“บ้าเหรอ หึงอะไรกัน”“โอ๊ยไอ้แป้ง มันออกจะชัดขนาดนี้หลับตามองก็รู้ป่ะ ได้ข่าวว่าขับรถยังกะจะบินเลยนี่วันก่อนที่ตามแกไปที่โรงแรมคุณชริณ แล้วไหนจะยังกันท่าครั้งนี้อีก แป้ง งานนี้แกรับศึกหนักแน่ๆ แกจะทำยังไง”“ทำยังไง เขาแค่กลัวว่าฉันจะไม่มีสมาธิในการทำงานให้คุณพิชิต ก็เลยไม่ให้รับงานนี้เท่านั้น แกอ่ะคิดมาก”“เหรอ เออ ฉันคิดมาก แล้วจะรอดูว่ามันจะออกหัวหรือก้อย หึ พนันร้อยเอาบาทเดียวเลย กันท่าชัดๆ”“ไปทำงานเถอะ”“จ้าๆๆ เที่ยงนี้เอาไง”“ไปกินข้างล่างนี้แหละขี้เกียจออกไป จะรีบเคลียร์งาน หยุดไปหลายวัน งานเพียบเลย”“โอเค เดี๋ยวมาเรียก”ห้องท่านประธาน“ครับแม่”“เตชินท์ ทำไมลูกไล่หนูแพรวออกมาแบบนั้นล่ะ แล้วแม่จะบอกป้ากัลยายังไง”“แม่ครับ เธอไม่ทำตามคำสั่ง ฝ่าฝืนกฎบริษัท เถียงรุ่นพี่และหัวหน้างานตั้งแต่วันแรก พนักงานแบบนี้ แม่เก็บเอาไว้ใช้งานเองเถอะครับ”“แหม แต่แม่รับปากป้ากัลยาไว้แล้ว ลูกก็ให้โอกาสน้องหน่อยก็แล้วกัน ถ้าทำผิดอีกรอบค่อยว่ากัน ถือว่าเห็นแก่หน้าแม่นะตาชิน”“แม่ครับ ผมทำธุรกิจนะครับ ไม่ได้เล่นของเล่น แล้วอย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าแม่กับป้ากัลยาคิดอะไรอยู่ ผมไม่ได้ชอบน้องแพรว ไม่ต้องพยา
แป้งกลับมาถึงคอนโด เมื่อทำธุระส่วนตัวและอาบน้ำเสร็จแล้วเธอจึงมานั่งที่ริมหน้าต่างเพื่อเริ่มเขียนแบบ มุมนี้เป็นมุมที่เธอชอบมากที่สุด เพราะเป็นกระจกใสมองออกไปเห็นบรรยากาศของเมืองหลวงและรถไฟฟ้าที่วิ่งผ่าน กลางคืนก็จะเห็นไฟหลากสี เธอมักจะเปิดเพลงโปรดเพื่อนั่งเขียนแบบอยู่ตรงนี้ บางทีก็ลืมเวลาจนเลยข้ามมาอีกวันหนึ่งก็มีเหมือนตอนนี้ที่แป้งนั่งเขียนร่างแบบของเลควัลเลย์ด้วยความเพลินโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีแขกเข้าประตูมาโดยที่เธอไม่ทันได้รู้ตัว“แป้ง ผมซื้อข้าวมาให้ คุณกินหรือยัง”เสียงของผู้ที่มาใหม่ทักเธอไป แต่แป้งยังก้มเขียนแบบพร้อมกับสวมแว่นและฟังเพลงโปรด เธออยู่ในโลกส่วนตัวจึงไม่ได้ฟังที่เขาพูด เตชินท์เดินเข้าไปถึงด้านหลังเธอ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมแป้งถึงได้ชอบมานั่งเขียนแบบตรงนี้ มุมนี้ที่เธอจัดเอาไว้สวยจริงๆ เขาก้มลงมองแบบที่เธอกำลังร่างลงบนกระดาษเขียนแบบ ขนาดเขาเข้ามาใกล้ถึงขนาดนี้เธอก็ยังไม่รู้ตัว เหลือเชื่อจริงๆ เขาเลยสอดมือเข้าไปกอดรอบเอวเธอและซบลงไปที่หลัง ครั้งนี้เธอถึงกับสะดุ้ง“ว๊ายย บอส นี่คุณมาตอนไหนคะ”แป้งที่ตกใจหันกลับมาจนแว่นตาเธอเอียงและมองไปที่หน้าบอสหนุ่มด้วยความตกใจ ไม่คิด
