แป้งทำหน้าไม่ถูกเมื่อพบว่าเตชินท์นั่งอยู่ในร้านกับสาวสวยอีกคนที่เธอเคยเห็นก่อนหน้านี้ เตชินท์เห็นพวกเธอแล้วเช่นกัน เนยเองก็ต้องรีบออกมารับหน้า“สวัสดีค่ะบอส บังเอิญจังนะคะ”“สวัสดีครับเนย มาซื้อของเหรอครับ”“ค่ะ ว่างๆ ก็เลยชวนแป้งออกมาซื้อของค่ะ”“ถ้างั้นพวกเราอย่ารบกวนบอสเลยเนยไปก่อนนะคะบอส สวัสดีค่ะ”แป้งเป็นคนพาเนยออกมาจากร้านกาแฟด้วยความเร็วเตชินท์เองก้มองตามเธอไม่หยุดเลยเช่นกัน“ชินคะ ชิน ชินคะ!!”“ครับ เจนว่าไงนะ”“เจนถามว่า คุณเตรียมจะดำเนินการขั้นไหนคะ”“ถ้าหากเธอเงียบไม่พูดอะไรก็ไม่เป็นอะไร แต่ถ้าหากออกมาโวยวายผมก็ไม่เอาไว้”“เธอเดินไปไกลแล้วค่ะ ดูคุณสนใจพนักงานสาวสองคนนี้มากเลยนะคะ มีอะไรรึเปล่า”“อ่อ สองคนนี้คือนักออกแบบหัวกะทิของบริษัทผม”“แค่นั้นจริงๆ เหรอคะ”“อืม เข้าเรื่องดีกว่าแล้วนอกจากนี้ยังมีอะไรที่ผิดปกติอีกมั้ยครับ”เจนมองหน้าเตชินท์ที่รีบเปลี่ยนเรื่องคุย แต่สายตาเขายังไม่ละจากผู้หญิงสองคนที่พึ่งเดินจากไปตลอดเวลาที่นั่งคุยกันเขาเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ทั้งวันซึ่งปกติเขาไม่เป็นแบบนี้“แป้งๆๆ โอ๊ย เหนื่อย พอๆๆ ไหนจะหาร้านนั่งไง เหนื่อยชิบ….”“ร้านนี้ก็แล้วกัน ไปเหอะ”“
เตชินท์ต้องอึ้งกับอาการที่หมอวิบอก เธอพูดไปก็กระแอมไปด้วยเพื่อให้เขาเข้าใจ หมอกล้าถึงกับหันไปเล่นกับสโนว์แทนเพื่อแก้เขิน เขาไม่คิดว่าเตชินท์จะหนักหน่วงแบบนี้เมื่อมีความรัก หมอกล้าและหมอวิเป็นหมอให้ตระกูลของเตชินท์มานาน เห็นเขาตั้งแต่ยังเด็ก“คือ…คือว่า..”“คุณชิน งั้นก็ช่วงนี้ก็ให้แฟนคุณพักสักหน่อยนะครับ แล้วก็ ผมรู้ครับว่าพวกหนุ่มๆ น่ะหักห้ามใจลำบาก แต่สาวๆ บางคนก็รับภาระนี้ไม่ไหวนะครับ”“คือคุณแป้งเป็นไข้เพราะถูกอากาศเย็นจัดเป็นเวลานานติดต่อกันค่ะ สภาพร่างกายเลยทนไม่ค่อยได้ บวกกับไม่เคยถูกกระทบกระเทือนแรงมากขนาดนี้มาก่อน ร่างกายก็เลยมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รุนแรงทำให้กล้ามเนื้อบีบรัดเกร็งจนเกิดอาการปวดร้าว ทำให้มีอาการไข้สูงค่ะ หมอให้ยาเอาไว้แล้ว และเช็ดตัวให้เธอแล้วค่ะ”“แล้วต้องให้เธอหยุดพักก่อนมั้ยครับ ผมจะได้ให้หยุดงานไปก่อน”“ให้หยุดสักสองวันนะคะ ช่วงนี้ให้นอนมากๆ กินอาหารอ่อนๆ อย่าทานรสจัด และ….งดเรื่องอย่างว่าด้วยค่ะ”“เอ่อ แล้วอย่างอื่น”“อย่างอื่นไม่มีปัญหาค่ะ สามารถทำอย่างอื่นได้ปกติ เพียงแต่ตอนนี้ให้นอนพักผ่อนให้มากค่ะ อาการอย่างอื่นไม่มีอะไรค่ะ ยังไม่ต้องถึงขนาดให้น้ำเกลือ
