All Chapters of ยั่ว: Chapter 41 - Chapter 50

“อือ ยอดขายเดือนนี้น่าจะไม่ได้ตามเป้า แบบนี้ฉันอาจจะไม่มีเงินเลี้ยงดูเธอแล้ว ต่อไปก็หาข้าวกินเองนะ” เสือพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ อย่างต้องการแกล้งนิรา อยากรู้ว่าเธอจะมีอะไรแนะนำเขาบ้างรึเปล่า ทั้งที่ความจริงยอดขายก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่เลย“ไม่ได้ ฉันกินเยอะ ฉันจะช่วยคิดละกัน” นิราพูดจบก็นั่งลงบนตักคุณเสือ ที่ขยับเก้าอี้ออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ให้เธอได้นั่งลงอย่างสบายๆ ทั้งยังแอบสูดดมกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำตามตัวเธอด้วย“เราจะทำยังไงกันดี แบบนี้ที่ลงทุนไปต้องแย่แน่ๆ”ขายไม่ได้หรือได้ช้า ก็เท่ากับว่ายอดเงินหมุนเวียนจะลดลง ยิ่งนานเข้าบริษัทก็จะมีแต่ขาดทุน แต่คนแบบเขา วางแผนรัดกุมอยู่แล้ว ขายไม่ได้ ก็ระบายออกทางอื่น“อื้อ คุณเสือพูดเฉยๆก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องจับเลย” นิราย่นคอหนีคุณเสือที่กำลังสูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอเธอ ส่วนมือก็ไวใช่ย่อย เลื่อนมากอบกุมทรวงอกเธอไว้ทั้งสองข้าง ทั้งยังใช้นิ้วขยับไปมากับจุกแป้นที่อยู่ใต้ชุดนอนเธออีก“เธอเดินเข้ามาให้ฉันขย้ำเองนะ อย่าบ่นสิ” เสือพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาทนมามากแล้ว ทนจนรู้สึกทึ่งกับตัวเอง ว่าทนไปได้ยังไง ทั้งที่นอนกอดเธออยู่ตลอดอาจจะเป็นเพราะทุกครั้งที่ส

นิราตั้งใจมาเพราะแบบนี้แหละ ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ในขณะที่ทับทิมร่อนการ์ดแต่งงานให้เพื่อนๆ ทับทิมเอาแต่นินทาว่าร้ายนิราให้เพื่อนสมัยมัธยมฟัง นิราได้ยินเพื่อนคนนั้น คนนี้ มาเล่าให้ฟังไม่ขาดสาย ว่าเธอโดนเจ้าสาวของงานวันนี้ นินทาอะไรไปบ้างเสือนั่งมองนิราที่ยิ้มอย่างมีความสุข ได้แต่เก็บความขุ่นเคืองไว้ในใจ ยัยนี่ไปทำอะไรมา ทำไมถึงดูมีความสุขขนาดนั้น แล้วไปคุยอะไรกับไอ้นั่นมาอีกก็ไม่รู้ ไอ้นั่นถึงได้ดูมีชีวิตชีวา ต่างจากก่อนหน้าที่นิราจะเข้าไปหา“เดี๋ยวมา!”“จะไปไหนคะ” อยู่ดีๆคุณเสือก็ลุกขึ้น แล้วเดินออกไปทันทีที่พูดเสร็จ นิราได้แต่มองตามอย่างงงๆ วันนี้คุณเสือเป็นอะไร ตั้งแต่มาถึงก็เอาแต่นั่งเงียบเสือเดินหลบออกมาบริเวณซุ้มดอกไม้ด้านนอก ก้มหน้านิดๆ ให้พวกผู้หญิงในงาน ที่ส่งยิ้มมาทักทายอย่างไม่ขาดสาย ก่อนเขาจะเดินเลี่ยงออกไปอีกด้าน ที่มันเงียบกว่าตรงนี้นิดหน่อย อย่างคนที่ต้องการพื้นที่ส่วนตัว“ทำไมหนีออกมาละคะ เบื่อ?” ผู้หญิงที่อยู่ในชุดไทยสีขาว เดินเข้ามาถามเสือที่ยืนอยู่คนเดียวทันทีที่เธอเห็นเขาเดินออกมา เธอก็รีบลุกตามมาทันที จนแขกในพิธีที่กำลังผูกแขนให้เธอ ทำสีหน้าตกอกตกใจกับกระกระทำข

