All Chapters of ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1: Chapter 61 - Chapter 70

ชายร่างสูงกำยำสองคนตรงเข้ามาช่วยกันแก้ผ้าที่ผูกติดสองร่างออกและปลดมือของหยางฮูหยินที่คล้องอยู่ยังลำคอของผู้เป็นนายออก เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น หลิวเจินเจินก็นอนอยู่ในรถม้าที่ปูรองด้วยขนสัตว์หนานุ่ม“นอนพักเถอะเจ้าค่ะ ท่านจะปลอดภัย ข้าให้สัญญา” ดวงตากลมโตมีแววอ่อนโยนต่างจากท่าทางของนางยิ่งนัก ทุกทวงท่ามันดูองอาจมิเหมือนสตรี แต่เมื่อพิศใบหน้าที่ถูกเช็ดล้างด้วยผ้าเปียก มันช่างราวกับเทพธิดาจำแลงกายมาก็มิปาน ความงามที่มิแพ้โม่ไป๋หลาน สะใภ้รักของนาง เพียงแต่หญิงสาวมีสีผิวที่เข้มกว่ามาก ถึงอย่างนั้นผิวสีน้ำผึ้งนี่กลับดึงดูดสายตาของผู้พบเห็นให้ตะลึงงันได้มิยากเลยทีเดียว“ท่านเมี่ยวจ้าน…เราใกล้จะถึงประตูเมืองแล้วขอรับ” เสียงรายงานจากคนขับรถม้า“อืม! ทุกคนมากันครบหรือยัง”“ครบแล้วขอรับ”ไม่มีการสนทนาใดอีก ทุกอย่างตกอยู่ภายใต้ความเงียบอีกครั้งเมี่ยวจ้านยังคงนั่งนิ่งต่อไปเพราะภายในใจของนางกำลังลิงโลดยิ่งกว่าได้ของล้ำค่ามาไว้ในครอบครองเพราะคนที่นอนอยู่ตรงหน้านางในตอนนี้มีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด และไม่มีอะไรมาทดแทนได้เช่นกัน ตอนนี้ พวกนางยังอยู่ในเขตเมืองหลวง ยังมิอาจวางใจอะไรได้ทั้งนั้นจนกว่าจะออกพ้นป

ลับหลังเมี่ยวจ้านแค่เสี้ยวเวลา เสียงม้าจำนวนมากก็โผล่พ้นโค้งด้านหลังมิไกลนัก ทำให้คนที่เหลือจัดการทุกอย่างเพื่อถ่วงเวลาให้ผู้เป็นนายหนีรอดไปได้ พวกเขาไม่มั่นใจนักว่ากลุ่มผู้มาใหม่จะทันเห็นเส้นทางหลบหนีของเจ้านายตนหรือไม่ฮี้ ๆ ม้าหลายตัวยกขาขึ้นสูงด้วยความตกใจที่อยู่ ๆ ถูกดึงบังเหียนอย่างกะทันหัน แสงจันทร์ที่ส่องรำไรทำให้เห็นว่ามีรถม้าจอดขวางทางอยู่พร้อมกลุ่มคนราวสามสี่คนกำลังพากันทำบางสิ่งกันอยู่ เสียงนกกลางคืนดังขึ้นเป็นระยะ ทำให้ชายหนุ่มทั้งสี่ที่แสร้งรถม้าพังและพากันซ่อมแซมต่างพากันเริ่มระวังตัวเมื่อสัญญาณที่ได้รับจากเพื่อนซึ่งแอบซุ่มอยู่ในป่าข้างทางทางด้านหยางซานซินเองก็รับรู้ได้ว่าไม่ได้มีแค่ชายชาวบ้านที่อยู่ข้างรถม้า แต่ยังมีบางส่วนแอบซ่อนอยู่ ตอนนี้ ม้าสงบลงแล้วและความเยียบเย็นเข้ามาแทนที่ ทั้งสองฝ่ายต่างหยั่งเชิงกันระหว่างนักรบผู้กรำสงครามกับขุนพลวัยหนุ่มจากต่างแคว้นต่างพากันนิ่งเงียบ เป็นการประเมินฝีมือกันอยู่นั้นเอง จนในที่สุด…“พวกเจ้าเป็นใคร ไยดึกดื่นแล้วมาอยู่กลางป่าเช่นนี้” คนของแม่ทัพใหญ่เอ่ยถามออกมาด้วยความฉุนเฉียวที่มีคนมาขวางทาง ซ้ำอีกฝ่ายยังไม่ยอมพูดจา เอาแต่ก้ม