เสียงลมหายใจของเขารดอยู่ที่ต้นคอของเธอ ทำเอาคนที่ถูกถามยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ“แป้ง ทำไมไม่ตอบผมล่ะ”“บอสคะแป้งจะล้างจานค่ะ”“ผมช่วย”“ไม่ต้องค่ะ คุณไปนั่งเฉยๆ เถอะ”“งั้นตอบผมมาก่อนสิ”“ให้ตอบอะไรคะ บอสคะ ช่วยขยับออกไปก่อนได้มั้ยคะ คือว่ามันไม่ถนัด”“ไม่ ตอบมาสิคุณหึงผมหรือเปล่า”“บอสคะ แป้งว่าเราคุยกันไปแล้วนะคะ เรื่องนี้ทำไมต้องมาถามอีก แป้งบอกคุณไปแล้วว่าระหว่างเรามันเป็นแค่เรื่องผิดพลาด คุณก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้”“ทำไมถึงจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ”“รอบตัวบอสมีผู้หญิงตั้งหลายคน คุณเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าทั้งดารา เซเลป นางแบบ ล่าสุดก็น้องแพรวที่แม่คุณอุตส่าห์หามาวางให้ข้างๆ ตัว ทำไมต้องมาสนใจคนธรรมดาอย่างแป้งละคะ”“คุณก็บอกมาเองนี่นา ว่านั่นแค่คู่ควง ผมใช้พวกเธอเวลาออกงานสังคมเพราะบางครั้งเราก็ทำงานร่วมกัน คุณก็รู้ดีนี่”“แป้งไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงในคอลเลคชั่นของบอสนะคะ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะบอส เรื่องแบบนี้แป้งไม่ถนัดจริงๆ ค่ะ”เสียงโทรศัพท์ของเตชินท์ดังขึ้นเพื่อเรียกสติเขากลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าปลายสายคือใครเขาเลยรีบเดินออกไปและกดรับทันที“ครับเจน อืม มาถึงแล้วเหรอ ได
“ผมจะมาถามเรื่องแบบที่ส่งให้ลูกค้า ทำไมเราส่งแบบผิดไปให้เขาล่ะ”“แบบผิดงั้นเหรอคะ เมลไหนคะ วันนี้ยังไม่ได้ส่งให้ใครเลย”“แล้วใครเป็นคนส่ง”"เนยให้…น้องแพรวเป็นคนส่ง"“ว่าแล้วเชียว คุณส่งแบบที่ถูกมาให้ผมที เดี๋ยวผมจะโทรคุยกับลูกค้าเอง”“ค่ะ”“อ้อ แล้วก็เย็นนี้ออกไปกับผมด้วย”“ไปไหนคะ”“ไปพบลูกค้ากับผม ต้องไปอธิบายแบบที่ส่งผิดพลาดให้ลูกค้าแล้วขอโทษเขาด้วย”“ใครทำผิดบอสก็ให้คนนั้นไปสิคะทำไมต้องเป็นแป้งด้วย”“คุณเป็นหัวหน้าเขา ลูกน้องทำผิด คุณควรจะรับผิดชอบสิ เอาแพรวไปไม่มีประโยชน์หรอก แก้ไขอะไรก็ไม่ได้”“ค่ะ”"แป้ง คือว่า.."“คุณอยู่นี่เอง มาทางนี้หน่อยค่ะชิน”“เจน เอ่อ ได้ครับ”แป้งทำเป็นนั่งทำงานต่อไปโดยไม่สนใจเขาจนบอสเดินตามคนที่มาเรียกออกไป เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามองเขา “ตกลงไปได้ก็ปีนขึ้นมาได้เหมือนกัน ให้มันรู้ไปสิ”เย็นวันนั้นแป้งกำลังส่งเมลฉบับสุดท้ายเพื่อส่งให้ลูกค้าอีกที่หนึ่งเมื่อประตูถูกเปิดออกโดยไม่ได้เคาะ“พี่แป้งจะออกไปพบลูกค้ากับพี่ชินเหรอคะ”“ใครบอกน้องแพรวคะ”“ได้ยินที่พี่ชินพูดค่ะ ให้แพรวไปด้วยนะคะพี่แป้ง”“น้องแพรวไปถามบอสเองสิคะ”“แต่ว่าแพรวอยากมีประสบการณ์ไปถามพี่ชินเ
