วันนี้เป็นวันหยุด แป้งเลยไม่จำเป็นต้องตื่นแต่เช้า และคนข้างๆเองก็ทำให้เธอลุกไม่ได้เช่นกัน“บอสคะ แป้งเหนื่อยแล้ว พอได้แล้วค่ะ”“อืมม แค่กอดเองแล้วก็เลิกเรียกบอสเสียที ผมชื่อชินหรือเรียกว่าที่รักจะดีมาก เรียกสิเร็วๆ เข้า”“ชินคะ แป้งจะไปอาบน้ำ”“ไม่เอาเรียกใหม่”แป้งพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขามาสักพักแล้ว แต่ดูท่าแล้วคนตัวโตไม่ยอมปล่อยเธอเลย เธอทั้งขอร้องทั้งขู่แต่ดูเหมือนว่าบอสของเธอจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ สุดท้ายก็ได้แต่เอามือถือมาดูเล่นปล่อยให้เขาซุกไซ้ไปเรื่อย“ที่รักคะ คุณจะกินอะไรคะเช้านี้”“กินคุณ”“ไม่เอา บอสอย่ามาหื่นแบบนี้สิ”“ก็คุณถามผมก็ตอบไงครับ นะ ขอกินหน่อย”“กินทั้งคืนแล้ว ไม่เอาแล้วค่ะช้ำไปหมดแล้วขาก็ไม่มีแรง เดี๋ยวต้องไปเขียนแบบต่ออีก”“ยังไม่เสร็จเหรอ ให้ผมช่วยมั้ย”“ไม่เอาค่ะ”“เอ๋ นี่รูปที่ถ่ายเมื่อวันก่อนเหรอ”“ใช่ค่ะ กำลังทยอยลบอยู่”“ลบทำไมคุณจะบ้าเหรอ”“ก็คุณดูสิ บางรูปแป้งก็หลับตาแล้วดูรูปนี้นะหน้านี่สั่นจนมองไม่ออกเลยว่าเป็นใคร”“อ่อ นึกว่าจะลบรูปผมจะว่าไปในเครื่องผมก็มีนะถ่ายตอนพระอาทิตย์ตก”“จริงเหรอคะเอามาดูหน่อยสิคะ”เขาเอื้อมไปหยิบมือถือมาให้เธอ แต่ว่ามันติ
“ไม่กล้าแล้วค่ะ”“อืม วันนี้อยากไปไหนหรือเปล่า”“ทำไมคะ บอสเบื่อเหรอคะ”“เลิกเรียกว่าบอสเสียทีสิ”“ก็เรียกจนชินแล้วนี่คะ จะให้เปลี่ยนมันคงต้องใช้เวลาหน่อยนะคะที่รัก”“ไปดูหนังกันมั้ยแล้วหาอะไรกินด้วย”“ก็ได้ค่ะ นานแล้วที่ไม่ได้ไปดูหนังเลย”“แล้วเมื่อก่อนคุณไปกับใคร”แป้งหันมามองหน้าเขา แล้วก็อมยิ้มและหันไปอีกทางเพื่อจะลุกไปอาบน้ำ เขาเริ่มไม่พอใจเมื่อเธอไม่ตอบและดึงเข้ามาอีกรอบเพื่อเค้นเอาคำตอบ“ว่าไง ไปกับใคร หรือว่าไปกับคนชื่อวัฒน์นั่น”แป้งชะงักไปชั่วครู่และนิ่งไป เธอหันมามองเขาทำหน้าสงสัย“บอสเอาชื่อนี้มาจากไหนคะ แป้งว่าแป้งไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับเขานะคะ”“ไม่เคยพูดหรอก แต่คุณแค่ละเมอพูดชื่อเขาออกมาตอนผมมีเซ็กส์กับคุณ”แป้งหน้าร้อนผ่าว นี่เธอทำแบบนั้นไปจริงๆ งั้นเหรอโดยที่ไม่รู้ตัวเลย ยังดีที่เขาไม่โกรธแต่เธอคิดผิดแล้ว หน้าตอนนี้ของเตชินท์เหมือนจะโมโหสุดๆ เลยต่างหาก“เอ่อ คือว่าเรื่องของวัฒน์”“ผมอยากรู้ เขาเป็นคนที่คุณละเมอเรียกตอนที่อยู่กับผมที่พัทยาถึงสองคืนติด เขาเป็นใคร คนรักเก่า แฟนเก่า หรือรักแรกของคุณล่ะ”“เขาเป็นอดีตคู่หมั้นของแป้งค่ะ”“อะไรนะอดีตคู่หมั้น”“ค่ะ เราคบกันมาตั
