เตชินท์เดินออกมาจากห้องน้ำ พอดีกับเสียงโทรศัพท์จากผู้ช่วยของเขาดังขึ้น
"ชานนท์"
"บอสจะให้เอาอาหารเช้าขึ้นไปเลยมั้ยครับ"
"พนักงานของเราล่ะ"
"กินอยู่ที่ห้องอาหารครับ"
"งั้น...เดี๋ยวผมลงไปกินที่นั่น ไม่ต้องยกขึ้นมา"
"หา..บอสว่าไงนะครับ"
"ตามนั้น เดี๋ยวเจอกัน"
"ตามนั้นอะไรล่ะ ฟ้าถล่มแน่ๆ บอสที่ไม่เคยทานข้าวร่วมกับคนอื่นจะลงมากินอาหารเช้าบุฟเฟต์เนี่ยนะ"
เตชินท์เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดลำลองสบายๆวันนี้เป็นวันที่สองของงาน outing ที่ปล่อยให้เที่ยวกันแบบอิสระ เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วจึงเดินลงไปที่ห้องอาหาร
เขาเจอชานนท์รออยู่หน้าห้องอาหารและเดินไปพร้อมกับเขา เมื่อเดินเข้าไปพบว่าพนักงานจากที่คุยกันเสียงดังก็เงียบลงทันทีเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องอาหาร
"บอสลงมากินข้าวด้วยเหรอ"
"โอย ชุดลำลองยังหล่อขนาดนั้นเลย พ่อก็คือพ่อ ละลายแล้ววววว"
"ละลายอะไรล่ะ จำตอนประชุมโปรเจคครั้งที่แล้วไม่ได้เหรอ โดนด่ายกทีม"
"โธ่ อย่าพึ่งดับฝันกันสิวะ เอาไว้ก่อน อาหารตามาทั้งที ขอมองหน่อย"
บอสหนุ่มเดินเข้ามาทักทายพวกเขาอย่างเป็นกันเองจนทุกคนตกตะลึงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา แม้แต่ชานนท์เองก็นึกไม่ถึง
"หวัดดีทุกคน เมื่อคืนหลับสบายดีมั้ย"
"ดีค่ะบอส หลับสนิทมากเลยค่ะ"
"นั่นเพราะแกเมาไง"
"อย่าพูดความจริงสิอีดอX...อุ๊ย ขอโทษค่ะบอส"
"ไม่เป็นไร ตามสบายนะ วันนี้ก็เที่ยวกันให้เต็มที่เลย"
"ขอบคุณครับ/ค่ะบอส"
เขาเดินมานั่งโต๊ะมุมสุดเพื่อจะได้เห็นคนที่เดินมาชัดๆ และไม่นานเป้าหมายของเขาก็เดินลงมา แป้งกับเนยเปิดประตูห้องอาหารเข้ามาพร้อมกันวันนี้แป้งสวมชุดเสื้อยืดพอดีตัวและกางเกงขาสั้นเอวสูงสีขาวทับพร้อมเข็มขัดเก๋ๆ
วันนี้เธอรวบผมเอาไว้ด้านหลังและปักปิ่นเก๋ๆไว้สองอันทิ้งผมปอยลงมาดูแล้วเซ็กซี่ไม่เบา เตชินท์ยกกาแฟขึ้นมาจิบพร้อมกับมองคนที่พึ่งเดินเข้ามา
"พี่แป้ง พี่เนยหวัดดีครับ"
"หวัดดี กินกันแล้วเหรอ จะไปไหนกันวันนี้"
"พวกผมจะไปเดินที่ตลาดกับพิพิธภัณฑ์สามมิติ พวกพี่ล่ะครับ"
"ยังไม่มีโปรแกรมเลย เดี๋ยวค่อยดูอีกที"
"ไปก่อนนะคะพี่แป้ง"
"โอเค เจอกันตอนงานเลี้ยงตอนเย็น"
"เนย แกเป็นอะไร ไม่เดินไปหาข้าวล่ะ ไหนบอกว่าหิวไง"
"เป็นภาพประวัติศาสตร์วันโลกแตก วันมหาวิปโยคอะไรบอสสุดโหดถึงได้ลงมาจิบกาแฟร่วมกับพนักงานที่ห้องอาหารได้ล่ะนี่"
"แกว่าไงนะ"
"ไอ้แป้ง เบาๆ เดี๋ยวเขาก็ได้ยิน รีบไปหาที่นั่งเร็วๆ"
"แกนั่งหลบๆหน่อย อย่าให้เขาเห็น โต๊ะนั้นๆ มีต้นไม้บังเร็วๆๆ"
เธอนั่งลงพร้อมกับก้มคุยกัน
"นี่มันอะไรกัน ไหนบอกว่าบอสรักสะอาด อนามัยจัด บอสที่หยิ่งยโสคนนั้นมานั่งกินอาหารรวมกับคนอื่นด้วยเหรอวะ"
"นั่นสิ อยู่บริษัทแม้แต่ข้าวยังต้องยกไปให้ที่ห้องเลยนี่"
"แล้วจะไปตักข้าวยังไงล่ะ"
"แกเลือกข้อหนึ่งแล้วไงล่ะแป้ง อย่าสนสิ เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
"ก็ได้ แต่แก มันชัดเกินไป แบบนี้ทำใจยากอ่ะ"
"คิดถึงรถ คอนโด กับน้องสโนว์เอาไว้"
"รถ คอนโด สโนว์ลูกแม่ เอาวะ"
"หายใจเข้าลึกๆ พร้อมยัง"
"อื้ม"
"ไป"
เธอเดินออกมาดูอาหารเช้าอย่างตั้งใจโดยไม่หันไปมองเขา เธอเลือกกินซุปเห็ดและกำลังจะเดินไปปิ้งขนมปัง เธอยืนรอขนมปังอยู่ เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาเธอตกใจ
"ทำเผื่อผมด้วยสิ ผมทาแต่เนย นำตาลกับนมไม่ต้อง"
แป้งสะดุ้งสุดตัวและหันไปชนกับเขาเพราะเขายื่นหน้ามาใกล้ เขาจึงรวบเธอเข้ามาในอ้อมกอดได้ทัน
