ตอนที่13. เอือมระอา

“หรู่อี้ ช่วยหากระดาษกับพู่กันมาให้ข้าที”

เธอคือคนจีนมาแต่กำเนิด เรื่องอ่านเขียนวาดโคลงกลอนก็ไม่เป็นรองใคร แค่ไม่ได้เก่งมากจนมีชื่อเสียง การใช้พู่กันยิ่งสำคัญกับการแสดงหนังและละคร จึงไม่แปลกที่คนอย่างเธอจะใช้มันเป็นและคล่องแคล่ว

หรู่อี้ออกไปจากห้องเพื่อจัดหาของให้เจ้านาย

หลี่ถิงบรรจงเลือกเสื้อผ้าทีละชิ้น ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมสำหรับไปด้านนอกมาดู

‘อ่า! ยังดีที่ชุดคลุมเหล่านี้มีลวดลายอยู่บ้าง แม้จะสีน้อย  แต่พอ

ไหว’

หญิงสาวเร่งจัดการกับตัวเองก่อนที่สาวใช้จะกลับมา เมื่อหรู่อี้กลับมาถึง หลี่ถิงรีบรับสิ่งของทั้งหมดไปนั่งวาดเขียนบางอย่างยังโต๊ะกลางห้อง โดยที่หรู่อี้คอยช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ

“หรู่อี้ เรามีเงินหรือไม่” แน่นอนจะทำอะไรจำเป็นต้องใช้เงิน ไม่ว่ายุคสมัยหรือบ้านเมืองใดก็ตาม

“มีเจ้าค่ะ ตั๋วแลกเงินและทุกอย่างอยู่ในหีบ รอสักครู่นะเจ้าคะ”

ไม่นาน หรู่อี้ยกหีบลวดลายงดงามมาวางบนโต๊ะที่หลี่ถิงกำลังทำบางอย่างอยู่ สองนายบ่าวช่วยกันสำรวจของข้างใน เมื่อทุกอย่างลงตัวหลี่ถิงจึงได้ให้หรู่อี้นำเสื้อผ้าทั้งหมดไปใส่หีบเอาไว้ก่อน เพื่อที่นางจะนำออกไปแลกเป็นเงินมาไว้แทน

เสื้อผ้าของโม่ไป่หลานมิได้มากมายอะไร เมื่อเทียบกับบุตรสาวชนชั้นสูงหรือขุนนางบ้านอื่น นี่หรือชีวิตภรรยานอกสายตา จะมีสภาพที่จำต้องทนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยุคแห่งการแย่งชิง มิว่าจะเป็นบ้านเมืองหรือแม้แต่ในจวนผู้มีอำนาจทั้งหลายก็ตามที

เมื่อผู้เป็นสามีออกนอกบ้าน เพื่อแก่งแย่งอำนาจ ส่วนภรรยาน้อยใหญ่ก็ต่างพากันหันคมดาบเข้าฟาดฟันกันเองภายในบ้านเพื่อแย่งชิงความเป็นหนึ่ง อีกอย่าง มันเป็นยุคที่สตรีจำต้องอาศัยบารมีบุรุษอย่างแท้จริง

‘แต่ไม่ใช่เธอ...หลี่ถิง’

ในเมื่อพ่อแม่ร่ำรวย สมองและสองมือยังอยู่ครบ ไม่มีคำว่าอดตายหากเธอจะลงมือทำ แต่ก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้าได้ เธอต้องจัดการกับปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อยดีเสียก่อน ไม่เช่นนั้น อิสรภาพที่วาดหวังไว้อาจจะเป็นเพียงแค่ความฝัน ถ้ายังติดอยู่กับคำว่าภรรยาอยู่แบบนี้

