แป้งตกใจกับสิ่งที่เห็น เพลินพิศเดินมาจับมือเธอเอาไว้และบีบแน่น “เป็นเพราะฉันพากัลยามา ทำให้เธอต้องเจ็บตัว ไม่คิดว่ากัลยาจะกล้าลงไม้ลงมือกับเธอต่อหน้าฉัน ขอโทษด้วยนะ ฉันขอโทษจริงๆ”“คุณหญิงคะ แป้งไม่โกรธคุณหญิงหรอกค่ะ แป้งรู้ดีว่าคุณหญิงไม่ทราบเรื่องนี้ค่ะ อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะ แป้งไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ อย่าให้แป้งรู้สึกผิดมากกว่านี้เลยนะคะ”“เธอเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้รู้สึกยังไง ดูสิ แผลเต็มตัวเลย ถ้าเธอเป็นอะไรไป ตาชินคงตัดแม่ตัดลูกกับฉันแน่ๆ”“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แป้งไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้นนะคะ”“อย่าโกหกเลย ฉันไม่เคยเห็นลูกชายฉันเกรี้ยวกราดขนาดนี้ และยังไม่เคยเห็นเขาทำอะไรไม่ไว้หน้าแม้แต่แม่อย่างฉันแบบนี้มาก่อน นั่นแสดงว่าเธอมีความสำคัญกับเขามากนะ ฉันคิดว่าฉันกำลังจะได้รับข่าวดีเร็วๆนี้แล้วใช่มั้ย”“เอ่อ เรื่องนี้…อุ๊บ..เนย!!…”“เธอ…เธอเป็นอะไร…ตารุุต ตาชิน เร็วเข้ารีบเข้ามา!!”ทั้งหมดวิ่งกรูเข้ามาในห้อง เพลินพิศหันไปคว้ากระโถนล่างเตียงส่งให้แป้งที่กำลังอาเจียนออกมา หมอรุตและเตชินท์วิ่งเข้าไปถึง เตชินท์วิ่งไปลูบหลังให้เธอ เนยหาน้ำรอให้แป้งเอาไว้บ้วนปาก“ทุกคนออกไปก่อนนะครับ”“ผมไม่ไป!
“คุณอย่ามาหื่นตอนนี้สิคะ แป้งบาดเจ็บอยู่นะ”“เฮ้อ ดูสิ ผมรึอุตส่าห์รีบเคลียร์งาน คิดว่าคืนนี้จะโต้รุ่งกับคุณซะหน่อย ที่ไหนได้กลายเป็นว่าต้องเปลี่ยนที่นอนมานอนเฝ้าคุณที่โรงพยาบาล เสียดายวันหยุดพรุ่งนี้จริงๆ”“รีบสั่งข้าวให้สักทีสิคะ หิวจะแย่อยู่แล้ว”“คร๊าบๆๆ รับพระบัญชาขอรับองค์หญิงรอสักครู่นะครับ”“ภาษาอะไรของคุณ ตลกจริงๆ”เตชินท์โทรสั่งอาหารให้เธอพร้อมกับสั่งของตัวเองมาด้วยเลยทีเดียว ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาส่งถึงที่ตามมาด้วยชานนท์และผิงที่เดินเข้ามาในห้อง“แป้ง เป็นยังไงบ้างพี่รู้จากพี่นนท์ก็เลยมาเยี่ยม”“พี่ผิง แป้งไม่เป็นอะไรแล้วค่ะอีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”“แต่แผลเต็มตัวเลยนะ เฮ้อ ดีนะที่สมองไม่เป็นไร ไหนดูสิ สมองไหลรึเปล่า ฮ่าๆ”“พี่ผิงอ่ะ ตลอดเลยสมองไหลต้องตอนที่ดื่มมากค่ะ ไหลรั่วมาพร้อมกันหมด”“ยังไม่เข็ดอีกนะเราอ่ะ”“แหะๆ”“คุณผิง อาทิตย์หน้าผมมีอะไรเร่งด่วนต้องทำมั้ย”“เอ่อ นอกจากเรื่องโปรเจคซีที่พัทยากับเรื่อง เอ่อ คดีของแป้งก็ไม่ได้มีอะไรด่วนแล้วค่ะ”“งั้นผมอาจจะไม่เข้าออฟฟิศทั้งอาทิตย์เลยนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมก็แล้วกัน”“ได้ค่ะบอส”“บอสคะ คุณจะโดดงานทั้งอาทิตย์แบบน