เตชินท์อึ้งไปนิดหน่อย แต่ก็พอเข้าใจได้เพราะเรื่องแบบนี้ หากว่าเธอไปเจอหมอผู้ชายเข้า เขาเองก็คงไม่อยากให้เธอไปตรวจเหมือนกัน“แต่คุณชินไม่ต้องห่วงนะคะ วิตรวจเบื้องต้นให้แล้วเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่นอนพักก็หายแล้วค่ะ อีกสองวันก็ไปทำงานได้ตามปกติค่ะ”“แล้วอาการอื่นๆ ต้องรักษายังไงบ้างครับ”“ไม่มีอะไรค่ะ หลักๆ ก็แค่ไข้เพราะอาการอักเสบเฉยๆ ตอนนี้ไข้ลดแล้วก็ยังไม่ต้องทำอะไรมากค่ะ”“ขอบคุณครับหมอวิ เดี๋ยวผมไปส่ง”“ไม่ต้องค่ะๆ ดูแลเธอก่อนเถอะค่ะ ดูท่าทางเธอจะกลัวมากบอกเธอว่าไม่มีอะไร วิทิ้งเบอร์เอาไว้แล้วถ้ามีอะไรก็ให้เธอโทรหาวิได้เลยนะคะ”“ขอบคุณครับ อย่างน้อยก็จะได้กล้าพูดบ้างถ้าเป็นหมอวิ”“งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะคุณชิน”“ครับ ขอบคุณครับหมอวิ”เขาปิดประตูและเดินมาทำข้าวต้มให้เธออยู่ในครัว เมื่อทำเสร็จแล้วจึงเดินเอาไปให้เธอที่ห้องแต่ก็ยังไม่พูดอะไร“ลุกมากินข้าว”แป้งรู้สึกว่าเสียงของเขาที่พูดกับเธอเหมือนจะมีสำเนียงไม่พอใจอยู่นิดๆ แต่เธอก็ยอมลุกมากินข้าวต้มของเขา เมื่อเขาเดินออกไปเพื่อเตรียมยาเอาไว้ให้เธอและเดินเอาเข้ามาให้ เธอมองหน้าเขาและเริ่มรู้ว่าเขาโกรธ“บอสโกรธแป้งเหรอคะ”“กินอีกหน่อยจะได
โรงพยาบาล KBH“อาการโดยทั่วไปยังไม่มีอะไรน่าห่วงครับ ผมทำแผลให้แล้ว เดี๋ยวเรียกหมอวิมาดูต่อได้เลยครับ”“ขอบคุณนะคะคุณหมอวิศรุต”“ยินดีครับ หากว่าคนไข้ฟื้นแล้วผมจะมาตรวจอีกทีนะครับ อาจจะต้องทำซีทีสแกนดูผลอีกครั้งโดยละเอียด”“ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ”เนยโทรหาบอสเป็นสิบสายแต่ติดต่อไม่ได้ ไลน์ไปเขาก็ไม่อ่าน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทางนี้ก็น่าห่วงเพราะจู่ๆ แป้งก็ล้มหัวฟาดพื้นจนเธอต้องเรียกรถพยาบาลมารับที่คอนโดและเห็นนามบัตรคุณหมอที่บอสทิ้งไว้ให้จึงรีบโทรเธอเลยให้รถพยาบาลของ KBH มารับที่คอนโดและรีบตรวจสอบที่ศีรษะก่อน“แป้งฟื้นหรือยังคะ”“หมอวิ ยังเลยค่ะ ตอนนี้ก็ยังติดต่อบอสไม่ได้เลยค่ะ”“ทางคุณกล้าก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกันค่ะ หมอรุตว่ายังไงบ้างคะ”“หมอบอกว่าอาการเบื้องต้นยังไม่น่าเป็นห่วงค่ะ ต้องรอแป้งฟื้นก่อนเขาจะมาตรวจอีกรอบค่ะ”“คุณรออยู่นี่นะคะ คืนนี้วิจะให้กล้าโทรติดต่อคุณชิน เดี๋ยววิไปทำประวัติให้คุณแป้งก่อน”“ได้ค่ะๆ คุณหมอวิ ขอบคุณนะคะถ้าไม่ได้คุณหมอจัดการให้ เนยก็ทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ”“ไม่เป็นไรค่ะ วิบอกคุณแป้งเอาไว้แล้วว่ามีอะไรให้โทรหา แต่ไม่คิดว่าเธอจะล้มจนหัวฟาดพื้นแบบนี้”“แป้งจะเป็นอะไรมากม
“ผมเข้าใจความรู้สึกคุณดี ความรู้สึกที่อยากจะรับแทน อยากเจ็บแทนแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองเธอนอนนิ่งๆ ตอนนั้นผมรับเธอมาที่ห้องผ่าตัด แต่มือผมสั่นจนไม่สามารถผ่าตัดกระสุนนั้นออกจากตัวเธอได้ ผมที่เป็นหมอที่เก่งที่สุดในโรงพยาบาล แต่กลับช่วยคนที่ตัวเองรักไม่ได้ สุดท้ายต้องให้หมออีกท่านนึงเป็นคนผ่าตัดแทนและเธอก็รอดมาได้"“คุณหมอผ่านเรื่องนั้นมาได้ยังไงครับ”"ผมเลือกที่จะเชื่อใจคุณหมอที่ผ่าตัดแทนผมครับ ผมยอมปล่อยมือจากเธอแม้ว่าผมจะเป็นหมอที่เก่ง แต่ด้วยสภาพจิตใจแบบนั้นผมไม่อาจจะเสี่ยงผ่าตัดเธอด้วยตัวเองได้ เพราะมันจะเป็นอันตรายกับเธอมากกว่าช่วยชีวิต ตอนนี้ผมอยากบอกคุณว่าคนไข้ไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอให้คุณไว้ใจผมคุณไม่จำเป็นต้องโทษคนอื่นๆ รอบข้างเพราะมันไม่มีประโยชน์ ทุกคนก็ล้วนเป็นห่วงคุณนิรชาด้วยกันทั้งนั้น”“ผมใจร้อนเกินไป พอเป็นเรื่องของเธอ ผม…”“ผมเข้าใจดีครับ ในเวลาแบบนี้คนที่เรารักที่สุดอยู่ในสภาพแบบนี้ ใครก็ทนรับไม่ไหว แต่คุณไม่ต้องห่วงแฟนคุณแค่อ่อนเพลียสะสม และอาจจะเจอเรื่องกระทบกระเทือนใจอย่างกะทันหันเลยทำให้เกิดสภาวะช็อก กล้ามเนื้อสมองเลยบีบให้หยุดทำงานไปชั่วขณะเธอเลยวูบ” “แม้ว่าจะมีคนที
เตชินท์เดินกลับมายังห้องพักของแป้งหลังจากที่คุยกับรุ่นน้องและขอเบอร์โทรกันเอาไว้เรียบร้อย เมื่อเขาเดินกลับมาที่ห้องก็พบว่าหมอวิออกไปแล้ว เหลือแต่เนยที่ยังนั่งอยู่ในห้อง“บอสคะ คือว่า”“คุณเนย ผมขอโทษนะครับที่ใจร้อน ผมผิดเองที่เป็นห่วงแป้งมากไปหน่อย”“เนยต่างหากค่ะที่ดูแลแป้งไม่ดี ถ้าตอนนั้นเนยหันไปก่อนจะเทโจ๊ก แป้งก็คง…”“ช่างเถอะครับ ผมคุยกับหมอรุตแล้วแป้งไม่ได้เป็นอะไรมาก ตอนนี้หลับไปเพราะฤทธิ์ยาพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงก็น่าจะฟื้น”“แล้วนี่บอสจัดการงานที่พัทยาแล้วเหรอคะ”“ยังเลย พรุ่งนี้ผมยังมีคุยแบบที่เดิม ผมทิ้งเจนเอาไว้ที่นั่นแล้วกลับมาก่อนน่ะ”“แล้วนี่ บอสจะกลับไปเลยมั้ยคะ”“ผมคงกลับไปตอนเช้าคืนนี้คงอยู่ที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ค่อยให้คนมาเฝ้าแทน"“ให้เนยมาเฝ้านะคะบอส พรุ่งนี้เนยไม่มีงานอะไรน่าห่วงเพราะบอสเลื่อนไปแล้ว โปรเจคคุณพิชิตก็เลื่อนไปวันศุกร์ หากแป้งไม่ไหวเดี๋ยวเนยพรีเซ็นแทนเองค่ะ”“ผมว่างานนี้แป้งคงอยากพรีเซ็นด้วยตัวเองมากกว่า เนย ผมฝากแป้งด้วยนะผมต้องรีบจัดการอะไรบางอย่าง”"ค่ะบอส ครั้งนี้เนยจะไม่พลาดอีกแล้วค่ะ"“คุณอย่าโทษตัวเองอีกเลย หากจะผิดก็ผิดที่ผมที่ไม่ดูแลแป้งให้ดี คุณจะกล
หมอวิศรุตหันมามองหน้าแป้งแล้วตอบด้วยอารมณ์ดี“อ๋อ พอดีหมอนึกถึงตอนที่คุณบอกว่าขอซุปเห็ดน่ะครับ ภรรยาผมก็ชอบกินซุปเหมือนกัน และเธอก็ชอบกินน้ำส้มสด ผมเลยถามคุณว่ารับด้วยมั้ย แต่คุณบอกว่าขอน้ำมะตูมเพราะไม่ชอบทานเปรี้ยว เลยคิดว่าไม่เหมือนภรรยาผมก็เท่านั้นเองครับ”“อ้อ น่าอิจฉาภรรยาคุณหมอนะคะ ดูคุณหมอใส่ใจเธอดีจังเลย”“คุณก็น่าอิจฉาไม่น้อยกว่าเธอหรอกครับ เอาล่ะ เจอกันอีกทีตอนเที่ยงนะครับเดี๋ยวหมอขอไปเช็คคิวก่อนแล้วจะรีบมาแจ้งนะครับ”“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”หมอวิศรุตเดินออกจากห้องไปแล้วแป้งจึงหันมามองเนย ดูเหมือนว่าเนยเองก็จะดูแปลกใจกับคำพูดของหมออยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน“เนย แกว่าหมอเค้าพูดอะไรแปลกๆมั้ย”“ที่ถามแกเรื่องน้ำส้มอ่ะเหรอ”“ไม่ใช่ ที่บอกว่า ฉันน่าอิจฉาไม่น้อยกว่าภรรยาเขาน่ะ”“อ๋อ หมอเค้าคงหมายถึงนั่นน่ะ”“อะไรเหรอ”เนยชี้ให้แป้งดูรอยเลือดบนกำแพง เมื่อเธอลุกขึ้นมา แป้งอ้าปากตกใจและหันมามองเนยช้าๆเพราะเธอหันศีรษะแรงไม่ได้“นั่นอะไรน่ะ อย่าบอกว่าเลือดคนนะ”“เลือดพ่อยอดสามีแกไง เมื่อคืนฉันเกือบจะตายคามือเขาแล้ว ดีที่หมอวิ หมอรุต หมอกล้ามาดึงเขาออกไป”“นี่เขากล้าทำร้ายแกด้วยเหรอ โอ๊ยย”“แป้
เจนได้แต่หงุดหงิดแต่ก็ไม่กล้าออกอาการอะไรมาก ที่แท้ที่บอกว่าไม่ต้องรีบคือแบบนี้นี่เอง เขาไม่ได้อยากจะกลับกับเธอตั้งแต่แรกเมื่อวานนี้แค่ให้นั่งรถมาด้วยก็มากพอแล้ว เพราะปกติเตชินท์จะไม่ยอมให้ใครขึ้นรถเขาโดยเด็ดขาด แต่เมื่อวานเป็นเรื่องเร่งด่วนของลูกค้า เขาเลยต้องยอมมากับเธอ“ยังเป็นเหมือนเดิม แม้แต่รถก็ไม่ให้นั่งด้วย ห้องพักก็ไม่ให้พักด้วยกัน เตชินท์ ฉันจะดูว่าคุณจะใจแข็งได้อีกสักแค่ไหน ไม่ว่าใครจะเข้ามาก็คุณก็ไม่มีทางลืมฉันได้หรอก”เจนเห็นว่าคนขับขึ้นรถตามมาแล้วเลยไม่พูดอะไรต่อและยกมือถือออกมากดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเมื่อเขาเริ่มขับรถออกไปจากโรงแรมที่พัทยาโรงพยาบาล KBHเตชินท์และชานนท์รีบกดลิฟต์ขึ้นมาที่ชั้นสี่ เขารู้จากเนยแล้วว่าหมอวิศรุตย้ายห้องให้แป้งตามที่เขาคุยกับคุณหมอแล้วเพื่อที่จะได้ดูแลง่ายขึ้น และเนยก็บอกเขาแล้วว่าแป้งอยากจะออกจากโรงพยาบาลเพื่ออยากไปพรีเซ็นต์งานให้กับเขาในวันศุกร์ด้วยตัวเอง“เนย ไอ้แป้งเป็นไงบ้าง”“พี่นนท์ ตอนนี้หลับเพราะฤทธิ์ยาอยู่ แต่ไม่เป็นไรแล้ว พี่มากับบอสเหรอ”“แทบจะเหาะมาเลยล่ะ”“เชื่อเขาเลย อ้าวคุณหมอ สวัสดีค่ะ”“คุณเตชินท์มาแล้วเหรอครับ”“ครับ อยู่ข้าง
เตชินท์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นด้วย เสียงแป้งเงียบลงไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่“แป้งคุณอยู่ไหนน่ะ”“มาแล้วค่ะ”เสียงแหบพร่านั้นกระซิบที่หูเขาทำเอาเขาขนลุกไปทั้งตัว“คุณจะทำอะไร”แป้งยังไม่ตอบเขา แต่เธอเลื่อนไปแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตแบรนด์ดังที่เขาสวมอยู่ช้าๆและจัดการดึงมันออก“แป้งนี่คุณ อ๊า แป้ง เดี๋ยวก่อน อา....”ลิ้นของเธอกำลังวนเล่นอยู่ที่ยอดอกสีเข้มที่มีไรขนขึ้นรอบๆ เธอสังเกตเห็นขนอ่อนของเขาที่ลุกไปทั้งร่างเพราะรับการโจมตีนี้ไม่ทัน“ที่รัก คุณพร้อมหรือยังคะ”“พร้อมเรื่องอะไร แป้งเดี๋ยวสิ คุณ อา....”แป้งเลื่อนไปถอดเข็มขัดและกางเกงของเขาออกพร้อมกับดึงสิ่งที่เธอต้องการออกมาพร้อมกับรูดมันขึ้นลง เตชินท์ได้แต่กัดฟันเอาไว้เพราะเดาไม่ออกว่าเธอกำลังจะทำอะไรกับเขา มันเป็นความตื่นเต้นที่ต้องคอยลุ้นตลอดเวลา แม้ว่าจะดีมากแต่เขากลับไม่นึกอยากให้เธอทำแบบนี้นานนัก“แป้ง ผมจะไม่ไหวแล้ว อย่าแกล้งกันแบบนี้สิ ที่รัก อ๊า.....”แป้งไม่ตอบเขาแต่ดันเจ้าท่อนแกร่งนั้นเข้าไปในปากทันที เตชินท์พยายามแกะเชือกด้านหลังของเขาออกแต่เพราะสัมผัสที่รุกเร้าที่เร่าร้อนของคู่หมั้นสาวของเขานั้นร
