บททั้งหมดของ ยั่ว: บทที่ 11 - บทที่ 20

“นี่คุณ!” นิราหน้าบึ้งทันที เขาจำเธอไม่ได้ แล้วยังมาพูดเรื่องนี้ออกมาโต้งๆ ได้ไง ถ้าคนอื่นมาได้ยิน จะหาว่าเธอโดนใครที่ไหนปู้ยี้ปู้ยำมานะสิ“ปล่อยได้รึยัง ฉันจะไปแล้ว” นิราไม่รู้จะพูดยังไงดี จึงได้แต่บอกเขาเสียงเบาลง นึกเสียใจที่สูญเสียครั้งแรกให้คนแบบเขา แต่เธอจะเสียใจกว่านี้ ถ้าปล่อยให้ลูกของเขาเกิดมา“ไม่ถามหาความรับผิดชอบเลยเหรอ” เสือว่าเธอต้องจำเขาได้แน่ๆ เพราะท่าทางเธอตอนนี้มันเหมือนว่าเธอรู้จักเขามาก่อน อาจจะก่อนหน้าที่เธอเมา“ทำไมต้องถาม ไม่ต้องการสักนิด” นิราเบะปากให้คนที่ยังจับข้อมือเธอไว้แน่น ท่าทางแบบนั้นมันช่างอวดดีเหลือเกินสำหรับเสือ“งั้นก็ตามมานี่” ในเมื่อเจ้าตัวไม่ต้องการ เขาจำเป็นต้องแคร์ด้วยเหรอ ก็ไม่นี่นา เขาไม่คิดจะรับผิดชอบใครหรอก ผู้หญิงสำหรับเสือก็แค่คู่นอน“นี่คุณปล่อย! ฉันไม่ใช่คนของคุณนะ” นิราขืนตัวไว้ ไม่ให้เท้าก้าวเดินไปตามแรงฉุดที่ข้อมือ อีกมือก็กระชับเสื้อเข้าหากันแน่น เมื่อเขาลากเธอออกมาจากห้อง“คุณเจน ช่วยพายัยนี่ไปซื้อยาคุม เสร็จแล้วพาไปแต่งตัวใหม่ซะ เอาแบบที่ผมชอบนะ พากลับมาหาผมก่อนเที่ยง เอาแบบดูเป็นผู้เป็นคนด้วยล่ะ” เสือออกมาสั่งงานเลขาของน้องชาย

พรึ่บ!“มาตกลงกันก่อน ถ้าถูกใจจะพาไปกินข้าว” เสืออุ้มเธอมาวางลงบนตัก ก่อนเขาจะเอนหลังไปกับโซฟา ด้วยท่าทีสบายๆ“เราไม่มีอะไรต้องตกลง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน พลาดก็คือพลาด ตอนนี้ฉันกินยาคุมแล้ว คุณไม่ต้องห่วง” นิราพูดเสียงเบา“คิดว่ายานั่นจะได้ผลกี่เปอร์เซ็นต์กัน” เสือถามนิราด้วยใบหน้าจริงจัง พอต้องมาคุยเรื่องแบบนี้ กลับไม่ได้รู้สึกลำบากใจอย่างที่คิด“……. ก็น่าจะ50/50” นิราไม่กล้าบอกไปมากกว่านี้ มันมีเคสที่ตั้งท้องทั้งที่กินยาคุมให้เห็นเยอะแยะ“มาทำงานให้ฉัน จนกว่าจะมั่นใจว่าไม่ได้ท้อง” เสือยื่นคำขาด“แต่ฉัน….” นิราจะเลือกอะไรดีละ เธอมีทางเลือกอื่นอีกไหมเนี้ย อยู่กับเขาเธอเปลืองตัวมาก“5 หมื่นกับงานเลขา แต่ถ้าอยากได้เพิ่ม ก็มานอนกับฉัน” เสือคิดว่าผู้หญิงทุกคน คงอยากจะกระโจนเข้าใส่แน่ๆ ถ้ายื่นข้อเสนอแบบนี้ออกไป“ใครเขาจะอยากนอนกับคุณ ปล่อยได้รึยัง ฉันหิวแล้ว ฉันจะรับแค่งานเลขาเท่านั้น” นิราพูดจบก็ตั้งท่าจะลุกจากตักแกร่งที่กักขังเธอมาเนินนาน“ไม่เปลี่ยนใจเหรอ ฉันเด็ดนะ เทคนิคก็แพรวพราว ฉันว่าเธอต้องติดใจแน่ๆ” เสือพูดอ้อยอิ่งชิดลำคอระหง เขาใช้มือรวบผมสีดำทั้งหมดของเธอไปไว้ด้านข้าง กดริมฝีปากค

