All Chapters of ใจคุณร้ายดังเขาว่า: Chapter 1 - Chapter 10

ใจคุณร้ายดังเขาว่าบทนำ... ณ ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์คับคั่งไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาจากหลากหลายประเทศ ที่ล้วนหลั่งไหลเข้ามาเพื่อร่วมงาน ASEAN Ceramics Expo Bangkok 2024 ซึ่งเป็นงานด้านเซรามิกที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับต้นๆ ของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยงานนี้ได้รับความร่วมมือจากบริษัทยักษ์ใหญ่ของทั้งในและต่างประเทศ รวมถึงฟากรัฐบาลที่ต้องการกระตุ้นเศรษฐกิจและยกระดับสินค้าจากฝีมือชาวไทย มีสินค้าเข้าร่วมโครงการมากกว่าหนึ่งพันแบรนด์ โดยคิดเป็นของคนไทยห้าสิบเปอร์เซ็นต์และต่างชาติอีกห้าสิบ ผู้ประกอบการต่างเข้ามาร่วมงานเพื่ออวดโฉมสินค้าจากฝีมือของตน ทั้งยังเนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่สนใจจับจ่ายเลือกซื้อ เสียงของพิธีกรหญิงดังเข้าโสตประสาทอยู่ระยะหนึ่ง ก่อนมันจะกลายเป็นเสียงที่เรียกให้ร่างกำยำในชุดสูทสุภาพจำต้องลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ขอเรียนเชิญท่านสัตรา เจียรโณทัย ประธานคณะกรรมาธิการการพาณิชย์และทรัพย์สินทางปัญญาให้เกียรติกล่าวเปิดพิธีด้วยค่ะ” เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมเจ้าของชื่อที่ก้าวขาตรงไปยังเวทีด้านหน้า ทุกการก้าวเดินของนักการเมืองหนุ่มล้วนสะกดสายตาแขกเหรื่อให้มองราวถูกต้องมนตร์

นางรำคนสุดท้ายนามว่าอัปสรายกมือขึ้นแนบอกหลังได้รับค่าจ้างที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการแสดงของวันนี้ “ขอบคุณพี่ปอยมากนะคะคิดถึงหนูแล้วให้โอกาสได้มาที่นี่” “ให้โอกาสอะไรกันล่ะ เรานั่นแหละที่ให้โอกาสพี่” ก่อนผู้ก่อตั้งคณะร่ายดาหลาอย่างปิยอรจะถอนหายใจพรืดใหญ่ “ถ้าวันไหนสะดวกอีกก็มาช่วยพี่หน่อยนะ”“ค่ะ” แล้วน้องนางรำก็เดินทางกลับห้องพักหลังเปลี่ยนชุดและร่ำลาเพื่อนพี่น้องคนอื่นๆ เสร็จเป็นที่เรียบร้อย อัปสราไม่ได้เป็นนางรำประจำของคณะ ในยุคสมัยที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ศิลปะหลายแขนงก็ถูกลดบทบาทของตัวเองลง แม้จะมีอยู่แต่ก็ใช่ว่าเฟื่องฟู หากไม่ใช่เพราะใจรักและมีอันจะกินคงไม่สามารถยึดเป็นอาชีพหลักได้ อย่างที่เธอก็มิอาจทำได้ สาวเจ้าเป็นนางรำของทางโรงเรียนตั้งแต่สมัยประถม ด้วยรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่นแม้ไม่ได้ใคร่ที่จะเป็นก็ถูกคุณครูจับไปทำกิจกรรม เมื่อจำเป็นต้องอยู่กับสิ่งนั้นเธอก็ผูกพัน ตั้งแต่เล็กจนโตอัปสราร่ายรำไปนับครั้งไม่ถ้วน แต่คนที่โดดเด่นในรั้วโรงเรียน พอจบมาทำงานก็เป็นคนจืดจางคนหนึ่งเท่านั้น จะว่าเช่นนั้นก็คงไม่ถูกนัก อย่างน้อยมันก็ไม่ได้จางจนไร้ตัวตนสำหรับใครบางคนที่เพียรส่งข้อคว

“น้องนางรำ” คุณผู้ช่วยนิ่งงัน คิ้วเข้มถูกเลิกขึ้นสูง ครู่หนึ่งเลยกว่าสดายุจะเค้นเสียงออกมาจากลำคอได้ “...ครับ?” “คนที่สวยๆ” คนอายุน้อยกว่าจนคำพูด เขาค่อนข้างคิดไม่ถึงว่า ‘ธุระด่วน’ ที่เจ้านายอุตส่าห์รบกวนเวลาพักผ่อนจะเป็นเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเกมการเมือง ท้ายที่สุดเขาก็ตอบออกไปจนได้ “แต่น้องนางรำวันนี้สวยทุกคนนะครับ” ที่จริงแล้วเขาก็ได้เห็นนาทีที่รถอ้อยของท่านสส. คว่ำใส่สาวงามดุจนางฟ้านางสวรรค์รายนั้น ตอนที่แผนกสร้างภาพส่งรูปมาในกลุ่มยังคิดอยู่เลยว่าไม่น่าจะสนใจอะไรนัก คงเห็นคนสวยแล้วมือไม้มันไปเองตามฉบับเสือผู้หญิง เขาทำงานกับสัตรามาหลายปีไม่เคยเห็นเจ้านายคิดอยากลงหลักปักฐานกับใคร แม้แต่ลูกคุณหนูอย่างคุณคล้ายจันทร์ บุคคลผู้ที่คุณหญิงพิมพิมานวาดหวังให้มาเป็นสะใภ้คนโตของบ้านเจียรโณทัย ถึงกระนั้นท่านสส. ก็เที่ยวเลาจน์อยู่บ่อยครั้ง หากถูกใจก็หยุดไว้แค่ความสัมพันธ์ทางกาย ไม่เคยมีใครได้สานต่อไปเป็นคนรักของชายหนุ่ม น้องนางรำคนนี้ก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้น “คนที่สวยที่สุดมีแค่คนเดียว” “...” “...” สองสายตาคมเข้มจ้องมองกันเงียบๆ สดายุรู้ว่าตนถูกหยั่งเชิง และเขาทราบอยู่แล้วว่านางรำคนท

