บททั้งหมดของ ฉันนอนกับบอสสุดโหด: บทที่ 11 - บทที่ 20

แป้งหันมาเอาเรื่องกับคนในห้องที่ยังสวมแค่ผ้าขนหนูตัวเดียวอยู่“บอสคะ คือ..ทำไมจู่ๆ เดินออกมาแบบนี้ละคะ คนเขาเข้าใจผิดไปหมดแล้ว”“เข้าใจผิดเรื่องอะไร”“ก็ โอ๊ยย ไม่รู้แล้ว แล้วชุดคลุมละคะทำไมไม่ใส่ออกมา”“ก็ตัวผมยังไม่แห้ง คุณไม่มีเสื้อผ้าผู้ชายบ้างเลยเหรอ”“นี่คุณคะ แป้งเป็นผู้หญิงจะเอาเสื้อผ้าผู้ชายจากไหนมาละคะพูดแปลกๆ”“งั้นคืนนี้ให้ผมอาศัยนอนด้วยคืนหนึ่งก็แล้วกันนะ”“แล้วบอสจะนอนที่ไหนละคะแป้งมีห้องนอนห้องเดียว”“ก็นอนห้องเดียวกันก็ได้ ไม่เห็นแปลกไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย”“ไม่นะ บอสจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ”"ทำไม….หรือว่าคุณกลัวคนอื่นเข้าใจผิด"“ไม่ใช่ค่ะ ถ้างั้นบอสนอนที่ห้องแป้งก็ได้เดี๋ยวแป้งมานอนที่โซฟาเอง”“คุณจะบ้าเหรอ ทำไมรังเกียจผมมากเหรอ”“ไม่ใช่นะคะ คือ…ก็ได้!!”“ก็แค่นั้นแหละ”เขาเดินยิ้มมุมปากเข้าไปในห้องพร้อมกับเปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีขาวที่เผยให้เห็นแผงอกและกล้ามท้องออกมา ชุดคลุมนั้นสั้นไม่ถึงเข่าของเขา แป้งแอบหันหลังกลืนน้ำลายอย่างลำบาก เธอรู้ว่าตอนนี้หน้าเธอร้อนผ่าวจนไม่อาจจะอยู่ดูภาพที่ยั่วยวนนั้นได้“อาบน้ำ คือ..ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”“เอาสิ ตามสบาย”ห๊ะ!! ตามสบาย นี่เขาคิดว

“บอสคะ คือว่า….”“ว่าไง”“แป้งล้างเองก็ได้ค่ะ บอสไม่รีบกลับบ้านเหรอคะ”แป้งพูดพลางหลอกถามบอสหนุ่มที่ยืนล้างจานให้เธออยู่“คุณมือเจ็บอยู่ คืนนี้ผมต้องดูแลคุณก่อน”“แต่ว่า…”“เรื่องเสื้อผ้าไม่ต้องห่วง ผมเตรียมแล้ว”“บอสคะ มาตกลงกันก่อนนะคะนี่คือบอส…”“ทำไมเหรอคุณไม่โอเคกับผมเหรอ”“ไม่สิคะ บอสคะ จู่ๆคุณมาส่งแป้งแล้วมาค้างคืนแบบนี้มันทำให้เราเสียหายทั้งคู่นะคะ”“ไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน”“แต่แป้งเสียหายแป้งเป็นผู้หญิงนะคะ”“พรุ่งนี้เช้าต้องประชุมเรื่องโปรเจคของเลควัลเลย์ คุณเตรียมรึยัง”“บอสคะ เรายังคุยกันไม่จบ”“คุณไปเตรียมเอกสารมาแล้วมานั่ง เดี๋ยวผมจะมานั่งสรุปกับคุณก่อน พรุ่งนี้จะได้มีเรื่องประชุม”เธอมองหน้าเขาที่ไม่ยอมคุยให้รู้เรื่องเขาก็เฉไฉไปคุยเรื่องงานต่อ แถมยังบังคับให้เธอต้องมานั่งทำงานในวันหยุดอีกด้วย“มองหน้าผมทำไม ไม่ไปเอางานมาล่ะ เสร็จจากนี่เดี๋ยวผมไป”“ค่ะ!!!”แป้งพูดแล้วเดินสะบัดออกไปทันทีด้วยความไม่พอใจ เตชินท์เองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรในเหตุการณ์แบบนี้กับเธอ เขารู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ๆ เธอตลอดเวลา และต้องการเธอตลอดเวลาด้วยเช่นกัน ซึ่งความรู้สึกแบบนี้เขาไม่เคยเป็นมาก่อนเ

"คุณพิชิตเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ"“ได้ครับคุณเตชินท์”“แพรวไปด้วยสิคะ”“คุณรมิตา คุณเอาเอกสารที่ประชุมวันนี้รวบรวมแล้วส่งไปให้ที่แผนกอินทีเรียร์ของคุณแป้งที ไม่ต้องตามมา”“แต่ว่า..”“น้องแพรวคะได้ยินที่บอสสั่งมั้ยคะ เก็บเอกสารค่ะอย่ากินแรงคนอื่นสิคะ มาทำงานนะคะไม่ได้มา…”มาอะไรคะพี่หมีขั้วโลกเหนือ”“นี่ ..”“วิว เก็บของ น้องแพรวทำงานตามที่บอสสั่งเถอะค่ะ บอสสั่งแล้วหากน้องไม่ทำอย่าว่าแต่ทดลองงานเลย คนที่กล้าขัดคำสั่งบอส ระวังจะไม่ได้มาทำงานอีกเลยนะคะ”“ใครจะกล้ามาไล่แพรวคะพี่เนย ประชุมเสร็จแล้วใช่มั้ย แพรวขอตัวไปออกแบบงานให้คุณพิชิตก่อนนะคะ อ้อ ห้องทำงานส่วนตัวที่แพรวขอไป ไม่ทราบว่า…”“ขอโทษนะคะน้องแพรว บริษัทเราไม่ได้มีนโยบายมีห้องส่วนตัวให้เด็กฝึกงานค่ะ โต๊ะน้องแพรว อยู่ตรงโน้นค่ะ"“แต่ว่า พี่เนย เขียนแบบต้องใช้สมาธินะคะ ทำไมพี่แป้งมีห้องส่วนตัวได้ แต่แพรวไม่มีละ แพรวเป็นถึง…..”“คุณรมิตา!!”เนยมองหน้าแพรวอย่างเอาเรื่อง มาวันแรกก็เปรี้ยวใส่แล้ว เธอเตือนดีๆแล้วนะ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร เตชินท์เดินกลับมาเห็นว่าพวกเธอเถียงกันอยู่หน้าห้องประชุม“พี่ชินคะแพรวแค่อยากได้ห้องส่วนตัว แพรวต้องการส

แป้งกลับมาถึงคอนโด เมื่อทำธุระส่วนตัวและอาบน้ำเสร็จแล้วเธอจึงมานั่งที่ริมหน้าต่างเพื่อเริ่มเขียนแบบ มุมนี้เป็นมุมที่เธอชอบมากที่สุด เพราะเป็นกระจกใสมองออกไปเห็นบรรยากาศของเมืองหลวงและรถไฟฟ้าที่วิ่งผ่าน กลางคืนก็จะเห็นไฟหลากสี เธอมักจะเปิดเพลงโปรดเพื่อนั่งเขียนแบบอยู่ตรงนี้ บางทีก็ลืมเวลาจนเลยข้ามมาอีกวันหนึ่งก็มีเหมือนตอนนี้ที่แป้งนั่งเขียนร่างแบบของเลควัลเลย์ด้วยความเพลินโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีแขกเข้าประตูมาโดยที่เธอไม่ทันได้รู้ตัว“แป้ง ผมซื้อข้าวมาให้ คุณกินหรือยัง”เสียงของผู้ที่มาใหม่ทักเธอไป แต่แป้งยังก้มเขียนแบบพร้อมกับสวมแว่นและฟังเพลงโปรด เธออยู่ในโลกส่วนตัวจึงไม่ได้ฟังที่เขาพูด เตชินท์เดินเข้าไปถึงด้านหลังเธอ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมแป้งถึงได้ชอบมานั่งเขียนแบบตรงนี้ มุมนี้ที่เธอจัดเอาไว้สวยจริงๆ เขาก้มลงมองแบบที่เธอกำลังร่างลงบนกระดาษเขียนแบบ ขนาดเขาเข้ามาใกล้ถึงขนาดนี้เธอก็ยังไม่รู้ตัว เหลือเชื่อจริงๆ เขาเลยสอดมือเข้าไปกอดรอบเอวเธอและซบลงไปที่หลัง ครั้งนี้เธอถึงกับสะดุ้ง“ว๊ายย บอส นี่คุณมาตอนไหนคะ”แป้งที่ตกใจหันกลับมาจนแว่นตาเธอเอียงและมองไปที่หน้าบอสหนุ่มด้วยความตกใจ ไม่คิด

“ผมจะมาถามเรื่องแบบที่ส่งให้ลูกค้า ทำไมเราส่งแบบผิดไปให้เขาล่ะ”“แบบผิดงั้นเหรอคะ เมลไหนคะ วันนี้ยังไม่ได้ส่งให้ใครเลย”“แล้วใครเป็นคนส่ง”"เนยให้…น้องแพรวเป็นคนส่ง"“ว่าแล้วเชียว คุณส่งแบบที่ถูกมาให้ผมที เดี๋ยวผมจะโทรคุยกับลูกค้าเอง”“ค่ะ”“อ้อ แล้วก็เย็นนี้ออกไปกับผมด้วย”“ไปไหนคะ”“ไปพบลูกค้ากับผม ต้องไปอธิบายแบบที่ส่งผิดพลาดให้ลูกค้าแล้วขอโทษเขาด้วย”“ใครทำผิดบอสก็ให้คนนั้นไปสิคะทำไมต้องเป็นแป้งด้วย”“คุณเป็นหัวหน้าเขา ลูกน้องทำผิด คุณควรจะรับผิดชอบสิ เอาแพรวไปไม่มีประโยชน์หรอก แก้ไขอะไรก็ไม่ได้”“ค่ะ”"แป้ง คือว่า.."“คุณอยู่นี่เอง มาทางนี้หน่อยค่ะชิน”“เจน เอ่อ ได้ครับ”แป้งทำเป็นนั่งทำงานต่อไปโดยไม่สนใจเขาจนบอสเดินตามคนที่มาเรียกออกไป เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามองเขา “ตกลงไปได้ก็ปีนขึ้นมาได้เหมือนกัน ให้มันรู้ไปสิ”เย็นวันนั้นแป้งกำลังส่งเมลฉบับสุดท้ายเพื่อส่งให้ลูกค้าอีกที่หนึ่งเมื่อประตูถูกเปิดออกโดยไม่ได้เคาะ“พี่แป้งจะออกไปพบลูกค้ากับพี่ชินเหรอคะ”“ใครบอกน้องแพรวคะ”“ได้ยินที่พี่ชินพูดค่ะ ให้แพรวไปด้วยนะคะพี่แป้ง”“น้องแพรวไปถามบอสเองสิคะ”“แต่ว่าแพรวอยากมีประสบการณ์ไปถามพี่ชินเ