"บะ..บอส ขอโทษค่ะๆ คุณเจ็บมั้ยคะ"
เธอผลักตัวเองออกมาจากอกเขาและพูดละล่ำละลักด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะเดินมาใกล้ตัวขนาดนี้
"ขอโทษที่ทำคุณตกใจ ผมแค่จะเดินมาปิ้งขนมปังเหมือนกัน พอดีเห็นว่าคุณทำอยู่ ก็เลยจะรบกวนคุณทำเผื่อด้วย"
"เอ่อ ได้ค่ะๆ เนยอย่างเดียว เดี๋ยวแป้งเอาไปให้ค่ะบอส แล้วบอสนั่งตรงไหนคะ"
"โต๊ะนั้น ถ้างั้นรบกวนหน่อยนะครับ"
"ค่ะๆ"
เขาเดินกลับพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ชานนท์ถึงกับอึ้งในสิ่งที่เห็น เมื่อกี้นี้ บอสของเขายิ้มอย่างนั้นเหรอ จู่ๆก็ลุกพรวดพราดออกไปแล้วก็เดินกลับมาแล้วยิ้ม เมื่อคืนนี้เขากินอะไรผิดไปหรือเปล่านะ
"ใจเย็นไว้แป้ง เย็นไว้ๆ เนยๆๆ ไหนล่ะเนย อ่อ อยู่นี่"
เธอปิ้งขนมปังไปสามแผ่นพร้อมกับหยิบเนยวางในจานและเดินถือไปวางให้เขาที่โต๊ะ เขาเงยหน้ามามองเธอ
"ขนมปังที่บอสสั่งค่ะ"
"ผมสั่งขนมปังทาเนย"
"แป้งเอาเนยวางไว้อีกจานค่ะ ปกติเห็นว่าบอส.." (รักความสะอาด ใครจะกล้าทามาให้ล่ะ )
"ทาให้ผมทีสิ ผมไม่ว่าง"
แป้งถึงกับหันไปมองที่ชานนท์ ผู้ช่วยของเขาอย่างงงพร้อมกับตั้งหน้าเป็นคำถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชานนท์ทำสัญญาณว่า ทำๆไปเถอะส่งกลับมาให้เธอ
"ชานนท์ เดี๋ยวคุณขึ้นไปเอากระเป๋าผมมาให้ที"
"ครับบอส"
เอาแล้วไง บรรยากาศแบบนี้ ทำยังไงล่ะ ไม่น่าหาเรื่องเลย ทาตั้งแต่ที่โต๊ะปิ้งขนมก็สิ้นเรื่องแล้วแป้งเอ๊ยยย เธอค่อยๆทาเนยลงไปที่ขนมปังทีละแผ่น เมื่อทาเสร็จแล้วจึงวางไว้ที่จานของเขา
"บอสคะ ขนมปังทาเนยเสร็จแล้วค่ะ"
เขามองไปที่ขนมปัง และหันมามองที่แก้วของเขาพร้อมกับเอียงไปเอียงมา แป้งไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรอีก
"บอสคะ คือว่าถ้าไม่มีอะไรแล้ว แป้งขอตัว.."
"กาแฟผมหมดพอดี รบกวนคุณไปชงแก้วใหม่มาให้ผมทีสิ กาแฟดำนะ แล้วก็ขอน้ำเปล่าด้วย"
แป้งมองไปที่หน้าของบอสหนุ่ม เมื่อเขาวางแก้วกาแฟลงเธอเหลือบไปเห็นรอยที่ซอกคอของเขาเธอจึงรีบลุกขึ้นยืนและเดินออกไปชงกาแฟให้เขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับหยิบน้ำเปล่าพร้อมแก้วใส่ถาดไปให้เขา
"กาแฟค่ะบอส แล้วก็น้ำเปล่าค่ะ"
"แป้งขอตัว.."
"เทน้ำเปล่าให้ผมทีสิ ผมกำลังตอบเมลลูกค้าอยู่"
แป้งรู้สึกว่าเขากำลังจงใจแกล้งเธอ แต่สีหน้าของเขาไม่ใช่คนที่จะแกล้ง เขาเหมือนกำลังทำงานอยู่จริงๆ
"อ้อ แล้วคุณก็คุณยกอาหารมานั่งกินตรงนี้กับผม ชานนท์ไม่อยู่ เผื่อผมอยากได้อะไรเพิ่มจะได้ให้คุณช่วยได้"
แป้งถึงกับผงะ เธอคิดไม่ถึงว่าจะโดนคำสั่งแบบนี้ แต่ก็ไม่กล้าขัดเพราะความเป็นเจ้านาย เขาสั่งก็ต้องทำ เธอเดินไปเอาซุบกับขนมปังของเธออย่างเงียบๆ เนยรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงได้แต่ส่งไลน์ไปหาแป้ง"เกิดอะไรขึ้น""โดนสั่งให้มานั่งเพื่อใช้งานไงล่ะ พี่นนท์ไม่อยู่""ใจเย็นไว้นะ ข้อหนึ่งๆๆ""อืมๆ"" "" สู้ๆนะ"เขามองเธอนั่งเล่นโทรศัพท์และนึกหงุดหงิดที่เธอไม่สนใจเขา ที่จริงเขาไม่ได้ทำงานเลย เขาแกล้งทำเป็นว่าอ่านเมล ส่งเมลให้ลูกค้าเพื่อให้เธอมานั่งด้วย แต่ดูท่าทางแล้วหญิงสาวตรงหน้าคงไม่ยอมรับเรื่องเมื่อคืนนี้แน่ๆ เขาคงต้องลองดูหน่อย"เมื่อคืนหลับสบายมั้ย"แป้งสะดุดกับคำถามจนเกือบสำลักซุบที่พึ่งกินเข้าไป เขารีบดึงทิชชูและส่งให้เธอ"ขอบคุณค่ะ""คุณเป็นอะไร ผมแค่ถามว่าหลับสบายมั้ยแค่นั้นเอง หรือว่าห้องที่โรงแรมจัดให้นอนไม่สบาย""เปล่าค่ะๆๆ สบายมากเลยค่ะ หลับสนิททั้งคืนเลยค่ะ วันนี้เลยตื่นสายเลย"เขามองหน้าคนที่ตอบที่เอาแต่หลบสายตาเขา เธอเลือกที่จะบ่ายเบี่ยงไม่ยอมรับสินะ เอาแบบนั้นก็ได้"งั้นเหรอ""ค่ะบอส คือว่าบอสคะ แป้งอิ่มแล้ว บอสยังต้องการเติมอะไรอีกมั้ยคะ""รอเดี๋ยวขอรับสายก่อน"เขารับ
