“บอสคะ คือว่า….”“ว่าไง”“แป้งล้างเองก็ได้ค่ะ บอสไม่รีบกลับบ้านเหรอคะ”แป้งพูดพลางหลอกถามบอสหนุ่มที่ยืนล้างจานให้เธออยู่“คุณมือเจ็บอยู่ คืนนี้ผมต้องดูแลคุณก่อน”“แต่ว่า…”“เรื่องเสื้อผ้าไม่ต้องห่วง ผมเตรียมแล้ว”“บอสคะ มาตกลงกันก่อนนะคะนี่คือบอส…”“ทำไมเหรอคุณไม่โอเคกับผมเหรอ”“ไม่สิคะ บอสคะ จู่ๆคุณมาส่งแป้งแล้วมาค้างคืนแบบนี้มันทำให้เราเสียหายทั้งคู่นะคะ”“ไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน”“แต่แป้งเสียหายแป้งเป็นผู้หญิงนะคะ”“พรุ่งนี้เช้าต้องประชุมเรื่องโปรเจคของเลควัลเลย์ คุณเตรียมรึยัง”“บอสคะ เรายังคุยกันไม่จบ”“คุณไปเตรียมเอกสารมาแล้วมานั่ง เดี๋ยวผมจะมานั่งสรุปกับคุณก่อน พรุ่งนี้จะได้มีเรื่องประชุม”เธอมองหน้าเขาที่ไม่ยอมคุยให้รู้เรื่องเขาก็เฉไฉไปคุยเรื่องงานต่อ แถมยังบังคับให้เธอต้องมานั่งทำงานในวันหยุดอีกด้วย“มองหน้าผมทำไม ไม่ไปเอางานมาล่ะ เสร็จจากนี่เดี๋ยวผมไป”“ค่ะ!!!”แป้งพูดแล้วเดินสะบัดออกไปทันทีด้วยความไม่พอใจ เตชินท์เองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรในเหตุการณ์แบบนี้กับเธอ เขารู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ๆ เธอตลอดเวลา และต้องการเธอตลอดเวลาด้วยเช่นกัน ซึ่งความรู้สึกแบบนี้เขาไม่เคยเป็นมาก่อนเ
ลิฟต์เปิดออกมา แป้งเดินออกมาพร้อมกับมุ่งตรงไปที่ห้องทำงาน ขณะเดียวกับที่บอสหนุ่มกำลังแนะนำพนักงานคนใหม่ที่จะเริ่มงานวันนี้ คนที่เดินมากับเขานั่นเองสาวสวยสวมชุดแบรนด์เนมทั้งตัว กระเป๋า รองเท้าล้วนแต่เป็นของนำเข้า เธอยืนยิ้มสวยเพื่อแนะนำตัวเองอยู่กลางแผนกครีเอทีฟของแป้งและเนยเธอมาถึงก็ตอนที่เตชินท์แนะนำเธอไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเธอที่กำลังพูดแนะนำตัวเองด้วยความฉะฉาน เป็นที่ชอบใจของหนุ่มๆ ในแผนก“ชื่อแพรวนะคะ พึ่งเรียนจบออกแบบจากอังกฤษมา มาทำหน้าที่ประสานงานออกแบบและครีเอทีฟดีไซน์ค่ะ หากมีอะไรแนะนำก็ขอรบกวนพี่ๆ ด้วยนะคะ”เสียงปรบมือดังขึ้น สาวน้อยหน้าตาสวย ผิวพรรณดียืนอยู่ข้างๆ บอสหนุ่มทำเอาหลายคนลอบสังเกตมือของเธอที่ไม่ยอมปล่อยแขนบอสเลย เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วแป้งก็จะเดินเข้าห้องเพราะทางนั้นเป็นทางผ่านพอดีแต่บอสก็เรียกเธอเอาไว้“ออนี่คุณนิรชาผู้จัดการอินทิเรียร์ของเรา คุณรมิตาหลังจากนี้หากไม่เข้าใจอะไรก็ถามพี่แป้งได้”“สวัสดีค่ะพี่แป้ง แต่แพรวว่าถามพี่ชินโดยตรงเลยก็ได้นี่คะไม่เห็นต้องผ่านใครเลย”“สวัสดีค่ะน้องแพรว ขอตัวก่อนนะคะ”แป้งเดินผ่านพวกเขาเข้าห้องไปโดยที่ไม่หันมามองใครอีกเพื่อเ
"คุณพิชิตเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ"“ได้ครับคุณเตชินท์”“แพรวไปด้วยสิคะ”“คุณรมิตา คุณเอาเอกสารที่ประชุมวันนี้รวบรวมแล้วส่งไปให้ที่แผนกอินทีเรียร์ของคุณแป้งที ไม่ต้องตามมา”“แต่ว่า..”“น้องแพรวคะได้ยินที่บอสสั่งมั้ยคะ เก็บเอกสารค่ะอย่ากินแรงคนอื่นสิคะ มาทำงานนะคะไม่ได้มา…”มาอะไรคะพี่หมีขั้วโลกเหนือ”“นี่ ..”“วิว เก็บของ น้องแพรวทำงานตามที่บอสสั่งเถอะค่ะ บอสสั่งแล้วหากน้องไม่ทำอย่าว่าแต่ทดลองงานเลย คนที่กล้าขัดคำสั่งบอส ระวังจะไม่ได้มาทำงานอีกเลยนะคะ”“ใครจะกล้ามาไล่แพรวคะพี่เนย ประชุมเสร็จแล้วใช่มั้ย แพรวขอตัวไปออกแบบงานให้คุณพิชิตก่อนนะคะ อ้อ ห้องทำงานส่วนตัวที่แพรวขอไป ไม่ทราบว่า…”“ขอโทษนะคะน้องแพรว บริษัทเราไม่ได้มีนโยบายมีห้องส่วนตัวให้เด็กฝึกงานค่ะ โต๊ะน้องแพรว อยู่ตรงโน้นค่ะ"“แต่ว่า พี่เนย เขียนแบบต้องใช้สมาธินะคะ ทำไมพี่แป้งมีห้องส่วนตัวได้ แต่แพรวไม่มีละ แพรวเป็นถึง…..”“คุณรมิตา!!”เนยมองหน้าแพรวอย่างเอาเรื่อง มาวันแรกก็เปรี้ยวใส่แล้ว เธอเตือนดีๆแล้วนะ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร เตชินท์เดินกลับมาเห็นว่าพวกเธอเถียงกันอยู่หน้าห้องประชุม“พี่ชินคะแพรวแค่อยากได้ห้องส่วนตัว แพรวต้องการส
“บ้าเหรอ หึงอะไรกัน”“โอ๊ยไอ้แป้ง มันออกจะชัดขนาดนี้หลับตามองก็รู้ป่ะ ได้ข่าวว่าขับรถยังกะจะบินเลยนี่วันก่อนที่ตามแกไปที่โรงแรมคุณชริณ แล้วไหนจะยังกันท่าครั้งนี้อีก แป้ง งานนี้แกรับศึกหนักแน่ๆ แกจะทำยังไง”“ทำยังไง เขาแค่กลัวว่าฉันจะไม่มีสมาธิในการทำงานให้คุณพิชิต ก็เลยไม่ให้รับงานนี้เท่านั้น แกอ่ะคิดมาก”“เหรอ เออ ฉันคิดมาก แล้วจะรอดูว่ามันจะออกหัวหรือก้อย หึ พนันร้อยเอาบาทเดียวเลย กันท่าชัดๆ”“ไปทำงานเถอะ”“จ้าๆๆ เที่ยงนี้เอาไง”“ไปกินข้างล่างนี้แหละขี้เกียจออกไป จะรีบเคลียร์งาน หยุดไปหลายวัน งานเพียบเลย”“โอเค เดี๋ยวมาเรียก”ห้องท่านประธาน“ครับแม่”“เตชินท์ ทำไมลูกไล่หนูแพรวออกมาแบบนั้นล่ะ แล้วแม่จะบอกป้ากัลยายังไง”“แม่ครับ เธอไม่ทำตามคำสั่ง ฝ่าฝืนกฎบริษัท เถียงรุ่นพี่และหัวหน้างานตั้งแต่วันแรก พนักงานแบบนี้ แม่เก็บเอาไว้ใช้งานเองเถอะครับ”“แหม แต่แม่รับปากป้ากัลยาไว้แล้ว ลูกก็ให้โอกาสน้องหน่อยก็แล้วกัน ถ้าทำผิดอีกรอบค่อยว่ากัน ถือว่าเห็นแก่หน้าแม่นะตาชิน”“แม่ครับ ผมทำธุรกิจนะครับ ไม่ได้เล่นของเล่น แล้วอย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าแม่กับป้ากัลยาคิดอะไรอยู่ ผมไม่ได้ชอบน้องแพรว ไม่ต้องพยา
