All Chapters of ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1: Chapter 21 - Chapter 30

เกาจูหมุนตัวเดินกลับไปหาผู้เป็นนายโดยไม่ได้แม้แต่จะเหลือบแลชายหนุ่มทั้งห้า ซึ่งเขารู้ดีว่าเป็นลูกหลานบ้านใดบ้างคนที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่นานอดที่จะระบายยิ้มกว้างมิได้เลยจริง ๆ เมื่อทุกอย่างจบลงในแบบที่เขาคาดไม่ถึง ครั้งแรก เขาเองกำลังจะยื่นมือไปช่วยเหลือหญิงสาว เพียงแค่เขาขยับตัวจะลุกขึ้นเท่านั้นก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่หญิงสาวได้กระทำต่อชายผู้นั้น พอมีคนเข้าช่วยเหลือแทนเขาแล้ว และมันใจว่าพวกนางสองคนรับมือได้ เขาจึงนั่งดูต่อและอดขำกับท่าทางของนางมิได้ มือบางสะบัดไปมาอยู่ด้านหลัง ไม่บอกก็รู้ว่าเจ้าตัวคงเจ็บไม่น้อยเขานับถือความมีน้ำใจและกล้าหาญของนางเหลือเกิน อีกอย่าง เขารู้แล้วว่านางคือผู้ใด เมื่อชายผู้นั้นปรากฏตัวช่วยเหลือหญิงสาว และการที่เขามานั่งอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ก็เพราะมีเหตุชักจูงให้จำต้องมา ซึ่งเกี่ยวพันกับหญิงสาวผู้นี้เสียด้วย“มาเมืองหลวงครั้งนี้ ข้าคงมีอะไรให้ทำอีกมากทีเดียว”ชายแปลกหน้าได้แต่บ่นพึมพำอยู่เพียงลำพังพร้อมยกสุราจอกสุดท้ายขึ้นดื่ม ก่อนจะวางเงินไว้บนโต๊ะและลุกเดินออกจากร้านหายไปในฝูงชนที่เริ่มกลับมาเดินตามถนนเช่นเดิมหลังจากทุกอย่างจบลงโม่ไป๋หลานมองตามรถม้าที่ม

หรู่อี้พยายามที่จะคิดตามคำพูดของเจ้านาย แต่นางไม่รู้จริง ๆ ว่าผู้เป็นนายแยกแยะออกได้อย่างไร ว่าใช่หรือไม่ใช่ขอทาน เพราะตลอดหลายปีมานี้ เจ้านายของนางมิเคยย่างกรายออกจากจวนเลยสักครั้ง นอกจากไปร่วมงานเลี้ยง ซึ่งย่อมไม่เคยได้พบเจอเหล่ายาจกอยู่แล้วนั้นเองโม่ไป๋หลานไม่ได้คิดที่จะหัวเราะเยาะกับคำพูดของหรู่อี้ เพราะสิ่งที่นางเห็นนั้น มันเป็นด้วยนิสัยช่างสังเกตหรือเพราะด้วยใจที่มันพาให้รู้สึกอย่างนั้น นางก็มิอาจจะอธิบายออกมาได้เช่นกัน มันรู้สึกแค่เพียงว่ามีเสียงแว่วหวานของเจ้าของร่าง คอยชักนำว่านางควรก้าวไปหาขอทานคนนั้น และช่วยเหลืออย่างไม่มีข้อแม้ใด ๆ แม้จิตวิญญาณเป็นของตน แต่เหมือนหัวใจยังเป็นเจ้าของร่างนี้อยู่ เพียงแค่นางเลือกที่จะเชื่อหรือไม่เท่านั้น หากจะอยู่ในร่างนี้จนวันตายก็ต้องครอบครองให้สมบูรณ์ทั้งกายและใจ“เล็บมือ! ขอทานที่ไหนเล็บจะสะอาดและถูกตัดอย่างเป็นระเบียบ ไม่มีขี้ดินติดในซอกเล็บเลยแม้แต่น้อย ยังมีอีกนะ ร่างกายเขากำยำเช่นคนที่ออกกำลังสม่ำเสมอ มิใช่ในแบบทำงานหนักเสียด้วย เขาเป็นขอทานยากจน จะเอาอาหารดี ๆ ที่ใดมาบำรุงร่างกายกันเล่า หรือเจ้าว่ามันไม่จริงอย่างที่ข้าพูดกัน หืม!”โม

เสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงเกิดขึ้นจากคนทั้งสี่ ก่อนจะลงมือกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย แม้ภายในใจของทั้งสี่คนมีความคิดที่ขัดแย้งกันอยู่ในทีก็ตาม แต่เวลานี้พวกเขาต้องมิแสดงให้ผู้อื่นได้รับรู้ถึงมันโม่ไป๋หลานไม่ได้เอ่ยคำพูดใด ๆ อีก หญิงสาวคีบอาหารเข้าปากช้า ๆ มิได้เร่งร้อนอันใด การวางตัวของนางตกอยู่ภายใต้สายตาของผู้คนมากมาย นายให้บ่าวร่วมโต๊ะนั้น เรียกว่าแทบไม่มีเลยก็ว่าได้ในเมืองหลวงเช่นนี้แต่ฮูหยินในแม่ทัพหยางซานหลางกลับมิถือตน ซ้ำไม่ได้ทำตัวต่ำต้อยอันใดเลย ร่างงามนั่งตัวตรง ทุกการเคลื่อนไหวดุจนางพญาผู้เป็นใหญ่ แม้แต่บ่าวหรือกระทั่งขอทานผู้นั้นเช่นกัน ต่างดูมิเหมือนคนรับใช้เลยสักนิดใช่แล้วที่ว่าภายในจิตใจของโม่ไป๋หลานนั้น นางคิดถึงสิ่งที่ต้องการจากชายขอทาน แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ทุกอย่างย่อมต้องอาศัยจังหวะและช่วงเวลาที่เหมาะสม หากรีบร้อนไปดาบนั้นอาจหันเข้าหาตัวเอาได้เวลาผ่านไปไม่นาน ทุกคนเริ่มวางตะเกียบลง บ่งบอกว่าทุกคนอิ่มกันแล้ว โม่ไป๋หลานได้โน้มกายไปกระซิบบางอย่างกับหรู่อี้ สาวใช้ข้างกายมิได้แสดงออกอันใดทางสีหน้าท่าทาง ทำเพียงพยักหน้ารับเบา ๆ“ท่านลุงเกา เรากลับกันได้แล้ว ส่วนหรู่อี

