All Chapters of ปกรณัมใต้แสงดาว: Chapter 21 - Chapter 30

“ท่านไม่ได้ชอบข้า ไม่ได้รักข้า” เสียงของนางสั่นเพราะกลั้นสะอื้น “ท่านแต่งกับข้าเพียงเพื่อรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ตั้งแต่ข้าตัดสินใจเดินทางมาหาท่านจะเอาเรื่องที่ข้าเป็นสตรีมาใกล้ชิดท่านเพื่อให้ท่านต้องรับผิดชอบข้า และที่สำคัญ ข้าเป็นสตรีจิตใจคับแคบไม่อาจใช้สามีร่วมกับหญิงอื่นได้ ท่านเป็นแม่ทัพใหญ่ เป็นที่โปรดปรานของค์รัชทายาท ในวันข้างหน้าย่อมมีคนที่สามารถส่งเสริมท่านได้ ถึงเวลานั้นข้า...” “พอแล้ว!” เขาตวาดอย่างหัวเสีย “เจ้าจะยอมหรือไม่ข้าไม่สนใจ แต่ข้าจะแต่งกับเจ้า ต้องเป็นเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น ชาตินี้เจ้าต้องเป็นคนของข้า ห้ามยิ้มหรือหัวเราะให้ใครอีก แค่เจ็ดวันที่ไม่มีเจ้าอยู่ ข้าทุกข์ทรมานใจมากเพียงใด เจ้าต้องรับผิดชอบหัวใจข้า! และข้า-หลัวหลิว หยาง มีความสามารถมากพอไม่จำเป็นต้องใช้ฐานะผู้อื่นมาไต้เต้าเพื่อความสำเร็จ หรือเจ้าไม่เชื่อข้า” “มะ..ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย” นางเอ่ยเสียงอ่อนลง ไม่เคยเห็นสีหน้าโมโหเอาแต่ใจของเขาอย่างนี้มาก่อน “ท่านอยากให้ข้าอยู่ข้างกายท่านจริงหรือ? ข้าไม่ใช่โฉมสะคราญล่มเมือง ไม่เก่งเพลงพิณ เรื่องที่ส

ร่างกายถูกไออุ่นโอบกอดราวเก ราะป้องกันอันแน่นหนาและปลอดภัย หญิงสาวรับรู้ถึงลมหายใจที่รินรดอยู่ใกล้เนียนแก้มและเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จางฟางซินไม่เคยรู้เลยว่าเสียงหัวใจของคนเราจะน่าฟังถึงเพียงนี้ ปลายนิ้วของนางวางที่แผ่นอกของเขาพร้อมกับขยับตัวเข้าซุกเข้าไปอีกนิด “หนาวรึ” หลัวหลิวหยางถามเบาๆ พลางดึงผ้าห่มขึ้นไหล่นางแล้วรั้งร่างนางให้เข้ามาแนบชิดขึ้น “มีท่านอยู่จะหนาวได้อย่างไร” นางพึมพำกับแผ่นอกของเขา “นี่ยามใดกันแล้ว ท่านได้หลับหรือไม่” “อืม” เขากดปลายจมูกสูดดมกลิ่นผมหอมของนาง มีเพียงการกอดนางไว้เช่นนี้จึงจะทำให้เขาสบายใจและผ่อนคลาย ไม่ถูกต้อง จางฟานซินรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง นางขยับตัวขยุกขยิกทำให้หลัวหลิวหยางยอมคลายวงแขนออกทำให้นางเงยหน้ามองใบหน้าของเขาได้ แม้อยู่ในแสงสลัวแต่เมื่อจ้องมองก็เห็นว่าแววตาของเขามีรอยหม่นล้าอยู่บ้าง “ท่านเป็นอะไร นอนไม่หลับหรือ” นางถามน้ำเสียงเจือความห่วงใย “เพราะข้าใช่หรือไม่ ทำให้การเดินทางล่าช้ากว่าที่คิดไว้มาก” “ไม่ใช่เพราะเจ้าหรอก” เขารวบนางเข้ามาก

“หนึ่ง ... คำนับฟ้าดินสอง... คำนับพ่อแม่สาม... คำนับกันและกันส่งตัวเข้าห้องหอ” เพียงหญิงสาวเงยตัวขึ้นจากการคำนับกันและกัน ร่างของนางก็โงนเงนเกือบล้มลง หลัวหลิวหยางที่ระวังตัวทุกขณะยื่นมือไปประคองร่างหญิงคนรักไว้ได้ทัน “ซินเอ๋อร์!” หลัวหลิวหยางตวัดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น หัวใจของเขาคล้ายถูกบีบรัดเมื่อเห็นใบหน้าของจางฟางซินซีดเซียวแทบไร้สีเลือด “เจ้า...เป็นอะไรไป ตะ ตาม..ตามหมอ! ตามหมอมาเดี๋ยวนี้” เพราะระแวดระวังเรื่องไม่คาดฝันจะเกิดขึ้น นอกจากเตรียมทหารเฝ้าระวังความปลอดภัยแล้ว ยังเชิญหมอเก่งๆ มาพำนักที่บ้านถึงสามคน เพียงการตะโกนครั้งเดียวก็ทำให้ผู้คนรอบคนตื่นตัว วิ่งหน้าตั้งทำตามหน้าที่ที่ซักซ้อมไว้ก่อนแล้ว “ข้า...” จางฟางซินพยายามสูดลมหายใจลึกๆ และผ่อนออกช้าๆ ฝืนเปิดเปลือกแต่ไม่มีเรี่ยวแรง รับรู้เพียงความโกลาหลรอบข้างและร่างถูกอุ้มมานอนบนเตียงอย่างรวดเร็ว นางรับรู้ถึงน้ำเสียงร้อนรนที่พร่ำเรียกชื่อนาง “ซินเอ๋อร์!” ผ้าชุบน้ำผืนหนึ่งค่อยๆ เช็ดใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบา

พายุฝนกระหน่ำทำเอาหญิงสาวต้องขดตัวกลมเพื่อปกป้องความเหน็บหนาวที่ถาโถมเข้าใส่ เสื้อผ้าบนร่างนั้นทั้งเก่าและขาดวิ่นแทบปกปิดเนินอกสล้างนั้นไม่ได้เลย หญิงสาวได้สติเมื่อผ้าผืนชุบน้ำผืนหนึ่งบรรจงเช็ดใบหน้าให้อย่างระวังว่ากรงเล็บจะถูกผิวกายของนาง หญิงสาวได้สติเพราะลมเย็นพัดผ่านผิวกาย มือเล็กยกขึ้นปกปิดทรวงอกไว้ เงาดำนั้นผงะเล็กน้อยแล้วถอยห่าง ฟางซินรู้สึกได้ว่าเงาดำนั้นก้าวออกไปจากบริเวณนั้นแล้ว นางจึงลุกขึ้นนั่ง ก้มมองสภาพตัวเองที่เสื้อผ้าแทบจะปกปิดอะไรไม่ได้เลย นางหยิบผ้าที่ที่วางในอ่างเล็กๆ นั้น ชุบน้ำแล้วเช็ดที่ใบหน้าและแขน แสงไฟจากกองไฟทำให้เห็นว่านางนั่งอยู่บนพรมหนังสัตว์ในถ้ำแห่งหนึ่ง ด้านนอกคงมีพายุฝนโหมกระหน่ำ นางอยู่ด้านในได้ยินเพียงเสียงฟ้าร้องคำรามและไอเย็นแผ่กระจายเข้ามา นางไม่กล้ามองเท้าขวาของตนเองเลย เจ็บจนน้ำตาร่วง และยิ่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น นางก็ยิ่งขวัญเสีย “จะ...เจ็บ...เจ็บมากรึ” ฟางซินได้ยินเสียงแหบแห้งจากด้านหลัง ร่างใหญ่โตนั้นแทบบดบังแสงสว่างจากกองไฟหมดสิ้น นางอ้าปากแต่พูดไม่ออก มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นหลุดจากริมฝ

“เปล่า” เขาส่ายหน้าไปมา “เป็นข้าที่ต้องดูแลเจ้า เจ้าถอดเสื้อผ้าสิ เร็วเข้า” “ไม่ เอ่อ...” เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายมีเจตนาดีไม่คิดรังแกนาง นางจึงยอมทำตามที่เขาสั่ง แต่การจะเปลือยกายต่อหน้าผู้อื่นนั้น นางไม่อาจทำได้ “เอาอย่างนี้ ท่านขึ้นจากน้ำไปก่อน ข้าจะถอดเสื้อผ้าในน้ำนี้” “อย่างนั้นรึ” เขาถามและนางก็พยักหน้ายืนยันแทนคำตอบ เขาจึงยอมเป็นฝ่ายขึ้นจากน้ำไปก่อน ฟางซินถอนหายใจโล่งอก ปีศาจตนนี้เอาใจไม่ยากนัก นิสัยคล้ายเด็กมากกว่า แต่นางก็ไม่เคยรู้จักปีศาจตนใดมาก่อนจึงไม่รู้ว่าปีศาจตนอื่นเป็นเช่นนี้หรือไม่ ฟางซินเห็นเขาหันหลังให้เหมือนยามที่นั่งหน้ากองไฟทุกค่ำคืน นางจึงถอดเสื้อผ้าที่เปียกน้ำนี่ออก ให้ร่างกายเปลือยเปล่าได้สัมผัสความอุ่นร้อนพอดีของสายน้ำ นางหลับตาอย่างผ่อนคลาย มันสบายอย่างนี้เองหรือ นางเผลอคลางออกมาอย่างไม่รู้ตัวแต่ประสาทการรับรู้ของปีศาจภูเขานั้นยอดเยี่ยม เขาหันขวับมามองด้วยความเป็นห่วง ทว่าภาพที่เห็นคือสาวงามเปลือกกายในสระน้ำ หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับจะทะลุออกมาจากทรวงอก ดอกบัวคู่งามปริ่มน้ำชวนหลงใหล ผิวกายของนางแม้มีรอยบอบช้ำทว่ากลับน่ายื่นม