แป้งกลับมาถึงคอนโด เมื่อทำธุระส่วนตัวและอาบน้ำเสร็จแล้วเธอจึงมานั่งที่ริมหน้าต่างเพื่อเริ่มเขียนแบบ มุมนี้เป็นมุมที่เธอชอบมากที่สุด เพราะเป็นกระจกใสมองออกไปเห็นบรรยากาศของเมืองหลวงและรถไฟฟ้าที่วิ่งผ่าน กลางคืนก็จะเห็นไฟหลากสี เธอมักจะเปิดเพลงโปรดเพื่อนั่งเขียนแบบอยู่ตรงนี้ บางทีก็ลืมเวลาจนเลยข้ามมาอีกวันหนึ่งก็มีเหมือนตอนนี้ที่แป้งนั่งเขียนร่างแบบของเลควัลเลย์ด้วยความเพลินโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีแขกเข้าประตูมาโดยที่เธอไม่ทันได้รู้ตัว“แป้ง ผมซื้อข้าวมาให้ คุณกินหรือยัง”เสียงของผู้ที่มาใหม่ทักเธอไป แต่แป้งยังก้มเขียนแบบพร้อมกับสวมแว่นและฟังเพลงโปรด เธออยู่ในโลกส่วนตัวจึงไม่ได้ฟังที่เขาพูด เตชินท์เดินเข้าไปถึงด้านหลังเธอ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมแป้งถึงได้ชอบมานั่งเขียนแบบตรงนี้ มุมนี้ที่เธอจัดเอาไว้สวยจริงๆ เขาก้มลงมองแบบที่เธอกำลังร่างลงบนกระดาษเขียนแบบ ขนาดเขาเข้ามาใกล้ถึงขนาดนี้เธอก็ยังไม่รู้ตัว เหลือเชื่อจริงๆ เขาเลยสอดมือเข้าไปกอดรอบเอวเธอและซบลงไปที่หลัง ครั้งนี้เธอถึงกับสะดุ้ง“ว๊ายย บอส นี่คุณมาตอนไหนคะ”แป้งที่ตกใจหันกลับมาจนแว่นตาเธอเอียงและมองไปที่หน้าบอสหนุ่มด้วยความตกใจ ไม่คิด
เสียงลมหายใจของเขารดอยู่ที่ต้นคอของเธอ ทำเอาคนที่ถูกถามยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ“แป้ง ทำไมไม่ตอบผมล่ะ”“บอสคะแป้งจะล้างจานค่ะ”“ผมช่วย”“ไม่ต้องค่ะ คุณไปนั่งเฉยๆ เถอะ”“งั้นตอบผมมาก่อนสิ”“ให้ตอบอะไรคะ บอสคะ ช่วยขยับออกไปก่อนได้มั้ยคะ คือว่ามันไม่ถนัด”“ไม่ ตอบมาสิคุณหึงผมหรือเปล่า”“บอสคะ แป้งว่าเราคุยกันไปแล้วนะคะ เรื่องนี้ทำไมต้องมาถามอีก แป้งบอกคุณไปแล้วว่าระหว่างเรามันเป็นแค่เรื่องผิดพลาด คุณก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้”“ทำไมถึงจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ”“รอบตัวบอสมีผู้หญิงตั้งหลายคน คุณเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าทั้งดารา เซเลป นางแบบ ล่าสุดก็น้องแพรวที่แม่คุณอุตส่าห์หามาวางให้ข้างๆ ตัว ทำไมต้องมาสนใจคนธรรมดาอย่างแป้งละคะ”“คุณก็บอกมาเองนี่นา ว่านั่นแค่คู่ควง ผมใช้พวกเธอเวลาออกงานสังคมเพราะบางครั้งเราก็ทำงานร่วมกัน คุณก็รู้ดีนี่”“แป้งไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงในคอลเลคชั่นของบอสนะคะ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะบอส เรื่องแบบนี้แป้งไม่ถนัดจริงๆ ค่ะ”เสียงโทรศัพท์ของเตชินท์ดังขึ้นเพื่อเรียกสติเขากลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าปลายสายคือใครเขาเลยรีบเดินออกไปและกดรับทันที“ครับเจน อืม มาถึงแล้วเหรอ ได
