1│ไม่คิดมองใครอื่น (4)

 “น้องนางรำ”

 คุณผู้ช่วยนิ่งงัน คิ้วเข้มถูกเลิกขึ้นสูง ครู่หนึ่งเลยกว่าสดายุจะเค้นเสียงออกมาจากลำคอได้ “...ครับ?”

 “คนที่สวยๆ”

 คนอายุน้อยกว่าจนคำพูด เขาค่อนข้างคิดไม่ถึงว่า ‘ธุระด่วน’ ที่เจ้านายอุตส่าห์รบกวนเวลาพักผ่อนจะเป็นเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเกมการเมือง

 ท้ายที่สุดเขาก็ตอบออกไปจนได้ “แต่น้องนางรำวันนี้สวยทุกคนนะครับ”

 ที่จริงแล้วเขาก็ได้เห็นนาทีที่รถอ้อยของท่านสส. คว่ำใส่สาวงามดุจนางฟ้านางสวรรค์รายนั้น ตอนที่แผนกสร้างภาพส่งรูปมาในกลุ่มยังคิดอยู่เลยว่าไม่น่าจะสนใจอะไรนัก คงเห็นคนสวยแล้วมือไม้มันไปเองตามฉบับเสือผู้หญิง

 เขาทำงานกับสัตรามาหลายปีไม่เคยเห็นเจ้านายคิดอยากลงหลักปักฐานกับใคร แม้แต่ลูกคุณหนูอย่างคุณคล้ายจันทร์ บุคคลผู้ที่คุณหญิงพิมพิมานวาดหวังให้มาเป็นสะใภ้คนโตของบ้านเจียรโณทัย

 ถึงกระนั้นท่านสส. ก็เที่ยวเลาจน์อยู่บ่อยครั้ง หากถูกใจก็หยุดไว้แค่ความสัมพันธ์ทางกาย ไม่เคยมีใครได้สานต่อไปเป็นคนรักของชายหนุ่ม

 น้องนางรำคนนี้ก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้น

 “คนที่สวยที่สุดมีแค่คนเดียว”

 “...”

 “...”

 สองสายตาคมเข้มจ้องมองกันเงียบๆ สดายุรู้ว่าตนถูกหยั่งเชิง และเขาทราบอยู่แล้วว่านางรำคนที่สวยที่สุดคือใคร เพียงแต่... “คนแรกจากด้านซ้ายมือครับ”

 สัตรายกมุมปากขึ้น “คิดมาตลอดว่ามึงรู้ใจกูพอๆ กับที่กูรู้ใจตัวเอง”

 “ผมมิบังอาจครับนาย”

 “ก็ไม่เป็นไร ความสวยของคนเรามันไม่เท่ากันอยู่แล้ว และมาตรฐานกูอาจจะเกินเอื้อมไปบ้าง แต่คนที่อยากได้ข้อมูลคือนางรำคนสุดท้ายน่ะ”

 “ผมจะรีบจัดการให้ครับ”

 “กลับไปพักผ่อนได้”

 หลังรับคำสดายุก็ค้อมศีรษะให้ผู้เป็นนายแล้วเดินออกจากเพนต์เฮาส์อย่างไม่รีรอ

 คล้อยหลังการไปของลูกน้อง ฝ่ามือที่อุดมไปด้วยเส้นเลือดก็เอื้อมไปหยิบกลีบกุหลาบสีแดงสดมาถือไว้ พินิจมันราวกับไม่ได้เป็นเพียงกลีบดอกไม้ เพราะมันทำให้เขานึกถึงเจ้าของ

 และในตอนนั้นเองที่ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางถูกแทนที่ด้วยใบหน้าจิ้มลิ้มของสาวน้อยที่เดินทอดน่องอยู่ริมถนน