เขาขับรถออกจากโรงแรมมุ่งหน้าไปที่โครงการของลูกค้า แป้งมองหน้าจอกับข้อความที่เข้ามาแบบรัวๆ ซึ่งเป็นของคนเดิมๆ เธอเลยเลือกที่จะบล็อกเขาออกจากรายชื่อไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอก็ตัดสายทิ้ง เธอตัดสายทิ้งจนตัดสินใจปิดเครื่อง เตชินท์รู้สึกว่านี่มันผิดปกติ เขาอยากรู้เหลือเกินว่าเธอปิดเครื่องหนีใคร"คุณตั้งใจจะไปเที่ยวที่ไหนเหรอวันนี้""ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ ตอนแรกกะว่าจะนอนอยู่ที่โรงแรมรองานเลี้ยงตอนเย็นเลย""ทำไมล่ะ เมื่อคืนนอนไม่พอเหรอ"ได้ผล เขานึกขำกับท่าทางน่ารักที่ปิดไม่มิดของเธอมาก แป้งนั่งตัวแข็งทื่อก่อนจะรีบปรับท่าทีและตอบเขา"คือว่าเมื่อคืนนี้แฮงค์ค่ะ ก็เลยนอนไม่ค่อยสบายเท่าไหร่""งั้นเหรอ"แป้งหันหน้าหนีไปทางอื่น เธอถูกถามเรื่องนี้มาสองรอบแล้ว ตกลงเขาจำได้หรือไม่ได้กันแน่นะ เธอไม่อยากเดา เตชินท์เห็นคนข้างๆมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาจึงไม่ถามอะไรเธออีก ในเมื่อเธอไม่อยากยอมรับเรื่องเมื่อคืน เขาเองก็ไม่จำเป็นต้องเอามาใส่ใจ เพราะอย่างไรเธอก็เป็นพนักงานของเขา และเขาก็ไม่อยากเสียคนเก่งแบบเธอไป"ถึงแล้วล่ะ""ไม่เห็นมีใครเลยนี่คะ"แป้งเปิดประตูเดินตามเขาเข้าไปที่โรงแรมที่ทำใกล้จะเสร็จแล
"ทำอะไรคะ แป้งยังไม่ทัน..""คุณแป้งครับ แล้วต่อไปต้องไปซื้ออะไรเพิ่มครับ""คุณชริณ ต่อไปแป้งอยากได้อันนี้ค่ะ"เธอยื่นไอแพดไปให้เขาดู ชริณก็ก้มลงมาดูใกล้ๆ ทำให้เขากับเธอหน้าใกล้กันมากจนเตชินท์เริ่มกำหมัดเพราะความหงุดหงิด"พึ่งบอกไปหยกๆ นี่จะยั่วโมโหงั้นเหรอ""นี่มันรูปปั้นหินกับก๊อกทองเหลือง ต้องไปที่ร้านแต่งสวนครับ แล้วก็รูปสีน้ำมันนี่ต้องไปแกลลอรี่ใกล้ๆ นี่งั้นเราไปกันก่อนดีมั้ยครับ""ดีค่ะ ไปเลยค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา"แป้งกับชริณเดินไปโดยไม่ทันรอเตชินท์ เขาชักจะเริ่มไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วแต่ทำอะไรไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายเป็นลูกค้าเมื่อเขาเดินไปถึงรถตู้ก็พบว่าชริณได้ไปนั่งแทนที่เขาเรียบร้อยแล้วเพราะคุยกับแป้ง ทำให้เขาหงุดหงิดเพิ่มขึ้นไปอีก เมื่อต้องนั่งข้างหน้าคนเดียว"ยังขาดอะไรอีกมั้ยครับแป้ง""อืม จะว่าอะไรมั้ยคะถ้าแป้งอยากได้ปลากัดสักสองตัว""คุณเอาปลากัดไปทำไม""โธ่บอสคะ บรรยากาศแบบวินเทจและในสวนไม่ควรจะขาดปลากัดนะคะ""ปลากัดเหรอ ตลาดสัตว์เลี้ยง ได้ครับไปกันครับแป้ง""เรียกแป้งเฉยๆ เลยงั้นเหรอ สนิทสนมกันมาแต่ชาติไหน"เตชินท์ยังเดินตามพวกเขาไปเรื่อยๆ รอบนี้ชริณนั่งข้างหน้าเพราะต้องบ
แป้งวางแก้วลงกับโต๊ะพร้อมกับหันไปมองที่ประตู ทั้งคู่เดินเข้างานราวกับคู่บ่าวสาวที่เดินเข้างานเลี้ยงฉลองแต่งงานก็ไม่ปาน"หึ เป็นไงล่ะบอสแก ควงนางแบบดังซะด้วย"แป้งยกแก้วแชมเปญขึ้นมาดื่มจนหมด เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจเขาอีก แค่คืนเดียวจะมีอะไรเกิดขึ้นได้ เขากับเธอแค่เจ้านายกับลูกจ้าง เขามีสิทธิ์จะทำอะไร พาใครมาก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเสียหน่อย เขาเดินผ่านพวกเธอไปแป้งไม่ได้มองเขาเธอนั่งจิบไวน์ไปเงียบๆเตชินท์มองไปที่แป้งที่วันนี้ดูสวยเซ็กซี่สะดุดตาเขาอีกเช่นเคยเพียงแต่ว่าเธอไม่สนใจเขาเลยแม้ว่าเขาจะลงทุนพา ณิชามาควงออกงานด้วยในคืนนี้"แป้งๆๆ แกกินข้าวก่อนอย่าเอาแต่ดื่มสิ""อืม ไม่เมาหรอก ฉันจะไม่ปล่อยให้ตัวเองเมาแบบเมื่อคืนอีกแล้ว""กินข้าวเสียหน่อย"แป้งพยายามกินข้าวตามที่เนยบอก แต่กินเท่าไหร่ก็แทบจะกินไม่ลง รอบๆตัวมีแต่คนสนุกสนานกัน รางวัลแจกไปกว่าครึ่งแล้วจนถึงรางวัลที่ทุกคนรอคอยคือป๊อบปูล่าโหวตซึ่งก็ไม่เกินความคาดหมายของทุกคน "รางวัลป๊อบปูล่าโหวตในปีนี้ได้แก่ คุณอโนทัย ผู้จัดการฝ่ายออกแบบของเรานั่นเอง ยินดีกับคุณเนยด้วยคร๊าบบบ""วู๊ววๆๆ เนยสุดยอด เลิศมาก"แป้งและทีมออกแบบส่งเสียงตะโกนด้
แป้งเดินไปที่ลิฟต์เพื่อกดลงไปกินข้าว เสียงสองคนด้านหลังยังคงถกเถียงกันอยู่"ทำไมไม่คุยกันในห้องให้รู้เรื่องไปเลยนะ รบกวนคนอื่นเขา เมื่อคืนก็นอนด้วยกันแท้ๆ"ดูก็รู้เพราะในบริษัทเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าณิชาคือคู่นอนประจำของบอสพวกเธอ แม้ว่าจะไม่ใช่แฟนหรือคนสำคัญ แต่เวลาออกงานสำคัญๆ เขาก็มักจะควงณิชาไปด้วยเสมอ"ค่ะคุณชริณ อ๋อได้ค่ะ ได้ค่ะแป้งกำลังจะลงไปพอดี แวะมารับที่ลอบบี้ก็ได้ค่ะ"แป้งเดินเลยมาที่ลอบบี้ และเดินมาเจอชริณที่นั่น"แป้งครับ ทางนี้""สวัสดีค่ะคุณชริณ รบกวนเลยค่ะ อุตส่าห์มารับ""ผมตื่นเต้นน่ะครับ แต่แป้งยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมพาไปทานข้างนอก ผมรู้จักร้านอร่อยๆ อยู่""ได้ค่ะ รบกวนคุณชริณด้วยนะคะ"แป้งเดินตามเขาขึ้นรถ วันนี้เขาขับรถส่วนตัวมา ที่จริงเขาไม่ได้บังเอิญผ่านมาอย่างที่บอกเธอไว้ แต่เขาตั้งใจจะมารับเธอไปเองต่างหากและตั้งใจจะพาเธอไปทานอาหารเช้าด้วย"อาหารพอใช้ได้มั้ยครับ""อร่อยค่ะ อร่อยมาก ไม่นึกเลยว่ามีร้านแบบนี้อยู่ที่นี่ด้วย""อร่อยก็ทานเยอะๆ ครับอีกเดี๋ยวต้องทำงานหนัก""เต็มที่อยู่แล้วค่ะ"กว่าเตชินท์จะจัดการให้ณิชากลับกรุงเทพไปกับชานนท์ก่อนได้ก็
"คือว่า คุณชริณชวนไปกินข้าวเช้าที่ร้านริมหาด""แล้วคุณก็ไปกับเขา หึ ใจง่ายเสียจริง""บอสคะ หากคุณไม่พอใจที่แป้งติดต่อลูกค้าโดยตรงก็ต่อว่าแป้งได้ แต่อย่ามาดูถูกแป้งแบบนี้เมื่อวานคุณก็พูดไปครั้งหนึ่งแล้ว""ผมพูดอะไร"แป้งมองเขาอย่างไม่เชื่อว่าเขาจะลืมที่เขาว่าเธออ่อยชริณด้วยการแจกเบอร์ เธอหันหน้าหนีพร้อมกับนั่งกอดอก"ช่างเถอะค่ะ""อย่ามาเมินผมแบบนี้""....""แป้ง""บอสต้องการอะไรคะ""คุณไปไหนกันมา ถึงได้เข้าไปที่โรงแรมช้า""บอกไปแล้วว่าไปกินข้าวเช้า""คุณพูดกับผมแบบนี้เหรอ""...""ผมหิวข้าวแล้ว""....""แวะกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับโรงแรม""....""เอี๊ยดดดด!!""กรี๊ดดด!!"รถจอดริมทางเบี่ยงสำหรับจอดริมชายหาด แป้งตกใจจนร้องกรี๊ดออกมาเพราะเขาเบรกกะทันหัน"คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมเบรกกะทันหันแบบนี้ล่ะ""ยอมพูดแล้วเหรอ คิดว่าจะนั่งใบ้ไปตลอดทางเสียอีก""บอสคะ คุณนี่เป็นพวกเผด็จการมาแต่กำเนิดเหรอคะคนไม่อยากพูดก็บังคับให้พูดไม่อยากคุยก็บังคับให้คุย""ผมถามคุณดีๆ"" หึ ถามดีๆ ""แป้ง!!""บอสหิวข้าวไม่ใช่เหรอคะ จอดที่นี่จะได้กินข้าวมั้ยคะ""แป้ง"เธอหันหน้าไปมองหน้าเขาเพราะรำคาญแต่เขายื่นหน้าเข้ามาใ