ม้าหินนั่งเล่น บริเวณสวนหย่อมหน้าเรือน

หญิงสาวในชุดสีฟ้ากำลังชงชาด้วยท่าทางอ่อนช้อย รอยยิ้มบาง ๆ ประดับบนใบหน้านวล ริมฝีปากแต่งแต้มสีสันชวนมอง สองข้างแก้มเพิ่มเติมความหวานด้วยสีชมพูบางเบา เปลือกตาก็ใช่จะปราศจากสิ่งเติมแต่ง รวม ๆ แล้วหญิงสาวผู้มาเยือน จัดเต็มมาตั้งแต่หัวจรดเท้า เครื่องประดับล้วนมีค่าในสายตาของผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง

แค่เพียงเปิดประตูก็พบว่ามีแขกมาเยือน นั่งหัวเราะคิกคักอยู่กับสามีที่เธอกำลังจะทำให้เป็นเพียงอดีตในไม่ช้า ซึ่งชายหนุ่มได้นั่งทอดอารมณ์ผ่อนคลาย เคียงคู่แขกสาวอยู่ในเรือนของเธอและเขา แค่นี้ หลี่ถิง

ก็เอือมระอาขึ้นมาทันที

หยางซานหลางที่กำลังนั่งอ่านตำรา คอยชำเลืองมองหญิงสาวที่กำลังชงชาชั้นเลิศ ซึ่งนางเป็นผู้นำมามอบให้ด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ หากสตรีข้างกายคือนาง เขาคงสุขใจมากกว่านี้ แต่ด้วยเหตุผลมากมาย คนที่นั่งในตำแหน่งนายหญิงกลับกลายเป็นอีกคนที่เสแสร้งมารยา

ใช่แล้ว...เขายอมรับว่าโม่ไป๋หลานชอบพอเขาอยู่มาก แต่โดยรวมแล้วนางไม่เหมาะที่จะก้าวเคียงคู่ไปกับเขาแม้แต่น้อย

ถ้ามิใช่เพราะฐานะนางคือท่านหญิงสูงศักดิ์ เขาคงไม่ต้องรอคอยให้นางเอ่ยปากอนุญาตเรื่องการมีอนุเพิ่มอีกสักคน แต่จะให้หญิงสาวตรงหน้ามานั่งในตำแหน่งรองจากสตรีไร้ค่าผู้นั้น เขาก็มิอาจรับได้เช่นกัน

ดูอย่างตอนนี้สิ สายมากแล้ว แม้แต่เงาของนางก็ไม่ทันเห็น คราแรกที่ได้ยินเสียงประตูเปิดออกมาแล้ว แต่ใช่ว่าโม่ไป๋หลานจะอยู่เพียงลำพัง  เพราะตั้งแต่ย่ำรุ่ง เขาเห็นมีเพียงสาวใช้ที่เดินเข้าออกอยู่หลายรอบ

เสียงเงียบไปเช่นนี้คงไม่พ้นเป็นหรู่อี้ออกมาอีกเช่นเคย

โม่ไป๋หลานก้าวออกจากห้องพร้อมใบหน้าที่ไร้การแต่งแต้มใด ๆ วงหน้างามเชิดขึ้นเล็กน้อยแค่พองาม ร่างระหงเดินตรงเข้าไปหาคนทั้งคู่พร้อมรอยยิ้มอ่อนหวานอย่างมีจริต มองแค่นี้ หญิงสาวก็เข้าใจอะไร ๆ ได้มากขึ้นแล้ว เท่าที่ความทรงจำของเจ้าของร่างมีให้แก่เธอนั้น

การแต่งงานเกิดขึ้นจากความรักของฝ่ายหญิงแต่เพียงผู้เดียว สำหรับสามีนั้น นางเป็นเพียงสิ่งที่ควรมีไว้ประดับบารมี และหนุนนำอำนาจของฝ่ายชายเท่านั้น สองแขนแกร่งยังมิเคยแม้แต่โอบกอดโม่ไป๋หลานสักครั้ง