“แม่ครับ แม่อย่าได้พูดเรื่องขอร้องแทนคุณกัลยาอีกเลยครับยังไงผมก็ไม่มีทางยอมความ ผมสั่งไปแล้วว่าไม่เจรจาไม่ไกล่เกลี่ย และให้ดำเนินคดีให้ถึงที่สุด”“เปล่า แม่ไม่ได้ห้ามแกแม่แค่จะถามว่าดำเนินการหรือยัง จะใช้ทนายของบ้านเราไปช่วยก็ได้นะคุณเอกวิทย์ก็ชำนาญเรื่องนี้มาก”“แม่ เมื่อวานนี้ที่เขาไปทำร้ายแป้งแม่ก็โดนด้วย แล้วทำไมแม่ไม่ให้หมอตรวจดูหน่อยละครับ”“เล็กน้อยน่ะ เทียบกับที่หนูแป้งโดน เฮ้อ ไม่คิดเลยจริงๆ ถูกแล้วล่ะเอาให้หลาบจำเสียบ้าง”“ยังดีที่แม่เห็นด้วยนะครับ”“แป้งตื่นหรือยังไปดูสิป้าผิน”“ค่ะคุณหญิง”ป้าผินเดินเข้าไปดูแป้งขยับตัวและหันมามองคนที่มายืนที่ปลายเตียงของเธอและรีบลุกขึ้นมองป้าผินด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใคร หรือว่าเข้าห้องผิด“สวัสดีค่ะคุณป้า มาเยี่ยมใครเหรอคะ หรือว่าเข้าห้องผิด ให้หนูช่วยมั้ยคะ”“ไม่หรอกค่ะคุณหนูแป้ง ป้าชื่อป้าผินค่ะ ป้ามากับคุณหญิงเพลินพิศเพื่อมาดูแลคุณหนูค่ะ”“มากับคุณหญิงงั้นเหรอคะ”“ตื่นแล้วเหรอ เด็กคนนี้นี่ บอกแล้วว่าให้เรียกแม่ไงล่ะ”“เอ่อ คุณแม่ มานานหรือยังคะ แป้งพึ่งจะตื่นค่ะก็เลยไม่เห็น”“ไม่เป็นไรๆนอนพักมากๆดีแล้ว รุตบอกแม่แล้วว่าให้ยาหนูไปก็เลยนอ
ทั้งคู่หันไปมอง เตชินท์ลุกขึ้นมาเอาตัวบังแป้งไว้ แต่เสียงนั้นเกิดจากเครื่องยิงพลุปาร์ตี้ที่หมอรุต ออแกน เนยและคุณหญิงเพลินพิศเตรียมเอาไว้เพื่อรอแสดงความยินดีกับทั้งคู่“ยินดีด้วย ในที่สุดภารกิจขอแต่งงานก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ออแกนต้องตัดชุดรอแล้วสินะคะ”“ตกใจหมดเลยออแกน เล่นอะไรน่ะ พี่กับแป้งคิดว่า…”“คิดว่าจะมีผู้ร้ายเข้ามาเหรอครับ ไม่มีทางครับ ที่นี่มีทั้ง รปภ และตำรวจ กว่าจะผ่านด่านขึ้นมาก็เจอบอดี้การ์ดของออแกนอีก ยากครับคุณชินที่จะเข้ามาถึงตัวพวกคุณได้”“ความคิดใครครับเนี่ย”“ก็ต้องภรรยาผมอยู่แล้วสิครับ เธอไปจัดแจงกับคุณป้าเอาไว้ ร้ายจริงๆ”“แหมม ตอนคุณขอออแกนก็ฉากแบบนี้เหมือนกัน แค่ตอนนั้นไม่มีใครจุดพลุให้เราแค่นั้นเอง”“จริงเหรอคะคุณออแกน หมอรุตขอคุณตอนป่วยเหรอคะ”“ใช่เลยค่ะ ที่สำคัญคือห้องนี้ด้วยล่ะค่ะ เซอร์ไพรส์มั้ยล่ะคะ”“เดี๋ยวก่อนๆ แม่จำได้ว่าเอาแหวนไว้ให้นี่ ไหนละแหวน ตาชินสวมแหวนให้น้องสิเร็วเข้าๆ”“แม่ละก็ ทำผมทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย ผมวางแผนมาซะดิบดีพังเพราะแม่คนเดียวเลย”“ช้าหรือเร็วแกก็ต้องแต่งกับแป้ง แม่ไม่รับคนอื่นแล้ว แม่รับแป้งคนเดียว แกจะไปจัดการขอกันอีกกี่รอบก็แล้วแต