หลิวเจินเจินพยายามกัดฟันควบม้าตรงไปด้านหน้าด้วยหัวใจที่เรียกว่าแทบสลายเลยทีเดียว เมื่อคำว่า ‘แม่’ ก้องอยู่ในหูมิจางหาย แม้อยากกลับไปช่วยแต่ร่างกายนั้นไร้เรี่ยวแรง หากนางย้อนไปก็เท่ากับนางกลายเป็นตัวถ่วงของเมี่ยวจ้าน ชื่อนี้นางมิอาจลืมเลือนแม้ต้องสิ้นลมไปตอนนี้ คำว่าแม่ที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจมันสร้างรอยเจ็บลึกมิต่างจากการดิ่งลงเหวที่ไร้ก้นเปลวไฟที่มองเห็นอยู่มิไกลทำให้นางเริ่มตื่นกลัวขึ้นมาอยู่บ้าง ซึ่งถ้าหากเป็นคนดีก็แล้วกันไป แต่ถ้าไม่ นางก็คงมิอาจรักษาชีวิตเอาไว้ได้ด้วยสภาพร่างกายที่พร้อมจะสิ้นลมได้ทุกเมื่อเช่นนี้ คงยากที่จะปกป้องตนเองให้รอดพ้นจากอันตรายเบื้องหน้าได้หากเป็นเมื่อก่อนนางจะมิกังวลเลยสักนิด แต่เวลานี้คงได้แต่ยอมรับในชะตากรรมของตนเอนเท่านั้น ดวงตาเริ่มปรือลงทุกขณะจนแทบจะลืมไม่ขึ้น แต่หลิวเจินเจินคงยังกัดฟันเร่งความเร็วม้าให้เลยกลุ่มคน ซึ่งนางมิรู้ว่าเป็นผู้ใดให้ได้เสียก่อน สตรีเดินทางเพียงลำพังมิอาจปลอดภัยได้ แต่ก็ไม่เป็นดั่งที่คาดหวังเสียแล้วเมื่อม้าควบผ่านเลยจุดพักแรมของนักเดินทางไปได้เพียงเล็กน้อย ร่างบางกลับร่วงลงจากหลังม้าด้วยอาการของพิษที่กำเริบเสียจนไม่อาจฝืนทนต่อ

บ้านหมอหญิงจูซือเหนียงหลายวันมานี้ ทุกคนเอาแต่คอยจ้องมองโม่ไป๋หลานมิวางตาหลังจากพาพ่อแม่ของนางมาพบพร้อมด้วยชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาขี้ริ้ว ในความคิดของหมิงจงเป่า ถงเหยียนเจี๋ยถูกพิษที่ไม่มียารักษา กับหมาตัวเท่าหมีมาด้วย ใบหน้าของผู้เป็นอาจารย์บ่งบอกชัดเจนว่าไม่ชอบใจชายหนุ่มเท่าใดนัก ต่างกับคนอื่น ๆ ที่รู้สึกกระอักกระอ่วนในการรักษาถงเหยียนเจี๋ยที่หมอหญิงจูได้บอกแก่พวกเขาหลายวันก่อนตอนที่โม่ไป๋หลานกำลังลุกเดินออกกำลังเพื่อให้ไม่เกิดอาการอ่อนแรงอยู่นั้น เสียงบ่นของอาจารย์ก็ดังเข้ามาก่อนตัวเสียอีก ตอนที่ทุกคนได้พากันเข้ามาในตัวเรือนนางยังสับสนว่าผู้มาใหม่เป็นใคร ไยหรู่อี้ถึงได้วิ่งไปคุกเข่าร้องไห้อยู่ต่อหน้าชายหญิงคู่นั้น เมื่อจับใจความได้จึงรู้ว่าทั้งสองคือบิดามารดาของโม่ไป๋หลาน หญิงสาวจึงได้ค่อย ๆ เผยตัวออกไปยืนเผชิญหน้าผู้เป็นพ่อและแม่อ๋องเจ็ดและพระชายาถึงกับยืนนิ่งเสมือนถูกแช่แข็งไปอยู่พักหนึ่งก่อนที่พระชายาจะวิ่งตรงเข้าสวมกอดธิดาเพียงคนเดียวด้วยความดีใจที่ไป๋หลานยังมีชีวิตอยู่ มันเหมือนความฝันที่ไม่อยากตื่นสำหรับคนเป็นแม่จากนั้นก็ได้เกิดความชลมุนและโต้เถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายระหว

“เอาสิ่งนี้ไปมอบแก่แม่ทัพหยางซานซิน และฝากนี่ให้เขาช่วยส่งต่อแก่แม่ทัพหยางซานหลางด้วย บอกว่าเป็นของรางวัลที่หาขนจิ้งจอกมามอบแก่ข้าเมื่อต้นปี”มือบางเลื่อนหีบใบเล็กบนโต๊ะน้ำชาไปด้านหน้าเล็กน้อย โดยมีชิงเอ๋อร์นำไปมอบให้แก่ตู้กงกง เพื่อส่งมอบของแก่คนนอกวังหลวงตามคำสั่งของผู้เป็นนาย“กระหม่อมจะรีบจัดการตามพระประสงค์พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ตู้กงกงรีบเก็บของจากมือของชิงเอ๋อร์ ก่อนจะรีบออกจากตำหนัก ตรงกลับไปยังที่พักของตนเอง เขารู้หน้าที่สำคัญดี คืนนี้ต้องลอบออกนอกวัง แม้เวรยามจะดูหละหลวมแต่หาวางใจได้ไม่ ถ้าเกิดสิ่งผิดพลาดขึ้นมา นั่นหมายถึงหัวของเขาก็ไม่อาจรักษามันเอาไว้ได้เมื่อตู้กงกงหายเข้าไปยังที่พัก เงาร่างสูงก็ปรากฏตัวออกมา ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างกลับอยู่ในสภาวะเดิมเหมือนไม่มีใครอยู่ตรงนั้นมาก่อนตำหนักหลวงร่างสูงสง่าปลดผ้าคลุมหน้าออก แม้วัยจะล่วงเลยมามากแล้ว แต่ร่างกายยังคงไร้ไขมันส่วนเกิน ด้วยการออกกำลังฝึกฝนวิชาอยู่สม่ำเสมอ ทำให้รูปร่างหน้าตายังคงความหล่อเหลาอยู่มิคลาย เสียงก้าวเดินมาทางด้านหลัง ทำให้บุรุษในชุดดำหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเดินไปยังเก้าอี้ตัวโปรด ร่างสูงทรุด