All Chapters of นางบำเรอ BAD GUY : Chapter 81 - Chapter 90

คำพูดของพราวมันทำให้ฉันคิด ฉันอยากไปหาเขา แต่ในตอนนี้ฉันสามารถทำแบบนั้นได้อย่างนั้นเหรอ ในใจมันนึกกลัวขึ้นมา กลัวว่าถ้าคุณเหนือเจอหน้าฉันแล้วเขาจะด่าจะไล่ เหมือนที่ฉันเคยทำกับเขาแล้วอีกอย่างในตอนนี้ฉันเลือกอยู่กับคุณติณแล้ว จะหนีผู้ชายคนนั้นได้ยังไง “แต่ฉันหนีเขาไปอยู่กับศัตรู ฉันนี่มันแย่จริงๆ อึก~”“ริน แกเอาแต่โทษตัวเองกับเรื่องที่ตัดสินใจพลาดไปแล้วมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ”“อึก~”“ตอนนี้น่ะ แกควรไปหาคุณเหนือ หยุดร้องไห้สักที”“ฉันไม่กล้า….”“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ทุกอย่างมันจบแค่นี้ แกกับเขาก็ต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิม”“…….”ทุกอย่างมันมืดมนไปหมด ฉันควรจะทำยังไงดี ถ้าฉันไปหาคุณเหนือแล้วคุณติณรู้เข้า เขาจะทำอะไรคุณเหนือหรือเปล่า ฉันไม่อยากให้คุณเหนือต้องเจ็บตัวอีก แต่ก็อยากจะไปหาเขา อยากไปปรับความเข้าใจฉันมันโง่ที่เลือกแบบนั้น ถ้าฉันบอกกับคุณเหนือว่าเรื่องในคืนนั้นฉันรู้ความจริงหมดแล้วและพร้อมจะกลับมาเป็นคนรักของเขาเหมือนเดิม คุณเหนือจะช่วยฉันให้หลุดพ้นจากคุณติณได้ใช่ไหม…ในตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านของคุณเหนือ เพราะติดต่อเขาไม่ได้ จึงไม่รู้ว่าคุณเหนือไปทำงานหรือเปล่า ฉั

ฉันนั่งสงบสติอารมณ์ในรถของน้ำมนต์นานพอสมควรกว่าจะหยุดร้องไห้ได้“ทีนี้จะบอกฉันได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้” น้ำมนต์ถามขึ้นเมื่อสิ้นเสียงสะอื้นของฉัน“ฉันไม่ดีเอง ฉันทรยศคุณเหนือ”“ทรยศอะไรกัน ?” น้ำมนต์เธอขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อฉันบอกไปแบบนั้น“เรื่องคืนนั้น ภาพที่ฉันเห็นมันไม่อาจจะทำใจได้ ฉันเลยตัดสินใจแบบโง่ๆ ด้วยการไปอยู่กับศัตรูของเขา” ฉันบอกปนเสียงสะอื้น “แต่ฉันเพิ่งมารู้จากปากของนาลินว่าคืนนั้นเธอตั้งใจทำให้ฉันกับคุณเหนือเข้าใจผิดกัน”“ศัตรูของเฮีย ?” พอบอกแบบนั้นน้ำมนต์ก็ยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม นี่เธอไม่รู้เรื่องที่คุณเหนือมีศัตรูอย่างนั้นเหรอ“เธอหมายถึงใครอย่างนั้นเหรอริน” น้ำมนต์ถามอีกครั้ง“คุณติณ เขากับคุณเหนือ….”“…พะ พี่ติณเหรอ” จู่ๆ น้ำมนต์ก็ทำตาโตขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อของคุณติณ จากนั้นเธอก็ถามต่อ “เธออยู่กับพี่ติณอย่างนั้นเหรอ”“ไม่หรอก ฉันขอเขาย้ายมาอยู่ที่คอนโด ไม่ได้อยู่ที่บ้านของเขา”“…….” ตอนนี้น้ำมนต์เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง เธอเงียบไปไม่ได้ถามอะไรต่อส่วนฉันเองก็เงียบ ในหัวเริ่มคิดฟุ้งซ่านถึงคุณเหนืออีกครั้ง แต่คิดได้ไม่นานน้ำมนต์

