All Chapters of ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1: Chapter 51 - Chapter 60

ชายหนุ่มพบคัมภีร์มหาทมิฬฉบับสมบูรณ์ หลังจากจัดการทำความสะอาดเก็บกวาดครั้งใหญ่กับคฤหาสน์หลังสงคราม แล้วเขาก็อ่านมันจนจบ ไม่ใช่แค่นั้นเซเวียร์ก็ยืมมันไปอ่านเล่นอยู่ช่วงหนึ่งเหมือนกัน เพราะเจ้าตัวอยากทำความเข้าใจความคิด วิถีชีวิตจอมมารซิลแวนซะเหลือเกิน แต่ตอนนี้ทำไมเซเวียร์ถึงไม่ขัดขืน นี่แหละที่เขาไม่เข้าใจ และเขาก็จะลากมาถามเค้นคำตอบโง่ ๆ นี้ให้ได้น่าเสียดายที่พวกนั้นอ่านมันไม่จบ ถึงแม้ว่าคัมภีร์จะไม่สมบูรณ์ แต่ดูเหมือนพวกนั้นจะรีบร้อนจนลืมอ่านคำเตือนท้ายเล่มที่ไม่ค่อยครบเท่ากับเล่มจริงที่อยู่หน้าสุดท้ายที่พวกมันคงลืมเปิดอ่าน แต่ก็น่าจะเอะใจบ้าง หึ…ชายหนุ่มเหยียดยิ้ม ใครจะคิดว่าเขาจะได้ใช้ประโยชน์จากขยะที่ได้เก็บมาปัดฝุ่น แล้วโยนเข้าห้องสมุดในคฤหาสน์ เพราะเป็นหนึ่งในคัมภีร์หายาก แถมยังโชคดีที่เขาเคยเก็บเลือดบางส่วนของโรแกนที่ทำเลอะเทอะบ้านเขาด้วยความหมั่นไส้ไว้ เอาไปสาปส่งหล่อนให้เจ็บ ๆ คัน ๆ ตอนที่ถูกจับตัวมาช่วงสงคราม เพราะเธอถูกป้าเขาทรมานจนเลือดตกยางออกจนดูน่าเห็นใจในตอนนั้น แต่ตอนนี้ชายหนุ่มคิดว่าป้าเขาลงมือเบาไปหน่อย 

ชายหนุ่มจัดการบาดแผลตามร่างภายนอกอย่างรวดเร็ว ไม่เหลือแม้กระทั่งรอยแผลเป็นให้เห็น สมกับตำแหน่งศาสตราจารย์พิเศษด้านการปรุงยาพ่วงกับศัลยแพทย์มือหนึ่งของที่ไร้เวทมนตร์ น้ำยารักษามากมายลอยคว้างอยู่กลางอากาศเรียงกันมาให้หยิบกรอกปากเซเวียร์นับไม่ถ้วน ตั้งแต่น้ำยาแก้ฟกซ้ำธรรมดาไปยังน้ำยาปลูกอวัยวะใหม่ที่หาซื้อได้ยาก แต่ไม่คณามือดยุควินเซอร์ที่ปรุงขึ้นใหม่ได้สบายเพียงแค่ตวัดมือไม่กี่ที จะเสียดายก็ตรงที่ต้องไปหาสมุนไพรเหล่านั้นมาใหม่ พวกมันหายากนักที่จะมีคุณภาพดีตามที่เขาต้องการ ...ใช้น้ำยาเปลืองชะมัด คราวนี้เจ้าติดหนี้ข้าบานแน่เซฟฟี่…นายแพทย์จำเป็นกำลังรักษาว่าที่จอมมารได้แต่บ่นอุบอิบ แต่ก็ยังไม่หยุดมือช่วยเหลือเซเวียร์ ทุกอย่างทั้งหมดดูเหมือนจะเรียบร้อยดีเหงื่อไหลอาบใบหน้าคม คนไข้จำเป็นของเขาอาการหนักไม่น้อย พวกนั้นไม่เบามือเลย ทั้งคาถาคำสาปและแรงสะท้อนของพิธีกรรม ทำให้อดีตอัศวินยังคงไม่ได้สติ แม้ว่าร่างกายจะถูกน้ำยาและเวทมนตร์ช่วยเหลือจนสมบูรณ์แล้วก็ตาม ทำให้ดยุค

