“บ้าเหรอ หึงอะไรกัน”“โอ๊ยไอ้แป้ง มันออกจะชัดขนาดนี้หลับตามองก็รู้ป่ะ ได้ข่าวว่าขับรถยังกะจะบินเลยนี่วันก่อนที่ตามแกไปที่โรงแรมคุณชริณ แล้วไหนจะยังกันท่าครั้งนี้อีก แป้ง งานนี้แกรับศึกหนักแน่ๆ แกจะทำยังไง”“ทำยังไง เขาแค่กลัวว่าฉันจะไม่มีสมาธิในการทำงานให้คุณพิชิต ก็เลยไม่ให้รับงานนี้เท่านั้น แกอ่ะคิดมาก”“เหรอ เออ ฉันคิดมาก แล้วจะรอดูว่ามันจะออกหัวหรือก้อย หึ พนันร้อยเอาบาทเดียวเลย กันท่าชัดๆ”“ไปทำงานเถอะ”“จ้าๆๆ เที่ยงนี้เอาไง”“ไปกินข้างล่างนี้แหละขี้เกียจออกไป จะรีบเคลียร์งาน หยุดไปหลายวัน งานเพียบเลย”“โอเค เดี๋ยวมาเรียก”ห้องท่านประธาน“ครับแม่”“เตชินท์ ทำไมลูกไล่หนูแพรวออกมาแบบนั้นล่ะ แล้วแม่จะบอกป้ากัลยายังไง”“แม่ครับ เธอไม่ทำตามคำสั่ง ฝ่าฝืนกฎบริษัท เถียงรุ่นพี่และหัวหน้างานตั้งแต่วันแรก พนักงานแบบนี้ แม่เก็บเอาไว้ใช้งานเองเถอะครับ”“แหม แต่แม่รับปากป้ากัลยาไว้แล้ว ลูกก็ให้โอกาสน้องหน่อยก็แล้วกัน ถ้าทำผิดอีกรอบค่อยว่ากัน ถือว่าเห็นแก่หน้าแม่นะตาชิน”“แม่ครับ ผมทำธุรกิจนะครับ ไม่ได้เล่นของเล่น แล้วอย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าแม่กับป้ากัลยาคิดอะไรอยู่ ผมไม่ได้ชอบน้องแพรว ไม่ต้องพยา
แป้งกลับมาถึงคอนโด เมื่อทำธุระส่วนตัวและอาบน้ำเสร็จแล้วเธอจึงมานั่งที่ริมหน้าต่างเพื่อเริ่มเขียนแบบ มุมนี้เป็นมุมที่เธอชอบมากที่สุด เพราะเป็นกระจกใสมองออกไปเห็นบรรยากาศของเมืองหลวงและรถไฟฟ้าที่วิ่งผ่าน กลางคืนก็จะเห็นไฟหลากสี เธอมักจะเปิดเพลงโปรดเพื่อนั่งเขียนแบบอยู่ตรงนี้ บางทีก็ลืมเวลาจนเลยข้ามมาอีกวันหนึ่งก็มีเหมือนตอนนี้ที่แป้งนั่งเขียนร่างแบบของเลควัลเลย์ด้วยความเพลินโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีแขกเข้าประตูมาโดยที่เธอไม่ทันได้รู้ตัว“แป้ง ผมซื้อข้าวมาให้ คุณกินหรือยัง”เสียงของผู้ที่มาใหม่ทักเธอไป แต่แป้งยังก้มเขียนแบบพร้อมกับสวมแว่นและฟังเพลงโปรด เธออยู่ในโลกส่วนตัวจึงไม่ได้ฟังที่เขาพูด เตชินท์เดินเข้าไปถึงด้านหลังเธอ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมแป้งถึงได้ชอบมานั่งเขียนแบบตรงนี้ มุมนี้ที่เธอจัดเอาไว้สวยจริงๆ เขาก้มลงมองแบบที่เธอกำลังร่างลงบนกระดาษเขียนแบบ ขนาดเขาเข้ามาใกล้ถึงขนาดนี้เธอก็ยังไม่รู้ตัว เหลือเชื่อจริงๆ เขาเลยสอดมือเข้าไปกอดรอบเอวเธอและซบลงไปที่หลัง ครั้งนี้เธอถึงกับสะดุ้ง“ว๊ายย บอส นี่คุณมาตอนไหนคะ”แป้งที่ตกใจหันกลับมาจนแว่นตาเธอเอียงและมองไปที่หน้าบอสหนุ่มด้วยความตกใจ ไม่คิด
