บททั้งหมดของ ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอกโม่ไป๋หลาน เรือนนี้แทบไม่มีสาวใช้ เจ้าก็รู้ดีกว่าผู้ใดว่าท่านแม่ทัพมิชอบให้ใครอยู่ใกล้ มันวุ่นวาย และคืนนี้ช่างเป็นโอกาสเหมาะนักที่มีเจ้าอยู่แค่สองคนกับบ่าว ข้ายังมีเรื่องดี ๆ จะบอกอีกนะว่าสาวใช้คนงามของเจ้าก็กำลังจะตามไปรับใช้เจ้าในนรกเช่นกัน ข้าใจดีมากเลยรู้ไหมที่มอบผู้ติดตามให้แก่เจ้า”โม่ไป๋หลานเจ็บแปลบในอกเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถึงหรู่อี้ ยิ่งความเงียบจากด้านนอกไร้วี่แววของสาวใช้ ใจของนางมันร่ำไห้อยู่ภายในกับสิ่งที่ได้ฟังจากปากของผู้ไม่หวังดี มือที่ยังซ่อนอยู่ด้านหลังทั้งสองข้างได้ดึงมีดสั้นออกจากฝัก‘ยังไงก็ต้องตาย ข้าจะไม่ยอมนิ่งเฉยเช่นกัน’“พูดมาก อยากทำอะไรก็ลงมือเถอะ ข้าไม่อยากคาดเดาความต้องการของเจ้าอีกแล้วจีกวานฮวา เพราะทั้งหมดที่เจ้าทำ คงไม่พ้นเรื่องของหยางซานหลางอย่างแน่นอน อย่ามัวเสียเวลาอีกเลย ข้าไม่มีทางสู้เจ้าได้อยู่แล้วนี่”โม่ไป๋หลานจ้องตาอีกฝ่ายมิยอมหลบเช่นกัน หากต้องตายอีกรอบก็ขอดูความอำมหิตของหญิงสาวผู้มาเยือนจนวินาทีสุดท้ายก็แล้วกัน“รู้ก็ดีไป๋หลาน ถือว่าข้ากับเจ้าจบความเป็นพี่น้องนับแต่นี้”แรงบีบที่ลำคอเพิ่มขึ้นอีกครั้ง โม่ไป๋หลานยกมือข้างหนึ

ตอนที่44.เช้าวันต่อมา ข่าวไฟไหม้เรือนพักของแม่ทัพหยางซานจนเป็นเหตุให้ภรรยาของแม่ทัพหนุ่ม ฮูหยินน้อยโม่ไป๋หลานและสาวใช้คนสนิทต้องสิ้นใจในกองเพลิง การคาดเดาเป็นไปต่าง ๆ นานา ทั้งทางดีและร้ายสองพ่อลูกสกุลหยางถูกฮ่องเต้เรียกให้เข้าเฝ้าอย่างเร่งด่วน เพราะผู้ที่ตายคือพระนัดดาในพระองค์ ความพิโรธของโอรสสวรรค์ทำให้เมืองหลวงถูกสั่งปิดจนกว่าจะหาคนร้ายพบ และมีราชโองการให้ท่านหญิงโม่ไป๋หลานเป็นอิสระจากสกุลหยางนับแต่บัดนี้เป็นต้นไปโม่หยวนฟางที่นั่งฟังอยู่ห้องเล็กข้างบัลลังก์ว่าราชกิจเผยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน‘น้องรัก หลับให้สบาย พี่ช่วยให้เจ้าหลุดพ้นจากคนสารเลวได้แล้ว แค้นนี้ข้าจะต้องชำระให้สาสมอย่างแน่นอน หยางซานหลาง’ จวนอ๋องเจ็ด ณ เมืองซานซี“กรี๊ดดด!! ไม่จริง ข้าไม่เชื่อ ลูกแม่...หลานเอ๋อร์ ใครทำเจ้า ฮือ ๆ แม่จะฆ่ามัน”เสียงร่ำไห้ของพระชายาในอ๋องเจ็ดดังก้องเสมือนจวนเจียนจะขาดใจ ทำให้คนที่ได้ยินต่างสะเทือนใจไปตาม ๆ กัน บรรดาบ่าวไพร่ต่างพากันร้องไห้คร่ำครวญมิต่างจากผู้เป็นนาย ข่าวการตายของท่านหญิงโม่ถูกส่งมาโดยท่านอ๋องน้อย เวลานี้จวนอ๋องมีแต่ความโศกเศร้าของคนที่เคยรับใช้ใกล