โรงหนัง“บอสคะ ทำไมจองห้องเล็กจังเลยละคะ ที่นี่มัน….”“ห้องส่วนตัว ทำไมเหรอครับผมไม่ค่อยชอบดูโรงรวม รำคาญ”แป้งก็พอเข้าใจนิสัยของเขา คนที่รักสะอาดและอนามัยจัดอย่างเขาจะชอบใช้ของร่วมกับคนอื่นได้อย่างไร“ลูกค้าต้องการเครื่องดื่มหรืออาหารมั้ยครับ”“ไม่ครับ ขอบคุณครับ”พนักงานเดินออกไปพร้อมกับปิดประตู เก้าอี้ห้องดูหนัง VIP นั้นค่อนข้างใหญ่และนุ่ม ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเหมือนว่าจะเป็นเตียงมากกว่าเก้าอี้สำหรับดูหนัง เมื่อหนังเริ่มฉาย แป้งก็เริ่มตื่นเต้นเพราะเธอรอคอยเรื่องนี้มานาน“ที่รัก คุณหนาวมั้ย”“คุณหนาวเหรอมีผ้าห่มนี่คะ นี่ไง”เตชินท์หันกลับไปเมื่อแป้งเอาผ้าห่มมาห่มให้เขาแบบลวกๆ เพราะสายตาเธออยู่กับหนังอย่างตั้งใจ“ที่รัก คุณหิวหรือเปล่า”“ไม่ค่ะ อยู่เฉยๆ ก่อนสิคะ”บอสหนุ่มของเธอเริ่มไม่พอใจแล้วทั้ง ๆ ที่เขาอุตส่าห์จองห้องสวีทสำหรับคู่รักเพื่อจะได้อยู่กับเธอ เขาถึงกับสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามารบกวนพวกเขาในช่วงเวลาดูหนังตลอดเวลาสามชั่วโมงเต็ม เขาให้ชานนท์โทรมาจองและคุยรายละเอียดเรื่องนี้กับผู้จัดการโรงหนังแล้วตอนที่เขากำลังทานข้าวกับเธออยู่“ที่รัก ผมหนาวอ่ะ”“เอาผ้าห่มอีกผืนมั้ยคะ”“ไม่เอา
“ทำไมพูดอะไรแล้วมันดูเข้าทางคุณหมดเลย ไม่เอาค่ะ แป้งไม่สะดวก”“ไม่สะดวกก็เอาไว้วันหลังก็ได้ ไปกันเถอะ ผมหิวข้าวแล้ว”“หิวข้าว แต่ว่าแป้งไม่มีแรงทำอาหารแล้วสั่งมากินได้มั้ยคะ”“ผมสั่งมาแล้ว รีบไปเถอะเดี๋ยวคงมาถึง คุณเดินไหวมั้ย”“ไหวค่ะ ไม่เป็นอะไรแล้วแต่ว่าคืนนี้….”“เดี๋ยวกินข้าวก็ดีขึ้นไปกันเถอะ”“บอส!!”แป้งมองค้อนเขาตลอดทางที่ขึ้นมาที่ห้อง เมื่อถึงห้องก็ต้องตกใจเมื่อเห็นพนักงานส่งของที่ยืนรออยู่สามคนรวมทั้งคนส่งอาหารด้วย เตชินท์ให้เธอเข้าไปในห้องก่อนและตามเข้ามาเขาสั่งให้เอาของวางเอาไว้และจ่ายทิปงามๆ ให้กับคนเหล่านั้น“นี่คุณขนซื้ออะไรมามากมายขนาดนี้คะ แป้งจำได้ว่าเราไม่ได้ซื้อเยอะขนาดนี้นี่คะ”“แป้ง คุณเองก็เป็นอินทีเรียร์ แต่ทำไมไม่เห็นคุณแต่งหรือออกแบบห้องให้เหมือนที่พวกอินทีเรียร์ชอบทำกันล่ะ”“ก็ตอนนั้นแค่ซื้อห้องนี้ เงินเก็บก็หมดเกลี้ยงแล้วน่ะสิคะ ไหนจะซื้อของใช้อุปกรณ์อย่างอื่นที่จำเป็น แค่นี้ก็แทบแย่แล้วค่ะ เรื่องตกแต่งน่ะออกแบบให้เฉพาะลูกค้าก็พอแล้วค่ะ จะว่าไปแล้วห้องนี้สภาพเดิมๆก็แทบไม่ต้องตกแต่งอะไรแล้วนะคะ แป้งเน้นความโล่งกว้างไม่ชอบให้ตกแต่งจุกจิก มันทำความสะอาดยากแล้
เขากางขาเธอออกและสอดใส่และเริ่มกระแทกจนคนตัวเล็กร้องครางออกมา เขาแทบจะทนเสียงครางของเธอไม่ได้จริงๆ เสียงนี้ทำให้เขาคลั่งได้ตลอดเวลา และเพราะเป็นเธอจึงทำให้เขาไม่เคยอดใจได้เลยตลอดเวลาที่รู้จักผู้หญิงมาไม่เคยมีคนไหนที่เขาจะร่วมนอนด้วยเกินสองรอบเพราะเขาไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับพวกเธอ แต่กับนิรชาไม่ใช่แบบนั้นเขาต้องการเธอแทบจะทุกวัน ทุกครั้งที่เห็นโดยที่เขาเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้“อ๊าา ที่รักคะ อื้ออ”“ที่รัก คุณน่ารักมาก อาาา แป้ง อึ๊ยย”“แคว๊ก!!”