บุกถึงบ้าน 1

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงใครสักคนเคาะประตูขึ้นที่หน้าห้อง ทำให้น้ำฟ้าลุกขึ้นเดินไปดูพลางบ่นออกมาเล็กน้อยอย่างมีคนมาขัดใจช่วงเวลาพักผ่อนเข้า ในขณะเดียวกันก็อดแปลกใจไม่ได้ เพราะมันเป็นเวลาเกือบห้าทุ่มแล้วเป็นใครกันที่มาในเวลานี้

“ใครมานะ ดึกดื่นออกป่านนี้ช่างดูเวล่ำเวลาบ้างเลย” น้ำฟ้าเดินพลางบ่นพลาง แต่เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู ภาพของผู้มาเยือนที่มองเห็นจากตาแมวกลับทำให้เธอถึงกับช็อก

“นั่นบอสนี่!!!”

“เปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อย” ภรนต์บอกเมื่อได้ยินเสียงเจ้าของห้องดังขึ้นจากด้านใน

ที่แท้เขาก็คือภรนต์ บอสหรือท่านประธานบริหารบริษัทที่ทำงานของน้ำฟ้าเอง

“มาทำไมดึกขนาดนี้คะบอส?”

ความจริงต่อให้ไม่ต้องถามน้ำฟ้าก็รู้ว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องทรีซั่มของพวกเราแน่ ๆ แล้วจะให้เธอปล่อยเขาเข้ามาได้อย่างไร

“เปิดประตูให้ผมเข้าไปก่อนสิครับ จะได้คุยสะดวกหน่อย” ท่าทางชายหนุ่มเหมือนเริ่มจะหัวเสีย

“ก็บอสเล่นมาปุบปับ ฟ้าไม่สะดวก” หญิงสาวตอบ

“จะปล่อยให้ผมรอตรงนี้นานแค่ไหน?”

“ก็มันดึกแล้วนะคะ มีอะไรเราค่อยคุยกันพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอคะบอส?”

“จะเปิดดี ๆ หรือให้ผมพังเข้าไป” ภรนต์ทำเสียงดุ

มันจะเกินไปแล้วนะ! นี่มันนอกเหนือเวลางาน ถึงคุณจะเป็นบอสฉัน แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาชี้นิ้วสั่งถึงที่บ้านของฉันนะ!

คำพูดโต้ตอบผุดขึ้นมาในสมองแทบจะทันที แต่ก็เหมือนกับทุกครั้งที่หญิงสาวได้แต่กล้ำกลืนความขุ่นเคืองเอาไว้ในใจ แล้วเลือกที่จะทำตามคำสั่งของเขาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้

“เปิดให้แล้วค่ะบอส” เธอรีบร้องบอกออกไปก่อนจะปลดโซ่ล็อกประตูและคลายล็อกลูกบิดประตูพร้อม ๆ กัน

“ตกลงว่าบอสมีเรื่องอะไรด่วนเหรอคะ?”

บอสหนุ่มยืนนิ่ง ไม่ตอบอะไร สายตาเขามองตรึงบนใบหน้าสวยด้วยความรู้สึกประหลาดใจด้วยภาพลักษณ์ของหญิงสาวตรงหน้าซึ่งดูแปลกตาไป ตอนนี้เธอที่เคยเกล้าผมจนดูเป็นทางการ ถูกปล่อยยาวสยายไปตามความยาวจนถึงกลางหลังดูเย้ายวนเซ็กซี่มีเสน่ห์น่าดึงดูด ใบหน้าที่เคยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางตอนนี้เกลี้ยงเกลาปราศจากสิ่งปรุงแต่งดูสวยยวนตาเป็นธรรมชาติ

ภรนต์มองจ้องหญิงสาวจนตาเยิ้ม ไม่ทันไรเขาก็ดึงอารมณ์ตัวเองกลับมาทำหน้าบึ้งตึงเรียบนิ่งดูเย็นชาเหมือนเคยราวกับกลัวว่าหญิงสาวจะรู้ตัวว่าเขากำลังตะลึงในเสน่ห์ของเธออย่างไรอย่างนั้น

“ผมมาที่นี่เพราะมีเรื่องสำคัญจะบอกกับคุณ”

