All Chapters of นางบำเรอ BAD GUY 20+: Chapter 51 - Chapter 60

น้ำมนต์เธอมองฉันแล้วก็จับมือของฉันพร้อมกับบีบเบาๆ ก่อนจะพูด “ฉันรู้นะว่าเธอฝืนยิ้มอยู่น่ะ”“……” เมื่อถูกท้วงแบบนั้นหยดน้ำตามันก็ไหลลงมาอาบแก้ม ไม่อาจจะกลั้นไว้ได้อีกต่อไป ฉันจึงรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทันที มันรู้สึกอายที่ต้องมาร้องไห้แบบนี้ต่อหน้าคนอื่น“ฉันว่าตอนนี้เฮียคงไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว”“แล้วคุณเหนือก็ไม่ได้คิดอะไรกับฉันด้วย ฉันรู้ตัวเองดีว่าสถานะคืออะไร ฉันไม่ควรรู้สึกอะไรทั้งนั้น”“รินอย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันว่าเฮียออกจะหวงเธอมากๆ เลยนะ”“เขาไม่ได้หวงเพราะรู้สึกดีกับฉัน ที่หวงเพราะฉันคือของเล่นชิ้นโปรดของเขาต่างหาก”“…ริน” น้ำมนต์เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อได้ฟังคำตอบจากฉันฉันรู้ทุกอย่างและฉันก็ไม่ได้อยากจะหลอกตัวเองว่าคุณเหนือรู้สึกดี ตอนนี้ฉันแค่ต้องพยายามหยุดคิด หยุดฟุ้งซ่าน หยุดทุกความรู้สึกเอาไว้“ฉันเห็นใจเธอจังวาริน”“…..”“เอางี้ดีไหมฉันแนะนำเพื่อนของฉันให้ ว่าที่นักบินเชียวนะ”ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ผู้หญิงที่เปื้อนมลทินแบบฉันไม่เหมาะสมกับใครทั้งนั้น”“รินทำไมถึงดูถูกตัวเองแบบนั้นล่ะ เราทุกคนมีคุณค่าของตัวเองนะ”“เธอก็รู้ว่าตอนนี้ฉันเป็นอะไร ถ้าหมดสัญญากับคุณเ

หลังจากที่พูดคำนั้นออกไป สายตาอำมหิตของคุณเหนือก็จ้องเขม็งมาที่ใบหน้าของฉันทันที ฉันรู้ว่าไม่ควรพูดแบบนั้น แต่ในบางความรู้สึกมันก็อยากจะหลุดพ้นจากเขา“มึงได้ยินหรือยังไอ้เหนือ” ผู้ชายคนนั้นถาม ก่อนที่เขาจะมองหน้าฉัน “ขึ้นรถไปกับฉัน”หมับ! สิ้นสุดคำพูดของผู้ชายคนนั้น คุณเหนือก็กระชากแขนฉันอย่างแรง ทั้งที่ฉันยังไม่ทันจะได้ก้าวขาเดินไปหาผู้ชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำ“มึงไม่มีสิทธิ์เอาผู้หญิงของกูไปไหนทั้งนั้น”“มึงก็ได้ยินว่าเธออยากมาอยู่กับกู”“ถ้ากูไม่อนุญาตมึงก็ไม่มีสิทธิ์เอาผู้หญิงคนนี้ไป!!”คุณเหนือประกาศเสียงกร้าว จากนั้นเขาก็ลากตัวฉันให้เดินตามมาที่รถในขณะที่ฝนกำลังตกหนัก ทำให้ฉันเปียกไปทั้งตัว คุณเหนือเองก็เหมือนกันแถมการที่เขาลากฉันแบบนั้นมันยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บแผลที่เท้าของตัวเองเอามากๆพอมาถึงที่รถคุณเหนือก็ผลักร่างของฉันมากระแทกกับฝากระโปรง เขากดร่างของฉันให้นอนราบ เม็ดฝนมันตกมากระทบผิวทำให้รู้สึกเจ็บแสบไปหมดทั่วทั้งใบหน้า“ออกมาข้างนอกทำไม หรือเธอนัดกับมันไว้จริงๆ” คุณเหนือเค้นถามเสียงดัง เขายังคงกดร่างฉันให้นอนราบไม่ยอมให้ลุกขึ้น“รินจะไปนัดเขาได้ยังไง”“เธอจะบอกว่าเป็นเรื่องบังเอ

ฉันดันคุณเหนือออกห่าง ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรเขาก็เห็นแก่ตัวเหมือนเดิม“อยากให้ฉันนอนเฝ้าหรือเปล่า ?” คุณเหนือขมวดคิ้วพร้อมกับคำถาม และมันทำให้คนที่ได้ยินอย่างฉันแปลกใจเอามากๆ“มะ ไม่ค่ะ รินอยากพักผ่อน”“คิดว่าฉันอยากทำอะไรตอนที่เธอป่วยอยู่หรือไง”ใช่! ฉันคิดแบบนั้น ขนาดเมื่อกี้เขายังใช้ปากงับหน้าอกของฉันเลย หากนอนด้วยคืนนี้ฉันอาจจะไม่รอด“ไม่ต้องคอยดูแลรินหรอกค่ะ”“ฉันไม่ใช่คนใจดำขนาดนั้น”“……” ฉันเบือนหน้าหนีไม่พูดอะไรต่อ คุณเหนือจึงจัดการใส่เสื้อให้หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าให้ฉันเรียบร้อยแล้ว คุณเหนือก็เดินหายออกไปจากห้อง ส่วนฉันก็ยังนอนซมอยู่บนเตียงเพราะพิษไข้ในขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับ เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามาทำให้ฉันค่อยๆ ปรือตามอง แล้วเห็นว่าเป็นคุณเหนือในมือของเขาถือชามอะไรสักอย่างมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆ กับหัวเตียง เมื่อได้กลิ่นฉันถึงได้รู้ว่ามันคือข้าวต้ม“ลุกขึ้นมากินข้าวก่อน” ไม่พูดเปล่าคุณเหนือยังค่อยๆ ประคองฉันขึ้นโดยไม่ได้ถามสักคำว่าฉันหิวหรือเปล่า“คุณเหนือไม่กลับไปที่บริษัทเหรอคะ” ฉันถามเพราะตอนแรกคิดว่าเขากลับไปที่บริษัทแล้วซะอีก“สองทุ่มแล้วจะให้ฉันไปบริษัททำไม”สองทุ่มแล

เมื่อได้ยินคำที่คุณเหนือพูดสิ่งที่ฉันทำคือแกะมือเขาออกจากเอวแล้วเดินหนีทันที โดยไม่ฟังว่าคุณเหนือจะตะโกนเรียกตามหลังฉันรู้ว่าสถานะของตัวเองคือของเล่น แต่คำพูดแบบนั้นเขาก็ไม่ควรจะเที่ยวไปบอกคนอื่น คำว่าของเล่นแก้เบื่อแค่พูดกับฉันยังเจ็บ นี่เขาบอกให้คนอื่นได้รู้มันยิ่งตอกย้ำให้ฉันเจ็บปวดฉันเดินหนีคุณเหนือออกมาหน้างาน ไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะไปไหน ฉันแค่ไม่อยากยืนอยู่ตรงนั้นเพราะความอับอาย“ริน รินรอพี่ก่อน” ฉันหยุดเดินเพราะได้ยินเสียงของพี่เพชร จึงหันไปมองเป็นพี่เพชรที่วิ่งมา “รินจะไปไหน”“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รินแค่ไม่อยากอยู่ในงาน”จบคำพูดของฉันคุณเหนือก็เดินตามหลังพี่เพชรมาติดๆ เขาจ้องหน้าฉันตาเขม็ง“เป็นอะไรหรือเปล่า ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ รินไม่อยากทำให้พี่เพชรเดือดร้อนเพราะริน”“เดือดร้อนอะไรกัน พี่เต็มใจนะริน”“กลับเข้าไปในงาน!!”สิ้นสุดคำถามของพี่เพชรเสียงของคุณเหนือก็ดังขึ้น ทำให้พี่เพชรหันไปมอง ทั้งคู่จ้องหน้ากันเขม็งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร“วาริน!! ฉันสั่งให้เธอกลับเข้าไปในงาน”ฉันก็ยืนนิ่งไม่ยอมเดินเข้าไปในงานตามคำสั่งของคุณเหนือ ส่วนพี่เพชรก็หันมามองฉันอีกครั้งแล้วพ

ฉันพยายามแกะมือคุณเหนือออกแต่เขาไม่ยอมปล่อย และในตอนนี้ลดาเธอก็กำลังจ้องฉันเขม็ง“คุณเหนือรินจะไปทำงาน” ฉันพูดย้ำอีกครั้งแล้วสะบัดแขนแรงๆ แต่ทว่ากลับถูกคุณเหนือดึงร่างเข้ามาแนบชิดกับตัวเองฉันเงยหน้าขึ้นมองคุณเหนืออย่างไม่เข้าใจ ทั้งไม่เข้าใจเขาและไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม ทำไมยิ่งเจ็บมันก็ยิ่งรักเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกฉันในตอนนี้มันขาดเขาไปไม่ได้ฉันเป็นบ้าไปแล้วหรือไง!!“คุณเหนือสนใจผู้หญิงคนนี้มากกว่าลดาอย่างนั้นเหรอคะ”สิ้นสุดคำพูดนั้นคุณเหนือก็หันไปมองเธอ แล้วพูด “จำได้หรือเปล่าว่าเธอทำกับฉันยังไง”“คุณเหนือยังรักลดาอยู่” ลดาเธอเดินมาดึงคุณเหนือไป “อย่าหลอกความรู้สึกตัวเองสิคะ”“ฉันเคยรักเธอ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”“คุณเหนือ!!”ลดาเธอตวัดสายตามาจ้องฉันเขม็ง ทั้งที่เมื่อกี้ฉันเห็นว่าคุณเหนือจูบกับเธอแล้วทำไมตอนนี้เขาถึงทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น หรือเป็นเพราะฉันยืนอยู่ตรงนี้อย่างนั้นเหรอ…“จะบอกลดาว่าคุณเหนือรักผู้หญิงคนนี้เหรอคะ”“……” คุณเหนือเงียบไม่ยอมตอบคำถามนั้น เขาคงไม่พูดแน่ๆ ว่ารักฉัน เพราะเขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้น“ทำไมไม่ตอบลดาล่ะคะ”“ออกไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห