Semua Bab ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1: Bab 61 - Bab 70

เสียงบรรยายเนื้อหาในตำราช่วงเช้าของศิษย์นอกวันนี้ ช่างเงียบสงบเรียบร้อยดีนัก ศีรษะของศิษย์หลายคนรวมทั้งเยี่ยหยาง ต่างผงกขึ้นลงทำความเคารพอาจารย์ที่พูดปาว ๆ บรรยายการก่อกำเนิดในวิชาประวัติศาสตร์บรรพกาล ที่เนิบนาบแผ่วเบาราวกับบทเพลงขับกล่อมก่อนนอน ทำให้บรรดาลูกศิษย์ต่างเข้าถึงฌาน หลับสัปหงกกันแต่เช้า พาต่อแถวเข้าเฝ้าเง็กเซียนประมุขสวรรค์กันแทบยกห้องสองผู้วิเศษที่เมื่อคืนต่างแทบไม่ได้หลับไม่นอน เจอเสียงกล่อมเกลาเข้าไปต้องพ่ายแพ้ แต่พู่กันกลับขยับปาดน้ำหมึกจดตัวอักษรอย่างสวยงาม บันทึกคำสอนในบทเรียนโดยไม่มีผู้ใดสนใจด้วยเวทมนตร์ แม้แต่คุณชายจูผู้หยิ่งผยองยังศีรษะทิ่ม ไม่ต้องกล่าวถึงสือหลงโหยว รายนี้เข้าเฝ้าเง๊กเซียนเป็นคนต้น ๆ ของห้องก็ว่าได้ คงมีผู้เดียวที่ยังนั่งหลังตรง ตั้งใจจดฟังบันทึกจริงจังอย่างรัชทายาทราชอาณาจักรซีเว่ยที่ไม่ละเลยหน้าที่ตนเอง จนกระทั่งหมดเวลาร่ำเรียน เหล่าศิษย์ที่ไปท่องแดนความฝันก็ฟื้นคืนสติอย่างรู้เวลาอวี้หย่าหวิ๋นอ้าปากกว้างหาวไม่เกรงใจใคร เอาศีรษะไถโต๊ะแคบอย่างง่วงเหงาหาวนอน“วิชานี้ไม่ควรสอนในยามนี้เลย ข้าต

ท้องฟ้าโปร่งสายลมอ่อนปะทะใบหน้า องค์รัชทายาทราชอาณาจักรซีเว่ยมู่หรงลู่เฉินเหยียบแผ่นไม้กระดานล่องลอยบนผืนฟ้าเหนือน่านพื้นดินเทียนถูหวู่มาสองชั่วยามแล้วสายตามองกว้างออกไปรอบตัว เขารู้สึกปลอดโปร่งเป็นอิสระ ฉับพลันไม่ไกลออกไปจากตำแหน่งของเขา ลู่เฉินได้ยินเสียงร้องอย่างทรมาน เขาจึงมุ่งหน้าไปที่นั่นโดยอาศัยวิสัยทัศน์จากความสูง สังเกตดูสิ่งที่เกิดขึ้นในป่าเบื้องล่างจิ้งจอกน้อยขนสีแดงเพลิงตัวเดียว อยู่ท่ามกลางเขี้ยวเล็บฝูงหมาป่าหลายสิบตัวที่จ้องตะปบทำร้าย มันขู่คำรามสู้กลับไป แม้ว่าด้านหลังจะชนกับต้นไม้ไร้สิ้นทางถอย มันพยายามขู่ให้พวกหมาบ้าเลือดถอยห่าง ส่งเสียงร้องอย่างน่าสงสาร แผ่นไม้ของมู่หรงลู่เฉินลดระดับความสูงร่อนลงอย่างรวดเร็ว ยังไม่แตะพื้นดินลอยไประนาบพื้นเข้าสู่ใจกลางวงทะเลาะวิวาทที่น่ารุมประณามด้วยความวู่วาม เพราะเขารู้สึกโกรธพวกหมาป่าจัดอย่างไม่มีสาเหตุดวงตาสีมรกตสุกสกาวสู้ไม่ถอยแม้ว่าตัวจะเล็กกว่ามาก เพราะนางจะไม่ยอมเด็ดขาด ถ้ายอมแพ้เมื่อไหร่หมายถึงศักดิ์ศรีที่รักษามาต้องหมดลง ยอมเป็นสัตว์หน้าตัวเมียให้หมาบ้าข่มเหง นางถูกหมาป่าตัวที่อยู่ใก