“บอส!! นี่ชุดใหม่นะคะ คุณฉีกทำไมคะ อ๊าาา อ๊าาา”“ผมซื้อมาเพื่อฉีก เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่ อาา แป้ง”เขายกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นพาดบ่าและใสตัวเขาเข้าไปลึกขึ้นกว่าเดิมจนแป้งร้องเสียงดัง“อ๊าา ลึกจัง อ๊าา บอสคะ อื้ออ”“เจ็บเหรอ ผมทำคุณเจ็บเหรอครับที่รัก ผมขอโทษนะ ผมจะทำเบาๆ”“ไม่ใช่ค่ะ คือว่า มัน อ๊าาา เสียวมากต่างหาก อ๊าาา”ค่ำคืนนั้นหมดไปกับการลองชุดของทั้งคู่ กว่าจะได้อาบน้ำก็เกือบเที่ยงคืนไปแล้ว เตชินท์เดินออกมากินน้ำเมื่อเห็นว่าแป้งไม่อยู่ในห้องนอน เธอมาดูแบบที่ร่างเอาไว้ เขาเดินเข้าไปพร้อมกับส่งน้ำไปให้เธอ“ขอบคุณค่ะ”“ไม่ง่วงเหรอ”“เหลือต่อเติมแบ
แป้งเดินออกมาแต่เขาก็เดินตามมาด้วย“ไม่ได้นะคะเดี๋ยวคุณเจนจะรอนะคะบอส”“แต่ว่า..คุณจะให้ผมไปสภาพนี้เหรอ”เขาดึงตัวเธอออกไปให้เห็นเป้าตุงๆ ของเขาก่อนเธอจะหันมาหน้าแดงและเอาเรื่องเขา“นี่คุณหมกมุ่นเกินไปแล้วนะคะบอส”“ก็ต้นเหตุคือคุณ ไม่คิดจะรับผิดชอบหน่อยเหรอครับ”“คุณนี่มัน..เหลือเชื่อจริงๆ”“กับคุณคนเดียวนี่แหละ”สุดท้ายแป้งก็ต้องยอมให้เขาจัดการก่อนที่จะได้ออกไป กว่าบอสหนุ่มจะยอมปล่อยเธอก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ทั้ง ๆ ที่บอกปลายสายตอนรับโทรศัพท์ว่ารีบ แต่ก็ยังรั้งอยู่กับเธอเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วออกไป“คนบ้า ต้องจำกัดพื้นที่หน่อยแล้ว”แต่พอเอาเข้าจริงๆ วันนี้ทั้งวันแป้งก็ไม่ได้ทำงานเลยจนตกบ่ายเมื่อเพื่อนสาวโทรมาชวนออกไปกินข้าวแก้เบื่อเพราะทางนั้นเองพึ่งจะออกมาจากบ้านแฟนหนุ่มของเธอเหมือนกันแล้วเหงาจึงโทรมาชวนเธอไปกินข้าวใกล้ๆ แป้งตกลงทันที ในเมื่อคิดงานไม่ออก ก็ออกไปพักสมองดีกว่าร้านอาหาร“อะไรนะ!! แกกับอีตาบอส แป้ง!!”“แกจะแหกปากให้ขึ้นหน้าหนึ่งเลยมั้ยเนย หุบปากก่อน ฉันไม่เล่าแล้ว”“เดี๋ยวๆๆๆ มันเร็วไป ไวปานแสงยูวีที่ทะลุผ่านกาแลคซี่กว่าจะเข้าชั้นบรรยากาศโลก แกจัดการบอสซะอยู่หมัดเลยเหรอวะ โ
แป้งทำหน้าไม่ถูกเมื่อพบว่าเตชินท์นั่งอยู่ในร้านกับสาวสวยอีกคนที่เธอเคยเห็นก่อนหน้านี้ เตชินท์เห็นพวกเธอแล้วเช่นกัน เนยเองก็ต้องรีบออกมารับหน้า“สวัสดีค่ะบอส บังเอิญจังนะคะ”“สวัสดีครับเนย มาซื้อของเหรอครับ”“ค่ะ ว่างๆ ก็เลยชวนแป้งออกมาซื้อของค่ะ”“ถ้างั้นพวกเราอย่ารบกวนบอสเลยเนยไปก่อนนะคะบอส สวัสดีค่ะ”แป้งเป็นคนพาเนยออกมาจากร้านกาแฟด้วยความเร็วเตชินท์เองก้มองตามเธอไม่หยุดเลยเช่นกัน“ชินคะ ชิน ชินคะ!!”