All Chapters of นางบำเรอ BAD GUY : Chapter 71 - Chapter 80

คุณเหนือขับรถต่อโดยมีนาลินนั่งเบาะหน้าแทนฉัน แถมเธอก็ยังแอบมองคุณเหนืออยู่บ่อยครั้ง มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อยากเก็บมาคิดให้ฟุ้งซ่าน“นาลิน เรื่องเรียนกลับมาจากเที่ยวเดี๋ยวพี่จะพาไปคุยกับคุณครูที่นั่นนะ” เห็นว่าบรรยากาศภายในรถมันเงียบเกินไป ฉันจึงพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบนาลินหันหน้ามาตอบ “หนูไม่อยากเรียนแล้วค่ะ อยากหางานทำมากกว่า”“ไม่ได้นะ เธอยังไม่จบมอหกยังไงก็ต้องเรียนให้จบ”“หนูเบื่อนี่นา”“ออกตอนนี้เธอจะทำงานอะไร คิดถึงตรงนี้บ้างสิ”“ค่า! คุณแม่ บ่นเก่งตลอดเลยนะพี่รินน่ะ” นาลินละสายตาจากฉันหันมองคุณเหนือ “เวลาพี่รินอยู่กับคุณเหนือชอบบ่นแบบนี้ไหมคะ”“ฉันไม่คิดว่าที่พี่เธอพูดแปลว่าบ่น การศึกษาเป็นสิ่งสำคัญเด็กวัยรุ่นอย่างเธอยังต้องเรียนหนังสือ”“ค่ะ หนูจะตั้งใจเรียนนะคะ ^_^”“คำนี้เธอควรบอกพี่สาวของเธอ ไม่ใช่ฉัน” น้ำเสียงที่ฟังดูห่างเหินของคุณเหนือทำให้นาลินถึงกับหุบยิ้ม เธอเงียบไปเลยจากนั้นบรรยากาศภายในรถก็กลับมาเงียบอีกครั้ง จนกระทั่งคุณเหนือขับรถมาถึงที่ทะเล ตอนนี้เป็นเวลาสิบห้านาฬิกาเรื่องที่พักคุณเหนือได้จัดเตรียมเอาไว้แล้ว เป็นบ้านพักหลังใหญ่ติดชาย

“พะ พี่ริน” นาลินผลักคุณเหนือออก เธอรีบลงจากเตียงมาหาฉัน “หนูห้ามแล้วนะคะ แต่คุณเหนือไม่ยอมฟัง ขะ เขาจะทำเรื่องอย่างว่าอย่างเดียวเลย”“ริน”นาลินเอามือมาจับมือฉันแต่ถูกฉันสะบัดออก ฉันมองคุณเหนือ เขาค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง สิ่งที่ฉันทำคือค่อยๆ เดินไปหยุดตรงหน้าของเขา จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือเล็กๆ ของตัวเองฟาดลงบนใบหน้าของคุณเหนืออย่างแรง“ทำไมคะ ทำไมต้องเป็นนาลิน ทำไมคุณเหนือถึงเลือกที่จะทรยศริน!!” ฉันถามผู้ชายตรงหน้าออกไปด้วยความเจ็บปวด หัวใจของฉันมันแตกสลายไปหมดแล้ว“ฉะ ฉันไม่รู้ ฉันคิดว่าเป็นเธอ”“ทะ ทำไมคุณเหนือพูดแบบนี้ล่ะคะ คุณเหนือดึงให้หนูเข้ามาในห้องแท้ๆ แถมยังลากหนูไปบนเตียงด้วย” นาลินพูดแทรกขึ้นมาทันที“จำเมียตัวเองไม่ได้เลยเหรอคะ จำไม่ได้หรือเป็นแค่ข้ออ้างกันแน่ ถ้ารินมาช้ากว่านี้คงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว อึก~”ฉันมองหน้านาลินกับคุณเหนือสลับกัน มันเจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ แล้วก็ไม่คิดว่าความเจ็บปวดมันจะมาแทนที่ความสุขได้เร็วมากขนาดนี้ทั้งที่เพิ่งตกลงจะคบกับเขาแท้ๆฉันยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา จากนั้นก็หันหลังให้ทั้งคู่ก่อนจะเดินมาที่ประตู แต่ก็ถ

รอสายไม่นานเสียงทุ้มเข้มของปลายสายก็เอ่ยขึ้น( กว่าจะโทรมาได้นะ ) คำถามของเขาทำให้ฉันต้องแปลกใจ เขาพูดเหมือนรู้ว่านี่คือเบอร์ของฉัน ไม่สิ! ไม่ใช่เหมือน แต่เขารู้ว่านี่คือเบอร์ของฉันต่างหาก( รู้เบอร์รินด้วยเหรอคะ ) ( มันไม่ยากสำหรับฉันนะ ) ฉันเงียบมือที่เผลอกำแน่นมันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมื่อคิดว่าจะหนีไปจากคุณเหนือด้วยวิธีนี้( เธอโทรมาแบบนี้ หวังว่าฉันจะได้ฟังข่าวดี ) ( คะ…คุณติณเคยบอกกับรินว่าถ้าอยากจะออกมาจากชีวิตของคุณเหนือ คุณติณช่วยรินได้ใช่ไหมคะ ) ( หึ! แน่นอนฉันช่วยเธอได้ )( รินต้องการให้คุณติณช่วยพารินหนีจากคุณเหนือค่ะ )เสียงหัวเราะของปลายสายดังขึ้นมา เหมือนกับว่าเขากำลังพอใจมากๆ ที่ฉันบอกแบบนั้น( เธอมั่นใจว่าอยากจะมาอยู่กับฉัน )( คุณติณจะไม่ทำอะไรรินใช่ไหมคะ ) ( ฉันไม่ใช่พวกหมกมุ่นเรื่องเซ็กส์ ถ้าเธอไม่ใช่คนสำคัญของไอ้เหนือฉันคงไม่สนใจ ) ฉันเงียบ แต่เมื่อคิดถึงเหตุผลนั้นมันก็ทำให้ฉันไม่ต้องคิดมากอะไรอีก( ค่ะ รินมั่นใจ ) ( พรุ่งนี้จะให้ฉันไปรับเธอที่ไหนว่ามาสิ )( หน้าบริษัทของคุณเหนือก็ได้ค่ะ รินหาจังหวะแอบหนีออกมาง่ายกว่าที่บ้าน ) ( อื้ม ) สายถูกตัดไปหยดน้

