All Chapters of ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1: Chapter 41 - Chapter 50

จูเฉิงเยว่แอบสังเกตเยี่ยหยางมาตั้งแต่เช้าในวิชาปรุงโอสถเพื่อหาเรื่อง ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายมาสายแต่โดนอาจารย์จ้าวที่ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าระเบียบต่อว่าเพียงนิดเดียว ทำให้เขาผูกใจเจ็บที่อ๋องไร้ค่าทำเขาขายหน้าผู้คนถึงหลายครั้งต่อหลายครั้ง ถึงแม้ตอนนี้เขาจะฝึกวิชาอยู่แต่สมาธิส่วนหนึ่งก็ถูกแบ่งมาให้เยี่ยหยางเวลาผ่านไปสองชั่วยามศิษย์ใหม่ต่างฝึกขับเคลื่อนลมปราณจนเห็นเป็นรูปเป็นร่างหลายคนแล้ว เมิ่งฉางอู่ก็ให้แต่ละแสดงผลลัพธ์ของการฝึกว่าทุกคนทำได้แค่ไหน เพื่อให้แต่ละคนมีจุดมุ่งหมายลึก ๆ ในใจในการพัฒนาเมื่อเห็นความต่างของฝีมือผู้อื่น เพื่อผลักดันตัวเองไม่ให้ขี้เกียจฝึกฝนเยี่ยหยางดูผลการฝึกของผู้อื่น กลับเริ่มเกิดอาการตึงเครียดเป็นอย่างมาก เพราะคนส่วนใหญ่ที่ต่างพยายามมาเกือบสามชั่วยามทำดีที่สุดแค่รูปร่างดูคล้ายสัตว์มีสี่ขา แต่มองไม่ออกว่าเป็นอสูรหรือสัตว์ชนิดใด แถมยังโปร่งแสงแทบจะมองไม่เห็น แน่นอนว่าสัมผัสไม่ได้ เขานี่ว่าพอทุกคนเริ่มฝึกปุ๊บ ก็จะได้เลยแล้วอย่างนี้เขาจะทำยังไง? ของเขาเห็นชัดตำตา สัมผัสลูบคลำได้ตั้งแต่หัวจรดหาง ตัวก็โตเบ่อเริ่อ จะให้

ไฟร้อนลามเลียเนื้อหมัก เริ่มส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายชวนหิวโหย ผักสดหลายชนิดจากกระเป๋าขยายขนาดที่แทบจะเป็นป่ารก มีดหั่นผักลอยขึ้น หั่นผักเป็นชิ้น ๆ ด้วยตัวเองเท่า ๆ กันอย่างสวยงามเยี่ยหยางชี้นิ้วไปที่ชามให้ลอยมาวางด้านหน้าอย่างแผ่วเบา ผักที่หั่นเสร็จเหมือนจะรู้หน้าที่ กระโดดจากเขียงหั่น จัดเรียงในชามอย่างงดงาม อีกข้างก็พลิกมือเบา ๆ ชิ้นเนื้อพลิกกลับไปมา เสียงชี่ของน้ำมันในชิ้นเนื้อหยดบนถ่านแข่งกับเสียง…...โครก~~~“หืม?”เสียงกองทัพบุกของท้องฉงฉงเจ้าตัวตะกละ มันทำจมูกฟุดฟิด ๆ เกาะบนบ่าของเยี่ยหยาง ถูกแล้ว...เกาะบนไหล่ของเยี่ยหยางด้วยร่างกลายจิ๋ว ๆ ที่ใช้หลอกล่อสาวในวันนี้ ในขณะที่ฉงหยิ๋นออกมาจาห้วงมิติด้านนอกเพราะได้กลิ่นของอาหารที่ไปปลุกกิเลนเทพจากฝันหวานทว่าทำไม…เยี่ยหยางขมวดคิ้วมองกิเลนเทพที่ทำตัวไม่สมเผ่าพันธ์ุ ทั้งที่ตอนแรกก็โอดโอยไม่ยอมทำ แต่ว่าตอนนี้ไม่ยอมกลับมาเหมือนเดิม “นี่!!! เสี่ยวฉง เจ้าจะทำตัวเป็นเหมียวน้อยอยู่ทำไมฮะ”‘สาว ๆ ชอบ พวกนางเอ็นดูข้า ถ้าข้าอยู่ในร่า