เจ้าของร่างอาจชอกช้ำใจ แต่กับหลี่ถิงมันคือพรอันประเสริฐ นั่นเท่ากับว่าถ้าเธอมีโอกาสอยู่ในร่างนี้อีกยาวนาน แล้วได้หย่าขาดจากแม่ทัพผู้นี้ หากแต่งงานอีกครั้ง สามีในอนาคตก็เท่ากับโชคดียิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร

เมื่อคิดถึงตรงนี้ใบหน้างามก็ซับสีเลือด พร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจเกิดขึ้นอย่างช้า ๆ

จีกวานฮวาที่หันหน้ามาทางโม่ไป๋หลานได้ส่งสายตาอย่างผู้ชนะมาให้ หรู่อี้ถึงกับหน้าตึงด้วยความไม่พอใจ ที่เห็นญาติของผู้เป็นนายไร้ความยำเกรงต่อผู้มีศักดิ์เป็นถึงภรรยาเจ้าของเรือน

หลี่ถิงเอื้อมจับมือของสาวใช้ข้างกายเอาไว้ ก่อนจะบีบเบา ๆ เป็น

การปลอบใจ

“เย็นไว้หรู่อี้ ยิ่งเจ้าแสดงอาการมิพอใจมากเท่าไหร่ นั่นเท่ากับนางชนะ แต่หากเจ้านิ่งเฉย ผู้ชนะในเกมนี้คือพวกเรา”

หลี่ถิงพูดเบา ๆ กับคนข้างกาย เธอได้ยินเสียงลมหายใจแรง ๆ ของ

หรู่อี้ แค่นี้ก็บอกได้ถึงอารมณ์ของนางได้โดยไม่ต้องเอ่ยปากออกมา

ดังนั้น เธอจำต้องทำให้นางสงบลงก่อนจะเผลอทำให้ตัวนางเองถูกคนอยุติธรรมสั่งลงโทษอีก เกมนี้ เธอไม่จำเป็นต้องชนะ แต่จะขอยืนอย่างสง่าบนความเจ็บปวดของคู่ต่อสู้ก็ถือว่าเพียงพอแล้ว

คำว่าน้ำใจนักกีฬาใช้ไม่ได้ในยุคนี้ และเธอก็ไม่คิดที่จะใช้กับคนแบบนี้เช่นกัน

หรู่อี้พยักหน้าน้อย ๆ เป็นการตอบรับในสิ่งที่เจ้านายบอก

“หรู่อี้จะจดจำเอาไว้เจ้าค่ะ”

“ดีมาก! เราไปทักทายท่านแม่ทัพกันสักหน่อย ค่อยออกไปซื้อของกัน”

หลี่ถิงในร่างโม่ไป๋หลานไม่ได้แสดงอาการใด ๆ ให้อีกฝ่ายเห็นเลยแม้แต่น้อย นอกจากรอยยิ้มที่ดูจะงดงามตามธรรมชาติ

จีกวานฮวาแม้ปากจะพูดจาหวานหูอยู่กับชายหนุ่ม แต่ดวงตากลับมองเลยไปด้านหลังของเขาแทน วันนี้ โม่ไป๋หลานดูงดงามกว่าที่เคย บนศีรษะมีเพียงปิ่นประดับพลอยสีม่วงเพียงอันเดียว ชุดที่ใส่แม้จะไร้สีสัน แต่เมื่อสวมกับเสื้อคลุมลายดอกเหมยลิ่วลม มันกลับดูสวยสง่ากว่าที่เคย รวมทั้งใบหน้าของโม่ไป๋หลานยังได้แต่งแต้มแค่เพียงริมฝีปากด้วยสีชาดชมพูอมส้ม ซึ่งแปลกตาเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินใกล้เข้ามา จีกวานฮวาจึงดึงสายตากลับมา และใช้มันเรียกความสนใจจากชายหนุ่มแทน จีกวานฮวายื่นจอกชาให้ชายหนุ่มที่ตอนนี้ได้วางตำราลงบนโต๊ะแล้ว