เตชินท์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นด้วย เสียงแป้งเงียบลงไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่“แป้งคุณอยู่ไหนน่ะ”“มาแล้วค่ะ”เสียงแหบพร่านั้นกระซิบที่หูเขาทำเอาเขาขนลุกไปทั้งตัว“คุณจะทำอะไร”แป้งยังไม่ตอบเขา แต่เธอเลื่อนไปแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตแบรนด์ดังที่เขาสวมอยู่ช้าๆและจัดการดึงมันออก“แป้งนี่คุณ อ๊า แป้ง เดี๋ยวก่อน อา....”ลิ้นของเธอกำลังวนเล่นอยู่ที่ยอดอกสีเข้มที่มีไรขนขึ้นรอบๆ เธอสังเกตเห็นขนอ่อนของเขาที่ลุกไปทั้งร่างเพราะรับการโจมตีนี้ไม่ทัน“ที่รัก คุณพร้อมหรือยังคะ”“พร้อมเรื่องอะไร แป้งเดี๋ยวสิ คุณ อา....”แป้งเลื่อนไปถอดเข็มขัดและกางเกงของเขาออกพร้อมกับดึงสิ่งที่เธอต้องการออกมาพร้อมกับรูดมันขึ้นลง เตชินท์ได้แต่กัดฟันเอาไว้เพราะเดาไม่ออกว่าเธอกำลังจะทำอะไรกับเขา มันเป็นความตื่นเต้นที่ต้องคอยลุ้นตลอดเวลา แม้ว่าจะดีมากแต่เขากลับไม่นึกอยากให้เธอทำแบบนี้นานนัก“แป้ง ผมจะไม่ไหวแล้ว อย่าแกล้งกันแบบนี้สิ ที่รัก อ๊า.....”แป้งไม่ตอบเขาแต่ดันเจ้าท่อนแกร่งนั้นเข้าไปในปากทันที เตชินท์พยายามแกะเชือกด้านหลังของเขาออกแต่เพราะสัมผัสที่รุกเร้าที่เร่าร้อนของคู่หมั้นสาวของเขานั้นร
"อื้อ หนักจัง อื้มมม""อยู่เฉยๆสิ คุณชวนผมเองนะ""อื้อ โอ๊ยย เจ็บ".......................................นิรชา สาวน้อยวัยยี่สิบสี่ปี ดีไซเนอร์สาวออกแบบและตกแต่งบริษัทออกแบบชื่อดัง TC Design กะพริบตาถี่ๆเพื่อปรับตาเพื่อสู้แสง เมื่อคืนนี้ในงานเลี้ยงบริษัทที่จัดในโรงแรมหรูกลางเมืองพัทยาของบริษัท เธอจำได้ว่าดื่มไปเยอะมากจนเดินกลับห้องแทบจะลำบาก และหลังจากนั้น...."โอยย ทำไมปวดตัวแบบนี้ล่ะ สงสัยนานๆทีจะออกสเตปที ปวดเอวไปหมด"เธอค่อยๆขยับตัวแต่พบว่ามีบางอย่างพาดอยู่ที่บนผ้าห่ม และใต้ผ้าห่มเองก็มีบางอย่างที่พาดอยู่ที่ขาของเธอ นิรชารู้สึกเย็นสันหลังวาบเมื่อพึ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าอยู่พร้อมกับค่อยๆหันไปมองข้างๆ เธอรู้สึกร้อนตรงช่วงต้นคอเหมือนมีคนนอนอยู่ข้างๆ เมื่อเธอหันไป เธอต้องต้องใจแทบสติหลุดเมื่อเห็นใบหน้าขาวเนียน จมูกเป็นสันได้รูปนั้นนอนตะแคงหน้ามาหาเธอ เขายังหลับสนิทอยู่"บอส!!"นิรชาหรือแป้ง หันหน้ากลับมาอย่างตกใจ เธอไม่กล้ากระดิกตัวแม้แต่น้อยเพราะกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมา"นโม พุทโธ ธัมโม สังโฆ งานเข้าแล้วแป้งเอ๊ยยย อะไรวะเนี่ย ผีผลักแน่เลย สิ้นชีพแน่ๆ ตายแน่ๆ อย่านะ อ
เหมือนแป้งได้ยินเสียงฟ้าผ่าเมื่อเนยพูดจบ เธอทรุดตัวนั่งที่เตียงอย่างหมดแรง"เฮ้อ หมดทางเลือก""หมดได้ไง มีตั้งสามทาง ก็เลือกสักทางก็เรียบร้อย""ขอคิดดูก่อนนะ""อย่าคิดนาน หิว"เนยมองมาที่แป้งก่อนที่จะเห็นร่องรอยบนตัวเธอ เนยถึงกับตกใจ ไม่ใช่แค่แป้งหรอกที่กินบอส อย่างดุเดือด ดูท่าเมื่อคืน จะเป็นสงครามเลือดดีๆนี่เอง ทั้งดูดทั้งแทะขนาดนี้ ยังดีที่แป้งมีชีวิตรอดกลับมา"แป้ง ฉันว่าแกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อก่อนที่จะลงไปกินอาหารเช้าก่อนดีกว่านะ""ทำไมล่ะ""แกไปอาบน้ำก่อน ฉันจะนอนรอแกที่นี่ แกอาบไปแล้วก็ค่อยๆคิดไป""ก็ได้ แกรออยู่นี่นะ"แป้งเดินเข้าไปพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูเพื่อจะอาบน้ำ เมื่อเข้าไปในห้อง เธอก็ร้องกรี๊ดออกมา"กรี๊ดดดด!!""