คำพูดสุดท้ายของโม่ไป๋หลานถึงกับทำให้หยางซานหลางหน้าม้านไปเลยทีเดียว เขาไม่เคยคิดว่าภรรยาจะกล้าเอ่ยคำพูดเช่นนี้ออกมา“ฮา ๆ ไป๋หลาน เวลานี้จะมีผู้อื่นที่ไหนกัน ข้าสั่งสอนเจ้าอยู่ภายในจวน และต่อหน้าคนในครอบครัวเท่านั้น และมันไม่จำเป็นต้องนำใครมาเป็นพยานใด ๆ ทั้งนั้น เพราะคำพูดของข้าคือสิ่งที่ถูกต้องเสมอ สตรีเช่นเจ้าได้แต่งออกเรือนกับข้านับว่ามีวาสนามากแล้ว บุรุษเพียบพร้อมอย่างข้ายอมรับสตรีไร้ประโยชน์เช่นเจ้าเข้าจวน แต่เจ้าโม่ไป๋หลาน…เจ้ายังที่จะทำตัวร้ายกาจ ซ้ำเป็นคนทำให้ตระกูลข้ามัวหมอง”โม่ไป๋หลานเบะปากกับคำพูดของหยางซานหลาง ดูเหมือนเขายกยอตนเองให้สูงส่ง แต่การกระทำมันช่างตรงกันข้ามกับความเป็นจริงยิ่งนัก“ตรงไหนกันที่เรียกว่ามัวหมอง การที่ข้าออกไปหาซื้อของใช้เพียงลำพังก็มิใช่เพราะสามีไร้ความรับผิดชอบหรอกหรือ”“ต้องให้ข้าสาธยายอีกอย่างนั้นใช่ไหม กล้าพูดว่าเป็นภรรยาของข้า แต่ไม่รู้จักคำว่าสำรวม มิสมฐานะฮูหยินของข้าสักนิด”“สามีข้า หากจะพูดเช่นนี้ ข้าว่าท่านเอาเวลาที่มี ไปช่วยสอนใครบางคนให้รู้จักฐานะและความเหมาะสมของตัวเองจะดีกว่า เพราะข้ารู้จักดีว่าอะไรควรมิควร และยืนอยู่ในที่ของตนเองตา

มิใช่แค่จีกวานฮวาที่ตกใจ แม้แต่แม่ทัพหยางซานหลางที่เคยดูหมิ่นในความอ่อนแอของคนตรงหน้ายังรู้สึกว่าคนเช่นนี้เขาควรอยู่ให้ห่างเข้าไว้ แต่นี้มันคือบ้านของเขา จะยอมให้คนนอกมาอยู่เหนือกว่าตนเองได้อย่างไรกัน หากว่าข่าวนี้แพร่ออกไป ย่อมทำให้เขามิอาจสู้หน้าชาวเมืองได้‘แค่ภาพภายนอกผู้ใดก็สร้างได้ จะวัดกันต้องได้เห็นฝีมือก่อนเท่านั้น ถึงจะเรียกว่าน่าเก่งกาจอย่างแท้จริง’ หยางซานหลางยังคงไม่ยอมรับในสิ่งที่เห็นนัก เขามีความเชื่อมั่นในฐานะแม่ทัพนั่นเอง“ขอบคุณน้องเขยผู้แสนดีที่ยังจำกันได้ มิพบกันหลายปีนิสัยเจ้ามิเคยเปลี่ยนไปเลยนะ ไร้สมองสอนมิรู้จักจดจำ พี่ภรรยาผู้นี้คงต้องอบรมเจ้าให้รู้จักการให้เกียรติภรรยาเสียหน่อยดีหรือไม่…เจ้าว่าอย่างไรเจี๋ย ข้าควรสั่งสอนน้องเขยดีหรือไม่”ใบหน้าหล่อเหลาได้หันไปยังทางเดินที่เขาพึ่งผ่านเข้ามา มองไปยังชายหนุ่มอีกคนที่กำลังยืนเอามือลูบหัวของหมาป่าตัวใหญ่ขนาดเท่าลูกวัวอยู่อย่างอารมณ์ดี คนที่ถูกถามช้อนสายตาขึ้นมองดูคนทั้งสี่อย่างถี่ถ้วนโดยหยุดไว้ที่หญิงสาวในชุดสีขาวบริสุทธิ์ ก่อนจะพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้เมื่อมองเห็นท่าทางเอาเรื่องของเด็กที่หาเรื่องใส่ตัวทั้งในและนอก