“ครับ เจนว่าไงนะ”“เจนถามว่า คุณเตรียมจะดำเนินการขั้นไหนคะ”“ถ้าหากเธอเงียบไม่พูดอะไรก็ไม่เป็นอะไร แต่ถ้าหากออกมาโวยวายผมก็ไม่เอาไว้”“เธอเดินไปไกลแล้วค่ะ ดูคุณสนใจพนักงานสาวสองคนนี้มากเลยนะคะ มีอะไรรึเปล่า”“อ่อ สองคนนี้คือนักออกแบบหัวกะทิของบริษัทผม”“แค่นั้นจริงๆ เหรอคะ”“อืม เข้าเรื่องดีกว่าแล้วนอกจากนี้ยังมีอะไรที่ผิดปกติอีกมั้ยครับ”เจนมองหน้าเตชินท์ที่รีบเปลี่ยนเรื่องคุย แต่สายตาเขายังไม่ละจากผู้หญิงสองคนที่พึ่งเดินจากไปตลอดเวลาที่นั่งคุยกันเขาเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ทั้งวันซึ่งปกติเขาไม่เป็นแบบนี้“แป้งๆๆ โอ๊ย เหนื่อย พอๆๆ ไหนจะหาร้านนั่งไง เหนื่อยชิบ….”“ร้านนี้ก็แล้วกัน ไปเหอะ”“
เตชินท์ต้องอึ้งกับอาการที่หมอวิบอก เธอพูดไปก็กระแอมไปด้วยเพื่อให้เขาเข้าใจ หมอกล้าถึงกับหันไปเล่นกับสโนว์แทนเพื่อแก้เขิน เขาไม่คิดว่าเตชินท์จะหนักหน่วงแบบนี้เมื่อมีความรัก หมอกล้าและหมอวิเป็นหมอให้ตระกูลของเตชินท์มานาน เห็นเขาตั้งแต่ยังเด็ก“คือ…คือว่า..”“คุณชิน งั้นก็ช่วงนี้ก็ให้แฟนคุณพักสักหน่อยนะครับ แล้วก็ ผมรู้ครับว่าพวกหนุ่มๆ น่ะหักห้ามใจลำบาก แต่สาวๆ บางคนก็รับภาระนี้ไม่ไหวนะครับ”“คือคุณแป้งเป็นไข้เพราะถูกอากาศเย็นจัดเป็นเวลานานติดต่อกันค่ะ สภาพร่างกายเลยทนไม่ค่อยได้ บวกกับไม่เคยถูกกระทบกระเทือนแรงมากขนาดนี้มาก่อน ร่างกายก็เลยมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รุนแรงทำให้กล้ามเนื้อบีบรัดเกร็งจนเกิดอาการปวดร้าว ทำให้มีอาการไข้สูงค่ะ หมอให้ยาเอาไว้แล้ว และเช็ดตัวให้เธอแล้วค่ะ”“แล้วต้องให้เธอหยุดพักก่อนมั้ยครับ ผมจะได้ให้หยุดงานไปก่อน”“ให้หยุดสักสองวันนะคะ ช่วงนี้ให้นอนมากๆ กินอาหารอ่อนๆ อย่าทานรสจัด และ….งดเรื่องอย่างว่าด้วยค่ะ”“เอ่อ แล้วอย่างอื่น”“อย่างอื่นไม่มีปัญหาค่ะ สามารถทำอย่างอื่นได้ปกติ เพียงแต่ตอนนี้ให้นอนพักผ่อนให้มากค่ะ อาการอย่างอื่นไม่มีอะไรค่ะ ยังไม่ต้องถึงขนาดให้น้ำเกลือ
เตชินท์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นด้วย เสียงแป้งเงียบลงไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่“แป้งคุณอยู่ไหนน่ะ”“มาแล้วค่ะ”เสียงแหบพร่านั้นกระซิบที่หูเขาทำเอาเขาขนลุกไปทั้งตัว“คุณจะทำอะไร”แป้งยังไม่ตอบเขา แต่เธอเลื่อนไปแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตแบรนด์ดังที่เขาสวมอยู่ช้าๆและจัดการดึงมันออก“แป้งนี่คุณ อ๊า แป้ง เดี๋ยวก่อน อา....”ลิ้นของเธอกำลังวนเล่นอยู่ที่ยอดอกสีเข้มที่มีไรขนขึ้นรอบๆ เธอสังเกตเห็นขนอ่อนของเขาที่ลุกไปทั้งร่างเพราะรับการโจมตีนี้ไม่ทัน“ที่รัก คุณพร้อมหรือยังคะ”“พร้อมเรื่องอะไร แป้งเดี๋ยวสิ คุณ อา....”แป้งเลื่อนไปถอดเข็มขัดและกางเกงของเขาออกพร้อมกับดึงสิ่งที่เธอต้องการออกมาพร้อมกับรูดมันขึ้นลง เตชินท์ได้แต่กัดฟันเอาไว้เพราะเดาไม่ออกว่าเธอกำลังจะทำอะไรกับเขา มันเป็นความตื่นเต้นที่ต้องคอยลุ้นตลอดเวลา แม้ว่าจะดีมากแต่เขากลับไม่นึกอยากให้เธอทำแบบนี้นานนัก“แป้ง ผมจะไม่ไหวแล้ว อย่าแกล้งกันแบบนี้สิ ที่รัก อ๊า.....”แป้งไม่ตอบเขาแต่ดันเจ้าท่อนแกร่งนั้นเข้าไปในปากทันที เตชินท์พยายามแกะเชือกด้านหลังของเขาออกแต่เพราะสัมผัสที่รุกเร้าที่เร่าร้อนของคู่หมั้นสาวของเขานั้นร