 ตอนแต่งหน้าและร่ายรำอยู่บนเวที เธอสวยหยาดฟ้ามาดิน ทุกท่วงท่าการขยับร่างกาย ทุกการก้าวเดินอย่างอ้อยอิ่งล้วนแล้วแต่สะกดสายตาคนมอง ความงดงามที่เจ้าหล่อนถือครองนั้นเสมือนว่าเป็นนางฟ้าจากสรวงสวรรค์ก็มิปาน ทว่าเธอคนเดียวกันนั้นที่ถอดเครื่องประดับทุกอย่างกลับเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ในโลกกว้าง แต่นัยน์ตาแวววาวสุกใสเหมือนลูกกวางตัวน้อยไม่เปลี่ยน

 คนสวยก็ว่าดีมากแล้ว คนน่ารักก็น่ามอง แต่คนที่ทั้งสวยทั้งน่ารักนั้นเหมือนได้สูตรโกงมาจากพระเจ้าเลย

 ประมาณเจ็ดโมงเศษๆ อัปสราก็เดินทางออกจากห้องพักพร้อมกับน้องสาววัยสิบเก้าปีอย่างอิสรี ตัวเธอนั้นมุ่งหน้าไปยัง Cha House ซึ่งเป็นร้านกาแฟและเบเกอรี่ของชยินที่ตนทำงานอยู่ ส่วนน้องสาวแยกไปอีกทางเพื่อไปยัง Candles Club สถานที่สำหรับให้ผู้คนเข้ามาเวิร์กช็อปการทำเทียนหอม ซึ่งอิสรีมีความชอบทางด้านนี้เป็นอย่างมาก

 “เดินทางปลอดภัยนะ ถึงแล้วส่งข้อความมาหาพี่ด้วย”

 ริมฝีปากบางคลี่เป็นรอยยิ้ม พร้อมยกมือขึ้นมาทำท่าทางเพื่อตอบโต้กับพี่สาว เหมือนเมื่อครู่ที่พี่สาวใช้ทั้งมือและขยับปากอย่างเชื่องช้าเพื่อสื่อสารกับตน

 [โอเคค่ะ]

 “พี่รักอุ้มมากนะ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ”

 [รักพี่อบเชยเหมือนกันค่ะ]

 พี่สาวยังคงยืนอยู่ที่เดิมแม้ว่าแผ่นหลังบอบบางของน้องจะกลืนหายไปกับผู้คนในเมืองหลวง รอยยิ้มแสนอบอุ่นเจือไปด้วยความกล้ำกลืนฝืนทนและแสนจะระทมใจ เพราะคงไม่มีใครอยากให้คนที่ตนรักไม่สามารถได้ยินเสียงหรอกกระมัง

 น้องสาวของเธอนั้นพิการทางการได้ยินมาตั้งแต่แรกเกิด เฝ้าดูพฤติกรรมกันมาหลายปีปรากฏว่าอิสรีไม่มีปฏิกิริยาตอบรับทางด้านเสียง เป็นเด็กน้อยวัยสี่ขวบที่ใครเรียกก็ไม่หัน ไม่ยอมพูด แรกๆ ก็เข้าใจว่าพัฒนาการช้า จนพาไปตรวจอย่างละเอียดถึงได้รู้ว่าน้องมีความบกพร่องขั้นรุนแรง ไม่ใช่แค่หูตึงจนได้ยินไม่ชัด แต่หูหนวกจนไม่สามารถได้ยินอะไรเลยสักอย่าง

 ไม่แน่ใจว่านั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้พ่อทิ้งไปหรือเปล่า แต่หลังจากทราบข่าวนั้นได้ไม่กี่เดือนบิดาก็หายออกไปจากบ้านในกลางดึก และท่านไม่เคยกลับมาหาพวกเธออีกเลย จึงต้องอยู่ด้วยกันสามคนแม่ลูกในบ้านหลังเล็ก แต่เจ็ดปีให้หลังที่บิดาหนีไปแม่ก็เสียชีวิตลงด้วยโรคภัยไข้เจ็บ