คำพูดนั้นทำเอาแป้งหันมามองหน้าเขา บอส จอมโหดที่พูดจาไม่รักษาน้ำใจคนควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า กำลังขอเธอเป็นแฟนงั้นเหรอ“บอสคะ คือเรื่องนี้…”“ผมรู้ว่าคุณมีข้อสงสัยในตัวผมอีกหลายเรื่อง แต่ทั้งหมดนั่นผมยินดีที่จะอธิบายให้คุณฟังทุกเรื่องที่อยากรู้”“ถ้าบอสจะทำเพื่อแค่อยากรับผิดชอบเรื่องนั้นแป้งคิดว่า....”“ผมชอบคุณจริงๆ แต่ผมเป็นพวกพูดจีบใครไม่เป็นปกติก็เห็นว่าผมอยากได้อะไรก็ใช้เงินเลย ผู้หญิงที่เข้ามาหาทุกคนก็ล้วนแต่เกี่ยวข้องกันเรื่องงานหรือไม่ก็เข้ามาเพื่อผลประโยชน์ ใช่ว่าผมจะมองไม่ออกแต่กับคุณมันไม่ใช่”“คุณจะบอกว่าคืนนั้นคุณไม่ได้เมา”“ใช่ผมไม่ได้เมา และผมเป็นคนพาคุณเข้าห้องผมเองเรื่องคืนนั้นเป็นผมที่ต้องการคุณ”แป้งตั้งตัวไม่ติด จู่ๆ มาพูดเรื่องแบบนี้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะออกมาในรูปแบบนี้“แต่ว่า อีกวันคุณก็พาคุณณิชามาที่งาน”“ผมอยากให้คุณหึง แต่คุณก็ไม่แสดงออก คืนนั้นผมหลอกให้ณิชาไปอีกห้องแล้วผมก็เข้าไปหาคุณ แป้งนี่คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ ถ้าคุณจะดื่มแล้วเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้ผมคงไม่ให้คุณดื่มอีกแล้วนะหลังจากนี้”“คืนนั้น ไม่ใช่ฝันหรอกเหรอ”“ฝัน!! นี่คุณแยกแยะอะไรไม่ออกเลย
วันนี้เป็นวันหยุด แป้งเลยไม่จำเป็นต้องตื่นแต่เช้า และคนข้างๆเองก็ทำให้เธอลุกไม่ได้เช่นกัน“บอสคะ แป้งเหนื่อยแล้ว พอได้แล้วค่ะ”“อืมม แค่กอดเองแล้วก็เลิกเรียกบอสเสียที ผมชื่อชินหรือเรียกว่าที่รักจะดีมาก เรียกสิเร็วๆ เข้า”“ชินคะ แป้งจะไปอาบน้ำ”“ไม่เอาเรียกใหม่”แป้งพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขามาสักพักแล้ว แต่ดูท่าแล้วคนตัวโตไม่ยอมปล่อยเธอเลย เธอทั้งขอร้องทั้งขู่แต่ดูเหมือนว่าบอสของเธอจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ สุดท้ายก็ได้แต่เอามือถือมาดูเล่นปล่อยให้เขาซุกไซ้ไปเรื่อย“ที่รักคะ คุณจะกินอะไรคะเช้านี้”“กินคุณ”“ไม่เอา บอสอย่ามาหื่นแบบนี้สิ”“ก็คุณถามผมก็ตอบไงครับ นะ ขอกินหน่อย”“กินทั้งคืนแล้ว ไม่เอาแล้วค่ะช้ำไปหมดแล้วขาก็ไม่มีแรง เดี๋ยวต้องไปเขียนแบบต่ออีก”“ยังไม่เสร็จเหรอ ให้ผมช่วยมั้ย”“ไม่เอาค่ะ”“เอ๋ นี่รูปที่ถ่ายเมื่อวันก่อนเหรอ”“ใช่ค่ะ กำลังทยอยลบอยู่”“ลบทำไมคุณจะบ้าเหรอ”“ก็คุณดูสิ บางรูปแป้งก็หลับตาแล้วดูรูปนี้นะหน้านี่สั่นจนมองไม่ออกเลยว่าเป็นใคร”“อ่อ นึกว่าจะลบรูปผมจะว่าไปในเครื่องผมก็มีนะถ่ายตอนพระอาทิตย์ตก”“จริงเหรอคะเอามาดูหน่อยสิคะ”เขาเอื้อมไปหยิบมือถือมาให้เธอ แต่ว่ามันติ
“ไม่กล้าแล้วค่ะ”“อืม วันนี้อยากไปไหนหรือเปล่า”“ทำไมคะ บอสเบื่อเหรอคะ”“เลิกเรียกว่าบอสเสียทีสิ”“ก็เรียกจนชินแล้วนี่คะ จะให้เปลี่ยนมันคงต้องใช้เวลาหน่อยนะคะที่รัก”“ไปดูหนังกันมั้ยแล้วหาอะไรกินด้วย”“ก็ได้ค่ะ นานแล้วที่ไม่ได้ไปดูหนังเลย”“แล้วเมื่อก่อนคุณไปกับใคร”แป้งหันมามองหน้าเขา แล้วก็อมยิ้มและหันไปอีกทางเพื่อจะลุกไปอาบน้ำ เขาเริ่มไม่พอใจเมื่อเธอไม่ตอบและดึงเข้ามาอีกรอบเพื่อเค้นเอาคำตอบ“ว่าไง ไปกับใคร หรือว่าไปกับคนชื่อวัฒน์นั่น”แป้งชะงักไปชั่วครู่และนิ่งไป เธอหันมามองเขาทำหน้าสงสัย“บอสเอาชื่อนี้มาจากไหนคะ แป้งว่าแป้งไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับเขานะคะ”“ไม่เคยพูดหรอก แต่คุณแค่ละเมอพูดชื่อเขาออกมาตอนผมมีเซ็กส์กับคุณ”แป้งหน้าร้อนผ่าว นี่เธอทำแบบนั้นไปจริงๆ งั้นเหรอโดยที่ไม่รู้ตัวเลย ยังดีที่เขาไม่โกรธแต่เธอคิดผิดแล้ว หน้าตอนนี้ของเตชินท์เหมือนจะโมโหสุดๆ เลยต่างหาก“เอ่อ คือว่าเรื่องของวัฒน์”“ผมอยากรู้ เขาเป็นคนที่คุณละเมอเรียกตอนที่อยู่กับผมที่พัทยาถึงสองคืนติด เขาเป็นใคร คนรักเก่า แฟนเก่า หรือรักแรกของคุณล่ะ”“เขาเป็นอดีตคู่หมั้นของแป้งค่ะ”“อะไรนะอดีตคู่หมั้น”“ค่ะ เราคบกันมาตั
โรงหนัง“บอสคะ ทำไมจองห้องเล็กจังเลยละคะ ที่นี่มัน….”“ห้องส่วนตัว ทำไมเหรอครับผมไม่ค่อยชอบดูโรงรวม รำคาญ”แป้งก็พอเข้าใจนิสัยของเขา คนที่รักสะอาดและอนามัยจัดอย่างเขาจะชอบใช้ของร่วมกับคนอื่นได้อย่างไร“ลูกค้าต้องการเครื่องดื่มหรืออาหารมั้ยครับ”“ไม่ครับ ขอบคุณครับ”พนักงานเดินออกไปพร้อมกับปิดประตู เก้าอี้ห้องดูหนัง VIP นั้นค่อนข้างใหญ่และนุ่ม ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเหมือนว่าจะเป็นเตียงมากกว่าเก้าอี้สำหรับดูหนัง เมื่อหนังเริ่มฉาย แป้งก็เริ่มตื่นเต้นเพราะเธอรอคอยเรื่องนี้มานาน“ที่รัก คุณหนาวมั้ย”“คุณหนาวเหรอมีผ้าห่มนี่คะ นี่ไง”เตชินท์หันกลับไปเมื่อแป้งเอาผ้าห่มมาห่มให้เขาแบบลวกๆ เพราะสายตาเธออยู่กับหนังอย่างตั้งใจ“ที่รัก คุณหิวหรือเปล่า”“ไม่ค่ะ อยู่เฉยๆ ก่อนสิคะ”บอสหนุ่มของเธอเริ่มไม่พอใจแล้วทั้ง ๆ ที่เขาอุตส่าห์จองห้องสวีทสำหรับคู่รักเพื่อจะได้อยู่กับเธอ เขาถึงกับสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามารบกวนพวกเขาในช่วงเวลาดูหนังตลอดเวลาสามชั่วโมงเต็ม เขาให้ชานนท์โทรมาจองและคุยรายละเอียดเรื่องนี้กับผู้จัดการโรงหนังแล้วตอนที่เขากำลังทานข้าวกับเธออยู่“ที่รัก ผมหนาวอ่ะ”“เอาผ้าห่มอีกผืนมั้ยคะ”“ไม่เอา
เตชินท์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นด้วย เสียงแป้งเงียบลงไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่“แป้งคุณอยู่ไหนน่ะ”“มาแล้วค่ะ”เสียงแหบพร่านั้นกระซิบที่หูเขาทำเอาเขาขนลุกไปทั้งตัว“คุณจะทำอะไร”แป้งยังไม่ตอบเขา แต่เธอเลื่อนไปแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตแบรนด์ดังที่เขาสวมอยู่ช้าๆและจัดการดึงมันออก“แป้งนี่คุณ อ๊า แป้ง เดี๋ยวก่อน อา....”ลิ้นของเธอกำลังวนเล่นอยู่ที่ยอดอกสีเข้มที่มีไรขนขึ้นรอบๆ เธอสังเกตเห็นขนอ่อนของเขาที่ลุกไปทั้งร่างเพราะรับการโจมตีนี้ไม่ทัน“ที่รัก คุณพร้อมหรือยังคะ”“พร้อมเรื่องอะไร แป้งเดี๋ยวสิ คุณ อา....”แป้งเลื่อนไปถอดเข็มขัดและกางเกงของเขาออกพร้อมกับดึงสิ่งที่เธอต้องการออกมาพร้อมกับรูดมันขึ้นลง เตชินท์ได้แต่กัดฟันเอาไว้เพราะเดาไม่ออกว่าเธอกำลังจะทำอะไรกับเขา มันเป็นความตื่นเต้นที่ต้องคอยลุ้นตลอดเวลา แม้ว่าจะดีมากแต่เขากลับไม่นึกอยากให้เธอทำแบบนี้นานนัก“แป้ง ผมจะไม่ไหวแล้ว อย่าแกล้งกันแบบนี้สิ ที่รัก อ๊า.....”แป้งไม่ตอบเขาแต่ดันเจ้าท่อนแกร่งนั้นเข้าไปในปากทันที เตชินท์พยายามแกะเชือกด้านหลังของเขาออกแต่เพราะสัมผัสที่รุกเร้าที่เร่าร้อนของคู่หมั้นสาวของเขานั้นร
