All Chapters of หนี้สวาทอสูร: Chapter 61 - Chapter 70

คริสพูด ประกายตาของนิโคลัสแสดงความไม่เข้าใจแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ก้มลงดูโทรศัพท์และเมื่อเขาเปิดหน้าจอในตาคมก็เบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะสิ่งที่ปรากฏอยู่ในมือถือขณะนี้เป็นคลิปแอบถ่ายเขากับภิณไลย์ญา มันเป็นคลิปสั้น ๆ เขาดูจบแล้วจึงกดปิดแต่มือแกร่งก็ยังคุมโทรศัพท์เอาไว้มั่น คริสเดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของพี่ชายทั้งสีหน้าและแววตาของเขาแสดงออกทั้งความไม่แน่ใจผิดหวังและสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน“ผมว่าคงไม่มีหลักฐานอะไรที่มันจะช่วยยืนยันการกระทำของคนคนหนึ่งได้ชัดเจนมากเท่ากับหลักฐานที่เป็นคลิปวีดีโอหรอกนะครับ พี่คิดว่าอย่างนั้นไหม”“แกไปเอาคลิปนี้มาจากไหน”“ผมได้มาจากไหนมันไม่สำคัญหรอกครับ และพี่ก็ไม่จำเป็นต้องไปหาต้นตอแต่สิ่งที่สำคัญตอนนี้ก็คือช่วยบอกผมทีว่าเรื่องนี้น่ะมันเกิดขึ้นนานหรือยัง”ในคำถามนั้นฟังดูคาดคั้น สีหน้าของนิโคลัสแปรเปลี่ยนเป็นเข้มเครียด นัยน์ตาของเขาเริ่มขุ่นและในเวลาเดียวกันสีหน้าของคริสก็ไม่ต่างจากพี่ชาย เขาคบกรามแน่นและค้ำยันแขนลงบนโต๊ะจ้องหน้านิโคลัสด้วยแววตาเอาจริงเอาจัง“คงจะนานแล้วสินะครับ แต่ผมไม่นึกเลยว่าจะต้องมารับรู้เรื่องอะไรแบบนี้ เรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองโ

คำพูดทิ้งท้ายของมารดาทำให้ภิณไลย์ญาถึงกับน้ำตาซึมเธอวางสายแต่ยังกุมโทรศัพท์มือถือไว้ในมือ รู้สึกร้อนผะผ่าวรอบดวงตา แล้วน้ำหยดเล็ก ๆ ก็ค่อย ๆ ถั่งออกมาจากตาคู่สวย เธอเองก็คิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ที่ตอนนี้ต้องอยู่คนเดียวเพียงลำพัง เธอรู้ดีว่าแม่เป็นห่วงและมีความกังวลเรื่องของลูกชายคนเล็กมากแค่ไหน ถ้าเลือกได้เธอก็อยากมีเงินมากเพียงพอที่จะนำพาครอบครัวให้พ้นจากวิกฤตที่เกิดขึ้น แต่สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือต้องก้มหน้ายอมรับโชคชะตาและคิดว่าเธอได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้วเพื่อครอบครัว แต่แล้วความคิดอันวุ่นวายกลับถูกรบกวนด้วยบางสิ่งบางอย่างเมื่อเธอเริ่มรู้สึกวิงเวียนศีรษะขึ้นมาอีก หลังจากมื้อเย็นที่ภิณไลย์ญาไม่ได้อยากกินเหมือนดังเช่นปกติและหลายวันมานี้เธอมีอาการแปลก ๆ นั่นคือผะอีดผะอมเมื่อถึงเวลาอาหาร บ่อยครั้งเธอมึนหัวจนต้องนั่งพักและอยากนอน หากไม่ติดว่าต้องคอยดูแลโซอี้เธอก็อยากหลับยาว ๆ ทั้งวัน ไม่เคยขี้เกียจมากขนาดนี้มาก่อน แถมยังเหม็นเบื่ออาหารที่ชอบ หรือว่าเธอคิดมากเรื่องน้องชายจนทำให้พักผ่อนน้อย มันอาจเป็นอาการที่มีผลพวงจากความกังวลกระมัง ขณะที่กำลังนั่งคิดเรื่องอาการแปลก ๆ ของตัวเองอยู่นั้นภิ