ไม่ต้องร้อง ฉันเห็นก่อนแกอีก""เนย นี่มัน....ฉันโดนซอมบี้กัดเหรอวะ""อื้มม เลือดสาดเลยล่ะ ยังแปลกใจที่แกมีชีวิตรอดมาจากซอมบี้ตัวนั้น รีบอาบเร็ว หิวข้าว"แป้งพาตัวเองที่ตกใจกับร่องรอยแดงบนซอกคอและหน้าอกจนถึงหน้าท้อง เมื่อหันหลังก็พบว่ารอยนั้นมีทั่วตัวของเธอเต็มไปหมดจนน่าขนลุกเพราะเธอไม่รู้ตัวและจำอะไรไม่ได้เลยว่าได้มันมาอย่างไร"กินดุเกินไปแล้ว คิดว่าจะดุแค่เรื่องงาน
เตชินท์เดินออกมาจากห้องน้ำ พอดีกับเสียงโทรศัพท์จากผู้ช่วยของเขาดังขึ้น"ชานนท์""บอสจะให้เอาอาหารเช้าขึ้นไปเลยมั้ยครับ""พนักงานของเราล่ะ""กินอยู่ที่ห้องอาหารครับ""งั้น...เดี๋ยวผมลงไปกินที่นั่น ไม่ต้องยกขึ้นมา""หา..บอสว่าไงนะครับ""ตามนั้น เดี๋ยวเจอกัน""ตามนั้นอะไรล่ะ ฟ้าถล่มแน่ๆ บอสที่ไม่เคยทานข้าวร่วมกับคนอื่นจะลงมากินอาหารเช้าบุฟเฟต์เนี่ยนะ"เตชินท์เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดลำลองสบายๆวันนี้เป็นวันที่สองของงาน outing ที่ปล่อยให้เที่ยวกันแบบอิสระ เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วจึงเดินลงไปที่ห้องอาหารเขาเจอชานนท์รออยู่หน้าห้องอาหารและเดินไปพร้อมกับเขา เมื่อเดินเข้าไปพบว่าพนักงานจากที่คุยกันเสียงดังก็เงียบลงทันทีเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องอาหาร"บอสลงมากินข้าวด้วยเหรอ""โอย ชุดลำลองยังหล่อขนาดนั้นเลย พ่อก็คือพ่อ ละลายแล้ววววว""ละลายอะไรล่ะ จำตอนประชุมโปรเจคครั้งที่แล้วไม่ได้เหรอ โดนด่ายกทีม""โธ่ อย่าพึ่งดับฝันกันสิวะ เอาไว้ก่อน อาหารตามาทั้งที ขอมองหน่อย"บอสหนุ่มเดินเข้ามาทักทายพวกเขาอย่างเป็นกันเองจนทุกคนตกตะลึงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา แม้แต่ชานนท์เองก็นึกไม่ถึง"หวัดดีทุกคน เมื่อคืนหลับสบ
เตชินท์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นด้วย เสียงแป้งเงียบลงไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่“แป้งคุณอยู่ไหนน่ะ”“มาแล้วค่ะ”เสียงแหบพร่านั้นกระซิบที่หูเขาทำเอาเขาขนลุกไปทั้งตัว“คุณจะทำอะไร”แป้งยังไม่ตอบเขา แต่เธอเลื่อนไปแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตแบรนด์ดังที่เขาสวมอยู่ช้าๆและจัดการดึงมันออก“แป้งนี่คุณ อ๊า แป้ง เดี๋ยวก่อน อา....”ลิ้นของเธอกำลังวนเล่นอยู่ที่ยอดอกสีเข้มที่มีไรขนขึ้นรอบๆ เธอสังเกตเห็นขนอ่อนของเขาที่ลุกไปทั้งร่างเพราะรับการโจมตีนี้ไม่ทัน“ที่รัก คุณพร้อมหรือยังคะ”“พร้อมเรื่องอะไร แป้งเดี๋ยวสิ คุณ อา....”แป้งเลื่อนไปถอดเข็มขัดและกางเกงของเขาออกพร้อมกับดึงสิ่งที่เธอต้องการออกมาพร้อมกับรูดมันขึ้นลง เตชินท์ได้แต่กัดฟันเอาไว้เพราะเดาไม่ออกว่าเธอกำลังจะทำอะไรกับเขา มันเป็นความตื่นเต้นที่ต้องคอยลุ้นตลอดเวลา แม้ว่าจะดีมากแต่เขากลับไม่นึกอยากให้เธอทำแบบนี้นานนัก“แป้ง ผมจะไม่ไหวแล้ว อย่าแกล้งกันแบบนี้สิ ที่รัก อ๊า.....”แป้งไม่ตอบเขาแต่ดันเจ้าท่อนแกร่งนั้นเข้าไปในปากทันที เตชินท์พยายามแกะเชือกด้านหลังของเขาออกแต่เพราะสัมผัสที่รุกเร้าที่เร่าร้อนของคู่หมั้นสาวของเขานั้นร
ทั้งคู่หันไปมอง เตชินท์ลุกขึ้นมาเอาตัวบังแป้งไว้ แต่เสียงนั้นเกิดจากเครื่องยิงพลุปาร์ตี้ที่หมอรุต ออแกน เนยและคุณหญิงเพลินพิศเตรียมเอาไว้เพื่อรอแสดงความยินดีกับทั้งคู่“ยินดีด้วย ในที่สุดภารกิจขอแต่งงานก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ออแกนต้องตัดชุดรอแล้วสินะคะ”“ตกใจหมดเลยออแกน เล่นอะไรน่ะ พี่กับแป้งคิดว่า…”“คิดว่าจะมีผู้ร้ายเข้ามาเหรอครับ ไม่มีทางครับ ที่นี่มีทั้ง รปภ และตำรวจ กว่าจะผ่านด่านขึ้นมาก็เจอบอดี้การ์ดของออแกนอีก ยากครับคุณชินที่จะเข้ามาถึงตัวพวกคุณได้”“ความคิดใครครับเนี่ย”“ก็ต้องภรรยาผมอยู่แล้วสิครับ เธอไปจัดแจงกับคุณป้าเอาไว้ ร้ายจริงๆ”“แหมม ตอนคุณขอออแกนก็ฉากแบบนี้เหมือนกัน แค่ตอนนั้นไม่มีใครจุดพลุให้เราแค่นั้นเอง”“จริงเหรอคะคุณออแกน หมอรุตขอคุณตอนป่วยเหรอคะ”“ใช่เลยค่ะ ที่สำคัญคือห้องนี้ด้วยล่ะค่ะ เซอร์ไพรส์มั้ยล่ะคะ”“เดี๋ยวก่อนๆ แม่จำได้ว่าเอาแหวนไว้ให้นี่ ไหนละแหวน ตาชินสวมแหวนให้น้องสิเร็วเข้าๆ”“แม่ละก็ ทำผมทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย ผมวางแผนมาซะดิบดีพังเพราะแม่คนเดียวเลย”“ช้าหรือเร็วแกก็ต้องแต่งกับแป้ง แม่ไม่รับคนอื่นแล้ว แม่รับแป้งคนเดียว แกจะไปจัดการขอกันอีกกี่รอบก็แล้วแต
“แม่ครับ แม่อย่าได้พูดเรื่องขอร้องแทนคุณกัลยาอีกเลยครับยังไงผมก็ไม่มีทางยอมความ ผมสั่งไปแล้วว่าไม่เจรจาไม่ไกล่เกลี่ย และให้ดำเนินคดีให้ถึงที่สุด”“เปล่า แม่ไม่ได้ห้ามแกแม่แค่จะถามว่าดำเนินการหรือยัง จะใช้ทนายของบ้านเราไปช่วยก็ได้นะคุณเอกวิทย์ก็ชำนาญเรื่องนี้มาก”“แม่ เมื่อวานนี้ที่เขาไปทำร้ายแป้งแม่ก็โดนด้วย แล้วทำไมแม่ไม่ให้หมอตรวจดูหน่อยละครับ”“เล็กน้อยน่ะ เทียบกับที่หนูแป้งโดน เฮ้อ ไม่คิดเลยจริงๆ ถูกแล้วล่ะเอาให้หลาบจำเสียบ้าง”“ยังดีที่แม่เห็นด้วยนะครับ”“แป้งตื่นหรือยังไปดูสิป้าผิน”“ค่ะคุณหญิง”ป้าผินเดินเข้าไปดูแป้งขยับตัวและหันมามองคนที่มายืนที่ปลายเตียงของเธอและรีบลุกขึ้นมองป้าผินด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใคร หรือว่าเข้าห้องผิด“สวัสดีค่ะคุณป้า มาเยี่ยมใครเหรอคะ หรือว่าเข้าห้องผิด ให้หนูช่วยมั้ยคะ”“ไม่หรอกค่ะคุณหนูแป้ง ป้าชื่อป้าผินค่ะ ป้ามากับคุณหญิงเพลินพิศเพื่อมาดูแลคุณหนูค่ะ”“มากับคุณหญิงงั้นเหรอคะ”“ตื่นแล้วเหรอ เด็กคนนี้นี่ บอกแล้วว่าให้เรียกแม่ไงล่ะ”“เอ่อ คุณแม่ มานานหรือยังคะ แป้งพึ่งจะตื่นค่ะก็เลยไม่เห็น”“ไม่เป็นไรๆนอนพักมากๆดีแล้ว รุตบอกแม่แล้วว่าให้ยาหนูไปก็เลยนอ