 อัปสราในตอนนั้นมีอายุได้เพียงสิบหกปี เป็นเพียงเด็กมัธยมปลายที่ไม่มีความสามารถมากพอจะแบกรับเรื่องราวทั้งหมดนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว แต่ก็ต้องผ่านไปให้ได้เพราะแม้แต่งานศพของแม่ พ่อก็ไม่มา ที่จริงน่าจะไม่ทราบข่าวคราวด้วยซ้ำ

 พื้นเพเธอเป็นคนพิษณุโลก ไม่ได้อยู่ในเมือง ไม่มีความสะดวกสบายอะไรเข้าถึง โชคดีที่คุณครูนาฏศิลป์คอยให้การช่วยเหลืออยู่เสมอ และผู้ใหญ่ในหมู่บ้านก็ใจดีกับเธอคอยหยิบยื่นน้ำใจให้พี่คนโตที่ต้องส่งเสียเลี้ยงดูน้องสาวที่ร่ำเรียนอยู่ในสถาบันโสตศึกษา

 คุณครูพยายามป้อนงานรำให้เธอไม่ขาดสาย เพราะทุกครั้งที่ออกงานมักจะได้ค่าตอบแทน หากชาวบ้านมีงานอะไรก็จะไหว้วานให้เธอไปร่วมพิธีโดยมีค่าขนมให้ รวมไปถึงงานเล็กงานน้อยในช่วงวันหยุดอัปสราก็ไม่เคยเกี่ยง

 เฝ้าร้าน เลี้ยงเด็ก หรืองานอะไรก็ตามที่ชาวบ้านจ้าง เด็กสาววัยสิบหกปีล้วนแล้วแต่น้อมรับด้วยใจที่มุมานะ เพราะเธอตั้งใจไว้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ขอให้ตัวเองได้เรียนหนังสือ จึงใช้เวลาเหล่านั้นในการเก็บหอมรอมริบเพื่อเป็นทุนการศึกษาในภายภาคหน้า พอจบมัธยมก็สอบติดมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ

 แม้จะเป็นเมืองที่มีค่าครองชีพสูงแต่ก็เป็นเมืองที่สามารถหางานทำได้

 อัปสราตัดสินใจย้ายเข้าเมืองหลวงโดยย้ายน้องสาวมาอยู่ด้วยกัน เธอคงมีวาสนาอยู่บ้างถึงได้เป็นที่รักของครูบาอาจารย์ ตอนจะมาครูก็ยังอาสามาส่งทั้งยังเสนอให้ยืมเงินไว้ตั้งตัวหนึ่งก้อน แม้เธอจะปฏิเสธเพราะคุณครูเองก็มีภาระที่ต้องแบกรับ ทว่าน้ำใจของท่านงามนัก และสุดท้ายเธอก็รับมา ซึ่งต้องยอมรับว่าเงินก้อนนั้นช่วยให้การเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองหลวงของเธอและอิสรีไม่ลำบากเกินควร

 หล่อนเรียนควบคู่กับการทำงาน ทั้งส่งตัวเอง ส่งเสียน้องสาวแล้วยังใช้หนี้คืนครูทุกบาททุกสตางค์ โดยที่บิดาไม่เคยแยแสกันเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นจะนึกถึงกันบ้างไหม จะรู้บ้างหรือเปล่าว่าโลกของเด็กผู้หญิงสองคนที่ไม่มีปีกของคนในครอบครัวคอยปกป้องมันลำบากแค่ไหน หรือจะนึกเห็นใจโลกไร้เสียงของลูกสาวตัวเองสักนิด

 ไม่รู้เลยจริงๆ

 ทุกวันนี้อัปสรามีจุดมุ่งหมายของชีวิตคือการเก็บเงินเพื่อผ่าตัดฝังประสาทหูเทียมให้แก่อิสรี ทว่ามันมีราคาที่ค่อนข้างสูงจนแตะเจ็ดหลัก ยังไม่นับค่าบำรุงรักษาอุปกรณ์ประจำปี แต่ไม่ว่าจะยากเย็นอย่างไรก็คงไม่เกินกำลังของอัปสรา

 แม้แต่อิสรีเองก็ปรารถนาที่จะได้ยินเสียง ฝ่ายนั้นก็ตั้งใจทำงานเพื่อเก็บเงินเช่นกัน

 โลกของอิสรีไม่เคยง่าย มีบ่อยครั้งที่ถูกรังแกแค่เพราะเป็นผู้พิการ ถึงกระนั้นจิตใจอันเข้มแข็งของน้องสาวก็ยังฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างมาได้ จนทุกวันนี้ได้ทำงานประจำที่ Candles Club ถูกรายล้อมไปด้วยสภาพแวดล้อมที่ดี ผู้คนที่นั่นก็น่ารักกับเจ้าตัว เพียงเท่านั้นอัปสราก็วางใจให้ลูกนกตัวน้อยๆ บินออกจากรังไปเผชิญโลกใบใหญ่ด้วยตนเองแล้ว

 ใช้เวลาพักใหญ่พี่คนโตของวิจิตรโชติก็มาถึง Cha House ที่นี่เปิดให้บริการตั้งแต่เก้าโมงเช้าเป็นต้นไปและปิดให้บริการตอนห้าโมงเย็น หยุดทุกวันเสาร์ อย่างเมื่อวานที่ได้หยุดจึงไปรับงานเสริมของคณะร่ายดาหลา

 การทำงานระหว่างนางรำพาร์ทไทม์กับปิยอรนั้นมักจะกำหนดวันที่ต้องแสดง หากอัปสราว่างที่จะไปได้ทางเจ้าของคณะจะทำการส่งคลิปการซ้อมมาให้เจ้าหล่อนซ้อมคนเดียว แล้วค่อยไปซ้อมอีกรอบก่อนเริ่มงาน หากไม่ใช่คนที่เจนสนามอย่างอัปสราก็คงจะถือเป็นงานหินที่ต้องแกะท่าด้วยตัวคนเดียว แต่เธอทำได้มาเสมอไม่เคยบกพร่อง

 แต่ถ้าไม่ตรงกับวันหยุดและไม่สามารถลาได้ อัปสราก็จะไม่ได้ร่วมงานนั้น

 ดูเผินๆ แล้วชยินเหมือนคนใจดี แต่เขามันขี้เหนียวตัวพ่อ เงินเดือนก็กดแล้วกดอีก ตำแหน่งที่ควรจะจ้างเพิ่มก็ไม่จ้าง ให้เธอควบทุกอย่างในเงินเดือนเหมือนเศษเลข แล้วเขาที่เป็นเจ้าของก็ทำงานในร้านของตัวเอง มีเงินเดือนประจำตำแหน่งให้ตัวเองอีกหมื่นห้าไม่รวมกำไร แต่หมอนั่นทำอะไรที่ไหน วันๆ เอาแต่หาเรื่องลูกค้าว่าด้วยการโชว์ภูมิเรื่องกาแฟ

 ใครสั่งเมนูที่แปลกไปจากความคิดเขาล่ะก็ ตำรวจกาแฟลงทันที

 หากวันไหนที่เธอขอลาเขาก็ใช่ว่าจะอนุมัติ ปวดท้องเอยอะไรเอยรีบถามหาใบรับรองแพทย์ แต่ปากก็ป้อยอเธอไม่หยุด ค้นพบว่าชยินชอบเธอนั่นแล แต่ไม่มีวันที่เขาจะเลิกเอาเท้ากดหัวให้อยู่ต่ำกว่า หากคบหากับเขาไปก็ไม่ต้องคาดเดาเลยว่าในฐานะแฟน ภรรยาหรือแม่ของลูกนั้นจะถูกกดขี่เพียงใด

