All Chapters of ราคีรัญจวน: Chapter 11 - Chapter 17

 ภรนต์รวบหญิงสาวเข้าหาโดยไม่ทันตั้งตัว“อ๊ะ! บะ...บอสจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฟ้านะ!”“ปล่อยก็บ้าสิ”“ปล่อยค่ะ อ๊า...ปล่อยฟ้านะคะ”“ปล่อยลงบนเตียงแบบนี้เป็นไงล่ะ” เขาว่าจบก็ปล่อยเธอลงบนเตียงดังตุ้บ ก่อนร่างแกร่งจะกระโดดขึ้นเตียงแล้วขึ้นคร่อมร่างเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว“โอ๊ย บอสจะบ้าเหรอ ฟ้าเจ็บนะ!”“ดีสิ ผมชอบที่คุณเจ็บนะฟ้า”“โรคจิต!”น้ำฟ้าพยายามดิ้นจนหลุดจากคนตัวโต เพราะเขายอมเปิดทางให้แต่โดยดี ที่จับเธอโยนบนเตียงเพราะรู้สึกมันเขี้ยวจนอยากแกล้งหญิงสาว“หยุด!คุณไม่ต้องหนีไปไหนทั้งนั้น อยู่ข้าง ๆ ผมนี่ล่ะ!”ภรนต์คว้าหมับข้อมือเธอเอาไว้ ก่อนกระตุกให้เธอที่เพิ่งจะลุกขึ้นเซล้มลงบนเตียงอีกครั้ง เขาจัดการรวบร่างเธอเอาไว้แน่นจนน้ำฟ้าไม่สามารถดิ้นได้“รู้ใช่ไหมว่าผมมาที่นี่ทำไม”“ไม่รู้ค่ะ” ใบหน้าหญิงสาวเปลี่ยนเป็นซีดเผือด รีบส่ายหน้าปฏิเสธ“แต่ผมว่าคุณรู้นะน้ำฟ้า! คุณคิดว

 น้ำฟ้ากับภรณต์สารภาพความในใจกันตลอดทั้งคืน รุ่งเช้าพวกเขาจึงออกมาทำงานพร้อมกัน บรรยากาศการทำงานในวันนี้ก็จะติดหวานหน่อย ๆ จวบจนกระทั่งถึงเวลาพักกลางวันภรนต์ก็อาสาพาเลขาฯ สาวไปหาอะไรกินระหว่างกินข้าวกลางวัน น้ำฟ้าก็ชวนคุยแล้วถามไถ่ถึงความสัมพันธ์ของบอสกับเอมี่ บอสหนุ่มตอบทุกความสงสัยเท่าที่ตอบได้ ส่วนน้ำฟ้ายิ่งได้รู้เรื่องเขาก็ยิ่งแปลกใจในความสัมพันธ์ของทั้งสองคนมากขึ้น เธอจึงถามคำถามที่ลึกขึ้น ทว่ามันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะเปราะบางซึ่งภรนต์เองก็ไม่อยากจะเผยเรื่องนี้กับใคร รวมถึงน้ำฟ้าด้วยต่อให้เขาจะสนิทสนมกับเธอมากขึ้นก็ตามที เขาไม่ได้ตอบ แต่น้ำฟ้าก็เข้าใจไม่อยากละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของชายหนุ่มหลังกินข้าวเที่ยงแทนที่ภรนต์จะพาเธอกลับเข้าบริษัท แต่เขากลับพาเธอมาที่คอนโดของเขาเอง พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ซึ่งทำเอาน้ำฟ้ารู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ“พาฟ้ามาที่นี่ทำไมคะ”“เรามีอะไรต้องคุยกันต่ออีกยาวเลย”“คุยอะไรอีกคะ ฟ้าก็เห็นว่าเราคุยกันอยู่ตลอด จนฟ้าเริ่มจะเบื่อคุยแล้วค่ะ”“ต้องคุยบนเตียง ถึงจ

 “ถึงสีจะเหมือนกลีบกุหลาบ แต่รสชาติของคุณกลับหวานละมุนลิ้น ชวนติดใจเอามาก ๆ เลยนะน้ำฟ้า” ภรนต์พร่ำเพ้อ พลางเลิกคิ้ว เงยหน้ามองคนที่ยังนอนหลับตาหอบหายใจแรง มันแสดงให้เห็นว่าเธอเองก็กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับการปรนเปรอของเขาไม่น้อยอันที่จริงภรนต์อยากจะเข้าไปอยู่ในตัวเธอแทบขาดใจ ทั้งที่เมื่อคืนได้เสพกามสวาทกับเธอจนฟ้าสาง แต่ยังไม่รู้สึกพอเลย แต่ตอนนี้เขาจำต้องอดใจ อดเปรี้ยวไว้กินหวาน ตั้งใจทรมานหญิงสาวในทนทุกข์หมดมุ่นกับความรู้สึกนี้ให้มากที่สุด ให้เธอต้องการเขามากที่สุดจนยอมสยบลงแทบเท้าแต่โดยดีดังนั้นแม้จะนึกเสียดายความหอมหวานที่อยู่ตรงหน้ามากแค่ไหน ภรนต์ก็ทำได้เพียงใช้มือปลดเปลื้องอารมณ์ตัวเองและเพื่อให้ได้ปลดปล่อยความต้องการโดยเร็วที่สุด เขาก็จำเป็นต้องเร่งเผด็จศึกเธอด้วยเช่นกัน จึงตัดสินใจหันไปจู่โจมจุดที่อ่อนไหวที่สุดในร่างกายเธอทันที ทั้ง ๆ ที่มันคือของโปรดซึ่งมักจะเก็บเอาไว้เล่นสนุกด้วยเป็นอย่างสุดท้ายเสมอ“อ๊า!!”น้ำฟ้าร้องอุทาน เมื่อถูกปลายลิ้นร้อนไล้วนหนัก ๆ สลับกับการกดกระตุ้นเป็นจังหวะใต้ตุ่มไตของเธอ อันเป็นการสร