All Chapters of ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1: Chapter 31 - Chapter 40

โม่ไป๋หลานเริ่มปฏิบัติการหักหน้าสามีทันที ถึงอย่างไร นางก็ต้องการหย่าขาดอยู่แล้ว จะถนอมไปไยน้ำใจของคู่ชีวิตที่ข่มเหงจิตใจภรรยาเช่นแม่ทัพผู้นี้ นางจะปลดปล่อยพันธนาการของโม่ไป๋หลานและตัวนางเองให้เป็นอิสระจากชีวิตแต่งงานที่เรียกว่าล้มเหลวนี้เสีย‘ท่านเริ่มเองนะหยางซานหลาง ข้ามีหน้าที่ต่อยอดเพื่อผลกำไรในอนาคตของตัวข้าเอง’“อย่าปากดีเพียงเพราะมีพี่ชายเจ้ายืนอยู่ตรงนี้โม่ไป๋หลาน ข้าเป็นถึงแม่ทัพที่คอยปกป้องบ้านเมือง และยังคงเป็นสามีของเจ้าอยู่ ส่วนเขา พี่ชายแสนดีของเจ้า ทำอันใดกัน…นอกจากอ่านตำราและออกท่องเที่ยวไปตามป่าเขาโดยไร้แก่นสาร มีมากกว่าข้าก็เพราะเกิดในสกุลโม่ อย่างอื่นมีสิ่งใดเทียบข้าได้กัน เจ้าอยากจะถามอันใดก็ว่ามา มันสมองเช่นเจ้าคิดอันใดได้อีก นอกจากแผนการมารยาหลอกลวงผู้คนไปวัน ๆ”หยางซานหลางปิดหูปิดตาให้เสมือนคนหูหนวกตาบอด รวมทั้งสร้างกำแพงกั้นหัวใจของเขาจากโม่ไป๋หลานเอาไว้เป็นอย่างแน่นหนา ต่อให้นางมิเคยทำสิ่งใดที่ผิดเลยก็ตามที แต่เขาก็จะมองว่ามันผิดอยู่นั้นเองจีกวานฮวากำมือแน่นภายใต้แขนเสื้อ เมื่อได้ยินคำว่าสามีภรรยาออกจากปากแม่ทัพหนุ่มและญาติผู้พี่ของนาง ริมฝีปากล่างถูกขบกัดจ

“สมควรเอ่ยชื่อท่านอ๋องน้อยเช่นนั้นหรือ เจ้าควรสำรวมคำพูดไว้ด้วย ให้รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาไว้ให้ดีจีกวานฮวา แล้วมันเรื่องอันใดที่ข้าต้องหยุดเขา เจ้ามิได้ยินหรือ...ว่าท่านอ๋องกำลังให้บทเรียนแก่ท่านแม่ทัพ”โม่ไป๋หลานคนก่อนยอมให้จีกวานฮวามาตลอด แต่ที่ยืนอยู่ตรงนี้..ไม่ใช่ ทำไมต้องสนใจคนเสแสร้งเช่นจีกวานฮวาด้วย“แต่พี่ซานหลางเป็นสามีของท่านพี่นะเจ้าคะ ไยมิคิดห่วงใย”จีกวานฮวาเริ่มไม่มั่นใจในคำตอบของอีกฝ่าย แต่ก็ยังพยายามที่จะอ้อนวอนต่อไป เพราะนางเชื่อว่าโม่ไป๋หลานยังคงห่วงแม่ทัพหนุ่มเป็นที่สุด“ห่วงใย! ข้าหรือที่ต้องคิด ไยตอนนี้ข้ามิรู้สึกอย่างที่เจ้าว่าเลยสักนิดเดียว คำนั้นมันมีหน้าตาเป็นเช่นไรกัน พอจะบอกข้าได้หรือไม่ น้องสาว…”จีกวานฮวาผงะเล็กน้อยเมือได้ยินคำตอบที่ดูไร้เยื่อใยของคนที่ยืนอยู่ นางจำต้องกล้ำกลืนอารมณ์ให้ลึกที่สุด แม้อยากจะลงมือต่อโม่ไป๋หลานแค่ไหนก็ตามที“ท่านพี่ ข้าขอร้อง อีกไม่กี่วันพี่ซานหลางต้องกลับสู่ชายแดน หากเขาบาดเจ็บ ท่านมิกลัวท่านอ๋องน้อยจะถูกลงโทษจากองค์ฮ่องเต้หรือเจ้าคะ อีกอย่างพี่ซานหลางเพียงดื่มสุรามากไปเท่านั้น จึงมิทันยั้งคิด” เมื่อหมดคำพูด จีกวานฮวาจึงยกภาระห