“งั้นก็ถูกแล้วนี่ ไปกันเถอะ”แป้งเดินตามเขาขึ้นรถ ครั้งนี้แป้งไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดแล้วเพราะเธอไม่อยากจะใจเต้นแรงเวลาที่เขาคอยเอื้อมมาคาดเข็มขัดให้เธอ รถขับมาถึงโรงแรมเกือบสองทุ่มแล้วเมื่อทั้งคู่เดินขึ้นลิฟต์เพื่อกลับไปเก็บของที่ห้อง“บอสรอแป้งสักสิบห้านาทีนะคะ แป้งจะรีบเก็บของค่ะ”“ได้สิ ถ้าเก็บของเสร็จแล้วก็มาที่ห้องผมเลย”“ได้ค่ะ”แป้งเดินกลับห้องเพื่อเก็บของเธอลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว เธอเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ เพราะไม่รู้อารมณ์ของบอสจอมโหดที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เธอจึงไม่กล้าให้เขารอนาน เมื่อทุกอย่างถูกใส่ลงกระเป๋าล้อลากสีเงินแล้ว เธอจึงเดินออกมาจากห้องพักพร้อมกับเคาะประตูห้องของเตชินท์“บอสคะ แป้งเองค่ะ”“เข้ามาสิ”แป้งเดินเข้าไปตามคำสั่งของเขา เมื่อเห็นว่าแป้งเดินมาตัวเปล่าเขาจึงได้ถามเธอ“แล้วกระเป๋าคุณล่ะ”“แป้งวางเอาไว้ข้างนอกค่ะ คือว่าจะได้ไม่เสียเวลา”“เอาเข้ามาก่อน”“แต่ว่า มันจะทำห้องบอสเลอะนะคะ”เธอได้ยินกิตติศัพท์ความรักสะอาดของบอส หนุ่มของเธอดีจึงไม่กล้าจะนำกระเป๋าเข้ามา“เอาเข้ามาก่อน คืนนี้ผมยังไม่กลับ”“บอสว่าไงนะคะ หมายความว่าไงคะที่ยังไม่กลับ”เขาไม่ตอบเธอแต่เด
มือหนาของเตชินท์จับที่ใบหูของแป้งไว้ทำเอาคนที่ถูกสัมผัสนั้นทนแทบไม่ไหว“อื้ออ บอสคะ ทำแบบนี้ทำไมคะ”“ค่าโดยสาร”“แป้งไม่ได้บอกว่าให้มาส่งก็บอกแล้วว่าเรียกรถไว้แล้ว…อื้ออ…”เมื่ออ้าปากจะเถียงเขาเลยบดขยี้เธออย่าแรงอีกครั้ง แรงดูดนั้นมากกว่าเดิมลิ้นเริ่มรุกรุนแรงทำให้เธอหมดแรงอยู่ภายใต้อ้อมกอดเขา“ห้องคุณอยู่ไหนล่ะผมจะไปส่ง”“คือว่า ไม่ต้องก็ได้ค่ะแป้งขึ้นไปเองได้”“กระเป๋าอยู่หลังรถผม ถ้าไม่ให้ผมขึ้นไปก็ไม่ต้องเอากระเป๋า”“คุณมันจิ้งจอกเจ้าเล่ห์”“คุณพูดผิดแล้วผมเป็นเสือต่างหาก”แป้งต้องยอมทำตามที่เขาสั่ง เพราะหากไม่ทำตามนั้นเธอก็ไม่ได้กระเป๋าคืน เมื่อลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้นแปดเธอจึงพาเขาเดินไปที่ห้องพร้อมกดรหัสประตูเข้าไป เธอปิดป้องตอนกดรหัสทำให้เขามองไม่เห็นก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไป“ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มาส่ง”“ไม่เป็นไร แต่คุณจะไม่รินน้ำให้ผมกินสักแก้วเลยเหรอผมขับรถมาเหนื่อยขนาดนี้”แป้งรู้สึกว่าเขาจงใจที่จะตามเธอขึ้นมาและคิดมากกว่านั้น เธอเองก็พยายามอดทนอย่างสุดขีดแล้วกับท่าทีของเขา หากอีกนิดเดียว อีกเพียงแค่เขารุกอีกครั้งเดียว เธอคงไม่รอดแน่ แต่ในเมื่อเขาเป็นบอส เธอทำอะไรไม่ได้นอกจ
เตชินท์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นด้วย เสียงแป้งเงียบลงไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่“แป้งคุณอยู่ไหนน่ะ”“มาแล้วค่ะ”เสียงแหบพร่านั้นกระซิบที่หูเขาทำเอาเขาขนลุกไปทั้งตัว“คุณจะทำอะไร”แป้งยังไม่ตอบเขา แต่เธอเลื่อนไปแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตแบรนด์ดังที่เขาสวมอยู่ช้าๆและจัดการดึงมันออก“แป้งนี่คุณ อ๊า แป้ง เดี๋ยวก่อน อา....”ลิ้นของเธอกำลังวนเล่นอยู่ที่ยอดอกสีเข้มที่มีไรขนขึ้นรอบๆ เธอสังเกตเห็นขนอ่อนของเขาที่ลุกไปทั้งร่างเพราะรับการโจมตีนี้ไม่ทัน“ที่รัก คุณพร้อมหรือยังคะ”“พร้อมเรื่องอะไร แป้งเดี๋ยวสิ คุณ อา....”แป้งเลื่อนไปถอดเข็มขัดและกางเกงของเขาออกพร้อมกับดึงสิ่งที่เธอต้องการออกมาพร้อมกับรูดมันขึ้นลง เตชินท์ได้แต่กัดฟันเอาไว้เพราะเดาไม่ออกว่าเธอกำลังจะทำอะไรกับเขา มันเป็นความตื่นเต้นที่ต้องคอยลุ้นตลอดเวลา แม้ว่าจะดีมากแต่เขากลับไม่นึกอยากให้เธอทำแบบนี้นานนัก“แป้ง ผมจะไม่ไหวแล้ว อย่าแกล้งกันแบบนี้สิ ที่รัก อ๊า.....”แป้งไม่ตอบเขาแต่ดันเจ้าท่อนแกร่งนั้นเข้าไปในปากทันที เตชินท์พยายามแกะเชือกด้านหลังของเขาออกแต่เพราะสัมผัสที่รุกเร้าที่เร่าร้อนของคู่หมั้นสาวของเขานั้นร
