All Chapters of ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1: Chapter 81 - Chapter 90

เสี่ยวลี่เดินตามกลิ่นมาพักใหญ่จู่ ๆ กลิ่นตรงหน้าก็หายไป นางรู้สึกผิดถึงความปกติ ขนทั้งตัวลุกชันสัญชาตญาณการระวังเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัวร่างจิ้งจอกของนางถูกฝึกฝนเลี้ยงดูโดยเทพเซียนเผ่าจิ้งจอกเก้าหาง หลายปีมานี้นางอยู่กลับพวกเขาอย่างสุขสบาย แต่ไม่นานนี้กลับหลงทางกับท่านอา และถึงเวลาที่ต้องรับทัณฑ์สวรรค์เพื่อให้ร่างนี้เลื่อนขั้นจากสัตว์ภูตเป็นสัตว์เทพ ทำให้เจอเหตุการณ์เลวร้ายจนกระทั่งพบลู่เฉินนางมองด้านหน้าด้วยสายตาจ้องพินิจ เปลือกตาสวยปิดลงและเปิดขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีเขียวมรกตสว่างกระจ่างยิ่งกว่าเดิม สะท้อนให้เห็นมนต์เขตแดนที่ห่างหายไปจากความทรงจำจิ้งจอกแดงอาศัยความรู้ที่เคยเรียน ใช้กรงเล็บคมตวัดเปิดช่องทางเล็กพอดีตัวอย่างรวดเร็วซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนม่านมนตราเผยช่องโห่วแล้วกระโดดเข้าไปด้านในเขตแดนทันทีสายตาเจ้าเล่ห์มองหามู่หรงลู่เฉิน แหล่งอู่ข้าวอู่น้ำของนางในตอนนี้ เมื่อเห็นขาทองคำของนางก็เยื่องย้ายร่างกายเข้าไปหาอย่างออดอ้อน“เสี่ยวลี่” มู่หรงลู่เฉินเห็นจิ้งจอกน้อยของเขาก็อ้าแขนรับนางที่กระโจนเข้าอ้อมอก ลูบหลังปลอบขวัญนาง คิดว่านางคงรู้ว

“ข้าจะทำให้พวกมันรู้ว่าอย่ามาแหย็มสร้างความวุ่นวายให้กับเส้าหยางจวิน[1]ผู้นี้” รอยยิ้มที่หายไปนานของคุณชายวินเซอร์ ทำให้เพื่อนรักชายหญิงได้แต่ไว้อาลัยให้พวกบุกไม่ได้ดูตาม้าตาเรือตรวจฤกษ์งามยามดี คิดประมือกับพังพอนขาวที่ทั้งแคว้นหวั่นผวา หวังว่าพี่ท่านจะไม่เล่นใหญ่จัดหนักกวาดไม่ให้เหลือ“พวกเจ้าว่าดีหรือไม่?”คุณชายท่านนี้ถามเช่นนี้ ไม่ต้องถามความเห็นดีหรือไม่ เพราะอย่างไรเหมือนจะได้ข้อสรุปที่ต้องสรุปตามนั้น เนื่องจากผู้ที่มีกำลังลงมือทุบตีคนมากสุด พูดวรรคเป็นเวรเรียบร้อย ให้พวกเขาขัดขวางคงไม่ดีเสียสักเท่าไหร่“ตามที่เจ้าว่ามาเส้าหยาง” ผู้มีอำนาจสูงสุดในที่นี้ตกลงกับแผนการ ทุกคนก็เตรียมตัวให้พร้อม ศิษย์พี่ส่วนน้อยที่หลงเข้ามาประสบเหตุไม่คาดคิด ก็ได้แต่ลงเรือลำเดียวกันอย่างไม่มีข้อแม้ เพราะจำนวนคนที่น้อยกว่า แถมแผนนี้ก็น่าสนใจไม่น้อย‘ฉงฉงไปวิ่งเล่นกันเร็ว ใครตบทรัพย์ได้มากที่สุดชนะ’ สถานการณ์ฝ่ายเพลี่ยงพล้ำเปลี่ยนไปอยู่ในมือของเจ้าถิ่นอย่างศิษย์เทียนถูหวู่ เป็นภาพที่ใครมาเห็นก็คงงง เพราะจำ

ถึงพังพอนเหลืองที่เคารพหลานชายสุดที่รักของท่านถูกพวกมันรังแกย่ำยี พวกมันกระทืบข้า ลวนลามข้า เหยียดหยามวงศ์ตระกูลข้า จนไม่มีหน้ารักษา อีกทั้งกล่าวหาว่าท่านไม่มีน้ำยาสั่งสอนข้า จนกลายเป็นสวะรกแผ่นดินเท่ากับพวกมันลบหลู่เบื้องสูงเท่ากับเหยียบหน้าฝ่าบาท พวกมันเป็นคนของตาเฒ่าหลี่ที่หวังสร้างคลื่นใต้น้ำก่อเรื่อง  มีโทษสมควรตาย เรื่องนี้ไท่จื่อเป็นสักขีพยานได้ ยังเคราะห์ดีที่มีผู้แข็งแกร่งช่วยเหลือข้าเอาไว้ และเป็นผู้ส่งตัวพวกมันและจดหมายฉบับนี้มาให้ฝ่าบาทพิจารณา ป.ล พวกมันเป็นคนของพรรคมารอสูรที่ตาแก่หลี่อยู่เบื้องหลังกล้าเหิมเกริมบุกเทียนถูหวู่ ข้าส่งพวกมันให้ท่านนอนกกกอดได้เพียงเท่านี้จาก ชินอ๋อง หลานรักของเสด็จอาฮ่องเต้ ฮ่องเต้ราชอาณาจักรซีเว่ยที่กำลังประชุมขุนนางหารือเรื่องบ้านเมืองอ่านสารจบหนวดกลับกระตุกไม่หยุด เส้นขมับเต้นตุบ ๆ  สายตาคมมองไปที่บรรดาร่างล่อนจ้อนที่มีผ้าปกปิดกันอุจาด รอยสักบอกยี่ห้อเจ้านายถูกเยี่ยหยางพรางไว้“ทหารจับพวกมันไปขังคุกของชินอ๋อง ร

