1│ไม่คิดมองใครอื่น (3)

 “แล้ววันนี้ไปไหนมา”

 เขาดึงสายตาไปมองผู้พูด “ศูนย์สิริกิติ์ฯ”

 คนฟังพยักหน้ารับ “เห็นรูปผ่านๆ เลยถาม”

 ท่านสส. ครางรับในลำคอ “อืม” ก่อนเอ่ย “เปิดงานเซรามิกที่เคยบอก ว่างๆ ไปเดินได้ อุดหนุนผู้ประกอบการในประเทศสักหน่อย แต่คุ้มราคาเพราะสวยจริง”

 ทว่าเขากลับสะดุดอะไรบางอย่างยามเอ่ยถึงคำว่า ‘สวย’ เพราะนอกจากสินค้าหลากหลายแบรนด์ที่ผุดขึ้นในหัว ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ไม่ได้ตั้งใจจะนึกถึงผุดขึ้นมาด้วย

 “โอเค เดี๋ยวค่อยพาคุณนายไปเดิน” สิ้นประโยคพ่อหนุ่มไอทีก็ยันกายลุกขึ้นยืนพร้อมโอบเอวบอบบางของสาวสวยข้างกายให้ลุกตามตน “รีแลกซ์ครับคุณสส. ส่วนผมขอไปก่อนแล้วกัน”

 เขาแค่ยกยิ้มให้เพื่อนสนิท พยักพเยิดใบหน้าเป็นการสื่อสารจนคนทั้งสองหายเข้าไปในห้องนอน ทว่าเขาก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้คิดจะย้ายกายไปไหน ปล่อยให้หัวสมองคิดไปเรื่อยเปื่อย เอนตัวพิงหลังอย่างผ่อนคลาย แก้วเหล้าในมือถูกโคลงเบาๆ ตามอารมณ์

 “คุณเซียงขา อยากเข้าห้องหรือยังคะ เจด้าคิดถึงคุณมากเลย”

 “ให้โอลีฟเข้าด้วยคนได้ไหมคะ” ปกติแล้วเธอเป็นเด็กของธิปก แต่ในบรรดาหนุ่มๆ ทั้งสี่นั้นต้องยอมรับว่าคุณสส. เซียงน่าเซี๊ยะที่สุด ถึงได้อิจฉาคนวาสนาดีอย่างนางเจด้า “รับรองว่าจะบริการอย่างดีเลยค่ะ”

 เป็นเด็กเลาจน์เรื่องบนเตียงไม่ใช่เรื่องของคนสองคน ถ้าลูกค้าอยากให้มีสามหรือมากกว่านั้น พวกหล่อนก็มีหน้าที่บริการให้สมกับเม็ดเงินที่กระเด็นออกจากกระเป๋าผู้ชายมาอยู่ในกระเป๋าตัวเอง

 “ไม่เป็นไร”

 “โดนปฏิเสธอย่างนี้โอลีฟเสียใจนะคะ”

 “ผมไม่มีอารมณ์”

 สาวสวยอีกคนรีบเข้ามาออเซาะ กอดแขนหนุ่มหล่อพลางถูไถใบหน้าไปกับต้นแขนหนั่น “คุณเซียงเครียดเหรอคะ ให้เจด้าช่วยทำให้ผ่อนคลายน้า แล้วคุณจะลืมเรื่องน่าปวดหัวไปจนหมด”

 “ขอบใจมาก” แม้จะว่าเช่นนั้น แต่สัตรากลับวางแก้วเหล้าแล้วผุดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คว้ากระเป๋าสตางค์ออกมาเปิดแล้วส่งทิปให้แก่สาวสวยทั้งสอง “วันนี้ผมคงจะเครียดเกินไป นี่ค่าเสียเวลาของพวกคุณ”

 แล้วร่างสมส่วนของท่านเลขาธิการพรรคก็ทิ้งระยะห่างจากสองสาวไปเรื่อยๆ กระทั่งบานประตูปิดลง

 “นี่!”

 “ไม่เกี่ยวกับฉันย่ะ เขาบอกเองว่าไม่มีอารมณ์”

 “ไม่เกี่ยวได้ไง ก็รู้ว่าพวกคุณๆ เขาไม่มีรสนิยมนอนกับผู้หญิงทีละสองคนก็ยังจะเสนอตัว”

 เจ้าหล่อนกลอกตาให้เพื่อนขี้บ่น “เออ ก็พูดๆ ไปก่อน เผื่อได้”

 “แล้วได้ไหม ก็ไม่ อดทั้งคู่” เจด้าชักสีหน้าใส่เพื่อนร่วมงานอย่างไม่เก็บกักอารมณ์ “ไม่สิ ฉันอดคนเดียว แกยังได้คุณทิศไปแล้ว นางสองตัวนั้นก็คงกำลังสุขสมอารมณ์หมายอยู่กับคุณไนคุณแชมป์ โคตรยมเลยวันนี้” 

 “แต่ก็ได้มาตั้งหลายบาทนะ คุ้มอยู่”