เสียงลมหายใจของเขารดอยู่ที่ต้นคอของเธอ ทำเอาคนที่ถูกถามยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ“แป้ง ทำไมไม่ตอบผมล่ะ”“บอสคะแป้งจะล้างจานค่ะ”“ผมช่วย”“ไม่ต้องค่ะ คุณไปนั่งเฉยๆ เถอะ”“งั้นตอบผมมาก่อนสิ”“ให้ตอบอะไรคะ บอสคะ ช่วยขยับออกไปก่อนได้มั้ยคะ คือว่ามันไม่ถนัด”“ไม่ ตอบมาสิคุณหึงผมหรือเปล่า”“บอสคะ แป้งว่าเราคุยกันไปแล้วนะคะ เรื่องนี้ทำไมต้องมาถามอีก แป้งบอกคุณไปแล้วว่าระหว่างเรามันเป็นแค่เรื่องผิดพลาด คุณก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้”“ทำไมถึงจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ”“รอบตัวบอสมีผู้หญิงตั้งหลายคน คุณเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าทั้งดารา เซเลป นางแบบ ล่าสุดก็น้องแพรวที่แม่คุณอุตส่าห์หามาวางให้ข้างๆ ตัว ทำไมต้องมาสนใจคนธรรมดาอย่างแป้งละคะ”“คุณก็บอกมาเองนี่นา ว่านั่นแค่คู่ควง ผมใช้พวกเธอเวลาออกงานสังคมเพราะบางครั้งเราก็ทำงานร่วมกัน คุณก็รู้ดีนี่”“แป้งไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงในคอลเลคชั่นของบอสนะคะ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะบอส เรื่องแบบนี้แป้งไม่ถนัดจริงๆ ค่ะ”เสียงโทรศัพท์ของเตชินท์ดังขึ้นเพื่อเรียกสติเขากลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าปลายสายคือใครเขาเลยรีบเดินออกไปและกดรับทันที“ครับเจน อืม มาถึงแล้วเหรอ ได
“ผมจะมาถามเรื่องแบบที่ส่งให้ลูกค้า ทำไมเราส่งแบบผิดไปให้เขาล่ะ”“แบบผิดงั้นเหรอคะ เมลไหนคะ วันนี้ยังไม่ได้ส่งให้ใครเลย”“แล้วใครเป็นคนส่ง”"เนยให้…น้องแพรวเป็นคนส่ง"“ว่าแล้วเชียว คุณส่งแบบที่ถูกมาให้ผมที เดี๋ยวผมจะโทรคุยกับลูกค้าเอง”“ค่ะ”“อ้อ แล้วก็เย็นนี้ออกไปกับผมด้วย”“ไปไหนคะ”“ไปพบลูกค้ากับผม ต้องไปอธิบายแบบที่ส่งผิดพลาดให้ลูกค้าแล้วขอโทษเขาด้วย”“ใครทำผิดบอสก็ให้คนนั้นไปสิคะทำไมต้องเป็นแป้งด้วย”“คุณเป็นหัวหน้าเขา ลูกน้องทำผิด คุณควรจะรับผิดชอบสิ เอาแพรวไปไม่มีประโยชน์หรอก แก้ไขอะไรก็ไม่ได้”“ค่ะ”"แป้ง คือว่า.."“คุณอยู่นี่เอง มาทางนี้หน่อยค่ะชิน”“เจน เอ่อ ได้ครับ”แป้งทำเป็นนั่งทำงานต่อไปโดยไม่สนใจเขาจนบอสเดินตามคนที่มาเรียกออกไป เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามองเขา “ตกลงไปได้ก็ปีนขึ้นมาได้เหมือนกัน ให้มันรู้ไปสิ”เย็นวันนั้นแป้งกำลังส่งเมลฉบับสุดท้ายเพื่อส่งให้ลูกค้าอีกที่หนึ่งเมื่อประตูถูกเปิดออกโดยไม่ได้เคาะ“พี่แป้งจะออกไปพบลูกค้ากับพี่ชินเหรอคะ”“ใครบอกน้องแพรวคะ”“ได้ยินที่พี่ชินพูดค่ะ ให้แพรวไปด้วยนะคะพี่แป้ง”“น้องแพรวไปถามบอสเองสิคะ”“แต่ว่าแพรวอยากมีประสบการณ์ไปถามพี่ชินเ
คำพูดนั้นทำเอาแป้งหันมามองหน้าเขา บอส จอมโหดที่พูดจาไม่รักษาน้ำใจคนควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า กำลังขอเธอเป็นแฟนงั้นเหรอ“บอสคะ คือเรื่องนี้…”“ผมรู้ว่าคุณมีข้อสงสัยในตัวผมอีกหลายเรื่อง แต่ทั้งหมดนั่นผมยินดีที่จะอธิบายให้คุณฟังทุกเรื่องที่อยากรู้”“ถ้าบอสจะทำเพื่อแค่อยากรับผิดชอบเรื่องนั้นแป้งคิดว่า....”“ผมชอบคุณจริงๆ แต่ผมเป็นพวกพูดจีบใครไม่เป็นปกติก็เห็นว่าผมอยากได้อะไรก็ใช้เงินเลย ผู้หญิงที่เข้ามาหาทุกคนก็ล้วนแต่เกี่ยวข้องกันเรื่องงานหรือไม่ก็เข้ามาเพื่อผลประโยชน์ ใช่ว่าผมจะมองไม่ออกแต่กับคุณมันไม่ใช่”“คุณจะบอกว่าคืนนั้นคุณไม่ได้เมา”“ใช่ผมไม่ได้เมา และผมเป็นคนพาคุณเข้าห้องผมเองเรื่องคืนนั้นเป็นผมที่ต้องการคุณ”แป้งตั้งตัวไม่ติด จู่ๆ มาพูดเรื่องแบบนี้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะออกมาในรูปแบบนี้“แต่ว่า อีกวันคุณก็พาคุณณิชามาที่งาน”“ผมอยากให้คุณหึง แต่คุณก็ไม่แสดงออก คืนนั้นผมหลอกให้ณิชาไปอีกห้องแล้วผมก็เข้าไปหาคุณ แป้งนี่คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ ถ้าคุณจะดื่มแล้วเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้ผมคงไม่ให้คุณดื่มอีกแล้วนะหลังจากนี้”“คืนนั้น ไม่ใช่ฝันหรอกเหรอ”“ฝัน!! นี่คุณแยกแยะอะไรไม่ออกเลย
"อื้อ หนักจัง อื้มมม""อยู่เฉยๆสิ คุณชวนผมเองนะ""อื้อ โอ๊ยย เจ็บ".......................................นิรชา สาวน้อยวัยยี่สิบสี่ปี ดีไซเนอร์สาวออกแบบและตกแต่งบริษัทออกแบบชื่อดัง TC Design กะพริบตาถี่ๆเพื่อปรับตาเพื่อสู้แสง เมื่อคืนนี้ในงานเลี้ยงบริษัทที่จัดในโรงแรมหรูกลางเมืองพัทยาของบริษัท เธอจำได้ว่าดื่มไปเยอะมากจนเดินกลับห้องแทบจะลำบาก และหลังจากนั้น...."โอยย ทำไมปวดตัวแบบนี้ล่ะ สงสัยนานๆทีจะออกสเตปที ปวดเอวไปหมด"เธอค่อยๆขยับตัวแต่พบว่ามีบางอย่างพาดอยู่ที่บนผ้าห่ม และใต้ผ้าห่มเองก็มีบางอย่างที่พาดอยู่ที่ขาของเธอ นิรชารู้สึกเย็นสันหลังวาบเมื่อพึ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าอยู่พร้อมกับค่อยๆหันไปมองข้างๆ เธอรู้สึกร้อนตรงช่วงต้นคอเหมือนมีคนนอนอยู่ข้างๆ เมื่อเธอหันไป เธอต้องต้องใจแทบสติหลุดเมื่อเห็นใบหน้าขาวเนียน จมูกเป็นสันได้รูปนั้นนอนตะแคงหน้ามาหาเธอ เขายังหลับสนิทอยู่"บอส!!"นิรชาหรือแป้ง หันหน้ากลับมาอย่างตกใจ เธอไม่กล้ากระดิกตัวแม้แต่น้อยเพราะกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมา"นโม พุทโธ ธัมโม สังโฆ งานเข้าแล้วแป้งเอ๊ยยย อะไรวะเนี่ย ผีผลักแน่เลย สิ้นชีพแน่ๆ ตายแน่ๆ อย่านะ อ