“แต่อิสรภาพของฉันมีเงินเป็นเดิมพัน คุณต้องการเงินไม่ใช่เหรอนิค คุณเคยพูดว่าคุณไม่เคยรักใคร คุณใช้แต่เงินซื้อทุกอย่างแล้วอะไรที่คุณคิดว่าใช้เงินซื้อไม่ได้ล่ะ”“ความพอใจของผมไง!” เขาคำรามและทำให้ภิณไลย์ญาถึงกับสะอึก เธอคับแค้นจนจิกปลายเล็บลงบนต้นแขนของเขาแต่นิโคลัสกลับไม่สะท้าน เขาหยัดยิ้มหยัน“ผมซื้อทุกอย่างได้แต่ใครหน้าไหนจะมาซื้อความพอใจของผมไม่ได้ น้องชายของผมมันโง่ มันคิดว่าถ้าเอาเงินมาให้แล้วคุณก็จะได้หมดหนี้เสียที แต่...เสียใจนะ...ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป บอกแล้วยังไงว่าสัญญาระหว่างผมกับคุณมีผมเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตัดสินใจว่าจะให้คุณเป็นอิสระหรือจะให้คุณเป็นทาสผมตลอดชีวิต”“นิค...อย่า!” ภิณไลย์ญาตะเบ็งเสียงแต่ไม่มีอะไรหยุดยั้งความหยาบร้ายของนิโคลัสได้ เขาโหมตัวเข้าหา ใช้กำลังแข็งแกร่งกว่ากดเธอไว้ใต้ร่าง เสียงร้องไห้ราวกับระเหิดหายไปในอากาศ เขายัดเยียดความเจ็บปวดให้เธอราวกับตอกหมุดทรมานลงบนร่างกายและวิญญาณของหญิงสาว ภิณไลย์ญาอ่อนแรงกำลังลงในที่สุด ปล่อยให้เขาครอบครองและรองรับอารมณ์ร้อนราวคลื่นคลั่งของเขาด้วยความจำนน เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป ไม่ว่าเขาจะทรมานเธอด้วยวิธีการไหนมันก็เก

ทุกคำพูดของลาริสาเหมือนมีดเสียดแทงลึกเข้าไปในความรู้สึกของภิณไลย์ญา เธอพยายามทรงตัวลุกขึ้นยืนเพื่อเผชิญหน้ากับภรรยาของคริสที่ตอนนี้กำลังเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง ลาริสารู้ทุกอย่างแต่ไม่รู้ถึงความคิดอันแท้จริงของเธอและเธอต้องพยายามบอกให้น้องสะใภ้ของนิโคลัสได้รับรู้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เข้าใจแม้แต่น้อย ภิณไลย์ญารวบรวมกำลังใจพูดออกไปว่า“เรื่องนี้ฉันไม่รู้เลย แต่ฉันก็ยอมรับว่าบางทีเขาอาจจะหวังดีต้องการช่วยเหลือคนที่เคยมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน แต่ฉันขอยืนยันนะว่าไม่เคยไปร้องขอให้คริสมาช่วยล้างหนี้ให้ ขอให้คุณเข้าใจด้วยเถอะค่ะคุณลาริสาว่าฉันไม่เคยมีเจตนาที่จะทำให้ความรักของคุณทั้งสองต้องพังทลาย”“โกหก! เธอน่ะมันหน้าด้านที่สุดเลยเนเน่!”สิ้นเสียงนั้นลลิสาก็ตวัดฝ่ามือลงบนแก้มของภิณไลย์ญาจนทำให้อีกฝ่ายเสียหลักและเซล้มลงไปบนพื้นอีกครั้งแต่คราวนี้ภิณไลย์ญาถึงกับหมดแรงและนอนฟุบอยู่กับพื้น เธอพยายามทรงตัวลุกขึ้นขณะที่ลาริสาปรี่เข้าไปกระชากไหล่ของเธอก่อนจะเงื้อมือขึ้นหวังจะฟาดฝ่ามือซ้ำลงบนใบหน้าซีดเซียวนั้นอีกครั้งแต่แล้วต้องชะงักเมื่อจู่ ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องเล็ก ๆ ดังขึ้น“คุณน้าลาลิสาอย่าทำอะไรคุณ

“ผมเกรงว่าจะยังติดต่อไม่ได้ครับ...เอ่อ...พอดีว่าสามีของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ แล้ว...มีความจำเป็นที่จะต้องให้สามีของเธอมาที่โรงพยาบาลตอนนี้หรือเปล่าครับ”“อ๋อ...เปล่าหรอกค่ะ เพียงแต่หมอน่ะเห็นว่าคนไข้กำลังอยู่ในสภาวะที่อ่อนแอในช่วงของการตั้งครรภ์ไตรมาสแรกก็เลยคิดว่าบางทีถ้าสามีของเธอได้มาคอยดูแลก็จะเป็นกำลังใจและทำให้เธอแข็งแรงขึ้นเร็วกว่านี้นะคะ แต่ถ้าไม่สามารถที่จะติดต่อสามีของเธอได้ในตอนนี้หมอก็อยากจะให้เธอนอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการอีกสัก 2-3 วันก่อนจะให้เธอกลับบ้าน ไม่ทราบว่าคุณคริสซึ่งตอนนี้เราถือว่าเป็นญาติของคนไข้จะว่ายังไงบ้างคะ”“ให้อยู่ที่การตัดสินใจของคุณหมอจะดีกว่าครับเพราะว่าผมเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์กับเรื่องแบบนี้และคิดว่าการตัดสินใจของคุณหมอคงจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดครับ”“โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นหมอจะให้เธอนอนพักผ่อนที่โรงพยาบาลอีกสัก 2-3 วันแล้วถึงอนุญาตให้กลับได้นะคะ”“ขอบคุณมากครับคุณหมอ”คริสกล่าวก่อนออกจากห้องนั้น พอเขาก้าวออกมาก็พบว่าโซอี้ยืนรออยู่ก่อนแล้ว“อาคริสขา...คุณหมอว่าไงบ้างคะ?”“คุณหมอให้น้าเนเน่พักอยู่ที่นี่อีกสองสามวันจ้ะ”“อ้าว...ทำไมคุณหมอไ