ทั้งคู่หันไปมอง เตชินท์ลุกขึ้นมาเอาตัวบังแป้งไว้ แต่เสียงนั้นเกิดจากเครื่องยิงพลุปาร์ตี้ที่หมอรุต ออแกน เนยและคุณหญิงเพลินพิศเตรียมเอาไว้เพื่อรอแสดงความยินดีกับทั้งคู่“ยินดีด้วย ในที่สุดภารกิจขอแต่งงานก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ออแกนต้องตัดชุดรอแล้วสินะคะ”“ตกใจหมดเลยออแกน เล่นอะไรน่ะ พี่กับแป้งคิดว่า…”“คิดว่าจะมีผู้ร้ายเข้ามาเหรอครับ ไม่มีทางครับ ที่นี่มีทั้ง รปภ และตำรวจ กว่าจะผ่านด่านขึ้นมาก็เจอบอดี้การ์ดของออแกนอีก ยากครับคุณชินที่จะเข้ามาถึงตัวพวกคุณได้”“ความคิดใครครับเนี่ย”“ก็ต้องภรรยาผมอยู่แล้วสิครับ เธอไปจัดแจงกับคุณป้าเอาไว้ ร้ายจริงๆ”“แหมม ตอนคุณขอออแกนก็ฉากแบบนี้เหมือนกัน แค่ตอนนั้นไม่มีใครจุดพลุให้เราแค่นั้นเอง”“จริงเหรอคะคุณออแกน หมอรุตขอคุณตอนป่วยเหรอคะ”“ใช่เลยค่ะ ที่สำคัญคือห้องนี้ด้วยล่ะค่ะ เซอร์ไพรส์มั้ยล่ะคะ”“เดี๋ยวก่อนๆ แม่จำได้ว่าเอาแหวนไว้ให้นี่ ไหนละแหวน ตาชินสวมแหวนให้น้องสิเร็วเข้าๆ”“แม่ละก็ ทำผมทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย ผมวางแผนมาซะดิบดีพังเพราะแม่คนเดียวเลย”“ช้าหรือเร็วแกก็ต้องแต่งกับแป้ง แม่ไม่รับคนอื่นแล้ว แม่รับแป้งคนเดียว แกจะไปจัดการขอกันอีกกี่รอบก็แล้วแต
“แม่ครับ แม่อย่าได้พูดเรื่องขอร้องแทนคุณกัลยาอีกเลยครับยังไงผมก็ไม่มีทางยอมความ ผมสั่งไปแล้วว่าไม่เจรจาไม่ไกล่เกลี่ย และให้ดำเนินคดีให้ถึงที่สุด”“เปล่า แม่ไม่ได้ห้ามแกแม่แค่จะถามว่าดำเนินการหรือยัง จะใช้ทนายของบ้านเราไปช่วยก็ได้นะคุณเอกวิทย์ก็ชำนาญเรื่องนี้มาก”“แม่ เมื่อวานนี้ที่เขาไปทำร้ายแป้งแม่ก็โดนด้วย แล้วทำไมแม่ไม่ให้หมอตรวจดูหน่อยละครับ”“เล็กน้อยน่ะ เทียบกับที่หนูแป้งโดน เฮ้อ ไม่คิดเลยจริงๆ ถูกแล้วล่ะเอาให้หลาบจำเสียบ้าง”“ยังดีที่แม่เห็นด้วยนะครับ”“แป้งตื่นหรือยังไปดูสิป้าผิน”“ค่ะคุณหญิง”ป้าผินเดินเข้าไปดูแป้งขยับตัวและหันมามองคนที่มายืนที่ปลายเตียงของเธอและรีบลุกขึ้นมองป้าผินด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใคร หรือว่าเข้าห้องผิด“สวัสดีค่ะคุณป้า มาเยี่ยมใครเหรอคะ หรือว่าเข้าห้องผิด ให้หนูช่วยมั้ยคะ”“ไม่หรอกค่ะคุณหนูแป้ง ป้าชื่อป้าผินค่ะ ป้ามากับคุณหญิงเพลินพิศเพื่อมาดูแลคุณหนูค่ะ”“มากับคุณหญิงงั้นเหรอคะ”“ตื่นแล้วเหรอ เด็กคนนี้นี่ บอกแล้วว่าให้เรียกแม่ไงล่ะ”“เอ่อ คุณแม่ มานานหรือยังคะ แป้งพึ่งจะตื่นค่ะก็เลยไม่เห็น”“ไม่เป็นไรๆนอนพักมากๆดีแล้ว รุตบอกแม่แล้วว่าให้ยาหนูไปก็เลยนอ