เหมือนแป้งได้ยินเสียงฟ้าผ่าเมื่อเนยพูดจบ เธอทรุดตัวนั่งที่เตียงอย่างหมดแรง"เฮ้อ หมดทางเลือก""หมดได้ไง มีตั้งสามทาง ก็เลือกสักทางก็เรียบร้อย""ขอคิดดูก่อนนะ""อย่าคิดนาน หิว"เนยมองมาที่แป้งก่อนที่จะเห็นร่องรอยบนตัวเธอ เนยถึงกับตกใจ ไม่ใช่แค่แป้งหรอกที่กินบอส อย่างดุเดือด ดูท่าเมื่อคืน จะเป็นสงครามเลือดดีๆนี่เอง ทั้งดูดทั้งแทะขนาดนี้ ยังดีที่แป้งมีชีวิตรอดกลับมา"แป้ง ฉันว่าแกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อก่อนที่จะลงไปกินอาหารเช้าก่อนดีกว่านะ""ทำไมล่ะ""แกไปอาบน้ำก่อน ฉันจะนอนรอแกที่นี่ แกอาบไปแล้วก็ค่อยๆคิดไป""ก็ได้ แกรออยู่นี่นะ"แป้งเดินเข้าไปพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูเพื่อจะอาบน้ำ เมื่อเข้าไปในห้อง เธอก็ร้องกรี๊ดออกมา"กรี๊ดดดด!!""ไม่ต้องร้อง ฉันเห็นก่อนแกอีก""เนย นี่มัน....ฉันโดนซอมบี้กัดเหรอวะ""อื้มม เลือดสาดเลยล่ะ ยังแปลกใจที่แกมีชีวิตรอดมาจากซอมบี้ตัวนั้น รีบอาบเร็ว หิวข้าว"แป้งพาตัวเองที่ตกใจกับร่องรอยแดงบนซอกคอและหน้าอกจนถึงหน้าท้อง เมื่อหันหลังก็พบว่ารอยนั้นมีทั่วตัวของเธอเต็มไปหมดจนน่าขนลุกเพราะเธอไม่รู้ตัวและจำอะไรไม่ได้เลยว่าได้มันมาอย่างไร"กินดุเกินไปแล้ว คิดว่าจะดุแค่เรื่องงาน
เตชินท์เดินออกมาจากห้องน้ำ พอดีกับเสียงโทรศัพท์จากผู้ช่วยของเขาดังขึ้น"ชานนท์""บอสจะให้เอาอาหารเช้าขึ้นไปเลยมั้ยครับ""พนักงานของเราล่ะ""กินอยู่ที่ห้องอาหารครับ""งั้น...เดี๋ยวผมลงไปกินที่นั่น ไม่ต้องยกขึ้นมา""หา..บอสว่าไงนะครับ""ตามนั้น เดี๋ยวเจอกัน""ตามนั้นอะไรล่ะ ฟ้าถล่มแน่ๆ บอสที่ไม่เคยทานข้าวร่วมกับคนอื่นจะลงมากินอาหารเช้าบุฟเฟต์เนี่ยนะ"เตชินท์เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดลำลองสบายๆวันนี้เป็นวันที่สองของงาน outing ที่ปล่อยให้เที่ยวกันแบบอิสระ เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วจึงเดินลงไปที่ห้องอาหารเขาเจอชานนท์รออยู่หน้าห้องอาหารและเดินไปพร้อมกับเขา เมื่อเดินเข้าไปพบว่าพนักงานจากที่คุยกันเสียงดังก็เงียบลงทันทีเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องอาหาร"บอสลงมากินข้าวด้วยเหรอ""โอย ชุดลำลองยังหล่อขนาดนั้นเลย พ่อก็คือพ่อ ละลายแล้ววววว""ละลายอะไรล่ะ จำตอนประชุมโปรเจคครั้งที่แล้วไม่ได้เหรอ โดนด่ายกทีม""โธ่ อย่าพึ่งดับฝันกันสิวะ เอาไว้ก่อน อาหารตามาทั้งที ขอมองหน่อย"บอสหนุ่มเดินเข้ามาทักทายพวกเขาอย่างเป็นกันเองจนทุกคนตกตะลึงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา แม้แต่ชานนท์เองก็นึกไม่ถึง"หวัดดีทุกคน เมื่อคืนหลับสบ