ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1의 모든 챕터: 챕터 81 - 챕터 90

ยามค่ำคืน ณ โรงเตี๊ยมเซียนอี้ชั้นบนสุดเป็นที่พักของนายหญิงฟางเล่อ หญิงสาวในชุดผ้าไหมเนื้อดีสีดำสนิทได้ปรากฏกายอยู่ภายใต้เงามืด คืนนี้ นางจะให้สตรีไร้ยางอายหลับยาว ๆ โดยไม่มีโอกาสลุกขึ้นมายั่วยวนผู้ใดได้อีกท่อขนาดเล็กได้แทงทะลุกระดาษเข้าไปภายในห้อง ก่อนจะมีควันที่ถูกเป่ากระจายออกยังปลายอีกด้านให้อยู่ภายในห้องนอนของนายหญิงแห่งเซียนอี้ ฟางเล่ออยากเอาอะไรอุดรูนั่นให้ควันย้อนกลับยิ่งนัก แต่ถ้าหากทำเช่นนั้นมันจะสนุกอะไร สู้ปล่อยให้นางมารน้อยแสดงความอำมหิตให้เต็มที่สักหน่อยจะเป็นไรไปเวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว เมื่อมั่นใจว่าคนด้านในคงหมดสติแล้ว ร่างในชุดดำจึงหายเข้าไปภายในห้องอย่างรวดเร็วความมืดมิใช่ปัญหาสำหรับคนชุดดำ คราแรกคิดว่าจะมิใช้ยาสลบเช่นนี้ แต่ใกล้งานแต่งเข้ามาทุกทีแล้ว นางมิต้องการให้เกิดเรื่องราวใหญ่โต มีแขกมาพักที่เซียนอี้มากมาย ไหนจะพวกเสี่ยวเอ้อร์ที่เดินกันเต็มไปหมด หากคุณหนูใจเสาะส่งเสียงขึ้นมา ก็จะต้องมีพวกเจ้าหน้าที่และเรื่องตามมาให้วุ่นวาย สู้ให้หญิงแพศยาตายสบาย ๆ หน่อยจะเป็นไรไปร่างบางเดินตรงไปยังเตียงนอน ก่อนจะหยิบแท่งไฟออกมาเป่าจนติด ความใจเย็นของอีกฝ่ายทำให้คนที่กำลัง

เป็นไปไม่ได้ นางตายไปแล้ว เป็นนางจริง ๆ หรือจะเป็นเพียงแค่วิญญาณที่ยังผูกพันกับเขา ผู้เป็นรักเดียวของนางกัน ถ้าเช่นนั้น เขาจะพิสูจน์ด้วยตนเอง ว่านางเป็นคนหรือผีกันแน่ รึจะเป็นศัตรูจงใจก่อกวนเขา อย่างไรคืนนี้จะต้องรู้ให้ได้ ว่าสิ่งที่เห็นมันจริง หรือเป็นเพียงการหลอกลวงกระบี่ในมือถูกดึงออกจากฝักก่อนจะพุ่งเข้าหาหญิงสาวที่ยืนส่งยิ้มละมุนมาให้จนจิตใจของเขาเตลิดไปไกลจนเกินจะควบคุม ความรู้สึกที่ขัดแย้งกันทำให้เขาเสียสมาธิพอสมควรแต่หน้าที่และชีวิตของพ่อแม่ย่อมสำคัญกว่าความรู้สึกอ่อนไหวที่อยู่ ๆ ก็เกิดขึ้น แม้จะอธิบายไม่ได้ แต่เขาก็พร้อมที่จะกำจัดทุกคนที่ขวางทาง ต่อให้คนตรงหน้านั้น ตัวเขาจะรักมากเพียงใดก็ตามโม่ฟางเล่อเตรียมตัวรออยู่ก่อนแล้ว จึงได้ใช้วิชาตัวเบาหลอกล่อให้อีกฝ่าย ออกนอกเขตค่ายทหาร‘มาเล่นกันแม่ทัพหยางซานหลาง แล้วจะรู้ว่าข้าทำอะไรได้บ้าง’สำหรับฟางเล่อแล้ว นางไร้ความรู้สึกรักหรือผูกพันกับชายหนุ่ม ดังนั้น การลงมือของนางไม่มีส่งผลต่อจิตใจของนางสักนิด แต่ถ้าเป็นเจ้าของร่างกายนี้คือผู้ลงมือเองก็คงมิแคล้วจะจบลงพร้อมความพ่ายแพ้ แต่ตอนนี้เป็นนาง และชัยชนะเท่านั้นคือเป้าหมายที่ตั้งเอาไว

หยางซานหลางที่มองไม่เห็นทาง เพราะใบไผ่มากมายพัดอยู่รอบกายพลั่ก! “อัก!”แม่ทัพหนุ่มรับรู้เพียงอะไรหนัก ๆ กระทบเข้าที่ใบหน้า จนร่างสูงล้มฟุบลงกับพื้น ใบหน้ามองเอียงไปด้านข้าง ซึ่งเวลานี้ลมได้สงบนิ่งลงแล้วเสมือนมิเคยพัดผ่านมาแม้แต่น้อย อุ้งเท้าขนาดใหญ่ปรากฏสู่สายตา เพียงชั่วครู่ ก่อนที่มันจะก้าวข้ามหัวของเขาไปอย่างช้า ๆ พร้อม ๆ กับดวงตาที่ปิดลงของหยางซานหลางด้านจีกวานฮวาแทบกรีดร้องออกมา เมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่น ๆ บนใบหน้า ไม่ต้องเดาเสียให้ยากว่ามันคืออะไร ต้องเป็นเลือดอย่างแน่นอน ด้วยกลิ่นของมันชัดเจนออกขนาดนั้นทางด้านหยางซานซินเองก็ยังคงมิอาจลืมตาขึ้นมาได้ ด้วยใบไผ่ได้พาดผ่านดวงตาข้างหนึ่งของเขา ซ้ำยังมีเสียงหัวเราะเสียดแทงหัวใจ เป็นการตอกย้ำความพ่ายแพ้ที่เขาได้รับจากการต่อสู้ ซึ่งตัวเขามิได้ตอบโต้แม้แต่กระบวนท่าเดียว เขากลับเป็นฝ่ายตั้งรับที่ไม่ได้ยกดาบต้านทานเลยสักหน เพราะไร้ซึ่งจังหวะในการตอบโต้ใด ๆ ได้ไฟถูกจุดขึ้นอีกครั้ง โดยบรรดาทหารที่ยังคงหวาดกลัว แต่ด้วยหน้าที่ พวกเขาจำต้องอยู่ จะหนีมิได้เป็นอันขาด ทหารติดตามได้พากัน กรูเข้าไปหาผู้เป็นหัวหน้า นั้นคือแม่ทัพใหญ่หยางซานซิน เพร

หญิงสาวในชุดม่วงเดินไปยังโต๊ะน้ำชา ก่อนจะล้วงเอาของบางอย่างออกมาจากอกเสื้อแล้ววางลงบนโต๊ะ หนึ่งคือถุงสีทอง สองคือมีดสั้นลวดลายงดงาม“ข้าให้เจ้าเลือก ว่าจะเอาอันไหนระหว่างของสองอย่างนี้ ข้อเสนอแรกคือ ออกไปจากห้องนี้พร้อมเงินในถุง อย่างที่สองพวกเจ้า สามารถร่วมเสพสุขกับสามีข้า แล้วปลิดชีพไปพร้อม ๆ กัน โดยมีดสั้นของข้า…จะนับหนึ่งถึงสิบ”ฟางเล่อเอ่ยเนิบช้า เยือกเย็นจนคนฟัง ต่างพากกันเหงื่อซึมกายไม่มีคำตอบจากสองคณิกา เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น ทั้งคู่รีบวิ่งมาคว้าถุงเงิน แล้วจากไปในทันที บุรุษรูปงามนั้นใช่ว่า พวกนางมิอยากได้เพราะนาน ๆ ครั้งจะมีชายหนุ่มหน้าตาดีมาให้ปรนนิบัติ แต่ไม่คิดว่า ภรรยาของพวกเขาจะดุร้ายขนาดนี้ ซ้ำยังร่ำรวย ถึงขนาดผ่านเข้ามาภายในหอร้อยราตรีที่เข้มงวดได้เช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวทั้งสองมิใช่ธรรมดา คณิกาเช่นพวกนางมิควรต่อกรด้วยฟางเล่อกับเมี่ยวจ้านมองตากันก่อนจะหัวเราะออกมา พวกนางหรือจะเสียเงินไปเปล่า ๆ เพื่อที่จะเข้ามาในนี้ ไม่มีทางเสียล่ะ แต่พวกนางมิจำเป็นต้องเปิดเผย ให้ผู้อื่นรู้ถึงวิธีเข้ามา“มิหนาวกันหรือเจ้าคะ ไยถึงยังคงแก้ผ้าท้าลมกันอยู่เช่นนั้น”เมี่ยวจ้านก

‘มิเจียมตนเลยเมี่ยวจ้าน’ หญิงสาวพร่ำบ่นตนเองอยู่ภายในใจ“เจ้ายังมิรู้ตัวอีกหรือเมี่ยวจ้าน ว่าตนเองมีความผิดเรื่องใดบ้าง”โม่หยวนฟางยกยิ้มมุมปากด้วยความขบขัน และยังคงพูดจา ให้อีกฝ่ายเกิดความสงสัยมากขึ้นอีก เขารู้ตั้งแต่คนของเขาส่งสัญญาณมาก่อนแล้วว่า พวกนางมาถึงหอร้อยราตรีแล้ว เขาจึงเริ่มปล่อยให้หญิงคณิกาผู้นั้นรุกหนัก โดยยอมหญิงงามผู้นั้นขึ้นคร่อมบนตัว เสมือนเขาเป็นม้าและคณิกาคนงามเป็นผู้ขี่ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาเดียวกัน กับที่เมี่ยวจ้านปรากฏตัวขึ้น ด้วยใบหน้านิ่งสนิท แต่การกระทำกลับมินิ่งเสมือนใบหน้า สร้างความพอใจให้แกเขายิ่งนัก สิ่งที่ชอบในตัวนางคือ ความตรงไปตรงมา นางชัดเจนเสมอในสิ่งที่ลงมือกระทำ สมแล้วที่เป็นถึงรัชทายาทแห่งจิ้งหนาน‘ข้าอยากเห็นขุนพลผู้เกรียงไกร พ่ายต่อใจตนเองนัก’“เจ้าเห็นร่างกายภายใต้เสื้อผ้าของพี่จนหมดสิ้นแล้ว มิเว้นแม้แต่ส่วนลับ เช่นนั้นแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบ”โม่หยวนฟางพูดด้วยน้ำเสียง เหมือนกำลังจะร้องไห้ พร้อมใบหน้าเริ่มหม่นหมองลงทีละนิด“ห๊ะ! ขะ…ข้าหรือ” เมี่ยวจ้านอุทานออกมา ด้วยความตกใจปนสับสนโม่หยวนฟางเริ่มตีหน้าเศร้า เอามือลูบตามเนื้อตัวของตน เพื่อแสดงให้หญิ