บทที่ 64 การเป็นคนบัดซบที่ดีมันยากดีแท้ 3

ท้องฟ้าโปร่งสายลมอ่อนปะทะใบหน้า องค์รัชทายาทราชอาณาจักรซีเว่ยมู่หรงลู่เฉินเหยียบแผ่นไม้กระดานล่องลอยบนผืนฟ้าเหนือน่านพื้นดินเทียนถูหวู่มาสองชั่วยามแล้ว

สายตามองกว้างออกไปรอบตัว เขารู้สึกปลอดโปร่งเป็นอิสระ ฉับพลันไม่ไกลออกไปจากตำแหน่งของเขา ลู่เฉินได้ยินเสียงร้องอย่างทรมาน เขาจึงมุ่งหน้าไปที่นั่นโดยอาศัยวิสัยทัศน์จากความสูง สังเกตดูสิ่งที่เกิดขึ้นในป่าเบื้องล่าง

จิ้งจอกน้อยขนสีแดงเพลิงตัวเดียว อยู่ท่ามกลางเขี้ยวเล็บฝูงหมาป่าหลายสิบตัวที่จ้องตะปบทำร้าย มันขู่คำรามสู้กลับไป แม้ว่าด้านหลังจะชนกับต้นไม้ไร้สิ้นทางถอย มันพยายามขู่ให้พวกหมาบ้าเลือดถอยห่าง ส่งเสียงร้องอย่างน่าสงสาร 

แผ่นไม้ของมู่หรงลู่เฉินลดระดับความสูงร่อนลงอย่างรวดเร็ว ยังไม่แตะพื้นดินลอยไประนาบพื้นเข้าสู่ใจกลางวงทะเลาะวิวาทที่น่ารุมประณามด้วยความวู่วาม เพราะเขารู้สึกโกรธพวกหมาป่าจัดอย่างไม่มีสาเหตุ

ดวงตาสีมรกตสุกสกาวสู้ไม่ถอยแม้ว่าตัวจะเล็กกว่ามาก เพราะนางจะไม่ยอมเด็ดขาด ถ้ายอมแพ้เมื่อไหร่หมายถึงศักดิ์ศรีที่รักษามาต้องหมดลง ยอมเป็นสัตว์หน้าตัวเมียให้หมาบ้าข่มเหง 

นางถูกหมาป่าตัวที่อยู่ใก