บทที่ 85 อัญเชิญเทพหายนะแห่งความบัดซบ 1

“ยาจก” จูเฉิงเยว่หลังจากซัดเหยื่อเบา ๆ จนหมอบจิกกัดค่อนแคะเหล่าสหายผู้โชคร้าย เพราะเขารื้อทรัพย์สินผู้เคราะห์ร้ายเป็นค่าแรงค่าน้ำชา กลับไม่พบของที่มีค่าติดตัว แม้จะบ่นแต่ก็ไม่หยุดมือ “ไม่เห็นมีของดีเลยงี่เง่าชะมัด ทำไมข้าต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วย”

ส่วนมู่หรงลู่เฉินเองก็เรียกค่าเหนื่อยมาได้ไม่น้อย เขาแค่ยื่นกระบี่จ่อคอ แล้วกล่าวเรียบ ๆ “เอาของมีค่าออกมาให้หมด แล้วเดินไปนั่งตรงนั้น เอานี่ไปมัดตัวเองไว้ด้วย”

เหยื่อของลู่เฉินที่เห็นแค่ใบหน้าเย็นชานิ่ง ๆ ไม่ไหวติงก็กลัวจนลนลาน ว่าตัวเองจะรักษาชีวิตไม่ได้ รีบนำของที่ติดตัวออกมากองด้านหน้าทั้งหมด หยิบเชือกที่อยู่ในมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือกระบี่มัดตัวเองอย่างแน่นหนาราวกับว่า ข้ายอมแล้ว เดินไปนั่งสงบ ๆ ไม่รบกวนผู้ใดต่อจากเพื่อนร่วมงานที่นั่งกันเป็นแถวเป็นระเบียบเรียบร้อย

ส่วนเสี่ยวลี่ก็ใช้สองขาหน้าคัดแยกสิ่งของที่ลู่เฉินเรียกเก็บเป็นค่าธรรมเนียมออกเป็นประเภท ๆ ให้ง่ายต่อการนับจัดเก็บ คู่นี้ทำงานกันเป็นระบบ คนหนึ่งริบของ ตัวหนึ่งแยกของเก็บ ดูเป็นคู่ชั้นยอดที่ทำงานเข้ากันเป็นอย่างด