ทั้งคู่หันไปมอง เตชินท์ลุกขึ้นมาเอาตัวบังแป้งไว้ แต่เสียงนั้นเกิดจากเครื่องยิงพลุปาร์ตี้ที่หมอรุต ออแกน เนยและคุณหญิงเพลินพิศเตรียมเอาไว้เพื่อรอแสดงความยินดีกับทั้งคู่“ยินดีด้วย ในที่สุดภารกิจขอแต่งงานก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ออแกนต้องตัดชุดรอแล้วสินะคะ”“ตกใจหมดเลยออแกน เล่นอะไรน่ะ พี่กับแป้งคิดว่า…”“คิดว่าจะมีผู้ร้ายเข้ามาเหรอครับ ไม่มีทางครับ ที่นี่มีทั้ง รปภ และตำรวจ กว่าจะผ่านด่านขึ้นมาก็เจอบอดี้การ์ดของออแกนอีก ยากครับคุณชินที่จะเข้ามาถึงตัวพวกคุณได้”“ความคิดใครครับเนี่ย”“ก็ต้องภรรยาผมอยู่แล้วสิครับ เธอไปจัดแจงกับคุณป้าเอาไว้ ร้ายจริงๆ”“แหมม ตอนคุณขอออแกนก็ฉากแบบนี้เหมือนกัน แค่ตอนนั้นไม่มีใครจุดพลุให้เราแค่นั้นเอง”“จริงเหรอคะคุณออแกน หมอรุตขอคุณตอนป่วยเหรอคะ”“ใช่เลยค่ะ ที่สำคัญคือห้องนี้ด้วยล่ะค่ะ เซอร์ไพรส์มั้ยล่ะคะ”“เดี๋ยวก่อนๆ แม่จำได้ว่าเอาแหวนไว้ให้นี่ ไหนละแหวน ตาชินสวมแหวนให้น้องสิเร็วเข้าๆ”“แม่ละก็ ทำผมทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย ผมวางแผนมาซะดิบดีพังเพราะแม่คนเดียวเลย”“ช้าหรือเร็วแกก็ต้องแต่งกับแป้ง แม่ไม่รับคนอื่นแล้ว แม่รับแป้งคนเดียว แกจะไปจัดการขอกันอีกกี่รอบก็แล้วแต
“แม่ครับ แม่อย่าได้พูดเรื่องขอร้องแทนคุณกัลยาอีกเลยครับยังไงผมก็ไม่มีทางยอมความ ผมสั่งไปแล้วว่าไม่เจรจาไม่ไกล่เกลี่ย และให้ดำเนินคดีให้ถึงที่สุด”“เปล่า แม่ไม่ได้ห้ามแกแม่แค่จะถามว่าดำเนินการหรือยัง จะใช้ทนายของบ้านเราไปช่วยก็ได้นะคุณเอกวิทย์ก็ชำนาญเรื่องนี้มาก”“แม่ เมื่อวานนี้ที่เขาไปทำร้ายแป้งแม่ก็โดนด้วย แล้วทำไมแม่ไม่ให้หมอตรวจดูหน่อยละครับ”“เล็กน้อยน่ะ เทียบกับที่หนูแป้งโดน เฮ้อ ไม่คิดเลยจริงๆ ถูกแล้วล่ะเอาให้หลาบจำเสียบ้าง”“ยังดีที่แม่เห็นด้วยนะครับ”“แป้งตื่นหรือยังไปดูสิป้าผิน”“ค่ะคุณหญิง”ป้าผินเดินเข้าไปดูแป้งขยับตัวและหันมามองคนที่มายืนที่ปลายเตียงของเธอและรีบลุกขึ้นมองป้าผินด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใคร หรือว่าเข้าห้องผิด“สวัสดีค่ะคุณป้า มาเยี่ยมใครเหรอคะ หรือว่าเข้าห้องผิด ให้หนูช่วยมั้ยคะ”“ไม่หรอกค่ะคุณหนูแป้ง ป้าชื่อป้าผินค่ะ ป้ามากับคุณหญิงเพลินพิศเพื่อมาดูแลคุณหนูค่ะ”“มากับคุณหญิงงั้นเหรอคะ”“ตื่นแล้วเหรอ เด็กคนนี้นี่ บอกแล้วว่าให้เรียกแม่ไงล่ะ”“เอ่อ คุณแม่ มานานหรือยังคะ แป้งพึ่งจะตื่นค่ะก็เลยไม่เห็น”“ไม่เป็นไรๆนอนพักมากๆดีแล้ว รุตบอกแม่แล้วว่าให้ยาหนูไปก็เลยนอ
“คุณอย่ามาหื่นตอนนี้สิคะ แป้งบาดเจ็บอยู่นะ”“เฮ้อ ดูสิ ผมรึอุตส่าห์รีบเคลียร์งาน คิดว่าคืนนี้จะโต้รุ่งกับคุณซะหน่อย ที่ไหนได้กลายเป็นว่าต้องเปลี่ยนที่นอนมานอนเฝ้าคุณที่โรงพยาบาล เสียดายวันหยุดพรุ่งนี้จริงๆ”“รีบสั่งข้าวให้สักทีสิคะ หิวจะแย่อยู่แล้ว”“คร๊าบๆๆ รับพระบัญชาขอรับองค์หญิงรอสักครู่นะครับ”“ภาษาอะไรของคุณ ตลกจริงๆ”เตชินท์โทรสั่งอาหารให้เธอพร้อมกับสั่งของตัวเองมาด้วยเลยทีเดียว ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาส่งถึงที่ตามมาด้วยชานนท์และผิงที่เดินเข้ามาในห้อง“แป้ง เป็นยังไงบ้างพี่รู้จากพี่นนท์ก็เลยมาเยี่ยม”“พี่ผิง แป้งไม่เป็นอะไรแล้วค่ะอีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”“แต่แผลเต็มตัวเลยนะ เฮ้อ ดีนะที่สมองไม่เป็นไร ไหนดูสิ สมองไหลรึเปล่า ฮ่าๆ”“พี่ผิงอ่ะ ตลอดเลยสมองไหลต้องตอนที่ดื่มมากค่ะ ไหลรั่วมาพร้อมกันหมด”“ยังไม่เข็ดอีกนะเราอ่ะ”“แหะๆ”“คุณผิง อาทิตย์หน้าผมมีอะไรเร่งด่วนต้องทำมั้ย”“เอ่อ นอกจากเรื่องโปรเจคซีที่พัทยากับเรื่อง เอ่อ คดีของแป้งก็ไม่ได้มีอะไรด่วนแล้วค่ะ”“งั้นผมอาจจะไม่เข้าออฟฟิศทั้งอาทิตย์เลยนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมก็แล้วกัน”“ได้ค่ะบอส”“บอสคะ คุณจะโดดงานทั้งอาทิตย์แบบน
