2│เยือนถิ่นเจ้าพ่อ (3)

 ในที่สุดสายเรียกเข้าจากคนที่เธอไม่อยากให้ติดต่อมาก็มีชื่อโชว์หราอยู่บนหน้าจอ

 ใช่ว่าอัปสราอยากปัดความรับผิดชอบ ก็แค่อยากต่อเวลาให้ตัวเองอีกสักนิดเพราะตอนนี้เงินเดือนยังไม่ออกและเธอมีเงินสำหรับใช้ระหว่างรอเงินเดือนไม่มากนัก

 ไม่มากที่แปลว่าแทบไม่เหลือ

 “สวัสดีค่ะคุณสี่”

 (สวัสดีครับคุณอบเชย ผมโทร. มาแจ้งเรื่องค่าเสียหายนะครับ)

 อยากจะเป็นลม เธอสามารถล้มไปกองกับพื้นระหว่างรอเขาพูดได้หรือเปล่า

 “ค่ะ” ก่อนอ้อมแอ้มถามกลับไปไม่เต็มเสียง “ทั้งหมดเท่าไรคะ”

 (หมื่นพันครับ แต่คุณเซียงเอาแค่หนึ่งหมื่นถ้วน สะดวกโอนเลยไหมครับ)

 คนฟังกะพริบตาปริบๆ เธออาจจะกำลังฝันอยู่ว่าต้องโอนเงินหนึ่งหมื่นให้คู่กรณี เงินหมื่นนั่นเพิ่มอีกแค่สองพันก็เทียบเท่าเงินเดือนของเธอแล้ว

 ทำไมไม่ซ่อมหมื่นสองไปเลยล่ะ เธอจะได้ไม่ต้องกินข้าว

 “แหะๆ ราคาแรงเหมือนกันนะคะเนี่ย”

 ปลายสายยังคงกล่าวเสียงเรียบ ไม่มีท่าทีโอนอ่อนให้กันสักนิด (โอนเลยไหมครับ ผมจะได้บอกเลขบัญชี)

 “เรามาตกลงกันได้ไหมคะ”

 (...)

 “หนูจ่ายแน่ๆ ค่ะ คุณก็รู้ว่าหนูไม่หนี ที่ทำงานของหนูพวกคุณก็รู้กันหมด แต่อย่าว่างั้นงี้เลยนะคะคุณสี่ เงินเดือนหนูไม่ได้มากค่ะ ถ้าจ่ายทีเดียวหมดหนูต้องอดตายแน่นอน พนันได้เลย มีชีวิตรอดได้ไม่ถึงวันก็คงรอเผา เพราะงั้นขอผ่อนได้ไหมคะ”

 เพราะเงินเก็บส่วนที่มีไว้เพื่อให้อิสรีได้เข้ารับการผ่าตัดฝังประสาทหูเทียมนั้น อัปสราสาบานว่าหัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็จะไม่นำออกมาใช้ เพราะลำพังจะเก็บให้ถึงเป้ายังยากเย็นเลือดตาแทบกระเด็น ถ้าไม่มีวินัยเอาออกมาใช้เรื่อยเปื่อย น้องสาวเธออาจไม่มีโอกาสได้ยินเสียงเลยก็ได้

 ซึ่งเธอไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้น ในโลกนี้แล้วสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเธอไว้คืออิสรีและการทำให้น้องได้ยินเสียง นอกนั้นไม่มี

 (แปลว่าตอนนี้คุณไม่มีจ่ายเหรอครับ)

 “ว่ากันตามตรงก็...ค่ะ”

 (ถ้าอย่างนั้นผมจะแจ้งให้เจ้านายทราบก่อนแล้วจะติดต่อไปใหม่นะครับ)

 อัปสราหัวเราะแห้งๆ “ไม่ต้องรีบนะคะ หนูชอบรอค่ะ”

 ก่อนชิงวางสายไปทันที

 การกระทำนั้นมันน่าเอ็นดูตรงไหนไม่ทราบ แต่ก็ทำเอา ‘ใครบางคน’ หลุดยิ้มออกมาทันที

 “แล้วแต่นายจะพิจารณาครับ”

 รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้าคมคายของนักการเมืองระดับสูง “บอกให้มาคุยกันที่นี่”

 ทว่าวสุเลือกที่จะจ้องมองคู่สนทนานิ่งๆ “หาเรื่องเนอะคนเรา”

 “แค่คุย มึงเป็นพ่อกูหรือไงสี่ ทำไมต้องบ่น”