ผู้นำตระกูลวินเซอร์วิ่งออกมาให้ห่างจากคฤหาสน์หลังงามของเขา ถึงจะมั่นใจว่าแรงคาถากระจอกงอกง่อยจะไม่มีทางทำอะไรคฤหาสน์แสนสวยของเขาได้ แต่กันไว้ก่อนก็ดีไม่น้อย แม้ว่าจะมีเวทมนตร์ซ่อมแซมก็เถอะ แต่คงเหนื่อยน่าดู ถ้าให้เขาผู้เป็นคุณชายต้องผันตัวเองไปซ่อมบ้านปะหลังคาต้นไม้มากมายกลายสภาพเป็นเศษซากเกลื่อนกลาดด้วยคาถาที่รุนแรงแบบไม่มีการออมมือออมเท้า ชายหนุ่มเหลือบมองซากที่ถ้าโดนเข้าไปเขาคงหมดหล่อกันพอดี พวกนั้นจะจริงจังตั้งใจรุมกระทืบเขาอะไรปานนั้น พื้นดินบางส่วนที่ไม่อาจหลบลูกหลงพ้น กลายสภาพเป็นหลุมเป็นบ่อ ดีที่เขาต้อนพวกนั้นออกมาจากบริเวณบ้านของเขา เพราะคฤหาสน์และบริเวณอาณาเขตของตระกูลวินเซอร์ ถ้าเกิดความเสียหายขึ้นมา ผู้ที่จะซ่อมแซมแก้ไขคือเจ้าของผู้เป็นเจ้าบ้านและผู้นำตระกูลมือใหม่อย่างเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น แถมคฤหาสน์ก็ไม่ใช่หลังเล็ก ๆ ใหญ่กับปราสาทเกิดเสียหายขึ้นมา อีกกี่ปีที่เขาจะซ่อมเสร็จ ไม่แก่จนผมหงอกผมร่วงกันพอดีหรือไงกัน พวกมันน่าจะมาเร็วกว่านี้ซะสองวันจะทำบ้านพัง เขาก็จะไม่เดือดร้อนเลยในเมื่อคนที่ต้องซ่อมเป็นพ่อที่น่ารักน่าฟัดข

ภาพจากความทรงจำที่เจ้าของความทรงจำเห็นแล้วอดกระตุกมุมปากเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่ว่าถ้าเขาเป็นคนเล่าเรื่องราว แล้วรายละเอียดสำคัญที่อาจเป็นกุญแจที่ไขสาเหตุที่พาพวกเขามาที่นี่ คนอย่างเขาคนไม่เปิดเผยเรื่องน่าขายหน้าเช่นนี้ให้อีกฝ่ายดู แม้ว่าจะเป็นสหายรักก็ตามจากนั้นก็เป็นภาพความทรงจำเหตุการณ์ที่เขาเอาชีวิตรอดอย่างวุ่นวายเล็กน้อยในช่วงที่มาดินแดนแห่งนี้ แต่ก็ไม่หนักหนาเท่าแมคเคนที่ถูกจับเป็นทาสในเรือนเบี้ยให้ผู้คนกลั่นแกล้ง จนถึงมาในช่วงเหตุการณ์ที่เขาถูกสะกดรอยตามไปทั่วทุกหนทุกแห่ง มีภาพเหมือนของเขาประกาศไปทุกมุมเมือง แม้กระทั่งตรอกซอกซอยแหล่งอโคจรก็ยังไม่เว้น เขาเลยเลือกที่จะเข้าถ้ำเสือ เผยตัวตนเพื่อให้รู้จุดหมายของพวกคนเหล่านี้...เด็กน้อยอายุอานามราวสามหนาว แต่งกายด้วยเสื้อผ้าเก่าขาดวิ่น บาดแผลฟกช้ำตามเนื้อตัว เดินโซซัดโซเซเหมือนเด็กขาดสารอาหาร ไปกลางถนนที่มีรถม้าที่กำลังวิ่งมาอย่างเร็ว วางกับดักเล็ก ๆ เพื่อดูท่าทีของคนที่ติดตามเขายิ่งกว่าแมลงวันตรอม ยังไงเด็กคนนี้ก็ไม่กลัวที่จะบาดเจ็บ เพราะเขาคือ เกรกอรี่ วินเซอร์ ดยุคหนุ่มแห่งตระกูลจอมเวทสายเลือดบร

เยี่ยหยางลุกจากเตียงยื่นมือจับแมคเคนเหมือนการแลกเปลี่ยนธุรกิจเสร็จสิ้น“นี่เจ้า…” แมคเคนพูดไม่ออก เพื่อนเขายังคงเขี้ยวลากดินสมกับเป็นสายเลือดวินเซอร์ ดวงตามังกรทองมิวรุสเป็นสิ่งที่เกรกอรี่เล็งไว้นานแล้วเป็นหนึ่งในสมบัติของตระกูลคลากส์ อีกทั้งเขาไม่สามารถเบี้ยวได้ เพราะนี่ถือเป็นสัญญาของหนี้ชีวิตของผู้วิเศษ“แล้วเจ้าจะอาศัยอยู่ที่ไหน” “กับเจ้าไง เกรก”“ตอนนี้ข้าเป็นผู้ฝึกตน” เยี่ยหยางพูดเตือนความจำเพื่อน “เจ้าจะร่วมฝึกตนด้วย?”“ใช่ เจ้าทำอะไร ข้าก็ทำตามเจ้า คนเดียวหัวหาย สองคนยังเหลืออีกหัว” แมคเคนกล่าวอย่างไม่แยแส“เจ้ามันตัวดำเมี่ยม เป็นผู้ฝึกตนไม่ได้หรอก” เยี่ยหยางยักคิ้วบอก แต่แมคเคนยังคงดูงง ๆ เขาจึงอธิบายเพิ่ม “ผิวดำเท่ากับเป็นทาส กฎของสังคมที่นี่ตราไว้”“นี่เรียกว่าผิวเข้มไม่ใช่ผิวดำ แล้วผิวสีเข้มก็เป็นเอกลักษณ์ของตระกูลคลากส์ แล้วทีเจ้ายังซีดเหมือนผีดิบเหมือนผีดูดเลือดเลย” แมคเคนโวยวายใส่เพื่อนรัก ที่มีหน้ามาว่าจุดเด่นเขาไ