 อัปสราง่วนอยู่กับการเตรียมเปิดร้าน ในขณะที่เจ้าของร้านยังไม่มา ปกติแล้วชยินจะเข้างานหลังเธอเปิดร้านเสร็จ หรือบางวันเขาก็ไม่ได้มา ที่มาเพียงครู่สั้นๆ แล้วออกไปก็มี หากว่าติดนัดกับสมาคมเมล็ดกาแฟของเขาน่ะนะ ก็เป็นการรวมกลุ่มของพวกผู้ชายอีโก้สูงเสียดฟ้า ซึ่งเธอมองว่านั่นไม่น่าอภิรมย์สักนิด และเธอพอใจทุกครั้งที่ชยินไม่ได้เข้าร้าน

 เขาไม่เคยช่วยให้งานสะดวก ถนัดแต่ทำให้มันสะดุด

 อย่างวันนี้ที่หลังจากเปิดร้านเสร็จสรรพอีกฝ่ายก็ส่งข้อความมาบอกว่าติดธุระ คงไม่ได้เข้าร้าน

 ทำงานคนเดียวมันเหนื่อย แต่เหนื่อยงานก็ไม่เท่าเหนื่อยคน วันทั้งวันของอัปสราจึงไม่ได้ยากเย็นอะไรนักเมื่อไม่มีตัวเกะกะอย่างชยินอยู่ในครรลองสายตา

 สัตราไม่นิ่งนอนใจกับความเคลื่อนไหวที่ผิดวิสัยของคนในพรรค ช่วงบ่ายคล้อยของวันนี้คนที่งานรัดตัวอย่างเอกภูมิสะดวกที่จะเจอกับเขา โดยที่ท่านนายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม และยังเป็นหัวหน้าพรรคเป็นไทยได้เอ่ยปากว่าถ้าอย่างนั้นแล้วควรจะถือโอกาสไปทานมื้อเย็นที่ร้านอาหารเหลากับเขาเสียเลย

 เลขาธิการพรรคและผู้ติดตามทั้งเจ็ดเว้นสดายุจึงพากันไปยังภัตตาคารที่ว่า

 นักการเมืองเลือกที่จะรับประทานอาหารในห้องวีไอพีสุดหรู แม้ว่าทั้งห้องจะมีกันแค่สองคนก็ตามที

 “ที่เซียงบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับอาน่ะ” เอกภูมิเงียบไปอึดใจหนึ่ง “เรื่องของพี่จักรรึ”

 “ครับ อารู้อยู่แล้วเหรอ” เรือนคิ้วสีเข้มขมวดเข้าหากัน “ทำไมครับ”

 “อาเป็นหัวหน้านะเซียง ใครขยับตัวทำอะไรถ้าไม่หูตาไวก็คุมคนไม่อยู่ สนามการเมืองน่ะมันไม่มีมิตรแท้หรือศัตรูถาวร อยู่ด้วยกันเพราะผลประโยชน์ทั้งนั้น ไม่คมจริงอยู่ไม่ได้หรอก มันเถื่อน” นายกส่ายหน้าให้กับสนามที่หาความจริงใจไม่ได้ “เพื่อน พี่น้องหรือพรรคพวก ไม่มีอะไรยั่งยืนทั้งนั้น จะผ่านทุกข์ผ่านร้อนมาด้วยกันมากน้อยแค่ไหน วันหนึ่งก็สามารถแทงข้างหลังเพื่อผลประโยชน์ได้ทั้งนั้น”

 กะพงแดงนึ่งซีอิ๊วถูกตักเข้าปากอย่างไม่รีบร้อน

 “ถึงจะดูไม่ค่อยมีอุดมการณ์ แต่การเมืองมันไม่ใช่ที่ของคนดีจริงๆ นะ แค่คนที่อยู่เป็นเท่านั้นที่จะอยู่รอด ถึงได้เข้าใจสิ่งที่พี่จักรเลือกจะทำ จริงๆ แล้วอาเห็นการหักหลังผ่านตามานับครั้งไม่ถ้วน คนที่คิดว่าเป็นเพื่อนหรือพอจะไว้ใจได้ไม่มีอยู่จริง แค่ยังไม่ถึงเวลาหักกันเท่านั้น มันเลยไม่มีอะไรน่าแปลกใจอีกแล้วสำหรับอา”

 ริมฝีปากบิดโค้งเล็กน้อย “อาครับ” คู่สนทนาเพียงแต่เลิกคิ้วให้ ก่อนหันไปสนใจอาหารตรงหน้า “ผมว่าถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง สมัยหน้าสส. เขตของเรามีสิทธิ์สอบตกมากกว่านี้ รวมถึงปาร์ตี้ลิสต์อาจจะได้น้อยกว่าเดิม เป็นแบบนั้นผมค่อนข้างกังวลเรื่องการจัดตั้งรัฐบาลน่ะครับ ลำพังในพรรคยังวุ่นวายขนาดนี้ ถ้ามีพรรคร่วมด้วยน่าจะแบ่งลงตัวยาก”

 “อาก็กังวลเรื่องเดียวกับเซียงนั่นแหละ ยังไงเราก็ต้องกระตุ้นเศรษฐกิจให้ดี ตรงนี้ที่ประชาชนต้องการที่สุดเพราะถ้าคนมีกินมีใช้ก็จะไม่โกรธ ความนิยมของพรรคเรามันขึ้นอยู่กับเรื่องปากท้องชาวบ้านล้วนๆ เลย”

 “ครับ”

 เช่นนั้นแล้วสัตราก็ไม่มีอะไรจะพูดในประเด็นนี้อีก

 คนอายุมากกว่ามองคนหนุ่มที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กแล้วระบายยิ้มให้อย่างนึกเอ็นดูเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง “แต่อาขอบใจเรามากที่รีบมาบอก เรานี่นะ ตงฉินเหมือนพี่ศรไม่มีผิดเลย” เอกภูมิพาดพิงไปถึงพิศาล หรือก็คือพ่อของสัตรา “ส่วนพี่จักรเขาก็คงมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจกับอาพอสมควร ยังไงก็คงต้องเข้าไปเจรจากันก่อน บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่นแล้วชีวิตจะง่ายขึ้น จำไว้นะเซียง”

 “ครับอา”

 “เอ้า กินๆ มื้อนี้อาขอเป็นเจ้ามือ”

 มื้ออาหารที่ภัตตาคารอาหารจีนนั้นใช้เวลาไวกว่าที่คิด ด้วยเรื่องสำคัญที่ต้องการคุยก็คุยจบตั้งแต่เริ่มทานได้ไม่กี่นาที หลังแยกย้ายกับเอกภูมิท่านสส. ก็ไม่ได้คิดที่จะไปไหนต่อ วันนี้ธิปกบินไปมาเลเซีย ณเรศกับรชตก็ไม่ได้ชวนออกไปไหน หรือถึงชวนก็มีเปอร์เซ็นต์สูงมากที่สัตราจะปฏิเสธเพื่อนฝูง

 ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดเยอะ ป่วยการจะออกจากบ้าน สู้นอนเอาแรงน่าจะเป็นการดีกว่า

 ทว่าทันทีก้าวขาเข้าเขตเพนต์เฮาส์ สายเรียกเข้าจากใครบางคนก็เรียกความสนใจไปหมดสิ้น

 “มีอะไร”

 สัตรากรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ขณะปลดไทและกระดุมเม็ดบน

 (นายครับ ข้อมูลทั่วไปของน้องนางรำอยู่ในมือผมแล้ว ให้ส่งไปให้เลยไหมครับ)

 มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “ให้ไว”

°*• ❀ •*°