสิ่งที่ทำอยู่ในตอนนี้ มันถูกต้องแล้วหรือท่านแม่ทัพ เช่นนั้นได้โปรดชี้แจงให้สตรีโง่งมเช่นข้าได้กระจ่างแก่ใจด้วยเถอะ…”