“คุณอย่ามาหื่นตอนนี้สิคะ แป้งบาดเจ็บอยู่นะ”“เฮ้อ ดูสิ ผมรึอุตส่าห์รีบเคลียร์งาน คิดว่าคืนนี้จะโต้รุ่งกับคุณซะหน่อย ที่ไหนได้กลายเป็นว่าต้องเปลี่ยนที่นอนมานอนเฝ้าคุณที่โรงพยาบาล เสียดายวันหยุดพรุ่งนี้จริงๆ”“รีบสั่งข้าวให้สักทีสิคะ หิวจะแย่อยู่แล้ว”“คร๊าบๆๆ รับพระบัญชาขอรับองค์หญิงรอสักครู่นะครับ”“ภาษาอะไรของคุณ ตลกจริงๆ”เตชินท์โทรสั่งอาหารให้เธอพร้อมกับสั่งของตัวเองมาด้วยเลยทีเดียว ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาส่งถึงที่ตามมาด้วยชานนท์และผิงที่เดินเข้ามาในห้อง“แป้ง เป็นยังไงบ้างพี่รู้จากพี่นนท์ก็เลยมาเยี่ยม”“พี่ผิง แป้งไม่เป็นอะไรแล้วค่ะอีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”“แต่แผลเต็มตัวเลยนะ เฮ้อ ดีนะที่สมองไม่เป็นไร ไหนดูสิ สมองไหลรึเปล่า ฮ่าๆ”“พี่ผิงอ่ะ ตลอดเลยสมองไหลต้องตอนที่ดื่มมากค่ะ ไหลรั่วมาพร้อมกันหมด”“ยังไม่เข็ดอีกนะเราอ่ะ”“แหะๆ”“คุณผิง อาทิตย์หน้าผมมีอะไรเร่งด่วนต้องทำมั้ย”“เอ่อ นอกจากเรื่องโปรเจคซีที่พัทยากับเรื่อง เอ่อ คดีของแป้งก็ไม่ได้มีอะไรด่วนแล้วค่ะ”“งั้นผมอาจจะไม่เข้าออฟฟิศทั้งอาทิตย์เลยนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมก็แล้วกัน”“ได้ค่ะบอส”“บอสคะ คุณจะโดดงานทั้งอาทิตย์แบบน
แป้งตกใจกับสิ่งที่เห็น เพลินพิศเดินมาจับมือเธอเอาไว้และบีบแน่น “เป็นเพราะฉันพากัลยามา ทำให้เธอต้องเจ็บตัว ไม่คิดว่ากัลยาจะกล้าลงไม้ลงมือกับเธอต่อหน้าฉัน ขอโทษด้วยนะ ฉันขอโทษจริงๆ”“คุณหญิงคะ แป้งไม่โกรธคุณหญิงหรอกค่ะ แป้งรู้ดีว่าคุณหญิงไม่ทราบเรื่องนี้ค่ะ อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะ แป้งไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ อย่าให้แป้งรู้สึกผิดมากกว่านี้เลยนะคะ”“เธอเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้รู้สึกยังไง ดูสิ แผลเต็มตัวเลย ถ้าเธอเป็นอะไรไป ตาชินคงตัดแม่ตัดลูกกับฉันแน่ๆ”“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แป้งไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้นนะคะ”“อย่าโกหกเลย ฉันไม่เคยเห็นลูกชายฉันเกรี้ยวกราดขนาดนี้ และยังไม่เคยเห็นเขาทำอะไรไม่ไว้หน้าแม้แต่แม่อย่างฉันแบบนี้มาก่อน นั่นแสดงว่าเธอมีความสำคัญกับเขามากนะ ฉันคิดว่าฉันกำลังจะได้รับข่าวดีเร็วๆนี้แล้วใช่มั้ย”“เอ่อ เรื่องนี้…อุ๊บ..เนย!!…”“เธอ…เธอเป็นอะไร…ตารุุต ตาชิน เร็วเข้ารีบเข้ามา!!”ทั้งหมดวิ่งกรูเข้ามาในห้อง เพลินพิศหันไปคว้ากระโถนล่างเตียงส่งให้แป้งที่กำลังอาเจียนออกมา หมอรุตและเตชินท์วิ่งเข้าไปถึง เตชินท์วิ่งไปลูบหลังให้เธอ เนยหาน้ำรอให้แป้งเอาไว้บ้วนปาก“ทุกคนออกไปก่อนนะครับ”“ผมไม่ไป!