ทั้งคู่หันไปมอง เตชินท์ลุกขึ้นมาเอาตัวบังแป้งไว้ แต่เสียงนั้นเกิดจากเครื่องยิงพลุปาร์ตี้ที่หมอรุต ออแกน เนยและคุณหญิงเพลินพิศเตรียมเอาไว้เพื่อรอแสดงความยินดีกับทั้งคู่“ยินดีด้วย ในที่สุดภารกิจขอแต่งงานก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ออแกนต้องตัดชุดรอแล้วสินะคะ”“ตกใจหมดเลยออแกน เล่นอะไรน่ะ พี่กับแป้งคิดว่า…”“คิดว่าจะมีผู้ร้ายเข้ามาเหรอครับ ไม่มีทางครับ ที่นี่มีทั้ง รปภ และตำรวจ กว่าจะผ่านด่านขึ้นมาก็เจอบอดี้การ์ดของออแกนอีก ยากครับคุณชินที่จะเข้ามาถึงตัวพวกคุณได้”“ความคิดใครครับเนี่ย”“ก็ต้องภรรยาผมอยู่แล้วสิครับ เธอไปจัดแจงกับคุณป้าเอาไว้ ร้ายจริงๆ”“แหมม ตอนคุณขอออแกนก็ฉากแบบนี้เหมือนกัน แค่ตอนนั้นไม่มีใครจุดพลุให้เราแค่นั้นเอง”“จริงเหรอคะคุณออแกน หมอรุตขอคุณตอนป่วยเหรอคะ”“ใช่เลยค่ะ ที่สำคัญคือห้องนี้ด้วยล่ะค่ะ เซอร์ไพรส์มั้ยล่ะคะ”“เดี๋ยวก่อนๆ แม่จำได้ว่าเอาแหวนไว้ให้นี่ ไหนละแหวน ตาชินสวมแหวนให้น้องสิเร็วเข้าๆ”“แม่ละก็ ทำผมทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย ผมวางแผนมาซะดิบดีพังเพราะแม่คนเดียวเลย”“ช้าหรือเร็วแกก็ต้องแต่งกับแป้ง แม่ไม่รับคนอื่นแล้ว แม่รับแป้งคนเดียว แกจะไปจัดการขอกันอีกกี่รอบก็แล้วแต
“แม่ครับ แม่อย่าได้พูดเรื่องขอร้องแทนคุณกัลยาอีกเลยครับยังไงผมก็ไม่มีทางยอมความ ผมสั่งไปแล้วว่าไม่เจรจาไม่ไกล่เกลี่ย และให้ดำเนินคดีให้ถึงที่สุด”“เปล่า แม่ไม่ได้ห้ามแกแม่แค่จะถามว่าดำเนินการหรือยัง จะใช้ทนายของบ้านเราไปช่วยก็ได้นะคุณเอกวิทย์ก็ชำนาญเรื่องนี้มาก”“แม่ เมื่อวานนี้ที่เขาไปทำร้ายแป้งแม่ก็โดนด้วย แล้วทำไมแม่ไม่ให้หมอตรวจดูหน่อยละครับ”“เล็กน้อยน่ะ เทียบกับที่หนูแป้งโดน เฮ้อ ไม่คิดเลยจริงๆ ถูกแล้วล่ะเอาให้หลาบจำเสียบ้าง”“ยังดีที่แม่เห็นด้วยนะครับ”“แป้งตื่นหรือยังไปดูสิป้าผิน”“ค่ะคุณหญิง”ป้าผินเดินเข้าไปดูแป้งขยับตัวและหันมามองคนที่มายืนที่ปลายเตียงของเธอและรีบลุกขึ้นมองป้าผินด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใคร หรือว่าเข้าห้องผิด“สวัสดีค่ะคุณป้า มาเยี่ยมใครเหรอคะ หรือว่าเข้าห้องผิด ให้หนูช่วยมั้ยคะ”“ไม่หรอกค่ะคุณหนูแป้ง ป้าชื่อป้าผินค่ะ ป้ามากับคุณหญิงเพลินพิศเพื่อมาดูแลคุณหนูค่ะ”“มากับคุณหญิงงั้นเหรอคะ”“ตื่นแล้วเหรอ เด็กคนนี้นี่ บอกแล้วว่าให้เรียกแม่ไงล่ะ”“เอ่อ คุณแม่ มานานหรือยังคะ แป้งพึ่งจะตื่นค่ะก็เลยไม่เห็น”“ไม่เป็นไรๆนอนพักมากๆดีแล้ว รุตบอกแม่แล้วว่าให้ยาหนูไปก็เลยนอ