ดวงตาของสัตว์เทพกวาดตามองเทาเทียหลายร้อยตัวที่ยังไม่สงบอ้าปากกว้างน้ำลายไหลยืดตามคมเคี้ยวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด มันรู้สึกว่าปากพวกนี้เหม็นสุด ๆ พวกไม่รักษาความสะอาดของช่องปากเลย‘แหยะ...ข้าไม่อยากฟัดกับพวกหมาบ้าน้ำลายอย่างเทาเทียเลยหยางหยาง’‘เจ้าไม่ฟัด ข้าฟัดกับพวกมันเอง’เยี่ยหยางตอบกลับสัตว์เทพคู่ตัวเองเสียงเย็น เขารู้ว่าฉงหยิ๋นพูดแบบนี้กำลังเรียกสติให้เขาควบคุมอารมณ์ เขาไม่คลุ้มคลั่งตอนนี้หรอก ยังมีอะไรให้ต้องจัดการอีกมากเขาส่งญาติผู้น้องให้สือหลงโหยวดูแลอย่างดีแล้ว ก่อนจะร่ายเกราะเวทคุ้มกายให้พวกเขา จากเก็บไม้กายสิทธิ์และเรียกไม้เท้าออกมาจัดการกับหมาบ้าน้ำลาย ทั้งยกทั้งฟาดทั้งสาปส่ง จนพวกมันแน่นิ่งไปหลายสิบตัวมือซ้ายก็ถือดาบประจำตระกูลวินเซอร์จ้วงแทงไม่ยั้ง เทาเทียแม้จะรู้สึกสัมผัสถึงอันตราย แต่มันก็ช้าไป แม้ว่ารวมกำลังพลต่อสู้เยี่ยหยางที่ฆ่าเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์อย่างโกรธแค้น ก็ไม่อาจสู้จอมเวทที่โทสะเดือดดาลพุ่งสะท้านฟ้าได้ ต่อให้เขาแสดงตัวไม่เป็นโล้เป็นพาย กลั่นแกล้งคน จนอายฟ้าดิน ย่อมขีดกำจัดขีดไว้ฝ่ายผู้บุกรุกเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมด

ร่างจิ้งจอกแดงเรืองแสงสว่างขนาดตัวที่ค่อย ๆ ขยายขึ้นจากยืนสี่ขาเป็นสองเท้า หลังที่ขนานกับพื้นดินค่อย ๆ เหยียดตรง เงาของสตรีอยู่ท่ามกลางเงาควัน เส้นผมยาวสลวยจรดพื้น“เฮ้ย! ลืม!!! เสื้อ ๆ อยู่ไหน”เยี่ยหยางที่เห็นเงาร่างเปลือยเปล่าของเพื่อนสาว ก็รีบปิดตาเรียกเสื้อผาวตัวใหญ่ลอยไปคลุมสาวเจ้าไม่ให้อุจาดตาเขา เขาไม่อยากฝันร้ายเพราะเห็นร่างแม่มดโป๊ขี้วีน“ไอ้...ไอ้บ้า...เกรก นายทำบ้าอะไร”เสียงแหบแห้งตะกุกตะกักเพราะไม่ได้พูดมานานโวยขึ้น เสื้อผาวตัวใหญ่คลุมหัวปิดหน้าปิดตาจนมองไม่เห็นไรอะไรแสงและควันจางหายนางดึงเสื้อมาคลุมร่างไร้อาภรณ์ เสื้อผาวนุ่มลื่นเว้าไปตามส่วนโค้ง จนเห็นทรวดทรงโฉมงามล่มเมือง นิ้วมือเรียวยาวดังกิ่งหลิวรวบเส้นผมยาวลากออกมานอกอาภรณ์  สองหนุ่มเห็นหน้าตาคุ้นเคยยืนหน้าหงิกกลบความสวยจนหมด“ไง ยังอยู่ดีนิพ่อคุณชาย” คำทักทายแรกหลังจากด่าทอของแม่มดสาวนามอลิซาเบธ“ไม่เลวเลยสหายข้า ได้เป็นถึงเชื้อพระวงศ์ของที่นี่ ตอแหลเนียนได้ตลอด”อลิซาเบธตบไหล่เพื่อนชายคนนี้ ที่ชอบทำหน้าเ