“คุณอย่ามาหื่นตอนนี้สิคะ แป้งบาดเจ็บอยู่นะ”“เฮ้อ ดูสิ ผมรึอุตส่าห์รีบเคลียร์งาน คิดว่าคืนนี้จะโต้รุ่งกับคุณซะหน่อย ที่ไหนได้กลายเป็นว่าต้องเปลี่ยนที่นอนมานอนเฝ้าคุณที่โรงพยาบาล เสียดายวันหยุดพรุ่งนี้จริงๆ”“รีบสั่งข้าวให้สักทีสิคะ หิวจะแย่อยู่แล้ว”“คร๊าบๆๆ รับพระบัญชาขอรับองค์หญิงรอสักครู่นะครับ”“ภาษาอะไรของคุณ ตลกจริงๆ”เตชินท์โทรสั่งอาหารให้เธอพร้อมกับสั่งของตัวเองมาด้วยเลยทีเดียว ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาส่งถึงที่ตามมาด้วยชานนท์และผิงที่เดินเข้ามาในห้อง“แป้ง เป็นยังไงบ้างพี่รู้จากพี่นนท์ก็เลยมาเยี่ยม”“พี่ผิง แป้งไม่เป็นอะไรแล้วค่ะอีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”“แต่แผลเต็มตัวเลยนะ เฮ้อ ดีนะที่สมองไม่เป็นไร ไหนดูสิ สมองไหลรึเปล่า ฮ่าๆ”“พี่ผิงอ่ะ ตลอดเลยสมองไหลต้องตอนที่ดื่มมากค่ะ ไหลรั่วมาพร้อมกันหมด”“ยังไม่เข็ดอีกนะเราอ่ะ”“แหะๆ”“คุณผิง อาทิตย์หน้าผมมีอะไรเร่งด่วนต้องทำมั้ย”“เอ่อ นอกจากเรื่องโปรเจคซีที่พัทยากับเรื่อง เอ่อ คดีของแป้งก็ไม่ได้มีอะไรด่วนแล้วค่ะ”“งั้นผมอาจจะไม่เข้าออฟฟิศทั้งอาทิตย์เลยนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมก็แล้วกัน”“ได้ค่ะบอส”“บอสคะ คุณจะโดดงานทั้งอาทิตย์แบบน
แป้งตกใจกับสิ่งที่เห็น เพลินพิศเดินมาจับมือเธอเอาไว้และบีบแน่น “เป็นเพราะฉันพากัลยามา ทำให้เธอต้องเจ็บตัว ไม่คิดว่ากัลยาจะกล้าลงไม้ลงมือกับเธอต่อหน้าฉัน ขอโทษด้วยนะ ฉันขอโทษจริงๆ”“คุณหญิงคะ แป้งไม่โกรธคุณหญิงหรอกค่ะ แป้งรู้ดีว่าคุณหญิงไม่ทราบเรื่องนี้ค่ะ อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะ แป้งไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ อย่าให้แป้งรู้สึกผิดมากกว่านี้เลยนะคะ”“เธอเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้รู้สึกยังไง ดูสิ แผลเต็มตัวเลย ถ้าเธอเป็นอะไรไป ตาชินคงตัดแม่ตัดลูกกับฉันแน่ๆ”“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แป้งไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้นนะคะ”“อย่าโกหกเลย ฉันไม่เคยเห็นลูกชายฉันเกรี้ยวกราดขนาดนี้ และยังไม่เคยเห็นเขาทำอะไรไม่ไว้หน้าแม้แต่แม่อย่างฉันแบบนี้มาก่อน นั่นแสดงว่าเธอมีความสำคัญกับเขามากนะ ฉันคิดว่าฉันกำลังจะได้รับข่าวดีเร็วๆนี้แล้วใช่มั้ย”“เอ่อ เรื่องนี้…อุ๊บ..เนย!!…”“เธอ…เธอเป็นอะไร…ตารุุต ตาชิน เร็วเข้ารีบเข้ามา!!”ทั้งหมดวิ่งกรูเข้ามาในห้อง เพลินพิศหันไปคว้ากระโถนล่างเตียงส่งให้แป้งที่กำลังอาเจียนออกมา หมอรุตและเตชินท์วิ่งเข้าไปถึง เตชินท์วิ่งไปลูบหลังให้เธอ เนยหาน้ำรอให้แป้งเอาไว้บ้วนปาก“ทุกคนออกไปก่อนนะครับ”“ผมไม่ไป!