“คุณอย่ามาหื่นตอนนี้สิคะ แป้งบาดเจ็บอยู่นะ”“เฮ้อ ดูสิ ผมรึอุตส่าห์รีบเคลียร์งาน คิดว่าคืนนี้จะโต้รุ่งกับคุณซะหน่อย ที่ไหนได้กลายเป็นว่าต้องเปลี่ยนที่นอนมานอนเฝ้าคุณที่โรงพยาบาล เสียดายวันหยุดพรุ่งนี้จริงๆ”“รีบสั่งข้าวให้สักทีสิคะ หิวจะแย่อยู่แล้ว”“คร๊าบๆๆ รับพระบัญชาขอรับองค์หญิงรอสักครู่นะครับ”“ภาษาอะไรของคุณ ตลกจริงๆ”เตชินท์โทรสั่งอาหารให้เธอพร้อมกับสั่งของตัวเองมาด้วยเลยทีเดียว ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาส่งถึงที่ตามมาด้วยชานนท์และผิงที่เดินเข้ามาในห้อง“แป้ง เป็นยังไงบ้างพี่รู้จากพี่นนท์ก็เลยมาเยี่ยม”“พี่ผิง แป้งไม่เป็นอะไรแล้วค่ะอีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”“แต่แผลเต็มตัวเลยนะ เฮ้อ ดีนะที่สมองไม่เป็นไร ไหนดูสิ สมองไหลรึเปล่า ฮ่าๆ”“พี่ผิงอ่ะ ตลอดเลยสมองไหลต้องตอนที่ดื่มมากค่ะ ไหลรั่วมาพร้อมกันหมด”“ยังไม่เข็ดอีกนะเราอ่ะ”“แหะๆ”“คุณผิง อาทิตย์หน้าผมมีอะไรเร่งด่วนต้องทำมั้ย”“เอ่อ นอกจากเรื่องโปรเจคซีที่พัทยากับเรื่อง เอ่อ คดีของแป้งก็ไม่ได้มีอะไรด่วนแล้วค่ะ”“งั้นผมอาจจะไม่เข้าออฟฟิศทั้งอาทิตย์เลยนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมก็แล้วกัน”“ได้ค่ะบอส”“บอสคะ คุณจะโดดงานทั้งอาทิตย์แบบน
แป้งตกใจกับสิ่งที่เห็น เพลินพิศเดินมาจับมือเธอเอาไว้และบีบแน่น “เป็นเพราะฉันพากัลยามา ทำให้เธอต้องเจ็บตัว ไม่คิดว่ากัลยาจะกล้าลงไม้ลงมือกับเธอต่อหน้าฉัน ขอโทษด้วยนะ ฉันขอโทษจริงๆ”“คุณหญิงคะ แป้งไม่โกรธคุณหญิงหรอกค่ะ แป้งรู้ดีว่าคุณหญิงไม่ทราบเรื่องนี้ค่ะ อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะ แป้งไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ อย่าให้แป้งรู้สึกผิดมากกว่านี้เลยนะคะ”“เธอเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้รู้สึกยังไง ดูสิ แผลเต็มตัวเลย ถ้าเธอเป็นอะไรไป ตาชินคงตัดแม่ตัดลูกกับฉันแน่ๆ”“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แป้งไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้นนะคะ”“อย่าโกหกเลย ฉันไม่เคยเห็นลูกชายฉันเกรี้ยวกราดขนาดนี้ และยังไม่เคยเห็นเขาทำอะไรไม่ไว้หน้าแม้แต่แม่อย่างฉันแบบนี้มาก่อน นั่นแสดงว่าเธอมีความสำคัญกับเขามากนะ ฉันคิดว่าฉันกำลังจะได้รับข่าวดีเร็วๆนี้แล้วใช่มั้ย”“เอ่อ เรื่องนี้…อุ๊บ..เนย!!…”“เธอ…เธอเป็นอะไร…ตารุุต ตาชิน เร็วเข้ารีบเข้ามา!!”ทั้งหมดวิ่งกรูเข้ามาในห้อง เพลินพิศหันไปคว้ากระโถนล่างเตียงส่งให้แป้งที่กำลังอาเจียนออกมา หมอรุตและเตชินท์วิ่งเข้าไปถึง เตชินท์วิ่งไปลูบหลังให้เธอ เนยหาน้ำรอให้แป้งเอาไว้บ้วนปาก“ทุกคนออกไปก่อนนะครับ”“ผมไม่ไป!
