2│เยือนถิ่นเจ้าพ่อ (1)

บทที่ 2

เยือนถิ่นเจ้าพ่อ

.

.

.

 อัปสรา...อัปสราสมชื่อ

 นัยน์ตาคู่คมแลดูดุดันบัดนี้ผ่อนคลายหลายเท่าตัว ใบหน้าเจือไปด้วยความสบายอารมณ์ทั้งสี่ส่วนยามจดจ้องไปยังหน้าจอขนาดสิบสามนิ้วของเครื่องมือสื่อสารในมือ ที่บรรจุไปด้วยตัวอักษรเพื่อร้อยเรียงเรื่องราวของสาวสวยรายนั้น

 เจ้าหล่อนชื่อเล่นว่าอบเชย ซึ่งมันค่อนข้างน่ารักในความคิดของเขา ชื่อจริงอัปสรา ก็แลดูจะเหมาะสมกับความสวยหยาดฟ้ามาดินของเธอ

 เดิมทีเขาคิดว่าอัปสราเป็นนางรำ แท้จริงแล้วเธอไม่ได้ยึดอาชีพนี้เป็นหลักแต่ทำงานประจำที่ร้านกาแฟ อาศัยอยู่กับน้องสาวที่เป็นผู้พิการทางการได้ยินแค่สองคน พื้นเพเป็นคนพิษณุโลกที่ย้ายมาอยู่เมืองกรุงตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย กำพร้าพ่อแม่ และรับงานรำเป็นชั่วครั้งชั่วคราวหากตารางงานว่างเพราะเร่งเก็บเงินรักษาอาการป่วยของน้องที่มีค่าใช้จ่ายสูง เช่นนั้นแล้วในวันนั้นเขาถึงได้เห็นเธอรับงานนอกอย่างการร่ายรำ

 ส่วนข้อมูล ‘อื่นๆ’ ไม่มี

 หายไปทั้งวันได้มาแค่นี้เองน่ะรึ หรือว่าจะถึงเวลาที่เขาต้องเขี่ยสดายุทิ้ง ตั้งแต่บอกว่านางรำคนอื่นสวยกว่าอัปสราแล้ว ใช้ตาตุ่มมองกระมัง

 มือถือถูกคว้าโดยเจ้าของ รอสายครู่เดียวเสียงของลูกน้องก็ดังแทรกเข้าโสตประสาท (สวัสดีครับนาย)

 “ได้มาแค่นี้?”

 (ก็...) หัวคิ้วมุ่นเป็นปม สดายุค่อนข้างมั่นใจว่าข้อมูลที่ได้มานั้นมีมากทีเดียว (ข้อมูลทั่วๆ ไปนะครับ นั่นผมก็ใช้ความสามารถพิเศษในการซุ่มดู แล้วยังบากหน้าปั้นเรื่องไปถามคนในคณะถึงได้พอรู้เรื่องมาบ้าง รู้ไปถึงบ้านเกิดเมืองนอน ครอบครัว อาชีพ มันยังขาดอะไรอีกเหรอครับนาย)

 “มีแฟนหรือยัง”

 เป็นเวลาหลายวินาทีที่ผู้ติดตามสส. หาเสียงของตนไม่เจอ (อ้อ เรื่องนี้นี่เอง)

 “ยังไง”

 (ไม่ทันได้ถามครับ แต่จะรีบจัดการให้แล้วจะแจ้งให้ทราบครับนาย)

 “เรื่องนี้มันสำคัญที่สุดด้วยซ้ำ ก็รู้ว่ากูไม่กินของแสลง”

 ผู้หญิงที่มีแฟนแล้วถือเป็นเผือกร้อน เผลอไปจับมืออาจจะพุพองได้ แม้แต่เด็กในเลาจน์เขายังขอคนคลีนๆ ไร้เจ้าของหัวใจ ไม่อยากจะได้ชื่อว่าไปสร้างรอยร้าวให้ครอบครัวใครเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

 ดูเผินๆ เหมือนเขากินไม่เลือก แต่จริงๆ แล้วเลือกกินยิ่งกว่าอะไร

 (ขอโทษที่พลาดครับนาย ผมจะรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้ครับ)

 ให้หลังไม่ถึงห้านาทีก็มีข้อความถูกส่งมาจากสดายุ

 คุณยี่: น้องนางรำโสดครับ

 วันนี้ชยินก็ยังมีธุระกับสมาคมของเจ้าตัว เป็นเหตุให้อัปสราต้องเฝ้าร้านอยู่คนเดียว แต่อาจจะไม่ทั้งวันเพราะด้านเจ้าของบอกว่าเสร็จธุระแล้วจะเข้ามาช่วย

