All Chapters of หนี้สวาทอสูร: Chapter 41 - Chapter 50

“แต่ผมสงสัยว่าทำไมเนเน่ถึงได้ยอมมากับพี่ได้ทั้ง ๆ ที่เธอรู้ว่าจะต้องเจอผม”“แล้วมันจะสำคัญอะไร ไม่ว่าเธอจะได้เจอหรือไม่ได้เจอกับแกถึงยังไงตอนนี้เนเน่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะกลับมาคบกับแกได้เหมือนอย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว อย่าลืมสิคริส ตอนนี้แกมีครอบครัวแล้วนะ แกแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงที่คู่ควรกับแกแล้ว”“แต่พี่ก็รู้ว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความต้องการของผม พี่ก็รู้ดีว่าที่ผมต้องแต่งงานกับลาริสามันด้วยเหตุผลอะไร”“แต่แกก็แต่งงานกับเธอแล้วคริส ตอนนี้ก็ถือว่าแกเป็นผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว ไม่ได้อยู่ในสถานะของหนุ่มน้อยที่อยากจะควงใครไปไหนมาไหนหรืออยากจะไปจีบผู้หญิงที่แกพอใจเหมือนอย่างเมื่อก่อนได้อีก แกมีภาระที่จะต้องรับผิดชอบและคำว่าครอบครัวมันก็ยิ่งใหญ่มาก มันคือความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่สำหรับผู้ชายคนหนึ่งที่จะแสดงภาวะผู้นำออกมา และอย่าลืมว่าแกอยู่ในตระกูลซาเวียร์ ตระกูลของเราเป็นตระกูลที่ใครก็รู้จักในแวดวงของนักธุรกิจ แกต้องวางตัวเป็นบุคคลที่น่านับถือด้วยการแสดงความรับผิดชอบต่อสิ่งที่แกจะต้องรับผิดชอบยังไงล่ะ”“มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่ สำหรับผมแล้วสิ่งที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตขอ

คริสพาเธอมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ชายทะเลมันไม่ใช่ร้านที่หรูหราอะไรแต่บรรยากาศทำให้ภิณไลย์ญารู้สึกผ่อนคลายหลังจากที่เธอเริ่มมีความกดดันที่ได้พบกับเขาเป็นครั้งแรกตามลำพังอีกครั้งหลังจากที่คริสแต่งงานกับลาริสา เมื่อไปถึงเขาก็เลือกนั่งโต๊ะในพื้นที่ซึ่งมีความเป็นส่วนตัว คริสสั่งเครื่องดื่ม สำหรับเขาเป็นเอสเพรสโซ่และสั่งน้ำส้มคั้นมาให้ภิณไลย์ญา มันทำให้เธอฉุกใจคิดได้ว่าคริสยังคงจดจำได้ว่าเธอชอบดื่มอะไร มันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาหากก็เพียงชั่ววาบใต้สำนึก เธอต้องเตือนตัวเองไว้เสมอว่าตอนนี้แม้ว่าเธอจะรู้สึกดีกับเขาเหมือนอย่างเมื่อก่อนหรือไม่ก็ตามหากแต่ภิณไลย์ญาก็ต้องกลืนเก็บความคิดเหล่านั้นเอาไว้ในส่วนลึก เธอจะแสดงออกให้เขาเห็นไม่ได้ว่าความรู้สึกเก่า ๆ ที่ยังมีต่อคริสก็ยังคงติดค้างอยู่ในความทรงจำอันล้ำลึก เธอไม่ได้ลืมเขาเสียทีเดียวซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ยากยิ่งในเมื่อครั้งหนึ่งเธอกับเขาเคยรักกันแม้ว่าตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปแล้วจนเกือบหมดก็ตาม“ว่ายังไงล่ะคะคริส คุณมีอะไรที่เกี่ยวกับโซอี้อยากจะบอกกับฉัน”ภิณไลย์ญาตั้งคำถามขณะคริสต์ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อย ท่าทีของเขาผ่อนคลายล

“หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของผมกับทาเทียน่าก็ดำเนินไปในระยะเวลาที่เรียกว่ามันรวดเร็วมาก ๆ ผมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอและดูเหมือนว่านิคก็จะรู้เรื่องนี้ด้วยจนกระทั่งวันหนึ่งทาเทียน่าเข้ามาบอกผมว่าเธอท้องและมันเป็นเรื่องที่ทำให้พี่ชายของผมตกใจ ผมเป็นคนเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังเอง ตอนนั้นผมยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ ตอนแรกนึกคิดว่าถ้าผมเรียนจบแล้วก็จะได้ออกมาใช้ชีวิตครอบครัวถึงแม้ว่าเขาอยากจะให้ผมเรียนต่อก็ตาม ผมรู้สึกดีใจนะ ตั้งความหวังว่าเรียนจบก็จะเป็นเวลาที่ทาเทียน่าคลอดลูกพอดี ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะโอเคแล้วสำหรับครอบครัวซาเวียร์เพราะพวกเราก็เหลือกันแค่สองคนพี่น้อง ผมรู้ว่านิคเป็นห่วงและรักผมมากแค่ไหนแต่ตอนนั้นผมเองที่ไม่เข้าใจ ผมรู้ว่าผมยังอ่อนต่อโลกมากแต่ก็ไม่นึกว่าการที่ผมเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยและมีเงินมหาศาลมันกลับไม่ได้ช่วยอะไรผมในเรื่องของประสบการณ์ชีวิตเลย”“มันก็เป็นเรื่องที่คาดเดาต่อไปได้ใช่ไหมคะว่าทาเทียน่าคลอดลูก แล้วตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหนซะล่ะคะ”“ใช่...ทาเทียน่าคลอดลูก แต่หลังจากนั้นเธอไม่ยอมพาลูกมาอยู่กับผมที่คฤหาสน์ซาเวียร์ ตอนแรกผมไม่เข้าใจหรอกจนกระทั่งเธอยื่นข้อเสนอให้ผม เธอบอก