เยี่ยหยางสาธยายความสง่างามที่ฉงหยิ๋นพร่ำบอกเขาอยู่ทุกวันให้สหายทราบ แต่ประโยคหลังกลับทำให้กิเลนเทพงอนสะบัดคอแทบเคล็ด“ข้าแมคเคน...เรียกแมคก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าเปี๊ยก”“ ข้าฉงหยิ๋นกิเลนจากเผ่าสัตว์เทพ เชอะ! เพราะสาวชอบข้าที่ตัวเล็ก ๆ ต่างหาก” เสี่ยวฉงพยักหน้ายื่นขาหน้าทำความรู้จักคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสหายของเยี่ยหยาง ทว่าก็อดบ่นพึมพรำให้สองพ่อมดที่ได้ยินหัวเราะเยี่ยหยางเก็บโต๊ะอาหารที่ทานเสร็จเพียงแค่ดีดนิ้ว เขามองหน้าแมคเคนอย่างจริงจังว่าพร้อมที่พูดคุยเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ฉงฉงรู้ว่ามันไม่ควรยุ่งเกี่ยวก็กลับไปนอนอืดตีพุงของตัวเองที่ที่นอนของมัน ถึงรู้ไปใช่ว่ามันจะยื่นขาหน้าเข้าไปช่วยได้ เรื่องของเยี่ยหยางถ้ามีปัญหายากแก้ไข มันค่อยเข้าไปเล่นด้วยก็ยังไม่สาย ดีไม่ดีตอนนั้นมันอาจได้ค่าแรงนิด ๆ หน่อย ๆ เป็นสินน้ำใจ“แมค เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง? แล้วทำไมถึงได้กลายเป็นทาสไป” เยี่ยหยางเริ่มเปิดบทสนทนาจริงจัง ถามตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม “ตอนนี้เจ้าคงให้ข้าดูความทรงจำไม่ได้ ฉะนั้นเล่ามาให้ละเอียด”“มีข่าว

ไอควันในลูกแก้วค่อย ๆ จางหายไป ครู่เดียวก็ก่อตัวขึ้นใหม่ เป็นภาพแห่งความทรงจำตัดมาที่เกลเฌอร์การ์ด คุกใต้ดินที่สำหรับขังอาชญากรร้ายแรงของผู้วิเศษ กลิ่นอายความตายปะทะใบหน้าผู้นำตระกูลวินเซอร์ ที่ตัดสินใจขัดขวางการกระทำที่เลวทรามของบรรดาเพื่อนรักอัศวินผู้กล้าผู้ยิ่งใหญ่ เขาเรียกใช้อักขระเวทที่เคยสร้างไว้ ในจุดลับตาคนบนแผ่นดินเกลเฌอร์ในสมัยสงครามของจอมมาร เดินทางมาที่นี่โดยที่ไม่มีใครรู้ตัวผืนแผ่นดินนี้แห้งแล้งเต็มไปด้วยหมอกควันขุ่นมัว แยกออกมาจากแผ่นดินอื่น ๆ ตั้งอยู่โดดเดี่ยว ไม่มีกลางวัน มีเพียงราตรีไร้แสงจันทราที่มืดมิด เป็นที่กักขังเหล่าอาชญากรที่ร้ายแรงของผู้วิเศษไว้ใต้ผืนดิน ที่ผู้คนต่างเรียกว่า เกลเฌอร์การ์ด ดยุคหนุ่มผู้นำตระกูลวินเซอร์อยู่ภายใต้ผ้าคลุมล่องหน เดินผ่านเข้ามาภายในคุกด้วยเส้นทางลับที่น้อยคนจะรู้ ผ่านผู้คุมขังเข้ามาอย่างง่ายดาย ราวกับกับดักคาถาที่ป้องกันผู้บุกรุกเป็นของไร้ประโยชน์ เดินเข้าออกชำนาญเหมือนเป็นแค่สวนหลังคฤหาสน์วินเซอร์ ตรงสู่ห้องขังที่อยู่ลึกที่สุดเต็มไปด้วยคาถาคำสาปและกับดักร้ายแรง ไม่รู้ว่าเรื่องนี้เป

ว่าที่จอมมารมองหน้าอดีตคู่อริก็รู้ทันทีเลยว่า อีกฝ่ายคิดอะไรพิลึก ๆ อยู่ในหัวเกรกอรี่รับของที่เซเวียร์ให้ ถือไว้โดยที่ยังไม่ได้มองว่ามันคือสิ่งใด มือก็ล้วงหยิบบางอย่างยัดกลับใส่มืออีกฝ่ายไม่ให้ปฏิเสธเขาเหมือนกัน “แล้วนี่ของข้าแลกกัน หวังว่าเจ้าคงไม่คิดไร้สาระเหมือนกันนะเซเวียร์” ส่วนเขาได้มอบสร้อยเส้นหนึ่งที่เป็นเครื่องประดับเวทมนตร์ มันห้อยนาฬิกาทรายที่ไม่ใช่แค่ทรายธรรมดา แต่เป็นขี้เถ้านกฟินิกซ์เล็กน้อยผสมกับกรงเล็บมังกรที่ถูกป่นด้วยกรรมวิธีไม่ธรรมดาพร้อมกับคาถาโบราณที่เกรกอรี่ลงมือสร้างด้วยตัวเองด้วยความใส่ใจ มันมีคุณสมบัติคล้ายเครื่องรางป้องกันตัว แต่ความพิเศษของมันมีมากกว่านั้น แล้วเขาก็ยังศึกษาไม่หมดเลย เห็นมั้ยว่าเขาก็จริงใจต่อเพื่อนใหม่เหมือนกันเซเวียร์มองเกรกอรี่ที่ตอนนี้ในกำมือมีเศษเครื่องรางบางอย่างเป็นของที่เขาได้มาจากภูตใกล้ตายตัวหนึ่งที่ช่วยชีวิตได้หวุดหวิดตอนที่เขาหลงในป่าอาถรรพ์ต้องห้าม“พบมันติดตัว”“ตกลง แล้วเจอกัน” เกรกอรี่เก็บเศษเครื่องรางเวทมนตร์ในห้วงมิติต่อหน้าคนมอบ แล้วเดินหลบออกไป