All Chapters of ปกรณัมใต้แสงดาว: Chapter 11 - Chapter 20

เดินหมากกับนางช่างน่าปวดหัว เขาเผลอวางเม็ดหมากไม่ระวัง กว่าจะรู้ตัวก็เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนางก่อนที่นางจะวางหมากขาวชิงพื้นที่ในกระดานแล้ว แม้ไม่ได้เอ่ยวาจาแต่ก็รู้แล้วว่าหมากกระดานชัยชนะเป็นของผู้ใด‘ขอบคุณท่านแม่ทัพที่ออมมือ’ นางยังคงระบายยิ้มเกลือนใบหน้า‘อีกกระดานเถิด’‘ไม่ดีกระมัง’ คราวนี้นางหน้ามุ่ย ‘ท่านแม่ทัพมีร่างกายแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า แต่ข้าเป็นเพียงสตรีบอบบางซ้ำขาเจ็บและมีแมวขาเป๋อยู่บนตัก ให้ข้าพักผ่อนเถิดนะ’‘ข้าก็ลืมไปว่าเจ้าเปราะบางเสียนี่กระไร ขนาดอยู่ในรถม้าที่ตีลังกาหลายตลบยังรอดตายได้’นางอ้าปากค้างไม่คิดว่าแม่ทัพใหญ่ที่นางชื่นชมจะกล้าประชดประชันนางเช่นนี้ เขาเห็นนางเถียงไม่ออกก็หัวเราะชอบใจนางควรบอกเขาดีหรือไม่ ขอเพียงเขายิ้มสักเล็กน้อย หัวเราะมากขึ้นอีกนิด เขาจะเป็นบุรุษที่สตรีเฝ้าคะนึงหา อาจเพราะชื่อเสียงดวงกินภรรยาของเขา และความเด็ดขาดในฐานะแม่ทัพพิทักษ์บูรพาทำให้คนหวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้“เป็นอะไรไป” หลัวหลิวหยางเอ่ยถามเมื่อเห็นนางมองเขาด้วยสายตาเหม่อลอย“ข้ากำลังชื่นชมท่านอยู่” นางตอบไปอย่างที่คิด นางก็เป็นเช่นนี้พูดจาตรงไปตรงมาไม่ค่อยสำรวมนัก อาจเพราะค

“มีเรื่องเล่าเช่นนี้ด้วย” จางฟางซินถอดถอนใจจากเรื่องราวที่ได้ยิน นางลอบมองหลัวหลิวหยางที่ยกสุราขึ้นดื่ม“เหตุใดพี่หลิวหยางไม่เล่าให้ข้ารู้บ้าง”“ข้าไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้” เขาตอบ “เป็นแค่นิทานเล่าขานของคนที่นี้” อวี้หมี่พูดด้วยรอยยิ้มจางฟางซินแปลกใจที่เห็นเขาดื่มสุรามากขึ้น ระหว่างที่อยู่ที่จวน นางไม่เห็นเขาดื่มสุรา นางคาดเดาได้ว่าเขาคงคอแข็งไม่น้อย แต่เห็นเขามอมตัวเองเช่นนี้ นางไม่เข้าใจ นางเผลอยกมือขึ้นนวดขมับ แม้หลัวหลิว หยางไม่ได้มองนางตรงๆ แต่ทุกการเคลื่อนไหวของนางอยู่ในสายตาของเขา ชายหนุ่มจึงยื่นมือไปจับมือที่กำลังนวดขมับอยู่“ไม่สบายรึ? ปวดหัวหรือ?”นางไม่ตอบแต่กัดริมฝีปากครุ่นคิด ไม่แน่ใจว่าเขาต้องการไปจากที่นี้หรือต้องการให้นางไปกันแน่ เพราะดูเหมือนสายตาของเขาจะอยู่ที่หญิงงามอวี้หมี่ “แม่นางจางไม่สบายรึ” โม่โฉวถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ตามหมอดีหรือไม่”“หม่อมฉันอยากพักผ่อน ต้องขอโทษที่ทำให้ทุกท่านหมดสนุกเพคะ”“แม่นางจางอย่าได้กล่าวเช่นนั้น” โม่โฉวโบกมือไปมา “เจ้าเองยังไม่หายดี เป็นข้าที่เอาแต่ใจฝืนใจให้เจ้ามาชิมชาชมบุบผาเช่นนี้”“กระหม่อมขอพาฟางซินกลับก่อน โอกาสหน้