กัลยาตะโกนสุดเสียงและมองไปที่เตชินท์ซึ่งตอนนี้ในสายตาเขาไม่มีวี่แววเกรงใจเธออยู่เลย เธอรู้ว่าครั้งนี้ออกจะวู่วามเกินไปหน่อย แต่ว่า….“ตาชิน ใจเย็นๆก่อนนะ ถ้าจะมีคนผิดก็ต้องเป็นแม่ ที่พาป้ากัลยามาในวันนี้ ที่จริงแม่แค่ต้องการมาคุยกับนิรชาดีๆเรื่องน้องแพรว”“ที่พวกคุณเห็นนั่น เรียกว่าคุยกันดีๆงั้นเหรอครับ แม่ครับแม่ก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมเตือนไปไม่รู้กี่ครั้ง คบใครอย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อน นี่มาเดือดร้อนถึงผมกับคนของผม แม่คิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆงั้นเหรอครับ แค่ผมบอกว่าไม่เอาเรื่องก็จบงั้นเหรอครับ”“แต่เธอเป็นแค่ลูกน้องนะคะ แค่คุณบอกว่าไม่เอาเรื่อง เธอก็น่าจะ….”“แล้วลูกน้อง หรือคนที่คุณทำร้ายเขาไม่มีพ่อ ไม่มีแม่งั้นเหรอครับ คุณอย่าลืมสิว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร ไม่ใช่ปกป้องและขอร้องแทนลูกสาวคุณเหรอ แล้วคุณคิดบ้างมั้ยว่านิรชาเธอก็มีพ่อแม่!!”กัลยาทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง เธอหมดหนทางที่จะพูดโต้ตอบกับเตชินท์ เพลินพิศเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร อีกฝ่ายก็ลูก อีกคนก็เพื่อน แต่มาวันนี้เธอเลือกได้แล้วว่าควรจะเลือกใคร ลูกเธอเตือนเธอมาตลอดเรื่องกัลยา แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะทำให้ลูกชายของเธอ
วิวเหงื่อแตกพลั่กเมื่อพบว่าผู้พูดเป็นใคร และมาที่นี่เพื่อพบใคร ตอนนี้บอสก็ไม่อยู่ที่ออฟฟิศเสียด้วย อะไรจะประจวบเหมาะปานนั้น“ไม่ได้ยินเหรอ หรือว่าไม่อยู่”“อยู่ครับ รอสักครู่นะครับเชิญนั่งรอก่อนนะครับ”วิวรีบวิ่งไปที่ห้องของแป้งอย่างรวดเร็วเพื่อแจ้งข่าวว่ามีคนมาหา แต่ไม่ทันที่จะเข้ามาแจ้งทั้งเพลินพิศและอีกคนซึ่งก็คือกัลยา แม่ของแพรวก็เดินตามวิวมาติดๆ“พี่แป้งครับ คือว่า…”แป้งที่กำลังคุยแบบที่เหลือกับเนยอยู่เงยหน้าขึ้นมามองและเห็นว่าคุณหญิงเพลินพิศเดินมาด้านหลัง เธอจึงรีบเดินออกมาจากโต๊ะและเดินเข้ามาไหว้ทั้งคู่“สวัสดีค่ะคุณหญิง มีธุระกับแป้งเหรอคะ”“คนนี้เองเหรอคะ นิรชาน่ะ”แป้งมองไปยังผู้ที่ถามเธอ ซึ่งเธอไม่รู้จักและไม่คุ้นหน้าตาเธอ แต่เธอก้าวเดินออกมาด้านหน้าและมองแป้งอย่างท้าทาย แป้งได้แต่แปลกใจแต่ก็สวัสดีไปตามมารยาท“สวัสดีค่ะ แป้งเองค่ะ นิ…”“เพี๊ยะ..”“อุ๊แม่ ว๊ายย …”วิวเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจที่จู่ๆหญิงสูงวัยคนนี้ก็เดินเข้ามาตบแป้งทันทีโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรมาก่อนคุณหญิงเพลินพิศเองก็คิดไม่ถึงว่ากัลยาจะถึงขั้นลงไม้ลงมือ เธอรีบดึงสติกลับมาและดึงแขนของกัลยาออกมาแต่ไม่ทันเพราะต
