บททั้งหมดของ ยั่ว: บทที่ 31 - บทที่ 40

เสือเดินไปหยิบเสื้อผ้าของเธอมาใส่ให้ ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ แล้วจัดการกับตัวตนที่มันแข็งขืน ตั้งแต่มองเห็นร่างเปลือยเปล่าของนิรา มันก็แทบจะเป็นปกติแล้วที่เขาทำแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาชอบมือตัวเอง เพียงแต่ไม่อยากบังคับเธออีกแล้ว ก็แค่นั้นหลังจากเสร็จธุระในห้องน้ำ เสือก็ออกมานอนกอดนิราไว้ คิดทบทวนความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง เขามั่นใจในระดับนึงว่ารู้สึกกับนิรามากพิเศษ แต่เขาก็ยังกลัว กลัวว่าเธอจะเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงที่เป็นจุดเริ่มต้น ให้เขาเป็นคนแบบนี้ไม่รู้เสือใช้เวลาในการคิดนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีเขาก็ตื่นมารับเช้าวันใหม่ซะแล้ว ก็ปกตินะ กอดยัยนี่ทีไร สมองปลอดโปร่ง แล้วชอบเผลอหลับไปทุกที“ตื่นเลยยัยเมรีขี้เมา”เสือปลุกคนที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอด เธอทำแค่เพียงซุกหน้ากับอกเขาแน่นขึ้นเท่านั้น เสือรู้นิสัยของนิราอีกอย่างก็คือ ต่อให้เธอนอนดึกแค่ไหน เธอก็ตื่นเช้าเสมอ และก็ไปนั่งเอ๋อๆ อยู่ที่ทำงานนั่นแหละ“ง่วง”“ตื่นมาให้ตีเดี๋ยวนี้”“ถ้ากลับมาแล้วจะพูดมากไม่ต้องกลับ… คุณเสือ”นิราลืมตาขึ้นอย่างตกใจ ก็นึกว่าตัวเองฝันจึงได้ซุกตัวเข้าหาเขา แต่อกอุ่นๆนี่มันชัดเลยว่าเธอแค่คิดไปเอง นี่คือคุ

“นิราเธอมัน!” ทับทิมลุกขึ้นมาหวังจะตบนิราที่ยืนยิ้มอย่างคนที่เหนือกว่าสักทีสองที“พอสักที” เป็นภพรักที่ยืนขว้างไว้ ก่อนที่มือของทับทิมจะฟาดลงบนใบหน้าของเขา แทนนิรา“กลับบ้านแล้วไปคุยกัน เงินนั่นพี่จะชดใช้คืนให้เอง”“ไม่ต้องเลย/ไม่นะคะพี่ภพ” นิรากลับทับทิมพูดขึ้นพร้อมกัน ภพรักจึงต้องหยุดยืนนิ่งๆ“บ้านมันเป็นคนมายืม มันต้องจ่าย”“พี่ภพช่วยนิวมาเยอะแล้ว ขอบคุณมากนะคะ นิวส่งแค่นี้นะ นิวมีงานต้องทำ” พูดจบนิราก็เดินจากไป ไม่อยู่ฟังเสียงทับทิมที่ตะโกนอยู่ในห้องรับรองแขกนั่นอีกเลยประสาทจะกิน เหนื่อยกว่ารบกับคุณเสืออีก แต่แค่นี้เธอก็รู้สึกโล่งใจแล้ว แม้จะยังรู้สึกเสียใจทุกครั้ง แต่ชีวิตเธอต้องเดินหน้าต่อ“ไปแอบอู้ที่ไหนมา แล้วนั่นเกิดอะไร?” เสือนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ทำงานของเธอมาสักพักแล้ว ถามเธอก่อนจะมองเลยไปทางความวุ่นวาย ที่กำลังเดินออกมาจากห้องรับรองแขก“คุณเสือห้ามมองนะคะ” นิรารีบเดินไปปิดตาเสือที่มองไปทางนั้นทันที แต่เสือกลับจับมือเธอออกไป แล้วมองคนทั้งสองที่ทะเลาะกันนิ่งๆ“คุณเสือเข้าห้องไป” นิรารีบฉุดแขนเสือให้ลุกขึ้น ก่อนที่ทับทิมกับภพรักจะเดินมาทางนี้ เพราะลิฟท์ที่จะใช้โดยสารลงไปข้างล