“ว๊าว...มันอร่อยมาก...ฝีมือของหนูสุดยอดมาก ๆ”“จริงหราคะ...น้าเนเน่...มานี่สิคะ มาชิมแซนด์วิชของหนู”โซอี้โบกไม้โบกมือเรียกภิณไลย์ญาให้เข้าไปหาพร้อมทั้งยื่นแซนด์วิชที่เมื่อหญิงสาวก้มลงดูก็เห็นว่าขนมปังวางซ้อนกันแบบไม่เป็นระเบียบ ไข่ ผักและเนื้อฉ่ำซอสทะลักออกมา ถึงอย่างนั้นเธอก็ยิ้มแต่ยังไม่ทันหยิบเข้าปากก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นว่า“มารวมตัวกันอยู่ตรงนี้นี่เอง...มีประชุมอะไรกันเหรอคะ?” ลาริสาเดินเข้ามาทำให้ทุกคนหยุดชะงัก โดยเฉพาะคริส ท่าทีของเขาเหมือนตกใจและมันรบกวนความรู้สึกของคนเป็นภรรยาที่สังเกตเห็นอาการแปลก ๆ ของสามีนับตั้งแต่มี คนอื่น เข้ามาอยู่ในบ้าน แต่ลาริสาก็ยังยิ้มให้กับทุกคนแม้เป็นรอยยิ้มที่ภิณไลย์ญาก็รู้สึกได้ว่ามันค้านกับสายตาที่ฉายอะไรบางอย่างออกมา สักครู่คริสก็เอ่ยว่า“ผมมาลองชิมแซนด์วิชของโซอี้ เธอทำอร่อยมาก”“จริงเหรอคะ...เอ...ถ้าคุณน้าลาริสาอยากลองชิมด้วยจะได้มั้ยคะ?”“ได้ซีคะ” โซอี้พยักหน้าและยื่นแซนด์วิชอีกอันให้ลาริสา ประกายตาของเด็กน้อยราวกับเปี่ยมล้นด้วยความภาคภูมิในผลงานของตัวเอง ลาริสาจ้องมองของในมือแล้วพูดว่า“อืม...คุณน้าลาริสาว่า...ซอสมันเยิ้มเกินไ

ภิณไลย์ญาเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของโซอี้ก็เห็นว่าเด็กหญิงยังนั่งอยู่บนเตียงขณะที่ป้าเจนนี่เดินสวนกลับออกไปและก่อนออกไปจากห้องนั้นป้าเจนนี่ก็พูดกับเธอว่า“คุณเนเน่มาพอดีเลย โซอี้ยังไม่หลับเลยล่ะค่ะ”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้าเจนนี่กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะนะคะเดี๋ยวหนูจะอยู่เป็นเพื่อนโซอี้เอง”ป้าเจนนี่พยักน่ารักก่อนเดินออกไปจากห้องนั้น ภิณไลย์ญาจึงเดินเข้าไปหาเด็กหญิงซึ่งอยู่ในชุดนอน ดูเหมือนโซอี้เตรียมตัวจะนอนแล้วแต่ก็ยังนั่งหลังพิงหมอน เมื่อเห็นภิณไลย์ญาเดินเข้ามาหนูน้อยก็เอ่ยขึ้นว่า“อย่าถามหนูนะว่าทำไมยังไม่นอน”“น้าเนเน่ยังไม่ทันพูดอะไรเลยนะคะ”ภิณไลย์ญากล่าวยิ้ม ๆ แล้วนั่งลงข้าง ๆ เด็กหญิง โซอี้หันมายังเธอและปุ้ยปาก“หนูรู้ว่าน้าเนเน่กำลังจะถามหนู”“โอเคค่ะน้าเนเน่ก็กำลังจะถามนั่นแหละว่าทำไมหนูยังไม่นอน”“หนูรอแดดี๊ค่ะ ทำไมแดดี๊ยังไม่กลับมา วันนี้ทั้งวันหนูก็ยังไม่เห็นหน้า daddy เลย”“แดดดี้ติดธุระกระมังคะ นอนเถอะนะคะ เด็ก ๆ นอนดึกมันจะไม่ดีนะรู้ไหม”“แต่ตอนหนูอยู่ฮาวายหนูนอนดึกทุกคืนค่ะ”“หนูทำอะไรถึงได้นอนดึกล่ะคะ”“หนูก็นั่งวาดรูปนั่งเล่นตุ๊กตา”“แต่หนูมาอยู่ที่นี่หนูต้องปรับเวลาการนอ