 เพราะเซนส์ของสัตราก็บอกว่าอัปสราอาจจะไม่ได้ดีล ‘เรื่องนั้น’ ด้วยได้ง่ายขนาดนั้น และเขาไม่ได้อ่อนประสบการณ์จนเดินเกมพลาด แต่เป็นอัปสราเองที่จะต้องเดินมาหาเขา

 วสุไหวไหล่ กดโทร. กลับไปที่เบอร์ล่าสุด

 (สวัสดีค่ะคุณสี่ คุยกับเจ้านายเรียบร้อยแล้วเหรอคะ)

 เพราะวสุนั่งอยู่ในเพนต์เฮาส์ของผู้เป็นนาย และเปิดสปีกเกอร์โฟนเพื่อให้อีกฝ่ายได้ยินบทสนทนาด้วยตั้งแต่รอบแรกจนรอบนี้

 “ครับ”

 (แล้ว...) ปลายสายลากเสียงยาว (สรุปว่าเขายอมให้หนูผ่อนไหมคะ)

 ผู้เชี่ยวชาญหันไปมองทางสส. ที่ตนทำงานด้วย อีกฝ่ายส่ายหน้าเล็กน้อย เขาจึงปั้นหน้าเครียด รวมถึงเสียงที่เปล่งออกไปก็ตึงพอสมควร “ไม่ยอมครับ”

 (เอ่อ)

 “เตรียมจดเลขบัญชีนะครับ”

 (เดี๋ยวค่ะคุณ คุยกันก่อนค่ะ หมายถึงว่าหนูขอคุยกับคุณสส. หน่อยได้ไหมคะ ให้หนูได้อธิบายให้เขาฟังเขาอาจจะเข้าใจก็ได้ค่ะ)

 “เมื่อกี้ผมก็อธิบายให้นายเข้าใจไปแล้ว ผลสรุปมันก็อย่างที่เห็น”

 (นะคะ ให้หนูได้คุยกับเขาก่อนได้ไหมคะ) วสุเงียบไปอึดใจ หล่อนจึงเป็นฝ่ายโพล่งขึ้นต่อ (ขอเบอร์ติดต่อคุณสส. หน่อยค่ะ หนูจะโทร. แค่เรื่องธุระไม่โทร. ป่วนเด็ดขาด สาบานด้วยชีวิตเลยค่ะ โทร. ป่วนเมื่อไรจับหนูถ่วงน้ำหนูยังไม่โกรธเลย นะคะคุณสี่)

 วสุแสร้งถอนหายใจ “ถ้าอย่างนั้นคุณสะดวกมาคุยที่นี่ไหมครับ เพราะผมก็ไม่รู้จะไปพูดกับนายยังไงให้เขาเข้าใจคุณ และเจ้านายผมคงไม่พอใจถ้าให้เบอร์กับใครไปสุ่มสี่สุ่มห้า มีหวังทั้งคุณและผมจะโดนหมายหัวทั้งคู่”

 (ที่ไหนคะ)

 “ที่...”

 อัปสราอาบน้ำแล้วแต่งตัวด้วยชุดที่ค่อนข้างสุภาพ และนั่นสร้างความประหลาดใจให้กับอิสรีได้เป็นอย่างมาก เธอคิดว่าพี่สาวจะสวมชุดนอนเพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว

 ภาษามือถูกหยิบมาใช้ในการสื่อสารของสองสาว

 [พี่อบเชยจะไปไหนเหรอคะ]

 พี่สาวก็ตอบโต้ด้วยการใช้มือพร้อมพูดให้อิสรีได้อ่านปาก “พี่มีธุระนิดหน่อย อุ้มเข้านอนไปก่อนนะ พี่จะรีบไปรีบกลับ”

 [ไปไหนคะ]

 อัปสราเลือกจะระบายยิ้มแสนอ่อนโยนให้อีกฝ่าย “เดี๋ยวมานะ ถ้ามีอะไรรีบส่งข้อความมาหาพี่ แล้วก็ห้ามเปิดประตูเด็ดขาดไม่ว่าใครจะเรียกก็ตาม”

 เพราะน้องสาวของเธอไม่สามารถสื่อสารหรือส่งเสียงได้ และต้องยอมรับว่าหอพักเดือนละสี่พันก็ไม่ได้ปลอดภัยอะไร ภายในซอยยังมีผู้ชายวัยกลางคนชอบตั้งวงก๊งเหล้า เมาแล้วเรื้อนใครเดินผ่านไปผ่านมาก็มีทั้งหาเรื่องและลวนลามทางวาจา ไหนยังเด็กวัยรุ่นจับกลุ่มคุยกันโหวกเหวกโวยวายอยู่ทุกวี่วัน