“ของฉัน” เจ้าหล่อนหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงดุดันนั้น “ค่ะ นี่นะคะ” แล้วจึงวางจานขนมไว้ตรงหน้านักการเมืองหนุ่ม ก่อนค้อมศีรษะให้แล้วค่อยเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ ใช้เวลาพักหนึ่งกว่าเครื่องดื่มทั้งเก้าจะถูกเสิร์ฟ โดยที่อัปสราต้องแบ่งเป็นการเดินถึงสามรอบ รอบแรกกับรอบที่สองผ่านไปอย่างง่ายดาย แต่รอบที่สามมีของท่านสส. อย่างแน่นอนเพราะก่อนหน้านี้ยังไม่ได้เสิร์ฟแก้วของเขาเลย เธอไม่ได้มีปัญหาเป็นการส่วนตัวอะไรกับคนใหญ่คนโตพรรค์นั้น แค่รู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่ถูกมอง ตอนที่เห็นผ่านตาในหน้าสื่อเขาก็ดูยิ้มแย้ม ไยทุกครั้งที่เธอได้พบเจอถึงไม่เหมือนที่คิดไว้เลย อย่างไรก็ตาม อัปสรายังคงปฏิบัติหน้าที่ของตนด้วยการยกถาดเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ เธอก้าวเดินอย่างระมัดระวัง ก้มหน้าลงประมาณหนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาคู่คม ยิ่งระยะห่างถูกลดลงเรื่อยๆ ก็คล้ายว่ามวลอากาศในร้านมันกดต่ำจนอัปสราไม่สามารถหายใจได้ทั่วท้อง แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเมื่อเธอสะดุดปลายเท้าตัวเองจนคะมำไปข้างหน้า เครื่องดื่มในถาดเทกระจาดราดลงบนโต๊ะไม่เหลือดีสักแก้ว ในขณะที่ตัวของหญิงสาวค้างเติ่งกลางอากาศเมื่อมีแขนแข็งแรงตวัดพาดรั้ง

ไม่นานนักชายร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตเข้าคู่กับกางเกงสแลคก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เธอและน้องสาวรีบพนมมือแนบอกเพื่อทำความเคารพคนมาใหม่ทันที “สวัสดีค่ะคุณสี่ หนูขอพาน้องสาวมาด้วยคงไม่ว่ากันนะคะ ไม่อย่างนั้นน้องต้องอยู่ที่ห้องคนเดียวค่ะ” วสุหันไปผงกศีรษะให้เด็กสาวพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนผินมาทางเธอแล้วพาตรงไปยังลิฟต์ ซึ่งมันค่อนข้างแปลกตา และด้วยความใคร่รู้เธอก็ถามออกไปจนได้ “ที่นี่ปลอดภัยถึงขั้นขึ้นลิฟต์ก็ต้องใช้คีย์การ์ดเหรอคะ” “เฉพาะไพรเวทลิฟต์ครับ” “ไพรเวทลิฟต์?” พูดพลางมองไปรอบๆ แล้วค่อยดึงสายตาไปหยุดอยู่ที่ผู้ชายคนเดียวในนี้ “หมายถึงใช้แบบส่วนตัวน่ะเหรอคะ” “ครับ สำหรับเพนต์เฮาส์ของนายห้องเดียว” เธอยิ้มแหยให้กับข้อมูลใหม่ ก็ถ้าเป็นคนรวยขนาดซื้อเพนต์เฮาส์ที่มีไพรเวทลิฟต์แบบนี้ได้ จะมาเค้นเอาเงินหมื่นในทีเดียวจากคนจนๆ แบบเธอไปทำไมกัน รวยแต่ใจจืดใจดำชะมัดเลย ไม่ใช่เพราะพวกเอ็งที่เป็นรัฐบาลไม่ปรับค่าแรงขั้นต่ำหรือ เธอถึงได้จนชนิดไม่ได้ผุดได้เกิดแบบนี้น่ะ ระหว่างทะยานไปยังชั้นสูงสุดของตึก ชายเสื้อของอัปสราถูกกระตุกโดยคนข้างกาย [พี่อบเชยมีธุระอะไรกับที่