All Chapters of ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1: Chapter 51 - Chapter 60

“อ้อ! ข้านึกว่าคนมิรู้จักโตเป็นคนทำ สงสัยข้าคงคิดไปเองกระมัง” จูซือเหนียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเชื่อตามคำบอกเล่า ทั้ง ๆ ที่หลักฐานมันชัดเจน อยู่บนเสื้อของหมิงจงเป่า คราบโจ๊กที่เลอะเป็นวงกว้าง‘ข้าก็จนคำพูดกับท่านแล้วศิษย์พี่’โม่ไป๋หลานได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ นางยังไม่รู้จักว่าชายตรงหน้าคือผู้ใด แม้จะคุ้นอยู่มาก จึงทำเพียงมองดูการสนทนาเงียบ ๆ“ใช่ ๆ นางไม่รู้จักโตเสียที เช่นนี้ ใครกันจะแต่งนางไปเป็นภรรยากัน เจ้าว่าจริงไหมซือเหนียง” หมิงจงเป่าเสไปเรื่องอื่นได้อย่างหน้าตาเฉยก่อนจะเดินตรงแข็งทื่อไปข้างเตียงก่อนจะยิ้มให้คนที่นอนนิ่งงุนงงกับชีวิตที่แปลกใหม่ของตนเองอยู่“ศิษย์รัก! ข้าหมิงจงเป่า อาจารย์ของเจ้า ต่อจากนี้ ข้าจะทุ่มเทถ่ายทอดวิชาให้แก่เจ้าเองนะ”จูซือเหนียงพยายามกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้จนสุดความสามารถ เพราะชายตรงหน้าพยายามทำหน้าตาให้ดูดีสุขุมสมกับคำว่าอาจารย์โม่ไป๋หลานเอียงหน้าไปมองจูซือเหนียงก่อนที่หมอหญิงจะพยักหน้าให้เบา ๆโม่ไป๋หลานพยายามลุกขึ้นนั่งเพื่อไม่เป็นการเสียมารยาทกับผู้มีพระคุณอีกคนของนาง“อย่า ๆ มิต้องรีบลุกมาคำนับอาจารย์ เจ้าหายดีเมื่อไหร่ค่อยทำก็ได้” ร่างสูงยิ้มกว้าง

“ท่านอ๋องทรงปลอดภัยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”อ๋องโม่เหยารู้สึกโล่งใจขึ้นมากทีเดียวเมื่อเห็นชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นในเวลาคับขันเช่นนี้“ขอบใจเจ้ามากเจี๋ย ที่มาช่วยข้า”เมื่อตกอยู่ในวงล้อมเช่นนี้ ท่านอ๋องกับพระชายาและถงเหยียนเจี๋ยได้หันหลังชนกันเพื่อรับมือจากรอบด้าน“วิชาของพรรคเมฆาทมิฬ”ถงเหยียนเจี๋ยเอ่ยน้ำเสียงลอดไรฟันเหมือนชายหนุ่มมีเรื่องฝังใจอยู่นั่นเอง ท่านอ๋องเจ็ดหันมองหน้าชายหนุ่มในทันที“พรรคมารอย่างนั้นรึ…”ถงเหยียนเจี๋ยพยักหน้าเบา ๆ สายตาจับจ้องคู่ต่อสู้ซึ่งเริ่มตีวงล้อมเข้ามาอีกครั้ง“พวกมันมีแต่เพิ่ม ไม่มีลด ทางที่ดี…ท่านอ๋องพาพระชายาหนีไปก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่…ข้าไม่ทิ้งเจ้า ลูกเจี๋ย พวกมันมีมากเกินกว่าพวกเจ้าจะรับไหว”พระชายาเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ ที่อยู่ ๆ ชายหนุ่มที่นางรักเอ็นดูมิต่างจากบุตรในอุทรจะยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อให้พวกตนปลอดภัย“เอาหัวอ๋องเจ็ดมาให้ได้” ผู้นำของคนร้ายออกคำสั่งเสียงดังก้องคนเพียงหยิบมือหรือจะสู้พวกนั้นได้ ถงเหยียนเจี๋ยตัดสินใจผลักคนทั้งสองออกห่างจากวงล้อม ส่วนตัวเขาที่ถือทวนไว้ในมือเริ่มวาดลวดลายในเชิงยุทธ์อย่างดุดันจากคนร้ายที่พยายามล้อมกรอบ จำต้องถอยเพื