กัลยาตะโกนสุดเสียงและมองไปที่เตชินท์ซึ่งตอนนี้ในสายตาเขาไม่มีวี่แววเกรงใจเธออยู่เลย เธอรู้ว่าครั้งนี้ออกจะวู่วามเกินไปหน่อย แต่ว่า….“ตาชิน ใจเย็นๆก่อนนะ ถ้าจะมีคนผิดก็ต้องเป็นแม่ ที่พาป้ากัลยามาในวันนี้ ที่จริงแม่แค่ต้องการมาคุยกับนิรชาดีๆเรื่องน้องแพรว”“ที่พวกคุณเห็นนั่น เรียกว่าคุยกันดีๆงั้นเหรอครับ แม่ครับแม่ก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมเตือนไปไม่รู้กี่ครั้ง คบใครอย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อน นี่มาเดือดร้อนถึงผมกับคนของผม แม่คิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆงั้นเหรอครับ แค่ผมบอกว่าไม่เอาเรื่องก็จบงั้นเหรอครับ”“แต่เธอเป็นแค่ลูกน้องนะคะ แค่คุณบอกว่าไม่เอาเรื่อง เธอก็น่าจะ….”“แล้วลูกน้อง หรือคนที่คุณทำร้ายเขาไม่มีพ่อ ไม่มีแม่งั้นเหรอครับ คุณอย่าลืมสิว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร ไม่ใช่ปกป้องและขอร้องแทนลูกสาวคุณเหรอ แล้วคุณคิดบ้างมั้ยว่านิรชาเธอก็มีพ่อแม่!!”กัลยาทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง เธอหมดหนทางที่จะพูดโต้ตอบกับเตชินท์ เพลินพิศเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร อีกฝ่ายก็ลูก อีกคนก็เพื่อน แต่มาวันนี้เธอเลือกได้แล้วว่าควรจะเลือกใคร ลูกเธอเตือนเธอมาตลอดเรื่องกัลยา แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะทำให้ลูกชายของเธอ
วิวเหงื่อแตกพลั่กเมื่อพบว่าผู้พูดเป็นใคร และมาที่นี่เพื่อพบใคร ตอนนี้บอสก็ไม่อยู่ที่ออฟฟิศเสียด้วย อะไรจะประจวบเหมาะปานนั้น“ไม่ได้ยินเหรอ หรือว่าไม่อยู่”“อยู่ครับ รอสักครู่นะครับเชิญนั่งรอก่อนนะครับ”วิวรีบวิ่งไปที่ห้องของแป้งอย่างรวดเร็วเพื่อแจ้งข่าวว่ามีคนมาหา แต่ไม่ทันที่จะเข้ามาแจ้งทั้งเพลินพิศและอีกคนซึ่งก็คือกัลยา แม่ของแพรวก็เดินตามวิวมาติดๆ“พี่แป้งครับ คือว่า…”แป้งที่กำลังคุยแบบที่เหลือกับเนยอยู่เงยหน้าขึ้นมามองและเห็นว่าคุณหญิงเพลินพิศเดินมาด้านหลัง เธอจึงรีบเดินออกมาจากโต๊ะและเดินเข้ามาไหว้ทั้งคู่“สวัสดีค่ะคุณหญิง มีธุระกับแป้งเหรอคะ”“คนนี้เองเหรอคะ นิรชาน่ะ”แป้งมองไปยังผู้ที่ถามเธอ ซึ่งเธอไม่รู้จักและไม่คุ้นหน้าตาเธอ แต่เธอก้าวเดินออกมาด้านหน้าและมองแป้งอย่างท้าทาย แป้งได้แต่แปลกใจแต่ก็สวัสดีไปตามมารยาท“สวัสดีค่ะ แป้งเองค่ะ นิ…”“เพี๊ยะ..”“อุ๊แม่ ว๊ายย …”วิวเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจที่จู่ๆหญิงสูงวัยคนนี้ก็เดินเข้ามาตบแป้งทันทีโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรมาก่อนคุณหญิงเพลินพิศเองก็คิดไม่ถึงว่ากัลยาจะถึงขั้นลงไม้ลงมือ เธอรีบดึงสติกลับมาและดึงแขนของกัลยาออกมาแต่ไม่ทันเพราะต