กัลยาตะโกนสุดเสียงและมองไปที่เตชินท์ซึ่งตอนนี้ในสายตาเขาไม่มีวี่แววเกรงใจเธออยู่เลย เธอรู้ว่าครั้งนี้ออกจะวู่วามเกินไปหน่อย แต่ว่า….“ตาชิน ใจเย็นๆก่อนนะ ถ้าจะมีคนผิดก็ต้องเป็นแม่ ที่พาป้ากัลยามาในวันนี้ ที่จริงแม่แค่ต้องการมาคุยกับนิรชาดีๆเรื่องน้องแพรว”“ที่พวกคุณเห็นนั่น เรียกว่าคุยกันดีๆงั้นเหรอครับ แม่ครับแม่ก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมเตือนไปไม่รู้กี่ครั้ง คบใครอย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อน นี่มาเดือดร้อนถึงผมกับคนของผม แม่คิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆงั้นเหรอครับ แค่ผมบอกว่าไม่เอาเรื่องก็จบงั้นเหรอครับ”“แต่เธอเป็นแค่ลูกน้องนะคะ แค่คุณบอกว่าไม่เอาเรื่อง เธอก็น่าจะ….”“แล้วลูกน้อง หรือคนที่คุณทำร้ายเขาไม่มีพ่อ ไม่มีแม่งั้นเหรอครับ คุณอย่าลืมสิว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร ไม่ใช่ปกป้องและขอร้องแทนลูกสาวคุณเหรอ แล้วคุณคิดบ้างมั้ยว่านิรชาเธอก็มีพ่อแม่!!”กัลยาทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง เธอหมดหนทางที่จะพูดโต้ตอบกับเตชินท์ เพลินพิศเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร อีกฝ่ายก็ลูก อีกคนก็เพื่อน แต่มาวันนี้เธอเลือกได้แล้วว่าควรจะเลือกใคร ลูกเธอเตือนเธอมาตลอดเรื่องกัลยา แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะทำให้ลูกชายของเธอ
วิวเหงื่อแตกพลั่กเมื่อพบว่าผู้พูดเป็นใคร และมาที่นี่เพื่อพบใคร ตอนนี้บอสก็ไม่อยู่ที่ออฟฟิศเสียด้วย อะไรจะประจวบเหมาะปานนั้น“ไม่ได้ยินเหรอ หรือว่าไม่อยู่”“อยู่ครับ รอสักครู่นะครับเชิญนั่งรอก่อนนะครับ”วิวรีบวิ่งไปที่ห้องของแป้งอย่างรวดเร็วเพื่อแจ้งข่าวว่ามีคนมาหา แต่ไม่ทันที่จะเข้ามาแจ้งทั้งเพลินพิศและอีกคนซึ่งก็คือกัลยา แม่ของแพรวก็เดินตามวิวมาติดๆ“พี่แป้งครับ คือว่า…”แป้งที่กำลังคุยแบบที่เหลือกับเนยอยู่เงยหน้าขึ้นมามองและเห็นว่าคุณหญิงเพลินพิศเดินมาด้านหลัง เธอจึงรีบเดินออกมาจากโต๊ะและเดินเข้ามาไหว้ทั้งคู่“สวัสดีค่ะคุณหญิง มีธุระกับแป้งเหรอคะ”“คนนี้เองเหรอคะ นิรชาน่ะ”แป้งมองไปยังผู้ที่ถามเธอ ซึ่งเธอไม่รู้จักและไม่คุ้นหน้าตาเธอ แต่เธอก้าวเดินออกมาด้านหน้าและมองแป้งอย่างท้าทาย แป้งได้แต่แปลกใจแต่ก็สวัสดีไปตามมารยาท“สวัสดีค่ะ แป้งเองค่ะ นิ…”“เพี๊ยะ..”“อุ๊แม่ ว๊ายย …”วิวเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจที่จู่ๆหญิงสูงวัยคนนี้ก็เดินเข้ามาตบแป้งทันทีโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรมาก่อนคุณหญิงเพลินพิศเองก็คิดไม่ถึงว่ากัลยาจะถึงขั้นลงไม้ลงมือ เธอรีบดึงสติกลับมาและดึงแขนของกัลยาออกมาแต่ไม่ทันเพราะต
