62

นัยน์ตาเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาของนิโคลัสเบิกกว้างเมื่อเห็นเช็คเงินสดที่คริสวางมันลงตรงหน้าเขา

“เนเน่บอกว่าที่เธอต้องมาเป็นพี่เลี้ยงโซอี้ก็เพราะว่าต้องทำงานใช้หนี้ให้กับพี่เธอบอกผมว่าเธอกู้เงินจากพี่มา 3 ล้านดอลลาร์เพื่อเอาไปรักษาเป็นค่าผ่าตัดน้องชายของเธอที่เกิดอุบัติเหตุ ผมรู้ว่าเงิน 3 ล้านดอลลาร์สำหรับพี่มันเป็นแค่เศษเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่สำหรับเนเน่แล้วมันเป็นเงินมหาศาลที่เธอหาทั้งชีวิตก็คงจะใช้หนี้พี่ไม่หมด เพราะฉะนั้นผมก็จะขอใช้หนี้แทนเธอ พี่จะรับหรือไม่รับไว้ก็แล้วแต่ แต่ผมอยากให้พี่รู้ไว้ว่านี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะทำเพื่อผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตซึ่งสำหรับพี่แล้วคงจะไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนหรอกใช่ไหมครับ ในเมื่อพี่ไม่เคยรู้จักมันด้วยซ้ำ...ความรักยังไงล่ะครับ!”

พูดจบเขาก็เดินออกไปอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้นิโคลัสยืนนิ่งอึ้งกับเหตุการณ์ที่เขาไม่นึกว่ามันจะบานปลายจนเป็นปัญหาใหญ่เสียแล้ว ตอนนี้เขาไม่ได้อยากรู้ว่าคลิปนั่นมาจากไหนเพราะในสมองของเขามีแต่ความสับสนวุ่นวาย เสียงอื้ออึงดังขึ้นในหัวใจ ที่สุดแล้วเขาต่างหากตกหลุมพรางที่ตัวเขาวางกับดักไว้ทำร้ายคนอื่น เขาจะรับเช็คเงินสด 3 ล้านดอลลาร์ที่คริสตั้งใจจะใช้หนี้แทนภิณไลย์ญาได้ยังไงในเมื่อตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการจากเธอมันไม่ใช่ เงิน อีกแล้ว

ขณะนิโคลัสอยู่ในห้องของเขา ที่ด้านนอกในมุมมืดมุมหนึ่งลาริสาค่อย ๆ ก้าวออกมา ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนด้วยน้ำตา เมื่อครู่ที่สองพี่น้องโต้เถียงกันอย่างเผ็ดร้อนไม่มีใครรู้เลยว่าเสียงการสนทนาอันชัดเจนนั้นมีใครอีกคนที่มายืนแอบฟังอยู่ที่บานประตูซึ่งมันแง้มอยู่ เธอได้ยินทุกคำพูดที่มันทิ่มแทงความรู้สึก คริสยังรักผู้หญิงคนนั้นถึงขนาดทุ่มเงินนับล้านใช้หนี้ให้พี่ชาย ไม่ต่างจากการซื้อตัวแม่พริตตี้สาวจากเจ้าหนี้แม้แต่น้อย ยิ่งคิดยิ่งเสียใจ ลาริสาค่อย ๆ ถอยหลังกลับไป เธอไม่อาจทานทนได้กับเรื่องบ้า ๆ ที่ต้องมารับรู้ด้วยความเจ็บช้ำนี้อีกแล้ว

ภิณไลย์ญาต้องสะดุ้งตกใจขณะกำลังจะเข้านอนเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเตียงดังขึ้นเธอหยิบมันขึ้นมาแล้วมาเห็นว่าสายเรียกเข้าเป็นใครก็รีบรับในทันใด

“ฮัลโหล...แม่เหรอคะ”

“เนเน่เป็นยังไงบ้างล่ะลูก นี่ลูกน่ะไม่ได้โทรมาหาแม่เป็นเดือนแล้วนะ แม่เป็นห่วงรู้ไหม”