 ช่วยไม่มาน่ะดีอยู่แล้วด้วยซ้ำ

 ช่วงสายของวันเบเกอรี่ก็ถูกนำมาส่ง อัปสราจึงง่วนอยู่กับการเช็กสินค้า โดยที่ข้างกายก็มีคนจากร้านเบเกอรี่ยืนขนาบไม่ห่าง

 “พี่พายฝากขนมมาให้พี่เชยด้วยครับ” พนัชว่าพลางวางถุงขนมลงบนเคาน์เตอร์ “ผมตั้งไว้ตรงนี้นะ”

 อัปสราเงยหน้าจากบรรดาขนมแล้วผินหน้าไปทางคู่สนทนา “เกรงใจอะพก ทำไมพี่พายฝากมาบ่อยจัง”

 นับดูแล้วก็ประมาณหนึ่งเดือนที่เจ้าของร้านเบเกอรี่ที่มักจะทำขนมส่งร้านกาแฟจะฝากขนมมากับน้องชายเพื่อให้เธอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ยักจะมี

 “ก็...” พนัชเกิดอาการหูร้อน ดีที่อัปสราก้มหน้าไปเช็กขนมต่อจึงไม่ทันได้เห็นหมาเด็กเสียอาการ มือไม้อยู่ไม่สุขจนไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน “ช่วงนี้พี่พายทำเยอะมากครับ บางส่วนขาย บางส่วนแบ่งปัน คนกันเองทั้งนั้นน่ะครับ”

 “งั้นเหรอ ยังไงก็ฝากขอบคุณพี่พายด้วยนะ”

 ปกติเธอไม่ค่อยได้ทานเพราะชิ้นหนึ่งมีราคาเทียบเท่าข้าวหนึ่งมื้อ หรือบางชิ้นก็มากกว่านั้น แต่เพราะพรรณนาราฝากมาให้ถึงได้มีขนมแพงๆ ทานทุกวัน

 “โอเค ของครบ”

 หนุ่มรุ่นน้องฉีกยิ้มแป้น “ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ”

 “จ้ะ เดินทางปลอดภัยน้า”

 “ครับ พี่ก็อย่าลืมกินขนมนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับ”

 สาวเจ้าระบายยิ้มรับคำทั้งยังก้าวเดินไปยังประตูเพื่อเปิดให้อีกฝ่ายที่ต้องถือตะกร้าจะได้เดินเหินสะดวก แต่พอพนัชก้าวพ้นประตูร้านออกไปด้านนอก ก็เหมือนจะมีพายุคนตัวสูงพัดเข้ามา มือบางที่ทำหน้าที่เปิดประตูไว้ก็ค้างอยู่ท่าเดิม

 นัยน์ตาคมกริบดั่งใบมีดสาดมายังใบหน้านวลสวย พาให้ลมหายใจไหลเวียนไม่ทั่วท้อง น้ำลายเหนียวๆ ถูกกลืนลงคออย่างยากลำบาก พร้อมกันนั้นก็รับรู้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่คร่อมจังหวะจนน่าประหลาด

 จิตใต้สำนึกของบาริสต้ารู้ว่าต้องเอ่ยปากทักทายลูกค้าเช่นไร แต่ไม่รู้ทำไมคำพูดทุกอย่างถึงได้ถูกกลืนลงคอไปจนหมดแค่เพราะได้รับสายตาดุดันของผู้ชายคนนี้

 กลิ่นหอมฉบับผู้ลากมากดีตีรวนอยู่ในโพรงจมูก หญิงสาวเม้มปากแน่น มือบางกำมือจับประตูจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาเล็กน้อย เจ้าหล่อนเบี่ยงตัวเพื่อหลีกทางให้กลุ่มคนมาใหม่ได้เข้ามาในร้าน กระทั่งคนสุดท้ายเดินผ่านไปถึงได้รู้สึกว่าตรงนี้มีอากาศมากพอให้หายใจทั่วท้อง

 เมื่อกี้มันอะไรกันนะ สายตาของคุณสส. คนนั้นน่ะ

 บานประตูถูกปิดลงพร้อมกับอัปสราที่สูดหายใจเข้าให้เต็มปอดแล้วค่อยๆ ผ่อนออกมา ก่อนหมุนตัวเพื่อไปประจำที่เคาน์เตอร์ ในขณะที่หางตาก็เห็นว่ากลุ่มชายฉกรรจ์เดินไปนั่งยังมุมหนึ่งของร้าน โดยเลือกนั่งสองโต๊ะเพราะมีจำนวนเกือบสิบคนเห็นจะได้ จะมีก็แค่คนเดียวที่ยืนรออยู่แถวๆ เคาน์เตอร์