ทั้งคู่หันไปมอง เตชินท์ลุกขึ้นมาเอาตัวบังแป้งไว้ แต่เสียงนั้นเกิดจากเครื่องยิงพลุปาร์ตี้ที่หมอรุต ออแกน เนยและคุณหญิงเพลินพิศเตรียมเอาไว้เพื่อรอแสดงความยินดีกับทั้งคู่“ยินดีด้วย ในที่สุดภารกิจขอแต่งงานก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ออแกนต้องตัดชุดรอแล้วสินะคะ”“ตกใจหมดเลยออแกน เล่นอะไรน่ะ พี่กับแป้งคิดว่า…”“คิดว่าจะมีผู้ร้ายเข้ามาเหรอครับ ไม่มีทางครับ ที่นี่มีทั้ง รปภ และตำรวจ กว่าจะผ่านด่านขึ้นมาก็เจอบอดี้การ์ดของออแกนอีก ยากครับคุณชินที่จะเข้ามาถึงตัวพวกคุณได้”“ความคิดใครครับเนี่ย”“ก็ต้องภรรยาผมอยู่แล้วสิครับ เธอไปจัดแจงกับคุณป้าเอาไว้ ร้ายจริงๆ”“แหมม ตอนคุณขอออแกนก็ฉากแบบนี้เหมือนกัน แค่ตอนนั้นไม่มีใครจุดพลุให้เราแค่นั้นเอง”“จริงเหรอคะคุณออแกน หมอรุตขอคุณตอนป่วยเหรอคะ”“ใช่เลยค่ะ ที่สำคัญคือห้องนี้ด้วยล่ะค่ะ เซอร์ไพรส์มั้ยล่ะคะ”“เดี๋ยวก่อนๆ แม่จำได้ว่าเอาแหวนไว้ให้นี่ ไหนละแหวน ตาชินสวมแหวนให้น้องสิเร็วเข้าๆ”“แม่ละก็ ทำผมทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย ผมวางแผนมาซะดิบดีพังเพราะแม่คนเดียวเลย”“ช้าหรือเร็วแกก็ต้องแต่งกับแป้ง แม่ไม่รับคนอื่นแล้ว แม่รับแป้งคนเดียว แกจะไปจัดการขอกันอีกกี่รอบก็แล้วแต
“แม่ครับ แม่อย่าได้พูดเรื่องขอร้องแทนคุณกัลยาอีกเลยครับยังไงผมก็ไม่มีทางยอมความ ผมสั่งไปแล้วว่าไม่เจรจาไม่ไกล่เกลี่ย และให้ดำเนินคดีให้ถึงที่สุด”“เปล่า แม่ไม่ได้ห้ามแกแม่แค่จะถามว่าดำเนินการหรือยัง จะใช้ทนายของบ้านเราไปช่วยก็ได้นะคุณเอกวิทย์ก็ชำนาญเรื่องนี้มาก”“แม่ เมื่อวานนี้ที่เขาไปทำร้ายแป้งแม่ก็โดนด้วย แล้วทำไมแม่ไม่ให้หมอตรวจดูหน่อยละครับ”“เล็กน้อยน่ะ เทียบกับที่หนูแป้งโดน เฮ้อ ไม่คิดเลยจริงๆ ถูกแล้วล่ะเอาให้หลาบจำเสียบ้าง”“ยังดีที่แม่เห็นด้วยนะครับ”“แป้งตื่นหรือยังไปดูสิป้าผิน”“ค่ะคุณหญิง”ป้าผินเดินเข้าไปดูแป้งขยับตัวและหันมามองคนที่มายืนที่ปลายเตียงของเธอและรีบลุกขึ้นมองป้าผินด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใคร หรือว่าเข้าห้องผิด“สวัสดีค่ะคุณป้า มาเยี่ยมใครเหรอคะ หรือว่าเข้าห้องผิด ให้หนูช่วยมั้ยคะ”“ไม่หรอกค่ะคุณหนูแป้ง ป้าชื่อป้าผินค่ะ ป้ามากับคุณหญิงเพลินพิศเพื่อมาดูแลคุณหนูค่ะ”“มากับคุณหญิงงั้นเหรอคะ”“ตื่นแล้วเหรอ เด็กคนนี้นี่ บอกแล้วว่าให้เรียกแม่ไงล่ะ”“เอ่อ คุณแม่ มานานหรือยังคะ แป้งพึ่งจะตื่นค่ะก็เลยไม่เห็น”“ไม่เป็นไรๆนอนพักมากๆดีแล้ว รุตบอกแม่แล้วว่าให้ยาหนูไปก็เลยนอ