“ขอโทษทีค่ะแม่พอดีว่างานของหนูมันเยอะและก็รัดตัวมาก นี่หนูก็เพิ่งจบงานที่มอเตอร์โชว์ครั้งล่าสุดนะคะ แม่ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอกค่ะหนูสบายดี”

“แล้วเมื่อไหร่หนูจะกลับบ้านล่ะ แม่คิดถึงลูกแล้วนะนี่แม่คิดอยู่ทุกวันเลยว่าถ้าหนูกลับมาแม่จะทำคุกกี้อร่อย ๆ ไว้เอาไว้ให้หนูคุกกี้ที่หนูชอบยังไงล่ะจ๊ะ”

คำพูดของมารดาทำให้ภิณไลย์ญาแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ทำไมเธอจะไม่คิดถึงบ้าน เธออยากกลับไปหาแม่ใจแทบขาดหากไม่ติดพันธะสัญญาที่เป็นเหมือนโซ่ตรวนใหญ่พันธนาการทั้งชีวิตและวิญญาณของเธอเอาไว้ กับคนเลือดเย็นอย่างนิโคลัส ซาเวียร์ เธอพยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติขณะตอบกลับไปว่า

“เดี๋ยวหนูจะเซ็ตเวลาแล้วก็คุยกับเอเจนซี่ว่าจะขอกลับบ้านไปหาแม่สักวันสองวันนะคะ แม่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงด้วยค่ะหนูสบายดี ถ้าหนูกลับไปเมื่อไหร่ก็จะรีบไปหาแม่ไปกินคุกกี้ของแม่นะคะ”

“อ้อ...แล้วพิชญ์ล่ะลูก น้องอาการเป็นยังไงบ้าง แม่ไปเยี่ยมพิชย์ที่โรงพยาบาลแต่คุณหมอบอกว่ายังงดให้ญาติเข้าเยี่ยม แม่ก็เลยได้แต่รออยู่ที่บ้านฟังข่าวจากโรงพยาบาลนี่ล่ะ”

“หนูก็แวะไปมาแล้วนะคะแม่ หมอบอกว่าน้องอาการพ้นขีดอันตรายแล้ว ตอนนี้ดีขึ้นมากค่ะเพียงแต่ต้องดูแลอาการอย่างใกล้ชิด”

“ที่พิชญ์เข้ารับการรักษาครั้งนี้ค่าใช้จ่ายสูงมาก ๆ เลยนะลูกมีเงินพอจ่ายค่าหมออย่างนั้นเหรอ”

“พอค่ะแม่ เพราะช่วงนี้หนูรับงานจนแทบไม่ได้พักผ่อนเลย แม่ไม่ต้องกังวลหรอกนะคะเกี่ยวกับเรื่องของค่ารักษาพยาบาลหนูเคลียร์ให้ทุกสิ่งทุกอย่างเรียบร้อยดีทั้งหมดแล้วล่ะค่ะ”

“แต่แม่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีค่าใช้จ่ายสูงมากขนาดนั้นน่ะแล้วคิดดูซิว่าน้องอยู่ในโรงพยาบาลนานเป็นเดือน ๆ แล้ว ไหนจะค่าผ่าตัดค่าดูแลรักษาหลังจากผ่าตัดอีกล่ะ”

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ หนูจัดการทุกอย่างได้ ถ้ายังไงหนูกลับไปเมื่อไหร่ก็จะโทรบอกแม่อีกครั้งนะคะ”

“ถ้าจะบอกว่าแม่ไม่ห่วงก็คงจะพูดแบบนั้นไม่ได้ ใจจริงแล้วแม่ไม่ได้อยากให้ลูกต้องไประหกระเหินทำงานในที่ไกล ๆ เลยแต่ทั้งภาระค่าใช้จ่ายในครอบครัวและยังจะน้องอีกแม่เองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยลูกของแม่ได้ยังไง เนเน่ต้องดูแลรักษาตัวเองด้วยนะลูก แม่เป็นห่วงและรักลูกเสมอ”