 หากเกิดเหตุไม่ดีกับอิสรีเธอจะต้องไม่ให้อภัยตัวเองไปชั่วชีวิต เช่นนั้นแล้วจึงสั่งห้ามไม่ให้น้องเปิดประตูไม่ว่าคนนั้นจะสนิทชิดเชื้อแค่ไหนก็ตาม ลำพังปล่อยให้อิสรีโบยบินในช่วงเช้าเธอก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้ กลัวน้องจะเจอเรื่องไม่ดี แล้วการปล่อยน้องไว้กลางคืนคนเดียวมันก็ไม่ง่ายกับเธอจริงๆ

 ทว่าจังหวะที่อัปสราจะมุ่งหน้าไปยังประตูห้อง มือบางก็คว้ามาจับที่ชายเสื้อไว้

 [อย่าไปนานนะคะ]

 ใจดวงน้อยอ่อนยวบ “อยากไปด้วยกันหรือเปล่า”

 [ไปได้เหรอคะ]

 ด้วยประการทั้งปวง สองพี่น้องจึงพากันเดินออกมาหน้าปากซอยและเลือกที่จะนั่งแท็กซี่เพื่อไปยังที่หมาย ถึงจะแพงไปสักหน่อยแต่ก็ปลอดภัย

 กรุงเทพฯ คือมหานครที่ไม่เคยหลับใหล แม้พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าไปแล้วแต่เมืองทั้งเมืองก็ยังคงสว่างไสว ร้านรวงเรียงรายให้จับจ่ายตลอดทาง อิสรีทอดสายตามองทิวทัศน์รอบข้างก่อนหันมาทางพี่สาว

 [อยากกินข้าวหมูกรอบ]

 “หิวเหรอ”

 [ไม่เท่าไรค่ะ แค่อยากกิน]

 พี่สาวฉีกยิ้ม “ขากลับนะ”

 ให้หลังเกือบสิบนาทีก็มาถึงที่หมาย ความหรูหราที่แม้จะมองดูไกลๆ ก็สัมผัสได้ว่าเป็นเหมือนขั้วตรงข้ามกับสถานที่ที่ตนอาศัยอยู่นั้นทำเอาสองพี่น้องห่อปากให้อย่างลืมตัว ก่อนคนพี่จะเรียกสติแล้วล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าราคาถูกเพื่อกดโทร. ออกหาใครบางคน

 อัปสรามั่นใจว่าตนเองใส่ชุดสุภาพ แต่การต้องยืนอยู่ต่อหน้าโลกของคนรวยมันคล้ายว่ามีค้อนมาทุบความมั่นใจที่มีอยู่เต็มเปี่ยมให้มลายสิ้น

 เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ทุกอย่างที่อยู่บนตัวเธอเหมือนสิ่งที่ไม่มีวันเฉียดไปในโลกใบนั้นเลย ต่อให้ประโคมสิ่งที่ดีที่สุดที่ตนมีก็เหมือนจะไม่ได้เศษเสี้ยวของความต่างชั้นตรงหน้า

 เพียงอึดใจเดียวปลายสายก็รับ (มาถึงแล้วเหรอครับ)

 “ค่ะ อยู่ข้างหน้า”

 (เดี๋ยวผมลงไปรับครับ)

 “หมายถึงข้างหน้าเลยค่ะ ติดถนน”

 สายถูกวางไปแล้ว ครู่สั้นๆ พี่รปภ. ที่ป้อมก็เดินออกมาแล้วเชิญเธอกับน้องสาวเข้าไปด้านใน จนมาหยุดอยู่ที่หน้าอาคารหรูที่เมื่อครู่ได้มองดูห่างๆ ก็รู้สึกว่าความจนในใจมันตีรวนอยู่ในอกจนแทบระเบิด แต่ตอนนี้ยิ่งกว่านั้นหลายเท่า

 มือบางสะกิดต้นแขนเรียบเนียนยิกๆ [สวยมาก น่าอยู่จัง] แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองบนยอดตึกก่อนดึงสายตากลับมาที่ผู้เป็นพี่ [อยากอยู่ที่นี่เลยเนอะ]

 อัปสราเพียงแค่ส่งยิ้มให้ผู้เป็นน้องเท่านั้น...ฝันสูงมากเลยไอ้หนู

°*• ❀ •*°