“มีอะไร” เสือถามเมื่อรับรู้ว่านิราหยุดมือลง“พอแล้วไงคะ นี่เย็นมากแล้ว” นิราพูดจบก็เดินออกไปจากห้องไม่สนใจเสืออีกเลย เสือได้แต่ทำหน้างง มองแผ่นหลังแบบบางที่เดินจากไปจะรู้สึกหวงทำไม ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน นิราได้แต่คิดในใจ“คุณเจนจะกลับแล้วเหรอคะ” นิราเดินออกมา เจอเจนจิราที่กำลังเก็บของเตรียมกลับบ้านพอดี“ป่าวค่ะ เจนมีธุระที่ต้องไปต่อ คุณนิราไปด้วยกันไหมคะ ร้านเหล้าน่ะ” เจนจิราบอก และถามนิราทันที บางทีมีเพื่อนดื่มก็น่าจะดีกว่าดื่มคนเดียว“จะไปไหนต่อครับสาวๆ ผมไปด้วยสิ” นรสิงค์ที่กำลังจะกลับบ้าน เดินออกมาพอดีเลยได้ยินเจนจิราชวนนิราไปร้านเหล้า“ถ้าท่านเลี้ยงนะคะ” เจนจิราพูดอย่างห่างเหินมากกว่าปกติ จนนรสิงค์ต้องย่นคิ้ว“ถ้าไม่เลี้ยง จะไม่ให้ไปด้วยเลยเหรอครับ” เธอไม่เคยไปไหนกับเขา นอกเหนือเวลางานเลยสักครั้ง“ค่ะ” เจนจิราตอบรับ ไม่ได้อยากให้คุณสิงค์ไปด้วยสักนิด“คุณเจนไปร้านไหนไลน์บอกนิราหน่อยนะคะ เดี๋ยวนิราตามไปค่ะ ขอกลับไปเปลี่ยนชุดแป๊ปนึงค่ะ” นิราพูดจบก็ก้าวเดินจากไปเพราะเธอมีไลน์เจนจิราอยู่ เดี๋ยวค่อยถามชื่อร้านเอาทีหลังก็ได้“สรุปจะไปไหมคะ” เจนจิราถามคนที่ยืนมองเธอนิ่งๆ เหมือนกำลัง

“ค่ะ ฉันชื่อนิรา” นิราบอกยิ้มๆ เธอไม่ใช่คนปิดกั้นตัวเอง เธอเปิดโอกาศให้ทุกคน แต่ไม่ได้เปิดใจให้ใครขนาดนั้น พอคุยแล้วไม่ถูกใจเธอก็บาย ไม่อยากเสียเวลา และไม่เคยเสียตัวให้ใครเลยยกเว้นเสียให้คุณเสือตอนเมานั่นแหละ รู้สึกเสียดายนิดๆ ที่เสียให้คนไม่เห็นคุณค่ามันแบบเขา แต่เธอพลาดเอง จะพูดอะไรได้ละ รู้ว่างานร้านเหล้ามันอันตราย แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดกับตัวเองจนได้“มีแฟนรึยังครับ ทำไมมาคนเดียว เหงาเหรอ” ตรินถามพลางยิ้มกริ่ม มือไม้เริ่มขยับ นี่คือตัวตนจริงๆ ของเขา ที่ซ่อนมันไว้ภายใต้รูปลักษณ์ของนายแว่นที่แสนดี“ค่ะ มาคนเดียว/ มากับผัว และกำลังจะกลับไปนอนเอากันแล้วด้วย” เสือตะโกนใส่คนทั้งคู่ ก่อนจะดึงแขนนิราให้ลุกขึ้นยืน เขามองมาที่เธอตลอด จนไม่ได้สนใจผู้หญิงที่มาด้วยสักนิด ก่อนจะเดินมาหาเธออย่างร้อนรน เมื่อผู้ชายคนนั้นกำลังลูบไล้แผ่นหลังของนิรา“ผัวเหรอ? เสียเวลาชิบหาย!” ตรินพูดจบก็เดินจากไปอย่างหงุดหงิด“คุณเสือ! ใครเมียคุณ” นิรายืนกอดอกมองเสือนิ่งๆ ไม่คิดจะขยับไปไหน เธอเพิ่งสั่งเหล้าไป และดูเหมือนจะได้จ่ายเองด้วย เพราะเขาไล่คนที่อาสาจ่ายค่าเหล้าให้เธอไปแล้ว“เธอเป็นเมียฉัน” เสือย้ำชัดๆ เขาได

หลายวันต่อมาเสือนั่งทำงานนิ่งๆ ไม่มีกะจิตกระใจทำงานเท่าที่ควร ทั้งที่งานกองเต็มหน้า แต่เขากลับไม่หยิบมันมาดูสักอย่าง ปล่อยให้มันกองท่วมหัวอย่างนี้แหละ เบื่อ!“พี่เสือ คุณนิรายังไม่กลับมาอีกเหรอ ลาเกือบห้าวันแล้วนะครับ” สิงค์เดินถือแฟ้มงานเข้ามาให้เสือ แต่หน้าห้องกลับว่างเปล่า ไร้เงาของเลขาคนสวย เขาจึงต้องเดินเอามาให้เอง“เห็นใครไหมละ ถ้าลาเพิ่มอีก 2 วัน หาคนใหม่มาแทนด้วย” เสือพูดจบก็หันหลังหนีหน้าน้องชายอย่างหงุดหงิด“อ่า ครับ” สิงค์รีบเดินออกไปจากห้องเร็วๆ ก่อนจะโดนระเบิดลง“คุณเจน ไปกินข้าวกัน” สิงค์เดินกลับมาเรียกเลขาตัวเองที่นั่งทำหน้าเรียบเฉยอยู่“ไม่ไป” เจนจิราตอบห้วนๆ อย่างไม่ชอบใจเจ้านายตอนนี้เอามากๆ“โกรธอะไรอีก หืม” สิงค์เอามือมาไล้วนใบหน้าสวยของเธอ“คุณสิงค์ไปยกเลิกงานหมั้นของเจนได้ยังไง” เจนจิราถามเสียงดุ เจ้านายเธอถืออภิสิทธิ์อะไร ไปยกเลิกกับทางนั้นเอง ทั้งที่คืนนั้นคุยกันแล้วว่า เธอจะเป็นฝ่ายไปคุยเอง“อยากหมั้นกับมันรึไงครับ ทั้งที่มีผัวแล้วนี่นะ” สิงค์นั่งลงบนโต๊ะของเธอ ตรงส่วนที่มันว่างเปล่า ก่อนจะมองมาที่เธอยิ้มๆ“นั่นมันเพราะคุณสิงค์บังคับ” เจนจิราพูดเสียงเบา กับสิ่