“นี่คุณเหนือไม่รู้อะไรเลยเหรอคะ ?”ผมพุ่งปรี่เข้ามาประชิดตัวเธอแล้วใช้มือบีบปลายคางของเธอไว้แน่น พร้อมกับจ้องเขม็ง“อื้อ คะ คุณเหนือ”“ใครคือคนรักของริน ถ้าเธอคิดจะโกหกฉัน ฉันไม่เอาเธอไว้แน่”“…….”“ฉันไม่ได้ขู่ ไม่เชื่อเธอก็โกหกฉันดูสิ ชีวิตของเธอจะได้พังเพราะปาก ฉันช่วยเธอได้ ฉันก็ทำลายเธอได้เหมือนกัน ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวของวารินเมียของฉัน คิดหรือไงว่าฉันจะปล่อยเธอให้มายืนหายใจอยู่แบบนี้!!”“มะ ไม่มีค่ะ พะ พี่รินไม่มีใครทั้งนั้นค่ะ” นาลินเธอบอกผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ตัวของเธอสั่นระริกๆ เหมือนว่ากำลังกลัวที่ผมพูดเอามากๆ“แล้วทำไมเธอถึงบอกแบบนั้น ?”“……”“ฉันถาม!!”“หนูอยากให้คุณเหนือหันมาสนใจหนูบ้างนี่คะ”“ฉันไม่เคยสนใจเธอ ไม่คิดจะสนใจ เธอไม่มีอะไรที่เทียบกับรินได้สักอย่าง หยุดความคิดของเธอแล้วไปบอกรินซะว่าคืนนั้นเธอตั้งใจทำให้รินเข้าใจผิด”“……”“เธอไม่ควรทำร้ายพี่สาวมากขนาดนั้น ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่ารินพยายามช่วยเธอทุกอย่าง แต่กลับเนรคุณ”“…….”เธอไม่ได้ตอบอะไร ผมจึงค่อยๆ ปล่อยมือออกจากปลายคาง จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินไปขึ้นลิฟต์ลงมาที่ลานจอดรถผมขับรถมาที่บ้านของพราวซึ่งเป็นเพื่อน

ฉันมองตามแผ่นหลังของคุณเหนือแล้วเฝ้าถามตัวเองว่าที่ทำอยู่ตอนนี้มันดีกับตัวเองแล้วจริงๆ หรือเปล่า ที่หนีออกมาโดยไม่ฟังเหตุผลอะไรของเขามันคือสิ่งที่ฉันต้องการใช่ไหมจู่ๆ หยดน้ำตามันก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง เขาไม่ควรตามฉันมาที่นี่ เขาไม่ควรมาทำให้ฉันรู้สึกสับสนและเจ็บปวดแบบนี้อีก“เธอร้องไห้ ?”คุณติณหันมามองฉันพร้อมกับปล่อยมือที่โอบเอวฉันออก“ฉันไม่ได้เลือดเย็นแบบคุณ” นี่คือคำตอบที่ฉันบอกเขา“หยุดร้องแล้วกลับไปที่ของเธอซะ”“คุณเหนือรู้แล้วว่าฉันอยู่กับคุณ เขาคงไม่มายุ่งอีก ฉันต้องการไปอยู่ที่อื่น”“ที่อื่น ? เธอหมายถึงที่ไหน หื้ม” ใบหน้าคมคายโน้มลงมา ฉันจึงรีบถอยห่าง“ฉัน….”“ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ก็ไปอยู่ที่คอนโด ฉันให้เธอเลือกแค่สองอย่าง”“ฉันไม่อยากอยู่กับคุณ”“จุ๊ๆ” เขาใช้นิ้ววางลงมาบนริมฝีปากของฉัน “เธอยังมีประโยชน์กับฉัน คิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระตอนนี้หรือไงเด็กโง่”“แต่คุณทำเขาขนาดนั้นแล้วนะ คุณยิงเขา ยังไม่สะใจอีกหรือไง”“อย่าพูดเหมือนฉันผิดแบบนั้นสิ ไม่ใช่เพราะเธอเลือกมาอยู่กับฉันหรือไง มันถึงกระเสือกกระสนรนมาหาถึงที่”“……” ใช่! มันเป็นเพราะฉันเอง คำพูดของคุณติณมันยิ่งตอ