 ริมฝีปากบางสีสวยเบนกว้างขึ้นจนก่อเกิดรอยยิ้มประหารผู้คน ที่ความหวานของมันน่าจะพอๆ กับน้ำผึ้งเดือนห้า แต่สดายุรู้ดีว่าสิ่งนี้ถือเป็น ‘ของแสลง’

 “สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ”

 “สวัสดีครับ ขอรับเป็น...” แล้วบุคคลผู้ทำหน้าที่เบ็ดเตล็ดก็ร่ายยาวถึงเมนูของคนทั้งเก้าที่เขาจำได้ขึ้นใจ ใครชอบอะไรเขารู้หมด ไม่หวาน เข้มๆ สารพัดอย่าง เพราะนับไม่ถูกแล้วว่าเป็นคนสั่งให้ทุกคนกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง “เสิร์ฟไหมครับ ถ้าไม่เดี๋ยวผมรอ”

 “เสิร์ฟค่ะ คุณลูกค้านั่งรอที่โต๊ะได้เลยค่ะ”

 ที่จริงเขารู้อยู่แล้วเพราะเมื่อวานก็ซุ่มดูอยู่พักใหญ่ แค่นึกเห็นใจที่เจ้าหล่อนทำงานคนเดียว น่าจะเหนื่อย แต่สุดท้ายเขาก็กลับไปรวมกลุ่มกับพรรคพวก

 ลูกค้าในร้านมีอยู่บางตา แต่หลังจากผู้ชายกลุ่มนั้นก้าวเข้ามาก็คล้ายว่ามันจะคับแน่นอยู่ในอกของบาริสต้าสาวที่จู่ๆ ก็เกิดอาการเกร็ง ไหนเล่าน้องนักศึกษาที่นั่งอยู่ก่อนหน้านี้ก็เก็บกระเป๋าพากันเดินออกไปจากร้าน ทำให้นอกจากเธอก็มีแค่กลุ่มคนมาใหม่เท่านั้น

 จู่ๆ ความกดอากาศก็ต่ำจนจะหายใจไม่ออก

 อัปสราก้มหน้าก้มตาและสั่งสมองให้จดจ่ออยู่แต่กับเครื่องดื่มตรงหน้า พยายามควบคุมลมหายใจให้อยู่ในจังหวะที่เป็นปกติ ไม่แผ่วและแรงจนเกินไป แม้จะรู้สึกคล้ายถูกจับจ้องอยู่ก็ตามที

 ระหว่างที่สาวเจ้าง่วนอยู่กับการชงกาแฟ เงาดำก็พาดผ่านจนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง เป็นคนคนเดียวกับที่มาสั่งกาแฟนั่นเอง

 เธอส่งยิ้มให้อย่างมีมารยาท โดยที่มือก็ไม่หยุดทำหน้าที่ของตน “รับอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ”

 “พอดีเจ้านายของผมไม่ทานหวานแต่อยากทานขนม มีแบบหวานน้อยแนะนำไหมครับ”

 “มีค่ะ สักครู่นะคะ” อัปสราวางมือจากการชงเครื่องดื่มเพื่อขยับกายไปยังตู้เบเกอรี่ แนะนำเมนูที่คาดว่าลูกค้าอาจจะต้องการ เมื่ออีกฝ่ายตอบรับเสร็จสรรพก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม หล่อนจึงนำขนมจัดใส่จานแล้วเดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะ

 ลูกค้าคนที่สั่งนั่งอยู่โต๊ะถัดไป แต่เขาพูดว่า ‘เจ้านาย’ ซึ่งขนมที่อยู่ในมือของเธอนั้นน่าจะมีเจ้าของเป็นเจ้านายของเขา เธอค่อนข้างมีความมั่นใจว่ามันน่าจะเป็นของนักการเมือง แม้จะไม่ค่อยได้ติดตามข่าวการเมืองแต่ก็เห็นผ่านตาบ้าง หล่อนจำได้ว่าสส. ท่านนี้อยู่พรรคที่ได้จัดตั้งรัฐบาล

 แต่ถึงกระนั้นก็ประหม่าที่จะเสิร์ฟให้เขาโดยตรง จึงเลือกเดินไปยังคนสั่งแทน แต่ก้าวขายังไม่ทันจะผ่านหน้าคนตัวใหญ่ สุ้มเสียงทุ้มต่ำก็ดังกังวานก้องไปทั่วโสตประสาทพาให้ขาตายจนก้าวไม่ออก

 “ของฉัน”

°*• ❀ •*°