หยางซานซินเก็บทุกอาการไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งสงบ นึกโทษบุตรชายที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์เอาไว้ให้ดี ทุกอย่างจะพังเพียงเพราะเรื่องของสตรีมิได้เด็ดขาด อ๋องน้อยในวันนี้นับว่ามีเขี้ยวเล็บไม่ต่างจากท่านอ๋องเจ็ดผู้เป็นบิดา เขาไม่คิดว่าวันนี้ชายหนุ่มจะปรากฏตัวในเมืองหลวง ไยเขาไม่ได้รับรายงานข่าวการมาของชายหนุ่มเลยเล่า“หามิได้! ข้าเพียงติดตามท่านอ๋องน้อยมาเท่านั้นขอรับ” ถงเหยียนเจี๋ยตอบอย่างสุภาพ แต่เป็นการตัดบทไปที่สหายตนแทน“อ่อ! เช่นนั้นหรือ เอ่อ…ท่านอ๋องน้อย หยางซานซินต้องขออภัยที่บุตรชายของข้าได้ล่วงเกินท่านอ๋องน้อย โปรดอย่าถือสาซานหลางเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”หยางซานซินประสานมือ ค้อมหัวให้ผู้สูงศักดิ์กว่าตน แม้จะมิค่อยชอบใจ แต่ด้วยฐานะเชื้อพระวงศ์ เขาจำต้องเคารพผู้อ่อนวัยกว่ามากนัก อ๋องน้อยโม่หยวนฟางต่างจากโม่ไป๋หลานที่เป็นคนของสกุลหยางแล้ว เขาจึงมิต้องทำความเคารพนาง แต่กับพี่ชายของนาง เขาคือคนที่มียศต่ำกว่า อย่างไรเสียจำต้องก้มหัวให้ ข่าววงในว่าอ๋องน้อยผู้นี้คือว่าที่รัชทายาท เรียกได้ว่าบุตรชายอาจถูกลงโทษสถานหนักได้ หากชายหนุ่มสูงศักดิ์ผู้นี้เกิดเป็นอะไรไป ยิ่งเห็นสภาพของบุตรชายและลูกสะใภ้ รวมทั้งห

แต่ก็เป็นที่น่าแปลกใจอยู่มากที่พ่อสามีและตัวหยางซานหลางกลับมิใส่ใจหรือเดือดร้อนกับทายาทเลยสักนิด เว้นเสียจากว่าโม่ไป๋หลานเป็นเพียงหมากที่ถูกวางบนกระดานเพื่อเหตุผลบางอย่างเท่านั้นเพราะต่อให้นางเพิ่งมาอยู่ในยุคนี้เพียงไม่กี่วัน แต่เรื่องการแย่งชิงอำนาจในยุคก่อนประวัติศาสตร์นางก็ร่ำเรียนมาไม่น้อยเช่นกัน สกุลโม่คือราชวงศ์ปัจจุบัน นางที่เป็นสายเลือดสายตรงย่อมตกเป็นเป้าหมายทางการเมืองได้ไม่ยาก ความรักทำให้โม่ไป๋หลานคนเก่ายอมที่จะเป็นหมากในกระดาน แต่ไม่ใช่นางที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นอันขาด เพราะการทำแบบนั้นเท่ากับว่าวันใดนางหมดประโยชน์ ความตายเท่านั้นที่คนพวกนี้จะมอบให้เป็นรางวัล‘ข้าจำต้องคิดเผื่อไว้เสมอ และจำต้องคิดในแง่ร้ายเอาไว้ก่อนเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกยาวนานขึ้น ใครจะอยากตายบ่อย ๆ กันเล่า’“บังอาจเกินไปแล้ว ไป๋หลาน!! กล้าดียังไงถึงเอาเรื่องแค่นี้มาเป็นสาเหตุในการขอหย่า หากเจ้ามิทำผิด ไยสามีที่ดีอย่างซานหลางจะลงโทษหรือต่อว่าเจ้าได้ไป๋หลาน ส่วนเรื่องทายาทก็ยังมิใช่ประเด็นสำคัญอันใด รอให้ซานหลางกลับมาจากชายแดนค่อยหาหมอดี ๆ จัดยาบำรุงให้ก็ได้ พวกเจ้าทั้งคู่อายุยังน้อย ข้าไม่เห็นปัญหาที

เมื่อทั้งสี่พูดคุยกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไป๋หลานถูกขอให้พักอยู่ที่จวนก่อนหนึ่งคืนเพื่อเก็บข้าวของออกเดินทางกลับจวนอ๋องพร้อมพี่ชายในวันรุ่งขึ้น แต่โม่หยวนฟางและถงเหยียนเจี๋ยมิขอพักภายในจวน ด้วยกลัวว่าจะควบคุมตนเองไม่ให้ทำร้ายหยางซานหลางมิได้หลังจากพูดคุยตกลงทุกอย่างกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลิวเจินเจินจึงได้ให้พ่อบ้านเกาเดินออกมาส่งแขกทั้งสองยังหน้าจวน“ท่านอ๋องน้อย คืนนี้ข้าจะรีบตามไปพ่ะย่ะค่ะ” เกาจูเอ่ยเบา ๆ ขณะเดินเอาโคมไฟไปยื่นให้ท่านอ๋องน้อยและคุณชายถง ก่อนจะก้าวถอยออกมาและโค้งกายทำความเคารพทั้งสองคน“อืม...ระวังตัวด้วย อย่าชะล่าใจไป นับแต่วันนี้ เราคงต้องพบศึกหนัก ข้าจะรอที่จวนรับรอง”พูดจบร่างสูงของชายหนุ่มทั้งสองกับหมาป่าขนาดใหญ่หนึ่งตัวก็พากันเดินออกไปสู่ความมืดของเมืองหลวง โดยมีเพียงโคมไฟอันเล็กเป็นแสงสว่างนำทางส่วนทางด้านพ่อบ้านวัยกลางคนยังคงมิได้แสดงท่าทีอันใด ทำเพียงยืนมองชายหนุ่มทั้งสองเดินหายลับไป ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับเข้าไปภายในจวน เมื่อพ้นประตูจวนเข้ามา พ่อบ้านเกามิได้กลับไปยังที่พักของตน แต่เร่งฝีเท้านั่นมุ่งตรงไปยังเรือนไป๋หลานอย่างเร่งรีบคืนนี้ ก่อนเขาจะออกไปข้