แป้งตกใจกับสิ่งที่เห็น เพลินพิศเดินมาจับมือเธอเอาไว้และบีบแน่น “เป็นเพราะฉันพากัลยามา ทำให้เธอต้องเจ็บตัว ไม่คิดว่ากัลยาจะกล้าลงไม้ลงมือกับเธอต่อหน้าฉัน ขอโทษด้วยนะ ฉันขอโทษจริงๆ”“คุณหญิงคะ แป้งไม่โกรธคุณหญิงหรอกค่ะ แป้งรู้ดีว่าคุณหญิงไม่ทราบเรื่องนี้ค่ะ อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะ แป้งไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ อย่าให้แป้งรู้สึกผิดมากกว่านี้เลยนะคะ”“เธอเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้รู้สึกยังไง ดูสิ แผลเต็มตัวเลย ถ้าเธอเป็นอะไรไป ตาชินคงตัดแม่ตัดลูกกับฉันแน่ๆ”“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แป้งไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้นนะคะ”“อย่าโกหกเลย ฉันไม่เคยเห็นลูกชายฉันเกรี้ยวกราดขนาดนี้ และยังไม่เคยเห็นเขาทำอะไรไม่ไว้หน้าแม้แต่แม่อย่างฉันแบบนี้มาก่อน นั่นแสดงว่าเธอมีความสำคัญกับเขามากนะ ฉันคิดว่าฉันกำลังจะได้รับข่าวดีเร็วๆนี้แล้วใช่มั้ย”“เอ่อ เรื่องนี้…อุ๊บ..เนย!!…”“เธอ…เธอเป็นอะไร…ตารุุต ตาชิน เร็วเข้ารีบเข้ามา!!”ทั้งหมดวิ่งกรูเข้ามาในห้อง เพลินพิศหันไปคว้ากระโถนล่างเตียงส่งให้แป้งที่กำลังอาเจียนออกมา หมอรุตและเตชินท์วิ่งเข้าไปถึง เตชินท์วิ่งไปลูบหลังให้เธอ เนยหาน้ำรอให้แป้งเอาไว้บ้วนปาก“ทุกคนออกไปก่อนนะครับ”“ผมไม่ไป!
กัลยาตะโกนสุดเสียงและมองไปที่เตชินท์ซึ่งตอนนี้ในสายตาเขาไม่มีวี่แววเกรงใจเธออยู่เลย เธอรู้ว่าครั้งนี้ออกจะวู่วามเกินไปหน่อย แต่ว่า….“ตาชิน ใจเย็นๆก่อนนะ ถ้าจะมีคนผิดก็ต้องเป็นแม่ ที่พาป้ากัลยามาในวันนี้ ที่จริงแม่แค่ต้องการมาคุยกับนิรชาดีๆเรื่องน้องแพรว”“ที่พวกคุณเห็นนั่น เรียกว่าคุยกันดีๆงั้นเหรอครับ แม่ครับแม่ก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมเตือนไปไม่รู้กี่ครั้ง คบใครอย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อน นี่มาเดือดร้อนถึงผมกับคนของผม แม่คิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆงั้นเหรอครับ แค่ผมบอกว่าไม่เอาเรื่องก็จบงั้นเหรอครับ”“แต่เธอเป็นแค่ลูกน้องนะคะ แค่คุณบอกว่าไม่เอาเรื่อง เธอก็น่าจะ….”“แล้วลูกน้อง หรือคนที่คุณทำร้ายเขาไม่มีพ่อ ไม่มีแม่งั้นเหรอครับ คุณอย่าลืมสิว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร ไม่ใช่ปกป้องและขอร้องแทนลูกสาวคุณเหรอ แล้วคุณคิดบ้างมั้ยว่านิรชาเธอก็มีพ่อแม่!!”กัลยาทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง เธอหมดหนทางที่จะพูดโต้ตอบกับเตชินท์ เพลินพิศเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร อีกฝ่ายก็ลูก อีกคนก็เพื่อน แต่มาวันนี้เธอเลือกได้แล้วว่าควรจะเลือกใคร ลูกเธอเตือนเธอมาตลอดเรื่องกัลยา แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะทำให้ลูกชายของเธอ