“ไม่นะ!” นางยื้อมือของเขาไม่ให้ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางออก ใบหน้าร้อนผ่าวกลายเป็นสีแดงจัด แต่มือของเขากลายเป็นหนวดปลาหมึกยุบยับบนตัวนาง หญิงสาวพยายามปัดป้องพลิกตัวหนีแต่ทำไม่ได้เลย หลัวหลิวหยางกดร่างเล็กลงบนเตียง ตรึงข้อมือไว้เหนือศีรษะของนาง เขายิ้มเจ้าเล่ห์ โน้มหน้าลงใกล้ริมฝีปากช่างเจรจา ทว่าหางตารับรู้การเคลื่อนไหวที่กระโจนใส่ เขาผงะร่างไปด้านหลังพลิกตัวหลบอย่างฉิวเฉียด เจ้าแมวป่าขาเป๋กระโดดเข้าใส่ มันยืนขู่ฟ่อตัวพองบนร่างของจางฟางซิน “เปาเป่า!” เจ้าแมวป่ากลายเป็นแมวบ้านครางเหมียวๆ ฟังน่าเอ็นดูหมุนตัวมาคลอเคลียหญิงสาวอย่างเอาใจ “เจ้าแมวเนรคุณ!” เขาสบถใส่ “ข้าคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเจ้านะ!” “ท่านแม่ทัพ” นางยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ตาเขา “ข้าเคยอ่านตำรามาว่าสัตว์มีสัญชาตญาณรู้ว่าผู้ใดดีกับมัน เจ้าเปาเป่ายอมรู้ว่าข้ารักมันมากที่สุด จึงมาปกป้องข้าเช่นนี้” แม่ทัพหนุ่มไม่คิดว่าตนเองต้องมาทะเลาะกับแมวขาเป๋ตัวหนึ่ง เจ้าแมวก็ทำเฉยชาไม่สนใจเขาเลยสักนิด แต่ไหนแต่ไรมันก็ไม่เคยสนใจผู้ใดอยู่แล้ว เหตุใดเขาจึงโง่นักที่เล

อาการบาดเจ็บที่เท้าของจางฟางซินดีขึ้นมาก เวลานี้นางสามารถสวมรองเท้าและเดินเหินได้โดยไม่ต้องใช้ไม้เท้าหรือคนช่วยประคอง หลัวหลิวหยางยังคงสวมเสื้อผ้าสีดำแม้ไม่ใช่ชุดทหารขับเน้นโครงร่างสูงใหญ่องอาจของเขาได้ดียิ่ง มือใหญ่จับเอวบางยกขึ้นนั่งบนหลังม้าก่อนจะพาร่างของตนตามไปนั่งบนอาชาตัวเดียวกัน “เราต้องขี่ม้าตัวเดียวกันเช่นนี้หรือ?” นางถามพยายามกระเถิบตัวไปด้านหน้าไม่ให้แนบชิดกับแผ่นอกแข็งแกร่งที่อยู่ด้านหลัง “เจ้าขี่ม้าไม่เป็นและกลัวการขี่ม้ามิใช่หรือ?” เขาถามกลับ กระชับเสื้อคลุมห่อของนางให้แน่นหนาราวกับจะมัดนางไว้ไม่ให้ดิ้นหลุดไปได้ “ข้าควรดีใจที่ใส่ใจเรื่องของข้าใช่ไหม?” นางบ่นพึมพำ “เจ้าควรซาบซึ้งใจในสิ่งที่ข้าทำให้” “ว้าย!” แม่ทัพหนุ่มหัวเราะในลำคอ เขาบังคับม้าให้พุ่งทะยานไปด้านหน้าโดยไม่ได้บอกนางให้เตรียมตัว ร่างของนางจึงเอนมาด้านหลังเข้าสู่อ้อมกอดของเขาทันที การเดินทางครั้งนี้มีเพียงหูซานและทหารคนสนิทติดตามอยู่ห่างๆ หลัวหลิวหยางสัมผัสได้ถึงร่างกายที่เกร็งตัวอยู่ตลอดเวลา การตกม้าในวัยเด็กของนางทำใ

“ข้าสามารถเอาตัวรอดได้!” “แต่” ในใจของหูซานย่อมต้องการช่วยผู้เป็นนาย แต่คำสั่งก็คือคำสั่ง เขาไม่กล้าขัดคำสั่งปลายแส้หนามตวัดมาทางหูซาน เขายกกระบี่ขึ้นหมายตัดแส้หนามให้ขาด ทว่ามันกลับพันท่อนแขนแล้วกระชากร่างของหูซานกระเด็นลอยขึ้นในอากาศก่อนจะกระแทกพื้นอย่างแรง “อ๊ากกกก” เสียงกระดูกหักดังขึ้นพร้อมเสียงร้องเจ็บปวดของหูซาน “หูซาน!” จางฟางซินวิ่งเข้าไปหมายจะช่วยหูซาน แต่นางเห็นแส้ตวัดมาทางนาง หญิงสาวหมุนตัวหลบแต่ปลายแส้สะบัดถูกมวยผม เส้นผมดุจแพรไหมคลี่สยายปรกแผ่นหลังของหญิงสาว “สตรีรึ” จ้าวลิ่งตบหน้าผากตัวเองแล้วหัวเราะร่า “เหตุใดข้ามองไม่ออกว่าท่านแม่ทัพพาสตรีมาพรอดรักในป่าหนอ” “ฟางซิน!” หลัวหลิวหยางถูกล้อมไว้หมด เขาไม่อาจฝ่าคนครึ่งร้อยมาหานางได้ เพราะข้า...ข้าคือภาระของเขา สายตาของจางฟางซินจ้องมองเขา ร่างของนางถูกจ้าวลิ่งกระชากมาใช้ท่อนแขนรัดรอบลำคอ นางพยายามดิ้นรนเตะเท้าไปมา “ปล่อยนาง!” “อย่าห่วงไปเลย ข้าจะเมตตาดูแลสตรีของเจ้าเอง” จ้าวลิ่งหัวเราะร่า โน้มหน้าลงใช้แก้มเปื้อ