ภายในห้องอาหารคฤหาสน์เจ้าสัวหลี่คนทั้งสี่นั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว โดยหลี่ถิงนั่งอยู่ข้างมารดาเลี้ยงเพื่อที่จะมองหน้าของสามีและน้องสาวที่นั่งทำหน้าเศร้าและสวมชุดสีดำเป็นการไว้ทุกข์ให้แก่เธอ โดยน้องสาวคอยหยิบผ้าเช็ดหน้าบนตักขึ้นมาคอยซับน้ำตาอาหารคาวหวานมากมายถูกวางเต็มโต๊ะ ที่สำคัญสุดคือทุกอย่างเป็นอาหารที่เธอโปรดปรานมาก หลี่ถิงคอยจับสังเกตทุกคนบนโต๊ะ ไม่เว้นแม้แต่แม่เลี้ยง เพราะถึงปากจะบอกว่ารักเธอมาก และตลอดวันเธอก็เห็นกับตาว่าคุณนายหลี่นั้นเสียใจแค่ไหน แต่เวลานั้นเจสซิก้าไม่ได้อยู่ต่อหน้าคนเราอาจเปลี่ยนใจกันได้ ไม่มีใครทนเห็นลูกตัวเองต้องลำบากอย่างแน่นอน ที่สำคัญตามสัญชาตญาณความเป็นแม่ย่อมต้องรักลูกตัวเองมากกว่าลูกคนอื่น ตอนอยู่ด้วยกันบนห้องนั้น คุณนายหลี่ยังไม่ได้พบหน้าลูกสาวก็คงต้องยอมทำใจให้เจสซิก้ารับโทษได้ แต่ทุกอย่างจะกระจ่างชัดแก่ใจก็ต้องเวลานี้ ตอนที่เจสซิก้านั่งอยู่ต่อหน้าคุณนายหลี่“คุณพ่อคะ ทำไมถึงมีชุดอาหารเพิ่มมาละคะ หรือเรามีแขก”เจสซิก้าเอ่ยถามเจ้าสัวหลี่ด้วยความสงสัย ที่อยู่ ๆ วันนี้มีคำเชิญปนบังคับให้เธอและพี่เขยมากินอาหารเย็นด้วย การที่พ่อกับแม่ของเธอไร้รอยยิ้มก

เจ้าสัวหลี่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นเพื่อปลอบขวัญลูกสาวที่หลงผิด แน่นอนเจสซิก้าต้องได้รับโทษทั้งจากกฎหมายและสังคม แต่เขาพร้อมที่จะคอยเป็นเกราะป้องกันหัวใจให้กับลูก ไม่ว่าเจสซิก้าจะได้รับโทษหนักแค่ไหน เขาก็จะรอจนกว่าถึงวันที่เธอพ้นโทษ“นายทำให้ฉันผิดหวังมากราฟ นายมันขี้ขลาดกว่าลูกสาวของฉัน เจสกล้าเปิดปากในสิ่งที่ทำ นั่นแสดงว่าลูกสาวของฉันพร้อมที่จะก้าวออกมารับโทษ แต่นายเป็นลูกผู้ชายที่แย่มาก ทำผิดแต่ก็ยังไม่ยอมรับ ถ้าเจสออกความคิดเห็น แต่ถ้าหากนายไม่ทำก็ได้ไม่ใช่เหรอ รถนายก็เป็นคนขับ ไม่ใช่เจส แค่จะเลี้ยวไปโรงพยาบาลก็ไม่ยากเย็นสักนิดเดียว พวงมาลัยรถมันก็อยู่ในมือของนายไม่ใช่เหรอ นายจะทำยังไงกับมันก็ได้ ไม่ใช่คนข้าง ๆ ที่จะมาหักพวงมาลัยเลี้ยวรถของนายได้ ในเมื่อบอกมาว่าคืออุบัติเหตุ แต่นายกลับทำตามที่เจสแนะนำ นั่นแสดงว่าใจของนายก็คิดกำจัดถิงถิงเหมือนกัน”“ผะ….ผมคือว่า….”ราฟาเอลยังคิดคำโต้แย้งเจ้าสัวหลี่ไม่ได้ และตอนนี้ ประตูห้องรับแขกได้เปิดออกพร้อมมีชายหลายคนที่มีทั้งในเครื่องแบบและธรรมดา ก้าวเข้ามายื่นรวมในห้องอีกหลายคน ชายหนุ่มถึงกับยืนหน้าซีด มือไม้สั่นเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าเพราะการที

“นี่ ฮูหยินน้อย นางช่างน่าสงสารมาก เจ้าคิดเหมือนข้าหรือไม่”“ข้าเห็นด้วย แต่ตอนนี้ พวกเรารีบเดินเข้าเถอะ ท่านพ่อบ้านสั่งให้เราตรวจเวรยามหน้าเรือนของฮูหยินน้อยบ่อยขึ้น”หมิงจงเป่ายิ้มกว้างเมื่อมีคนนำทางให้แก่เขาแล้ว ร่างในชุดดำทำเพียงคอยตามทหารยามไปเท่านั้น เขาไม่จำเป็นต้องเข้าเรือนนั้นออกเรือนนี้ให้เสี่ยงที่จะถูกจับได้อีกต่อไปเมื่อถึงที่หมาย ชายในชุดดำก็ได้หายไปทางด้านหลังของเรือน เพียงแค่เข้าใกล้ตัวเรือน สิ่งผิดปกติบางอย่างก็ได้เกิดขึ้นในความรู้สึกของหมิงจงเป่า ด้วยประสาทสัมผัสที่เหนือกว่าคนทั่วไป เขาฝึกฝนการรับรู้แบบนี้มาอย่างหนักนับตั้งแต่ ก้าวเข้ามาสู่การเป็นผู้คุ้มครองไข่มุกโลกันต์ความเร็วดุจภูตผีได้หายวับไปยังทิศทางที่เขามั่นใจว่าไม่ปกติเสียแล้วในความรู้สึกของเขา ผลัวะ! หน้าต่างด้านหลังเรือนได้เปิดออกก่อนจะมีร่างในชุดสีดำพุ่งออกมาจากด้านใน“อ๊ะ!” เสียงอุทานออกมาด้วยความตกใจ แต่ก็เพียงเบา ๆ เท่านั้น ก่อนที่จะมีแสงกระทบดวงตาของผู้มาใหม่ มันคือกระบี่สีเงินที่กระทบกับแสงจันทร์ และกำลังพุ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็วหมิงจงเป่าทำเพียงเบี่ยงตัวหลบ เขามีเพียงมีดสั้นคู่ใจ หากจะปะทะตรง ๆ ก็ค