หลังจากมีเซ็กซ์กับน้ำฟ้าคราวนั้นก็ผ่านไปสามเดือนแล้ว แม้จะทำงานด้วยกันทุกวันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ใจเขาร้อนรุ่มลุ่มหลงแต่ทำอะไรไม่ได้ มันทรมานมาก ความจริงหากจะจับเธอขึ้นเตียงอีกก็ไม่ยากอะไร เขามองออกว่าเธอเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน แต่เขาอยากใช้เวลาสำรวจความรู้สึกตัวเองที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เขายอมรับว่าความรู้สึกที่มีต่อผู้หญิงคนนี้เริ่มเปลี่ยนไป เขาแน่ใจแล้วว่าชอบเธอ และที่มาหาเธอก็เพราะอยากจะคุยให้ชัดเจนแบบเปิดใจต่อกัน

“เรื่องอะไรเหรอคะ มาตอนนี้เหมือนจะเป็นเรื่องสำคัญมากเลยนะคะ”

“ใจคอจะไม่ชวนผมเข้าไปข้างในก่อนเหรอ แล้วไม่คิดจะหาน้ำท่ามาต้อนรับเจ้านายหน่อยหรือไง” ชายหนุ่มยังมิวายบงการ สายตามองชะเง้อเข้าไปในที่พักของเธอ น้ำฟ้ายืนทำหน้าไม่ถูก ลังเลใจควรจะต้อนรับขับสู้เขาดีไหม ความจริงนี่มันนอกเวลางาน เธอไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งเขาก็ได้นี่นา

“จำเป็นด้วยเหรอคะ แต่ฟ้าคิดว่าตอนนี้อยู่นอกเวลางาน บางทีบอสก็ไม่ควรมาสั่งอะไรที่นี่ค่ะ” น้ำฟ้าตอบหน้าตาย คำตอบของเธอทำเอาคนเป็นเจ้านายกลอกตาขึ้นฟ้า

“น้ำฟ้า...คุณอยากให้คนอื่นได้ยินเสียงเราคุยกันมากเลยใช่มั้ย” ภรนต์ชักเสียงขุ่น

“ถ้าอย่างนั้น...ก็ได้ค่ะ ฟ้าจะให้บอสเข้ามาคุยกันข้างในค่ะ”

“ดี” เขายิ้มกว้าง

“เดี๋ยวฟ้าจะได้หาอะไรให้บอสดื่มค่ะ” น้ำฟ้าพยายามถ่วงเวลาให้ได้อีกสักนิดก็ยังดี เผื่อจะนึกหาวิธีรับมือกับ ‘ธุระ’ ของเขาได้

ภรนต์เดินเข้าห้องไปโดยมีน้ำฟ้าที่ไม่มีทางเลือกปิดประตูแล้วเดินตามหลังเขาด้วยความระแวงในใจว่าเขาจะมาไม้ไหน ความสงสัยผสมปนเปไปกับความกังวลใจ

“นี่คุณอยู่เข้าไปได้ยังไงห้องเล็กนิดเดียว” หลังจากกวาดตามองไปรอบ ๆ เพียงแวบเดียว ภรนต์ก็หันกลับมามองหน้าเธออีกครั้งแล้วพูดขึ้น

“เมื่อก่อนฟ้าเป็นแค่พนักงานธุรการต๊อกต๋อยนี่คะ ได้เงินเดือนเท่าไหร่ก็จะต้องประหยัดเอาไว้ พอได้เลื่อนตำแหน่งถึงจะเงินเดือนเยอะขึ้นแต่ฟ้าอยู่คนเดียว ไม่เห็นได้ต้องไปเช่าห้องใหญ่กว่านี้อยู่ให้สิ้นเปลืองเลย” น้ำฟ้าตอบอย่างเป็นงานเป็นการ ในขณะที่หัวใจกำลังเต้นระทึก เพราะมั่นใจว่าบอสคงไม่ได้แวะมาหากลางดึกเพื่อจะถามถึงเรื่องที่พักอาศัยของเธอแน่นอน

“บอสล่ะคะ มากลางดึกแบบนี้มีเรื่องสำคัญอะไร”

“สำคัญสิ ผมต้องมีอยู่แล้วล่ะ แล้วมันก็ต้องเป็นเรื่องที่เรารู้กันแค่สองคนเท่านั้น”

“เรา?”

“ใช่”

“มันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ ๆ เลยใช่หรือเปล่าคะ” เลขานุการคนสวยเอ่ย ทำเอาภรนต์นึกมันเขี้ยวขึ้นมาในทันที

“ปากแจ๋วจังนะครับ แบบนี้ต้องโดนทำโทษเสียหน่อยแล้ว”