“คุณอย่ามาหื่นตอนนี้สิคะ แป้งบาดเจ็บอยู่นะ”“เฮ้อ ดูสิ ผมรึอุตส่าห์รีบเคลียร์งาน คิดว่าคืนนี้จะโต้รุ่งกับคุณซะหน่อย ที่ไหนได้กลายเป็นว่าต้องเปลี่ยนที่นอนมานอนเฝ้าคุณที่โรงพยาบาล เสียดายวันหยุดพรุ่งนี้จริงๆ”“รีบสั่งข้าวให้สักทีสิคะ หิวจะแย่อยู่แล้ว”“คร๊าบๆๆ รับพระบัญชาขอรับองค์หญิงรอสักครู่นะครับ”“ภาษาอะไรของคุณ ตลกจริงๆ”เตชินท์โทรสั่งอาหารให้เธอพร้อมกับสั่งของตัวเองมาด้วยเลยทีเดียว ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาส่งถึงที่ตามมาด้วยชานนท์และผิงที่เดินเข้ามาในห้อง“แป้ง เป็นยังไงบ้างพี่รู้จากพี่นนท์ก็เลยมาเยี่ยม”“พี่ผิง แป้งไม่เป็นอะไรแล้วค่ะอีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”“แต่แผลเต็มตัวเลยนะ เฮ้อ ดีนะที่สมองไม่เป็นไร ไหนดูสิ สมองไหลรึเปล่า ฮ่าๆ”“พี่ผิงอ่ะ ตลอดเลยสมองไหลต้องตอนที่ดื่มมากค่ะ ไหลรั่วมาพร้อมกันหมด”“ยังไม่เข็ดอีกนะเราอ่ะ”“แหะๆ”“คุณผิง อาทิตย์หน้าผมมีอะไรเร่งด่วนต้องทำมั้ย”“เอ่อ นอกจากเรื่องโปรเจคซีที่พัทยากับเรื่อง เอ่อ คดีของแป้งก็ไม่ได้มีอะไรด่วนแล้วค่ะ”“งั้นผมอาจจะไม่เข้าออฟฟิศทั้งอาทิตย์เลยนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมก็แล้วกัน”“ได้ค่ะบอส”“บอสคะ คุณจะโดดงานทั้งอาทิตย์แบบน
แป้งตกใจกับสิ่งที่เห็น เพลินพิศเดินมาจับมือเธอเอาไว้และบีบแน่น “เป็นเพราะฉันพากัลยามา ทำให้เธอต้องเจ็บตัว ไม่คิดว่ากัลยาจะกล้าลงไม้ลงมือกับเธอต่อหน้าฉัน ขอโทษด้วยนะ ฉันขอโทษจริงๆ”“คุณหญิงคะ แป้งไม่โกรธคุณหญิงหรอกค่ะ แป้งรู้ดีว่าคุณหญิงไม่ทราบเรื่องนี้ค่ะ อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะ แป้งไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ อย่าให้แป้งรู้สึกผิดมากกว่านี้เลยนะคะ”“เธอเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้รู้สึกยังไง ดูสิ แผลเต็มตัวเลย ถ้าเธอเป็นอะไรไป ตาชินคงตัดแม่ตัดลูกกับฉันแน่ๆ”“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แป้งไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้นนะคะ”“อย่าโกหกเลย ฉันไม่เคยเห็นลูกชายฉันเกรี้ยวกราดขนาดนี้ และยังไม่เคยเห็นเขาทำอะไรไม่ไว้หน้าแม้แต่แม่อย่างฉันแบบนี้มาก่อน นั่นแสดงว่าเธอมีความสำคัญกับเขามากนะ ฉันคิดว่าฉันกำลังจะได้รับข่าวดีเร็วๆนี้แล้วใช่มั้ย”“เอ่อ เรื่องนี้…อุ๊บ..เนย!!…”“เธอ…เธอเป็นอะไร…ตารุุต ตาชิน เร็วเข้ารีบเข้ามา!!”ทั้งหมดวิ่งกรูเข้ามาในห้อง เพลินพิศหันไปคว้ากระโถนล่างเตียงส่งให้แป้งที่กำลังอาเจียนออกมา หมอรุตและเตชินท์วิ่งเข้าไปถึง เตชินท์วิ่งไปลูบหลังให้เธอ เนยหาน้ำรอให้แป้งเอาไว้บ้วนปาก“ทุกคนออกไปก่อนนะครับ”“ผมไม่ไป!