เตชินท์หันมามองหน้าแป้ง เพราะคำว่า “ที่รัก” ที่ออกมาจากปากเธอต่อหน้าธนวัฒน์ ทำเอาเขาใจเต้นแรงและหายโกรธเธอไปมากเลยทีเดียว“ผมต้องขอโทษคุณเตชินท์ด้วยนะครับที่ใช้เวลาคุยกับคุณแป้งงนานไปหน่อย”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่วัฒน์ บอสแป้งใจดีไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ เอาละคะ บอสคะแป้งหิวแล้วไปกันได้หรือยังคะที่รัก”“ไปสิครับ เชิญครับคุณธนวัฒน์”“ได้ครับ เชิญครับ”แป้งเดินคล้องแขนเขาไปตลอดทางโดยไม่สนใจคนที่มองเธออีกต่อไปแล้ว วันนี้เธออารมณ์ดีสุดๆจนไม่มีใครสามารถมาทำลายอารมณ์นี้ของเธอไปได้ เธอยิ้มและเดินฮัมเพลงจนขึ้นรถ เตชินท์เลยเริ่มสงสัยและเริ่มไม่พอใจขึ้นมาอีกรอบ เมื่อรถเริ่มทยอยออกไปที่ร้านที่จองเอาไว้ เขาก็หันไปเอาเรื่องกับคนข้างๆทันที“คุณคุยอะไรกับเขาตั้งนาน และยังออกมาอารมณ์ดีแบบนี้อีก”แป้งไม่ตอบเขาแต่โอบรอบคอบอสหนุ่มขึ้หึงของเธอเข้ามาจูบอย่างกระหาย เตชินท์เองก็ลืมไปชั่วขณะว่าเขาโมโหเธออยู่ แต่เมื่อถูกเธอจู่โจมแบบนี้มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเธอไป“อือ บอส อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ”“หรือเราจะกลับขึ้นไปที่ห้องผมกันก่อนดีล่ะ”“เรานัดกับคนอื่นไว้แล้วสิคะ”“ร้านอยู่ใกล้ๆนี่เอง ผมขับขึ้นไปชั้นยี่สิบเอ็ดแป๊บเดียวเ
แป้งมองหน้าวัฒน์แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอหันไปบอกเนยเพียงว่า“เนยแกไปก่อน ขอเวลาสักสิบนาที บอกบอสทีว่าฉันติดคุยงานอยู่”“เอ่อ ได้ๆ อย่าช้านะ แกก็รู้ว่าบอสรักษาเวลา”“อืม รู้แล้ว”เนยมองหน้าทั้งคู่อย่ากระอักกระอ่วนแต่เมื่อแป้งยืนกรานว่าให้เธอออกมา นั่นแสดงว่าแป้งก็คงรู้ดีว่าจะรับมืออย่างไร เพราะพวกเขายังต้องเจอกันอีกกับโปรเจคเลควัลเลย์“เชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ”แป้งหันเดินนำเขาไปที่ห้องประชุมเล็กที่เป็นระจกใสรอบด้าน เธอเดินนำเขาเข้าไปนั่ง และหันมามาเผชิญหน้าเขาครั้งแรก“แป้งดูสบายดีนะ เป็นยังไงบ้างช่วงสองสามปีนี้”“แป้งสบายดีมากค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง”“เอ่อ คือว่าเรื่องครั้งก่อน ที่จริงพี่อยากจะขอโทษแป้งมาโดยตลอด”“ไม่จำเป็นแล้วล่ะค่ะ มันผ่านมานานแล้ว และแป้งก็ลืมมันไปหมดแล้วด้วยค่ะ คุณธนวัฒน์ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรกับแป้งหรอกนะคะ”“แป้ง กับคุณเตชินท์ เจ้านายของแป้งเป็นอะไรกัน”แป้งนั่งกอดอกมองผู้ชายที่นั่งถามอยู่ตรงหน้าด้วยความฉงน “นี่คือเรื่องที่อยากจะคุยเหรอคะ ถ้าหากไม่ได้คุยเรื่องงาน แป้งขออนุญาตไม่ตอบนะคะ เพราะนี่มันค่อนข้างจะส่วนตัวไปหน่อย ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับงานที่เราทำร่วมกัน”“พี่