 ใช่แล้ว อย่างน้อยคุณสส. ก็เงินหนา แม้จะไม่ได้บริการเต็มที่อย่างที่ควรจะเป็นก็ยังให้ค่าเหนื่อยแก่คนทำงาน เธอไม่ได้ชอบหรือรู้สึกอะไรกับลูกค้า แต่ยอมรับว่าสัตราคือลูกค้าที่ดี ทั้งให้เกียรติและกระเป๋าหนัก

 อาชีพอย่างพวกเธอจะมีอะไรวิเศษกว่าการเจอลูกค้าดีๆ กันเล่า

 หลังบานประตูปิดลง เขาก็ต่อสายหาพลขับทันที “ขั้ว มารอที่ทางออก”

 ลูกน้องหนุ่มขมวดคิ้วเป็นปม ยกข้อมือซ้ายมาดูเวลาก็พบว่าไม่เกินยี่สิบนาทีด้วยซ้ำที่เจ้านายเดินเข้าไปในเลาจน์ ปกติแล้วผ่านไปเป็นชั่วโมงได้กระมังกว่าจะออกมา

 (เสร็จแล้วเหรอครับ)

 “ไม่เสร็จ ไม่มีอารมณ์ จะนอน”

 ไม่มีอารมณ์แล้วจะมาทำไมแต่แรกล่ะวะ

 สุดท้ายแล้วเขมราฐก็ต้องเคลื่อนรถมารอที่หน้าประตู เมื่อลิฟต์ด้านในถูกเปิด นักการเมืองหนุ่มก็เดินออกจากตัวอาคารเพื่อมาขึ้นรถ กลิ่นเหล้าจางๆ ลอยปะทะจมูกเพื่อบอกให้รู้ว่าคนมาใหม่ดื่มมานิดหน่อย

 ล้อรถเคลื่อนไปข้างหน้าโดยมีเป้าหมายเป็นเพนต์เฮาส์สุดหรูใจกลางกรุง ในขณะที่สัตราพิงแผ่นหลังไปกับเบาะ คว้ามือถือมาไถหน้าจอดูหน้าเพจเฟซบุ๊กของตนไปพลางๆ ก็ได้พบกับรูปที่อนันต์อัปโหลดลงตามหน้าที่ ซึ่งมีหน้าสวยๆ ของ ‘ใครบางคน’ ร่วมอยู่ในเฟรมด้วย

 เขาเปิดอ่านความคิดเห็นของประชาชนที่มีทั้งชื่นชม ติเพื่อก่อ ป่วน หรือด่าเพราะเหม็นหน้า เป็นสิ่งที่นักการเมืองไม่ว่าคนไหนๆ ก็ต้องพบเจอ แล้วเขาก็หาใช่เทวดาที่ใครจะแตะต้องไม่ได้ ก็แค่คนที่กินเงินเดือนเป็นภาษีประชาชน ย่อมโดนเจ้าของเงินวิจารณ์เป็นเรื่องปกติ แต่แล้วก็เจอกับความคิดเห็นของบัญชีที่ใช้ชื่อว่าคณะร่ายดาหลา ใจความก็พูดเกี่ยวกับการแสดงความยินดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของงานในวันนี้

นิ้วโป้งแตะไปที่บัญชีนั้นจนไปโผล่ที่หน้าเพจของคณะร่ายดาหลา เลื่อนลงเพียงนิดก็เจอกับโพสต์ล่าสุดของวันนี้ที่เป็นรูปของนางรำทั้งห้า

 และหนึ่งในนั้นสามารถสะกดสายตาเขาได้อยู่หมัด

 น่าเสียดายที่ทางเพจแท็กทุกคนยกเว้นนางรำคนสุดท้าย เขาจึงไม่มีโอกาสได้ทราบข้อมูลในส่วนนี้

 พอดีกับที่มาถึงที่หมาย ชายหนุ่มจึงละความสนใจจากบุคคลที่สามไปหาสารถี “บอกให้ยี่มาที่นี่”

 “ครับ?”

 “เดี๋ยวนี้”

.

.

.

 “ตอนนี้อะนะ”

 (ก็พ่อมึงบอกอย่างนั้น)

 สดายุที่เตรียมตัวเข้านอนก็อดจะละเหี่ยใจกับความเอาแต่ใจของเจ้านายไม่ได้ “เขารู้จักมารยาทพื้นฐานปะวะ เวลานี้ยังเรียกหา เวิร์กไลฟ์บาลานซ์ไม่ต้องมี นี่ถ้ากูนอนเดี้ยงอยู่โรงบาลแต่ถ้าเขาจะใช้งานก็ต้องไปอยู่ดีมั้ง”

 (รู้ก็ดี รีบมาเหอะเรียกตัวด่วนขนาดนี้คงมีเรื่องสำคัญ อย่าให้พ่อมึงกริ้ว ส่วนกูจะกลับไปนอนละ)

 สายจากเพื่อนสนิทถูกวางไปแล้ว และลูกน้องอย่างเขาก็คงทำได้อย่างเดียวคือการทำตามคำสั่งของเจ้านาย ด้วยการคว้ากุญแจรถแล้วพาตัวเองออกไปด้านนอก ขณะที่มาหยุดอยู่หน้าลิฟต์ก็เจอเข้ากับพี่ชายแท้ๆ ที่เดินออกมาพอดี

 ฝ่ายนั้นทิ้งสายตามาที่เขา “ไปไหน”

 “ไปหานาย”

 “ตอนนี้?”