กัลยาตะโกนสุดเสียงและมองไปที่เตชินท์ซึ่งตอนนี้ในสายตาเขาไม่มีวี่แววเกรงใจเธออยู่เลย เธอรู้ว่าครั้งนี้ออกจะวู่วามเกินไปหน่อย แต่ว่า….“ตาชิน ใจเย็นๆก่อนนะ ถ้าจะมีคนผิดก็ต้องเป็นแม่ ที่พาป้ากัลยามาในวันนี้ ที่จริงแม่แค่ต้องการมาคุยกับนิรชาดีๆเรื่องน้องแพรว”“ที่พวกคุณเห็นนั่น เรียกว่าคุยกันดีๆงั้นเหรอครับ แม่ครับแม่ก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมเตือนไปไม่รู้กี่ครั้ง คบใครอย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อน นี่มาเดือดร้อนถึงผมกับคนของผม แม่คิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆงั้นเหรอครับ แค่ผมบอกว่าไม่เอาเรื่องก็จบงั้นเหรอครับ”“แต่เธอเป็นแค่ลูกน้องนะคะ แค่คุณบอกว่าไม่เอาเรื่อง เธอก็น่าจะ….”“แล้วลูกน้อง หรือคนที่คุณทำร้ายเขาไม่มีพ่อ ไม่มีแม่งั้นเหรอครับ คุณอย่าลืมสิว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร ไม่ใช่ปกป้องและขอร้องแทนลูกสาวคุณเหรอ แล้วคุณคิดบ้างมั้ยว่านิรชาเธอก็มีพ่อแม่!!”กัลยาทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง เธอหมดหนทางที่จะพูดโต้ตอบกับเตชินท์ เพลินพิศเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร อีกฝ่ายก็ลูก อีกคนก็เพื่อน แต่มาวันนี้เธอเลือกได้แล้วว่าควรจะเลือกใคร ลูกเธอเตือนเธอมาตลอดเรื่องกัลยา แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะทำให้ลูกชายของเธอ
วิวเหงื่อแตกพลั่กเมื่อพบว่าผู้พูดเป็นใคร และมาที่นี่เพื่อพบใคร ตอนนี้บอสก็ไม่อยู่ที่ออฟฟิศเสียด้วย อะไรจะประจวบเหมาะปานนั้น“ไม่ได้ยินเหรอ หรือว่าไม่อยู่”“อยู่ครับ รอสักครู่นะครับเชิญนั่งรอก่อนนะครับ”วิวรีบวิ่งไปที่ห้องของแป้งอย่างรวดเร็วเพื่อแจ้งข่าวว่ามีคนมาหา แต่ไม่ทันที่จะเข้ามาแจ้งทั้งเพลินพิศและอีกคนซึ่งก็คือกัลยา แม่ของแพรวก็เดินตามวิวมาติดๆ“พี่แป้งครับ คือว่า…”แป้งที่กำลังคุยแบบที่เหลือกับเนยอยู่เงยหน้าขึ้นมามองและเห็นว่าคุณหญิงเพลินพิศเดินมาด้านหลัง เธอจึงรีบเดินออกมาจากโต๊ะและเดินเข้ามาไหว้ทั้งคู่“สวัสดีค่ะคุณหญิง มีธุระกับแป้งเหรอคะ”“คนนี้เองเหรอคะ นิรชาน่ะ”แป้งมองไปยังผู้ที่ถามเธอ ซึ่งเธอไม่รู้จักและไม่คุ้นหน้าตาเธอ แต่เธอก้าวเดินออกมาด้านหน้าและมองแป้งอย่างท้าทาย แป้งได้แต่แปลกใจแต่ก็สวัสดีไปตามมารยาท“สวัสดีค่ะ แป้งเองค่ะ นิ…”“เพี๊ยะ..”“อุ๊แม่ ว๊ายย …”วิวเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจที่จู่ๆหญิงสูงวัยคนนี้ก็เดินเข้ามาตบแป้งทันทีโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรมาก่อนคุณหญิงเพลินพิศเองก็คิดไม่ถึงว่ากัลยาจะถึงขั้นลงไม้ลงมือ เธอรีบดึงสติกลับมาและดึงแขนของกัลยาออกมาแต่ไม่ทันเพราะต