ถนนหลักเมื่อพ้นชายป่าสู่ถนนหลัก เสียงการต่อสู้ดังก้องเข้ามาในหู ดูแล้วคนร้ายคงมีมากไม่ใช่เล่น ดีที่พวกมันใส่ชุดสีดำปิดบังใบหน้าหมด มิเช่นนั้นงานหนักคงมาตกที่เขา เพราะไม่รู้จะแยกใครเป็นใคร สายตาดุจเหยี่ยวจ้าวเวหาสอดส่ายหาเป้าหมายที่ตนจะมาช่วยเหลือเป็นคนแรก“ผู้ใดคือท่านอ๋องเจ็ด” คำถามที่แฝงไปด้วยพลังขั้นสูงถึงกับทำให้การต่อสู้ชะงักไปชั่วขณะ…“ใครคือเขา…บอกข้ามา! พวกเจ้าจะมองทำไมกัน ฮะ! ก็ข้าหาไม่พบจึงได้ถามยังไงล่ะ ข้าผิดตรงไหน”ทั้งสองฝ่ายซึ่งกำลังต่อสู้กันอยู่ต่างพากันพุ่งเป้ามายังคนแปลกหน้าที่สวมหมวกและสะพายตะกร้า เวลานี้เท่ากับแยกออกเป็นสามฝ่ายอย่างชัดเจน ผู้มาใหม่ คนร้าย และคณะของท่านอ๋องเจ็ด ถงเหยียนเจี๋ยขยับเข้าบังบิดาของสหายเอาไว้ เขาไม่คิดที่จะประมาทในเวลาเช่นนี้“เจ้าเป็นใคร ช่างรนหาที่ตาย กล้ามาสอดมือในภารกิจของข้า สมควร...” มือหนากุมอยู่ที่ลำคอคนพูดก่อนจะตาเหลือกค้างและร่วงลงสู่พื้นเมื่อหมิงจงเป่ากางมือออก“อย่าสอดแทรกเวลาผู้ใหญ่เขาคุยกัน หรือว่าจะต้องให้ข้าสอน” รอยยิ้มที่ทุกคนเห็น มันดูมิต่างจากปีศาจที่จำแลงกายมาในคราบของเทพเซียนในตอนนี้“ฆ่ามันด้วยอีกคน อย่าปล่อยให้รอดไป

“แล้วจะทำอย่าไรกับเจินเจินเล่าเจ้าคะ” เสียงหวานเอ่ยถามถึงบุคคลที่สาม“ก็ส่งนางไปอยู่กับลูกสาวของนางอย่างไรเล่า” เจ้าของจวนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเขาไม่อยากได้ยินชื่อของคนอื่นในเวลานี้เท่าใดนัก‘มันคืออะไรกัน ลูกสาว หมายความว่ายังไง’คนที่แอบอยู่เงียบ ๆ นิ่งอึ้งไปอยู่สักพัก เวลานี้เหมือนถูกค้อนทุบลงบนหัวของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไหนภาพตรงหน้าที่เห็นอีกว่าประมุขของบ้านกับแขกผู้มาเยือนนั้นมีความสัมพันธ์กันถึงขั้นนี้ แล้วคำว่าสามคนพ่อแม่ลูกและคำว่าลูกสาวอีกเล่า มันหมายความว่ายังไง ดวงตากลมโตหลับลงช้า ๆ เพื่อควบคุมตัวเองและตั้งสติอีกครั้งก่อนจะทนฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของร่างที่กำลังกอดรัดกันบนพื้นที่ปูรองด้วยผ้าขนสัตว์ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วยาม เรื่องราวทุกอย่างได้กระจ่างชัด ทำให้คนที่แอบอยู่ถึงกับร่างกายไร้เรี่ยวแรงที่จะก้าวเดินแก๊ง!! เสียงของบางอย่างตกกระทบพื้น ทำให้คนที่แอบอยู่รีบดึงผ้าสีดำขึ้นปิดบังใบหน้าพร้อมพุ่งออกไปยังอีกด้าน สร้างความตกตะลึงให้แก่สองร่างที่นอนทาบทับกันอยู่ ประมุขของบ้านรีบลุกขึ้นคว้าจับอาวุธ ตั้งใจจะออกติดตามคนร้าย“พี่ซานซินอย่าเจ้าค่ะ” มือบางรั้งจับแขนแกร่งเ

‘ไม่นาน ข้าจะกำจัดพวกเจ้าทุกคน ใครที่ทำร้ายมารดาข้า อย่าร้องหาคำว่าอภัยจากคนเช่นข้าก็แล้วกัน’รอยยิ้มที่ดูละมุนของเมี่ยวเอ๋อร์แต่แววตาอาฆาตกลับฉายชัดออกมา เพียงแต่ไม่มีผู้ใดได้เห็นมันเท่านั้น ร่างบางตักโจ๊กและน้ำแกงบำรุงร่างกายจัดวางในถาดก่อนจะก้าวออกจากห้องครัว สาวใช้อีกคนตั้งใจจะตามไปเพื่อให้แน่ใจว่าเมี่ยวเอ๋อร์จะสามารถทำให้หยางฮูหยินกินอาหารเหล่านั้นได้จริง มิเช่นนั้น นางจะถูกลงทัณฑ์จากท่านแม่ทัพผู้เป็นนายแน่นอน ทว่า…“ช้าก่อนแม่นาง เอ่อ! ข้าขอถามอะไรสักอย่างได้หรือไม่”สาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มกำลังจะหันไปตวาดคนที่ถาม แต่พอหันกลับไปเจอหน้าของอีกฝ่ายเข้าเต็มสองตา ใบหน้าหวานกลับแดงระเรื่อขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ชายหนุ่มในชุดทหารยาม แม้ไม่คุ้นหน้าแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรที่จะทำให้นางแปลกใจ เพราะทหารในจวนมีมากมาย พวกนางก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เดินไปไหนมาไหนตามอำเภอใจเสียหน่อย หญิงสาวเองก็มิเคยพบเจอทหารคนไหนรูปงามเช่นนี้มาก่อน“มีอะไรก็ว่ามา ข้าจะรีบไปช่วยเมี่ยวเอ๋อร์ปรนนิบัติฮูหยิน”ชายหนุ่มเริ่มการพูดคุยจนเวลาล่วงเลยไปเท่าไหร่ไม่รู้ จากที่ยืนพูดคุย เวลานี้ หญิงสาวได้ติดตามชายหนุ่มไปยังสวนด้านหลังจวนโด