 “อือ”

 วสุกระชับถุงพลาสติกจากร้านสะดวกซื้อในมือก่อนสืบเท้าไปยังห้องของตน แต่ก็มิวายเปรยขึ้นกับลมฟ้าอากาศ “สร้างเรื่องงามหน้าให้โดนด่าอีกล่ะมั้ง”

 “เฮียก็ว่าไปนั่น ผมเด็กดี”

 ก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟต์เมื่อพี่ชายไม่คิดจะตอบโต้อะไร เพื่อที่จะเดินทางไปหาเจ้านายได้โดยเร็วที่สุด

 ผู้ติดตามท่านสส. ทุกคนนั้นอาศัยอยู่ที่โครงการเดียวกันนี้ ทั้งหมดจำเป็นต้องมีคอนโดมิเนียมเป็นของตัวเองเพราะล้วนเป็นคนต่างจังหวัด โดยที่ต่างก็ซื้อห้องของตนเพื่อความเป็นส่วนตัว อย่างเขากับพี่ชายยังไม่อาศัยอยู่ห้องเดียวกันเลย และที่จับกลุ่มอยู่ที่เดียวกันเป็นกระจุกเพราะได้ราคาพิเศษเนื่องจากเจ้าของโครงการคือรชต หนึ่งในเพื่อนสนิทของสัตรา พวกเขาทั้งแปดคนจึงได้ห้องคุณภาพดีเยี่ยมในราคาที่ถูกกว่าท้องตลาด ซึ่งจะไปหาซื้อที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

 ส่วนตัวสส. เซียงเป็นกรุงเทพฯ โดยกำเนิด บ้านที่อาจเรียกได้ว่าคฤหาสน์ก็มีที่ตั้งอยู่ในเมืองหลวง แต่พ่อเจ้าประคุณชอบความเป็นส่วนตัวที่มาพร้อมอิสระจึงซื้อเพนต์เฮาส์สุดหรูเพื่ออาศัยอยู่คนเดียว

 ตรงหน้าเขานี่เอง สถานที่ที่คนชอบเบียดเบียนเวลาพักผ่อนของคนอื่นพักอาศัยอยู่

 ทันทีที่ก้าวเข้ามาถึงห้องโถงขนาดใหญ่ก็พบเข้ากับนักการเมืองหนุ่มที่นั่งพิงตัวไปกับโซฟา สายตาคู่คมวางไปที่หน้าจอทีวีที่รายงานข่าวความเป็นไปของผู้คนในประเทศ

 สดายุหยุดยืนอยู่เยื้องๆ ผู้เป็นนาย ค้อมหัวให้ตามมารยาท “เรียกผมมาตอนนี้มีธุระด่วนอะไรหรือเปล่าครับนาย”

 คนอายุมากกว่าเพียงแค่ตวัดตามอง เปรยขึ้นโดยที่คนฟังมิอาจจับคลื่นอารมณ์ได้ “ไม่ด่วนเรียกไม่ได้”

 “ไม่ใช่ครับ ผมแค่สงสัย”

 “สงสัยเหมือนกัน นึกว่าไม่อยากทำงานด้วยกันแล้ว”

 กวนประสาทฉิบหาย... “อยากทำครับ”

 “ก็ดี มีงานให้ทำน่ะ”

 เพราะหน้าที่ของผู้ช่วยสส. อย่างที่สดายุได้รับมอบหมายคือตำแหน่งเบ็ดเตล็ด ไม่ว่างานที่เจ้านายสั่งเป็นอะไรเขาก็ต้องทำ ขอบเขตงานของเขานั้นค่อนข้างกว้างกว่าคนอื่นๆ และด้วยใกล้ประชุมสภา มิหนำซ้ำภายในพรรคยังมีความระหองระแหงเกิดขึ้น เป็นไปได้ว่าที่เรียกตัวมาด่วนขนาดนี้อาจจะมีเรื่องให้เขาต้องไปจัดการ

 “ไปหาข้อมูลคนให้หน่อย”

 คิดผิดเสียที่ไหน ก็คงจะมีใครบางคนเคลื่อนไหวอะไรสักอย่างที่จำเป็นต้องจับตามองกระมัง

 เขาชอบงานการเมือง ที่บางครั้งก็ได้ทำตัวเหมือนสายลับคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของนักการเมืองท่านอื่นๆ หรือผู้ที่มีความเกี่ยวข้อง ใครไปพบใคร ใครมีปฏิสัมพันธ์กับนายทุนคนไหน และอีกมากมาย

 จึงตอบออกไปด้วยเสียงหนักแน่น “ใครครับนาย”

 “น้องนางรำ”