เตชินท์หันมามองหน้าแป้ง เพราะคำว่า “ที่รัก” ที่ออกมาจากปากเธอต่อหน้าธนวัฒน์ ทำเอาเขาใจเต้นแรงและหายโกรธเธอไปมากเลยทีเดียว“ผมต้องขอโทษคุณเตชินท์ด้วยนะครับที่ใช้เวลาคุยกับคุณแป้งงนานไปหน่อย”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่วัฒน์ บอสแป้งใจดีไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ เอาละคะ บอสคะแป้งหิวแล้วไปกันได้หรือยังคะที่รัก”“ไปสิครับ เชิญครับคุณธนวัฒน์”“ได้ครับ เชิญครับ”แป้งเดินคล้องแขนเขาไปตลอดทางโดยไม่สนใจคนที่มองเธออีกต่อไปแล้ว วันนี้เธออารมณ์ดีสุดๆจนไม่มีใครสามารถมาทำลายอารมณ์นี้ของเธอไปได้ เธอยิ้มและเดินฮัมเพลงจนขึ้นรถ เตชินท์เลยเริ่มสงสัยและเริ่มไม่พอใจขึ้นมาอีกรอบ เมื่อรถเริ่มทยอยออกไปที่ร้านที่จองเอาไว้ เขาก็หันไปเอาเรื่องกับคนข้างๆทันที“คุณคุยอะไรกับเขาตั้งนาน และยังออกมาอารมณ์ดีแบบนี้อีก”แป้งไม่ตอบเขาแต่โอบรอบคอบอสหนุ่มขึ้หึงของเธอเข้ามาจูบอย่างกระหาย เตชินท์เองก็ลืมไปชั่วขณะว่าเขาโมโหเธออยู่ แต่เมื่อถูกเธอจู่โจมแบบนี้มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเธอไป“อือ บอส อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ”“หรือเราจะกลับขึ้นไปที่ห้องผมกันก่อนดีล่ะ”“เรานัดกับคนอื่นไว้แล้วสิคะ”“ร้านอยู่ใกล้ๆนี่เอง ผมขับขึ้นไปชั้นยี่สิบเอ็ดแป๊บเดียวเ
แป้งมองหน้าวัฒน์แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอหันไปบอกเนยเพียงว่า“เนยแกไปก่อน ขอเวลาสักสิบนาที บอกบอสทีว่าฉันติดคุยงานอยู่”“เอ่อ ได้ๆ อย่าช้านะ แกก็รู้ว่าบอสรักษาเวลา”“อืม รู้แล้ว”เนยมองหน้าทั้งคู่อย่ากระอักกระอ่วนแต่เมื่อแป้งยืนกรานว่าให้เธอออกมา นั่นแสดงว่าแป้งก็คงรู้ดีว่าจะรับมืออย่างไร เพราะพวกเขายังต้องเจอกันอีกกับโปรเจคเลควัลเลย์“เชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ”แป้งหันเดินนำเขาไปที่ห้องประชุมเล็กที่เป็นระจกใสรอบด้าน เธอเดินนำเขาเข้าไปนั่ง และหันมามาเผชิญหน้าเขาครั้งแรก“แป้งดูสบายดีนะ เป็นยังไงบ้างช่วงสองสามปีนี้”“แป้งสบายดีมากค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง”“เอ่อ คือว่าเรื่องครั้งก่อน ที่จริงพี่อยากจะขอโทษแป้งมาโดยตลอด”“ไม่จำเป็นแล้วล่ะค่ะ มันผ่านมานานแล้ว และแป้งก็ลืมมันไปหมดแล้วด้วยค่ะ คุณธนวัฒน์ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรกับแป้งหรอกนะคะ”“แป้ง กับคุณเตชินท์ เจ้านายของแป้งเป็นอะไรกัน”แป้งนั่งกอดอกมองผู้ชายที่นั่งถามอยู่ตรงหน้าด้วยความฉงน “นี่คือเรื่องที่อยากจะคุยเหรอคะ ถ้าหากไม่ได้คุยเรื่องงาน แป้งขออนุญาตไม่ตอบนะคะ เพราะนี่มันค่อนข้างจะส่วนตัวไปหน่อย ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับงานที่เราทำร่วมกัน”“พี่