“ผมจะมาถามเรื่องแบบที่ส่งให้ลูกค้า ทำไมเราส่งแบบผิดไปให้เขาล่ะ”“แบบผิดงั้นเหรอคะ เมลไหนคะ วันนี้ยังไม่ได้ส่งให้ใครเลย”“แล้วใครเป็นคนส่ง”"เนยให้…น้องแพรวเป็นคนส่ง"“ว่าแล้วเชียว คุณส่งแบบที่ถูกมาให้ผมที เดี๋ยวผมจะโทรคุยกับลูกค้าเอง”“ค่ะ”“อ้อ แล้วก็เย็นนี้ออกไปกับผมด้วย”“ไปไหนคะ”“ไปพบลูกค้ากับผม ต้องไปอธิบายแบบที่ส่งผิดพลาดให้ลูกค้าแล้วขอโทษเขาด้วย”“ใครทำผิดบอสก็ให้คนนั้นไปสิคะทำไมต้องเป็นแป้งด้วย”“คุณเป็นหัวหน้าเขา ลูกน้องทำผิด คุณควรจะรับผิดชอบสิ เอาแพรวไปไม่มีประโยชน์หรอก แก้ไขอะไรก็ไม่ได้”“ค่ะ”"แป้ง คือว่า.."“คุณอยู่นี่เอง มาทางนี้หน่อยค่ะชิน”“เจน เอ่อ ได้ครับ”แป้งทำเป็นนั่งทำงานต่อไปโดยไม่สนใจเขาจนบอสเดินตามคนที่มาเรียกออกไป เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามองเขา “ตกลงไปได้ก็ปีนขึ้นมาได้เหมือนกัน ให้มันรู้ไปสิ”เย็นวันนั้นแป้งกำลังส่งเมลฉบับสุดท้ายเพื่อส่งให้ลูกค้าอีกที่หนึ่งเมื่อประตูถูกเปิดออกโดยไม่ได้เคาะ“พี่แป้งจะออกไปพบลูกค้ากับพี่ชินเหรอคะ”“ใครบอกน้องแพรวคะ”“ได้ยินที่พี่ชินพูดค่ะ ให้แพรวไปด้วยนะคะพี่แป้ง”“น้องแพรวไปถามบอสเองสิคะ”“แต่ว่าแพรวอยากมีประสบการณ์ไปถามพี่ชินเ
คำพูดนั้นทำเอาแป้งหันมามองหน้าเขา บอส จอมโหดที่พูดจาไม่รักษาน้ำใจคนควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า กำลังขอเธอเป็นแฟนงั้นเหรอ“บอสคะ คือเรื่องนี้…”“ผมรู้ว่าคุณมีข้อสงสัยในตัวผมอีกหลายเรื่อง แต่ทั้งหมดนั่นผมยินดีที่จะอธิบายให้คุณฟังทุกเรื่องที่อยากรู้”“ถ้าบอสจะทำเพื่อแค่อยากรับผิดชอบเรื่องนั้นแป้งคิดว่า....”“ผมชอบคุณจริงๆ แต่ผมเป็นพวกพูดจีบใครไม่เป็นปกติก็เห็นว่าผมอยากได้อะไรก็ใช้เงินเลย ผู้หญิงที่เข้ามาหาทุกคนก็ล้วนแต่เกี่ยวข้องกันเรื่องงานหรือไม่ก็เข้ามาเพื่อผลประโยชน์ ใช่ว่าผมจะมองไม่ออกแต่กับคุณมันไม่ใช่”“คุณจะบอกว่าคืนนั้นคุณไม่ได้เมา”“ใช่ผมไม่ได้เมา และผมเป็นคนพาคุณเข้าห้องผมเองเรื่องคืนนั้นเป็นผมที่ต้องการคุณ”แป้งตั้งตัวไม่ติด จู่ๆ มาพูดเรื่องแบบนี้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะออกมาในรูปแบบนี้“แต่ว่า อีกวันคุณก็พาคุณณิชามาที่งาน”“ผมอยากให้คุณหึง แต่คุณก็ไม่แสดงออก คืนนั้นผมหลอกให้ณิชาไปอีกห้องแล้วผมก็เข้าไปหาคุณ แป้งนี่คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ ถ้าคุณจะดื่มแล้วเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้ผมคงไม่ให้คุณดื่มอีกแล้วนะหลังจากนี้”“คืนนั้น ไม่ใช่ฝันหรอกเหรอ”“ฝัน!! นี่คุณแยกแยะอะไรไม่ออกเลย