เตชินท์หันมามองหน้าแป้ง เพราะคำว่า “ที่รัก” ที่ออกมาจากปากเธอต่อหน้าธนวัฒน์ ทำเอาเขาใจเต้นแรงและหายโกรธเธอไปมากเลยทีเดียว“ผมต้องขอโทษคุณเตชินท์ด้วยนะครับที่ใช้เวลาคุยกับคุณแป้งงนานไปหน่อย”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่วัฒน์ บอสแป้งใจดีไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ เอาละคะ บอสคะแป้งหิวแล้วไปกันได้หรือยังคะที่รัก”“ไปสิครับ เชิญครับคุณธนวัฒน์”“ได้ครับ เชิญครับ”แป้งเดินคล้องแขนเขาไปตลอดทางโดยไม่สนใจคนที่มองเธออีกต่อไปแล้ว วันนี้เธออารมณ์ดีสุดๆจนไม่มีใครสามารถมาทำลายอารมณ์นี้ของเธอไปได้ เธอยิ้มและเดินฮัมเพลงจนขึ้นรถ เตชินท์เลยเริ่มสงสัยและเริ่มไม่พอใจขึ้นมาอีกรอบ เมื่อรถเริ่มทยอยออกไปที่ร้านที่จองเอาไว้ เขาก็หันไปเอาเรื่องกับคนข้างๆทันที“คุณคุยอะไรกับเขาตั้งนาน และยังออกมาอารมณ์ดีแบบนี้อีก”แป้งไม่ตอบเขาแต่โอบรอบคอบอสหนุ่มขึ้หึงของเธอเข้ามาจูบอย่างกระหาย เตชินท์เองก็ลืมไปชั่วขณะว่าเขาโมโหเธออยู่ แต่เมื่อถูกเธอจู่โจมแบบนี้มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเธอไป“อือ บอส อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ”“หรือเราจะกลับขึ้นไปที่ห้องผมกันก่อนดีล่ะ”“เรานัดกับคนอื่นไว้แล้วสิคะ”“ร้านอยู่ใกล้ๆนี่เอง ผมขับขึ้นไปชั้นยี่สิบเอ็ดแป๊บเดียวเ
แป้งมองหน้าวัฒน์แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอหันไปบอกเนยเพียงว่า“เนยแกไปก่อน ขอเวลาสักสิบนาที บอกบอสทีว่าฉันติดคุยงานอยู่”“เอ่อ ได้ๆ อย่าช้านะ แกก็รู้ว่าบอสรักษาเวลา”“อืม รู้แล้ว”เนยมองหน้าทั้งคู่อย่ากระอักกระอ่วนแต่เมื่อแป้งยืนกรานว่าให้เธอออกมา นั่นแสดงว่าแป้งก็คงรู้ดีว่าจะรับมืออย่างไร เพราะพวกเขายังต้องเจอกันอีกกับโปรเจคเลควัลเลย์“เชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ”แป้งหันเดินนำเขาไปที่ห้องประชุมเล็กที่เป็นระจกใสรอบด้าน เธอเดินนำเขาเข้าไปนั่ง และหันมามาเผชิญหน้าเขาครั้งแรก“แป้งดูสบายดีนะ เป็นยังไงบ้างช่วงสองสามปีนี้”“แป้งสบายดีมากค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง”“เอ่อ คือว่าเรื่องครั้งก่อน ที่จริงพี่อยากจะขอโทษแป้งมาโดยตลอด”“ไม่จำเป็นแล้วล่ะค่ะ มันผ่านมานานแล้ว และแป้งก็ลืมมันไปหมดแล้วด้วยค่ะ คุณธนวัฒน์ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรกับแป้งหรอกนะคะ”“แป้ง กับคุณเตชินท์ เจ้านายของแป้งเป็นอะไรกัน”แป้งนั่งกอดอกมองผู้ชายที่นั่งถามอยู่ตรงหน้าด้วยความฉงน “นี่คือเรื่องที่อยากจะคุยเหรอคะ ถ้าหากไม่ได้คุยเรื่องงาน แป้งขออนุญาตไม่ตอบนะคะ เพราะนี่มันค่อนข้างจะส่วนตัวไปหน่อย ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับงานที่เราทำร่วมกัน”“พี่