“ผมจะได้คิดหาทางช่วยได้ถูก ถ้าถูกเอาเปรียบจากเจ้าหนี้ถึงจะแจ้งความได้ แต่ถ้าเราไม่จ่ายเขา มันก็สมควรที่จะถูกคิดดอกเบี้ยเพิ่มนั่นแหละครับ” เสือพูดอย่างไตร่ตรองแล้ว และมันก็สมเหตุสมผลตามที่เขาพูดไป เงินใครๆก็อยากได้คืน“คือ ดิฉันกับสามีเคยมีโรงงานเล็กๆ ค่ะ สมัยที่นิวยังเป็นเด็กอยู่ ธุรกิจมันกำลังไปได้ดี แต่เราถูกโกงเลยต้องไปยืมเงินของบ้านนั้นมาเพื่อพยุงธุรกิจค่ะ” แม่ของนิราทบทวนความทรงจำตัวเองนิ่งๆ มันนานมากแล้ว เกือบสิบกว่าปีได้“ถึงจะได้เงินมา แต่เพราะไม่มีความรู้มากพอ จึงไปไม่รอดค่ะ เราไม่มีเงินไปคืนบ้านนั้น แต่เลือกใช้เงินเก็บที่เหลือซื้อที่ดินตรงนี้ไว้ แล้วปล่อยให้บ้านหลังเดิมถูกธนาคารยึดเพื่อใช้หนี้”“ยอดเงินมันจะไม่เพิ่มขึ้นเลย ถ้าหลังจากนั้นฉันไม่เกิดอุบัติเหตุ นิวจึงต้องไปขอยืมจากบ้านนั้นเพิ่มอีก 1 แสนค่ะ เพื่อให้ฉันรักษาตัว ที่มามันก็มีแค่นั้นแหละคะ”“จ่ายตลอดรึเปล่าครับ ทำไมเจ้าหนี้เขาถึงบอกว่าที่ผ่านมาคุณแม่ไม่ได้จ่าย เอาเงินไปทำอะไรเหรอครับ” นี่คือจุดประสงค์ที่เสืออยากจะถาม ถ้าถามออกไปตรงๆ คิดว่าคนตรงหน้าต้องบ่ายเบี่ยงแน่ๆ“คือ ….นิว แม่ขอโทษนะ” แม่ของนิรายกมือปิดหน้าร้องไ

“มาช่วยเลือกสิ ว่าจะเอาบ้านแบบไหน”“คุณเสือพักผ่อนเถอะค่ะ บ้านเอาไว้ทีหลังก็ได้ แค่นี้มันก็มากเกินไปแล้ว” นิราเดินไปใกล้คุณเสือมากขึ้น อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว คุณเสือไม่คิดจะนอนเลยรึไง“งั้นมานี่ บอกฉันทีสิ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ใช่แฟนเธอที่พูดถึงวันนั้นรึเปล่า” เสือจับมือนิราแน่น ออกแรงดึงเบาๆ ให้เธอมานั่งบนตักของเขา“พี่ภพไม่ใช่แฟนฉันค่ะ คุณไม่ฟังฉันพูดให้จบเอง พี่ภพเคยอยู่บ้านข้างๆ รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเด็ก คอยช่วยเหลือฉันมาตลอด เราเคยคบกันช่วงที่เรียนมัธยมปลาย แต่เราเลิกกันแล้ว เราเป็นแค่พี่น้องจริงๆ แม้ตอนนี้ฉันกับแม่จะออกมาอยู่บ้านที่ห่างไกลผู้คน แต่พี่ภพก็ยังคอยช่วยเหลืออยู่ตลอด ไม่ต่างกับพี่ชายของฉัน”นิรารู้ว่าภพรักอาจจะยังเหมือนเดิม แต่เขาก็แน่วแน่ในการตัดสินใจมาตลอด แม้เส้นทางนั้นจะทำให้เธอเสียใจ แต่เขาก็ยังเลือกรับผิดชอบทับทิม และคอยชดเชยให้นิราด้วยการทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดีมาตลอด“แล้วคนที่เธอรักละ” คุณเสือนี่ขี้สงสัยจังเลย เธอยังไม่เคยไถ่ถามถึงผู้หญิงของเขาเลยนะ แม้จะอยากรู้ แต่เธอก็ไม่รู้ ว่าตัวเองมีสิทธิ์ถามรึเปล่า“คุณเสือไม่รู้จริงๆ เหรอคะ” นิราถามเสียงเบา เขาค

“คุณเสือทำไมไม่บอกคะ ว่านัดกับคุณแม่ของคุณ”“ถ้าบอกก่อน เธอก็ไม่ยอมมานะสิ” เสือวางมือลงบนศีรษะของนิรา ก่อนจะตอบคำถามคนที่มีสีหน้าเป็นกังวลขึ้น ตอนที่เขาแนะนำแม่ให้เธอได้รู้จัก“จะยืนอยู่แบบนี้นานๆ แม่ยืนไม่ไหวหรอกนะเสือ” คุณหญิงทิพย์อาภาพูดจบก็เดินนำเข้าไปในร้านอาหาร โดยมีนรสิงค์กับเจนจิราเดินตามไป“คุณแม่เชิญครับ” เสือเชิญแม่ของนิราที่ยืนละล้าละหลังอยู่ นิราจึงเดินไปจับมือแม่ไว้ แล้วเดินตามเสือเข้าไปในร้าน“ผมจองเรือไว้ครับ ชื่อพยัคฆ์”เสือเดินเข้าไปแจ้งพนักงานของร้าน หลังจากนั้นคนทั้งหมดก็เดินตามพนักงานไปที่เรือลำใหญ่ ที่จอดลอยลำอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา“อีกครึ่งชั่วโมงเรือจะออกนะคะ แล้วจะกลับเข้าฝั่งที่นี่ในอีกสามชั่วโมง ขอให้มีความสุขกับมื้ออาหารค่ะ” พนักงานที่เป็นคนนำคนทั้งหมดมาที่ดาดฟ้าของเรือ บอกกับแขกคนสำคัญของร้าน ก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ตัวเอง“พูดธุระของเสือมา” คุณหญิงทิพย์อาภา เปิดการสนธนาในขณะที่ทุกคนนั่งรออาหารอยู่เงียบๆ พลางไล่สายตามองสำรวจผู้หญิงที่นั่งข้างๆลูกชายอย่างรวดเร็ว แบบไม่ให้เสียมารยาทกับแขกมากมายนัก“แค่นัดมาทานข้าวไงครับ คิดถึง”เสือพูดยิ้มๆให้ผู้หญิงที่นั่งอยู