วิวเหงื่อแตกพลั่กเมื่อพบว่าผู้พูดเป็นใคร และมาที่นี่เพื่อพบใคร ตอนนี้บอสก็ไม่อยู่ที่ออฟฟิศเสียด้วย อะไรจะประจวบเหมาะปานนั้น“ไม่ได้ยินเหรอ หรือว่าไม่อยู่”“อยู่ครับ รอสักครู่นะครับเชิญนั่งรอก่อนนะครับ”วิวรีบวิ่งไปที่ห้องของแป้งอย่างรวดเร็วเพื่อแจ้งข่าวว่ามีคนมาหา แต่ไม่ทันที่จะเข้ามาแจ้งทั้งเพลินพิศและอีกคนซึ่งก็คือกัลยา แม่ของแพรวก็เดินตามวิวมาติดๆ“พี่แป้งครับ คือว่า…”แป้งที่กำลังคุยแบบที่เหลือกับเนยอยู่เงยหน้าขึ้นมามองและเห็นว่าคุณหญิงเพลินพิศเดินมาด้านหลัง เธอจึงรีบเดินออกมาจากโต๊ะและเดินเข้ามาไหว้ทั้งคู่“สวัสดีค่ะคุณหญิง มีธุระกับแป้งเหรอคะ”“คนนี้เองเหรอคะ นิรชาน่ะ”แป้งมองไปยังผู้ที่ถามเธอ ซึ่งเธอไม่รู้จักและไม่คุ้นหน้าตาเธอ แต่เธอก้าวเดินออกมาด้านหน้าและมองแป้งอย่างท้าทาย แป้งได้แต่แปลกใจแต่ก็สวัสดีไปตามมารยาท“สวัสดีค่ะ แป้งเองค่ะ นิ…”“เพี๊ยะ..”“อุ๊แม่ ว๊ายย …”วิวเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจที่จู่ๆหญิงสูงวัยคนนี้ก็เดินเข้ามาตบแป้งทันทีโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรมาก่อนคุณหญิงเพลินพิศเองก็คิดไม่ถึงว่ากัลยาจะถึงขั้นลงไม้ลงมือ เธอรีบดึงสติกลับมาและดึงแขนของกัลยาออกมาแต่ไม่ทันเพราะต
เตชินท์หันมามองหน้าแป้ง เพราะคำว่า “ที่รัก” ที่ออกมาจากปากเธอต่อหน้าธนวัฒน์ ทำเอาเขาใจเต้นแรงและหายโกรธเธอไปมากเลยทีเดียว“ผมต้องขอโทษคุณเตชินท์ด้วยนะครับที่ใช้เวลาคุยกับคุณแป้งงนานไปหน่อย”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่วัฒน์ บอสแป้งใจดีไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ เอาละคะ บอสคะแป้งหิวแล้วไปกันได้หรือยังคะที่รัก”“ไปสิครับ เชิญครับคุณธนวัฒน์”“ได้ครับ เชิญครับ”แป้งเดินคล้องแขนเขาไปตลอดทางโดยไม่สนใจคนที่มองเธออีกต่อไปแล้ว วันนี้เธออารมณ์ดีสุดๆจนไม่มีใครสามารถมาทำลายอารมณ์นี้ของเธอไปได้ เธอยิ้มและเดินฮัมเพลงจนขึ้นรถ เตชินท์เลยเริ่มสงสัยและเริ่มไม่พอใจขึ้นมาอีกรอบ เมื่อรถเริ่มทยอยออกไปที่ร้านที่จองเอาไว้ เขาก็หันไปเอาเรื่องกับคนข้างๆทันที“คุณคุยอะไรกับเขาตั้งนาน และยังออกมาอารมณ์ดีแบบนี้อีก”แป้งไม่ตอบเขาแต่โอบรอบคอบอสหนุ่มขึ้หึงของเธอเข้ามาจูบอย่างกระหาย เตชินท์เองก็ลืมไปชั่วขณะว่าเขาโมโหเธออยู่ แต่เมื่อถูกเธอจู่โจมแบบนี้มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเธอไป“อือ บอส อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ”“หรือเราจะกลับขึ้นไปที่ห้องผมกันก่อนดีล่ะ”“เรานัดกับคนอื่นไว้แล้วสิคะ”“ร้านอยู่ใกล้ๆนี่เอง ผมขับขึ้นไปชั้นยี่สิบเอ็ดแป๊บเดียวเ
แป้งมองหน้าวัฒน์แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอหันไปบอกเนยเพียงว่า“เนยแกไปก่อน ขอเวลาสักสิบนาที บอกบอสทีว่าฉันติดคุยงานอยู่”“เอ่อ ได้ๆ อย่าช้านะ แกก็รู้ว่าบอสรักษาเวลา”“อืม รู้แล้ว”เนยมองหน้าทั้งคู่อย่ากระอักกระอ่วนแต่เมื่อแป้งยืนกรานว่าให้เธอออกมา นั่นแสดงว่าแป้งก็คงรู้ดีว่าจะรับมืออย่างไร เพราะพวกเขายังต้องเจอกันอีกกับโปรเจคเลควัลเลย์“เชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ”แป้งหันเดินนำเขาไปที่ห้องประชุมเล็กที่เป็นระจกใสรอบด้าน เธอเดินนำเขาเข้าไปนั่ง และหันมามาเผชิญหน้าเขาครั้งแรก“แป้งดูสบายดีนะ เป็นยังไงบ้างช่วงสองสามปีนี้”“แป้งสบายดีมากค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง”“เอ่อ คือว่าเรื่องครั้งก่อน ที่จริงพี่อยากจะขอโทษแป้งมาโดยตลอด”“ไม่จำเป็นแล้วล่ะค่ะ มันผ่านมานานแล้ว และแป้งก็ลืมมันไปหมดแล้วด้วยค่ะ คุณธนวัฒน์ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรกับแป้งหรอกนะคะ”“แป้ง กับคุณเตชินท์ เจ้านายของแป้งเป็นอะไรกัน”แป้งนั่งกอดอกมองผู้ชายที่นั่งถามอยู่ตรงหน้าด้วยความฉงน “นี่คือเรื่องที่อยากจะคุยเหรอคะ ถ้าหากไม่ได้คุยเรื่องงาน แป้งขออนุญาตไม่ตอบนะคะ เพราะนี่มันค่อนข้างจะส่วนตัวไปหน่อย ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับงานที่เราทำร่วมกัน”“พี่