เตชินท์หันมามองหน้าแป้ง เพราะคำว่า “ที่รัก” ที่ออกมาจากปากเธอต่อหน้าธนวัฒน์ ทำเอาเขาใจเต้นแรงและหายโกรธเธอไปมากเลยทีเดียว“ผมต้องขอโทษคุณเตชินท์ด้วยนะครับที่ใช้เวลาคุยกับคุณแป้งงนานไปหน่อย”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่วัฒน์ บอสแป้งใจดีไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ เอาละคะ บอสคะแป้งหิวแล้วไปกันได้หรือยังคะที่รัก”“ไปสิครับ เชิญครับคุณธนวัฒน์”“ได้ครับ เชิญครับ”แป้งเดินคล้องแขนเขาไปตลอดทางโดยไม่สนใจคนที่มองเธออีกต่อไปแล้ว วันนี้เธออารมณ์ดีสุดๆจนไม่มีใครสามารถมาทำลายอารมณ์นี้ของเธอไปได้ เธอยิ้มและเดินฮัมเพลงจนขึ้นรถ เตชินท์เลยเริ่มสงสัยและเริ่มไม่พอใจขึ้นมาอีกรอบ เมื่อรถเริ่มทยอยออกไปที่ร้านที่จองเอาไว้ เขาก็หันไปเอาเรื่องกับคนข้างๆทันที“คุณคุยอะไรกับเขาตั้งนาน และยังออกมาอารมณ์ดีแบบนี้อีก”แป้งไม่ตอบเขาแต่โอบรอบคอบอสหนุ่มขึ้หึงของเธอเข้ามาจูบอย่างกระหาย เตชินท์เองก็ลืมไปชั่วขณะว่าเขาโมโหเธออยู่ แต่เมื่อถูกเธอจู่โจมแบบนี้มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเธอไป“อือ บอส อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ”“หรือเราจะกลับขึ้นไปที่ห้องผมกันก่อนดีล่ะ”“เรานัดกับคนอื่นไว้แล้วสิคะ”“ร้านอยู่ใกล้ๆนี่เอง ผมขับขึ้นไปชั้นยี่สิบเอ็ดแป๊บเดียวเ
แป้งมองหน้าวัฒน์แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอหันไปบอกเนยเพียงว่า“เนยแกไปก่อน ขอเวลาสักสิบนาที บอกบอสทีว่าฉันติดคุยงานอยู่”“เอ่อ ได้ๆ อย่าช้านะ แกก็รู้ว่าบอสรักษาเวลา”“อืม รู้แล้ว”เนยมองหน้าทั้งคู่อย่ากระอักกระอ่วนแต่เมื่อแป้งยืนกรานว่าให้เธอออกมา นั่นแสดงว่าแป้งก็คงรู้ดีว่าจะรับมืออย่างไร เพราะพวกเขายังต้องเจอกันอีกกับโปรเจคเลควัลเลย์“เชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ”แป้งหันเดินนำเขาไปที่ห้องประชุมเล็กที่เป็นระจกใสรอบด้าน เธอเดินนำเขาเข้าไปนั่ง และหันมามาเผชิญหน้าเขาครั้งแรก“แป้งดูสบายดีนะ เป็นยังไงบ้างช่วงสองสามปีนี้”“แป้งสบายดีมากค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง”“เอ่อ คือว่าเรื่องครั้งก่อน ที่จริงพี่อยากจะขอโทษแป้งมาโดยตลอด”“ไม่จำเป็นแล้วล่ะค่ะ มันผ่านมานานแล้ว และแป้งก็ลืมมันไปหมดแล้วด้วยค่ะ คุณธนวัฒน์ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรกับแป้งหรอกนะคะ”“แป้ง กับคุณเตชินท์ เจ้านายของแป้งเป็นอะไรกัน”แป้งนั่งกอดอกมองผู้ชายที่นั่งถามอยู่ตรงหน้าด้วยความฉงน “นี่คือเรื่องที่อยากจะคุยเหรอคะ ถ้าหากไม่ได้คุยเรื่องงาน แป้งขออนุญาตไม่ตอบนะคะ เพราะนี่มันค่อนข้างจะส่วนตัวไปหน่อย ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับงานที่เราทำร่วมกัน”“พี่