จู่ ๆ เจ้าสัตว์สี่ขาก็สั่นไปทั้งตัว ขาหน้ายกขึ้นกุมหัวหมายจะทึ้งขน เคร่งเครียดกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ถ้าหนังหน้ามันไม่มีขนฟู ๆ ปกคลุม สีหน้ามันตอนนี้คงซีดขาวยิ่งกว่าซากศพ ตอนนี้มันหวั่นใจไม่น้อยว่า มันกำลังจะกลายเป็นศพ นี่มันเอาความหาญกล้าจากที่ใด กล้าปะทะประมือกับท่านอ๋องผู้เลื่องชื่อ กี่หัวมันคงรักษาไว้ไม่พอ ชีวิตนี้มันคงไม่ได้อยู่อย่างสงบ!โอ้…นี่มันโง่งมขนาดไหนกัน อยู่ดีไม่ว่าดี จูงคออยู่เองไปวางบนเขียงพร้อมมีดให้ท่านอ๋องบัดซบเชือดคนผู้นั้นที่แท้จริงแล้วคือ ชินอ๋องจอมบัดซบที่ใครคิดแตะต้องล้วนเจอหายนะ ไม่มีผู้ใดได้มีชีวิตที่ดีได้สักราย ถ้าแหมไปแหย่เท้าท่านอ๋องผู้นี้ นักเลงอันธพาลที่ว่าแน่จริง ยังยอมก้มหัวนับถือชินอ๋องมู่หรงเยี่ยหยางเป็นลูกพี่ใหญ่ เสนาบดีขุนนางที่พยายามกำจัดเขาต่างไม่ตายดี ที่รอดมาก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ขณะไทเฮายังโอ๋ทะนุถนอมโอบอุ้มเป็นอย่างดี ฮ่องเต้ยังหลับตาปิดข้างหนึ่ง นี่มันไปกระตุ้นตัวหายนะ โอ๊ย... ชีวิตนี้มันต้องวิบัติแน่เลยสุนัขตัวเดียวในห้องยืนอึ้ง

แม้ว่าหน้าตาอาหารจะไม่คุ้นเคยในสายตาของไต้กู้ซวนก็ตาม แต่รสชาติอร่อยกว่าเป็นไหน ๆ เขากินมากเท่าที่จะกินได้ มีโอกาสทานของอร่อยที่ชาตินี้ยังไม่เคยลิ้มลองก็ต้องกินให้มากหน่อย เก็บไว้นึกถึงรสชาติในภายหลังจะได้ไม่เสียใจในที่สุดผู้อดอาหารมาวันหนึ่งก็เติมอาหารเต็มท้อง เจ้าภาพทั้งสองก็แห้งไปพอสมควร วันหลังถ้าพวกเขาคิดจะเลี้ยงข้าวใครคงต้องคิดให้หนักคิดให้มากกว่านี้“ข้าจะถอนคำสาปให้เจ้ากับเพื่อน ๆ ที่น่ารักแล้ว ตอนนี้คงนอนอยู่ที่ห้อง พวกนั้นจะจำเหตุการณ์ทั้งหมดไม่ค่อยได้เรื่องจริงจะเป็นดั่งฝัน แต่ความรู้สึกการเป็นน้องหมายังอยู่ และข้าหวังว่าพวกเจ้าจะไม่โง่กลับเป็นพวกสารเลวไร้รสนิยมแบบเก่า” เยี่ยหยางบอก“จะเลวทั้งทีต้องเลวให้สุด จำไว้เลวบัดซบกับชั่วช้าสามัญมันคนละความหมาย อย่าเป็นเป็ดที่บินก็ไม่ได้ว่ายน้ำก็ไม่เป็น”ไต้กู้ซวนพยักหน้ารับรู้ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจเรียนรู้ แม้ว่าเขาจะรู้สึกแปลก ๆ กับบางประโยค เยี่ยหยางยังคงสอนต่อ “ถ้าเจ้าไม่มีตัวอย่างในชีวิต เปิ่นหวางขอเสนอตัวเองเป็นแบบอย่างว่า เปิ่นหวางเลือกที่จะเป็นคนเลวบัดซบที่แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังยอมรับ”ศิษย์คนแรกของเยี่ยหยางมองอาจารย์อย่างเป็นประก

“ข้าก็เหมือนกัน เจ้ามาทีหลังก็รอไปสิ มีสิทธิพิเศษใดมาสั่งให้ข้ามอบตำรานี้ให้เจ้าอ่านก่อน”เยี่ยหยางเองก็ประสบเหตุเช่นเดียวกัน ไม่รู้ทำไมเขาต้องมาตกอยู่ในสภาพเดียวกับคุณชายจูงี่เง่า แม้ว่าเขาจะมีฉบับคัดลอกที่เหมือนกันทุกประการแม้กระทั่งรอยเปื้อนน้ำลายที่ตราประทับไว้ศิษย์ที่รู้พลังอำนาจเบื้องหลังของหลี่เจิ้นสุ่ยต่างกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแม้พวกเขาจะถอยตัวเองออกห่าง ๆ ห่างให้มากที่สุดและแอบสังเกตการณ์อยู่เงียบ ๆ เพื่อไปพูดคุยแลกเปลี่ยนข่าวสารกัน ย้ายตัวเองออกจากที่เกิดเหตุหลบลูกหลงที่อาจบินมาได้ทุกเมื่อเพราะพวกเขายังไม่เคยเห็นผู้ใดหาญกล้ายืนเถียงฉอด ๆ อย่างศิษย์น้องใหม่สองคนนี้ที่อยู่กลางวงรอบข้างไร้สิ่งกีดขวาง“ข้าต้องการตำราพยัคฆ์เร้นกายและตำราเคลื่อนจักรวาลเดี๋ยวนี้” หลี่เจิ้นสุ่ยหน้าทะมึน ไม่เคยมีใครกล้าต่อต้านมันอย่างนี้“ข้าก็ต้องการเช่นเดียวกัน ตำรานี้เป็นของสำนักไม่ใช่ของเจ้า หรือว่าเจ้าเป็นเจ้าของสำนัก?”เยี่ยหยางกล่าวอย่างไม่ยินยอมให้คนผู้นี้มาหักหน้าทำลายชื่อเสียงชินอ๋องของเขา