“บอกมาว่าจะแต่ง หรือจะเลิก” นิราถามเสียงเรียบ พยายามที่สุดไม่ให้เสียงตัวเองสั่น และห้ามไม่ให้น้ำเอ่อคลอดวงตา แม้ตอนนี้จะรู้ตัวว่าบังคับทุกอย่างได้ยากเกินทนทำไมต้องเป็นทับทิม เธอพยายามไม่ให้คนทั้งคู่เจอกัน เพราะรู้ว่ามันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้แน่ๆ ทับทิมเป็นคนสวย เธอสวยมาก และอาจจะเป็นผู้หญิงที่มีนิสัยถูกใจคุณเสือมากที่สุดก็ได้ นิราเลยไม่อยากให้คนทั้งคู่เจอกัน แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอหวาดกลัวได้เกิดขึ้นแล้ว เกิดขึ้นในตอนที่เธอกำลังจะหมดความหมายกับเขา“ถ้าไม่เลือก ฉันเลือกเองนะ” ทำไมไม่ตอบอะไรละคุณเสือ ทำไมถึงนิ่งได้ขนาดนี้ คุณเสือเล่นตลกอะไรกับนิราอีกสามเดือนที่ผ่านมาเธอทำงานอย่างหนัก ทั้งที่บริษัทเพื่อช่วยงานเขา ทั้งดูงานปรับปรุงตกแต่งร้านที่เขาบังคับให้เธอเปิด ไหนจะต้องไปหาแม่ของเขา เพื่อฝึกมารยาท บางครั้งก็อยู่กับท่านดึกดื่น เพื่อช่วยอยู่คลายเหงาให้ท่าน ไหนเธอจะต้องดูแลแม่ที่รักษาตัวจากมะเร็งอีก เธอเหนื่อยแล้วนะ เหนื่อยมากๆ ด้วย“เราเลิก /ว้าย! ปล่อยสิภพ”นิรายังไม่ได้พูดให้จบ ก็มีเสียงกรีดร้องของทับทิมแทรกขึ้นก่อน คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นจากที่เงียบอยู่แล้วตอนนิรามาถึง กลับต้องเงียบมากกว่าเ

“นี่คุณเสือ คุยให้รู้เรื่องก่อนสิคะ” คนที่ไม่รู้เรื่องไม่ใช่เขา แต่เป็นเธอ มีแต่เธอที่คิดเองเออเองทั้งหมด เขายังไม่เคยคิดว่าจะเลิกเลยสักครั้ง“ทำไมถึงอยากเลิกนักละ หรือเพราะไอ้นั่นมันเลิกกับเมียแล้ว อยากกลับไปหามันรึไง”เรื่องที่ค้างคาใจถูกพ่นออกจากปากคนที่นิราจับข้อมือไว้แน่น เพื่อไม่ให้เขาหนีไปอาบน้ำแต่เดี๋ยวสิ เขาต่างหากที่ไม่ได้มีแค่เธอ ทำไมต้องมาโยนความผิดให้เธอด้วยละ“ไม่ใช่นะ ก็คุณเสือไปกับคนอื่น ไปมีคนอื่น ถ้าคุณไม่พอ ฉันก็ไม่อยากอยู่กับคุณแล้ว” พยายามจะห้ามน้ำตาแล้ว แต่มันทำไม่ได้ ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไม่ฟัง มันเอาแต่หยดลงไปตามแก้มของเธอ ราวกับเขื่อนแตก“เพ้อเจ้อหนักกว่าเดิมอีกนะ”อยากใจแข็งกว่านี้ แต่เห็นน้ำตายัยนี่ทีไร กลับใจอ่อนทุกที จึงก้าวเดินไปชิดตัวนิรามากขึ้น มองเธอนิ่งๆ ก่อนจะดึงมือออกจากการจับกุม ยกขึ้นเช็ดหยดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา“คุณเสือก็พูดแต่แบบนี้ ไม่ยอมชัดเจนสักที อ่อยคนอื่นเขาไปทั่ว”“ฉันก็ยอมแค่เธอคนเดียวมาตลอด บอกสิว่า ฉันไปมีคนอื่นตอนไหน”“ก็คุณไม่ยอมกลับมาที่นี่เลย แถมวันนี้ยังไปงานเลี้ยงนั่นกับทับทิมอีก”นิราเหมือนเด็กเข้าไปทุกที เสือได้แต่มองอย่างอ่อนใจ

“ฉันเจอผู้ชายคนนั้น อยู่ใต้ท้องรถของฉัน”เสียงพูดนั้นปลุกนิราให้ตื่นจากความทรงจำในวัยเด็ก ก่อนจะมองหน้าคนพูดนิ่งๆ อย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน“ได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันขับรถชนเขาตายคาที่ ในขณะที่เขากำลังข้ามถนน”เสือหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่พ่อเขาขับรถชนคนตาย แต่ชายคนนั้นไม่มีอะไรเลย มีเพียงชื่อที่เขียนหน้าจดหมายเท่านั้น และข่าวนั่นก็ถูกปิดอย่างมิดชิด จนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะไม่มีใครมาแจ้งเป็นญาติของคนตายด้วยซ้ำ ทุกอย่างมันจึงดูง่ายไปหมด“เพราะไม่มีข้อมูลอะไรของผู้ชายคนนั้นเลย เราจึงจัดงานศพให้เขาอย่างเรียบง่าย แต่สิ่งที่เขากำไว้ในมือ ตอนที่ฉันวิ่งลงไปดูร่างของเขา คือชื่อที่น่าจะเป็นของเขา และชื่อนิรา ภิรมณ์พรรณ ที่เป็นเจ้าของจดหมายที่ชายคนนั้นจะส่งไปหา”“จดหมายที่เขียนไม่จบ ในจดหมายมีเนื้อความแค่ว่า ให้นิราเรียนบริหารจนจบปริญญาโทอย่างที่ตั้งใจ มีแค่นั้นจริงๆ กับชื่อของคนเขียน และชื่อของคนรับ”“ฉันพยายามค้นหาคนชื่อนิรา ภิรมณ์พรรณ มาหลายปีจากในกรุงเทพ จนเริ่มขยายพื้นที่ออกต่างจังหวัด และได้เจอตอนที่เด็กคนนั้นสอบเข้ามหาลัยพอดี จึงได้ทำในสิ่งที่ชายคนนั้นทำไม่ได้ ฉันใช้เงินตัวเองสนับส