ฉันร้องไห้ฟูมฟายอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ควรมานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ ฉันควรตามคุณเหนือไปสิพอคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบใส่เสื้อผ้าแล้วเปิดประตูออกไปจากห้องทำงานของคุณเหนือ“พี่รุ้งคะ คุณเหนือไปไหนคะ”“พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ เมื่อกี้คุณเหนือไม่ได้บอกไว้”เป็นแบบนี้แล้วฉันจะไปตามหาคุณเหนือได้จากที่ไหน ไม่ใช่ว่าเขาไปหาผู้หญิงคนนั้นหรอกเหรอ ผู้หญิงที่โทรมาน่ะฉันได้แต่เดินมานั่งลงบนโต๊ะของตัวเองด้วยความรู้สึกที่มันเจ็บปวดอีกครั้งแต่ไม่นานนักคุณเหนือก็เดินกลับมา ทำให้ฉันลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่ได้ไปหาใครแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่กลับมาเร็วขนาดนี้คุณเหนือเดินมาหยุดที่โต๊ะทำงานของฉัน แล้วพูด“ฉันจะย้ายเธอให้กลับไปฝึกงานที่แผนกเดิม”ด้วยความที่พี่รุ้งนั่งอยู่ตรงนี้ฉันจึงไม่สามารถแย้งอะไรได้มาก“ทะ ทำไมล่ะคะ”“อยู่ตรงนี้มันรกหูรกตาฉัน”ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ อีกครั้ง คุณเหนือให้ฉันย้ายไปแผนกเดิมมันก็ยังดีกว่าเขาไล่ให้ฉันออกไปจากบริษัทเหมือนก่อนหน้านี้“ย้ายไปมามันจะดีเหรอคะคุณเหนือ” พี่รุ้งค้านขึ้นมา แต่คุณเหนือเขาไม่สนใจหรอก แถมยังไม่ตอบแล้วเดินกลับไปในห้องทำงานของตัวเอง“ระ ร

คุณเหนือเดินมาใกล้ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับที่ขาอีกข้างของฉันที่มันไม่เจ็บ จากนั้นก็ออกแรงดึง เขาทำแบบนั้นจริงๆ ทำให้ตัวฉันลากไปกับที่นอน ขาพาดลงมาที่ขอบเตียง“คนบ้า!! บอกว่าเจ็บไง” ฉันบอกอีกครั้ง แต่คุณเหนือยังทำเป็นหูทวนลมไม่โต้ตอบอะไร เขานั่งคุกเข่าลงตรงหน้า จากนั้นก็ใช้มือนวดคลึงเท้าข้างที่เจ็บให้“อะ โอ๊ย” ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อถูกนวดคลึงบริเวณที่ปวด จึงร้องออกมา มือกำผ้าปูที่นอนแน่นทำเป็นขรึมใส่ ทั้งที่ความจริงแล้วก็เป็นห่วงใช่ไหมล่ะ ไม่อย่างนั้นจะมาสนใจนวดเท้าให้ฉันแบบนี้ทำไม“อ๊ะ จะ เจ็บค่ะ เบาๆ สิคะ”สังเกตเห็นว่าขณะที่กำลังนวดอยู่คุณเหนือก็ขบกรามแน่นไปด้วย เขาเป็นอะไรกัน หรือเป็นเพราะเสียงของฉันที่ทำให้เขาต้องอดกลั้นฉันอมยิ้มเมื่อคิดได้แบบนั้น จึงลองส่งเสียงดูอีกครั้ง และมันก็ใช่จริงๆ ด้วย ลมหายใจของคุณเหนือมันเริ่มเป็นจังหวะที่ถี่และรุนแรงขึ้น“อื้อ โอ้ย~ อ๊ะ” ฉันครางออกมาถ้าใครได้ฟังก็คงไม่คิดว่ากำลังนวดเท้าอยู่หรอก คงคิดไปเป็นอื่น“เจ็บจังเลยค่ะคุณเหนือ อื้อ~” ฉันพยายามเต็มที่ทั้งที่ความจริงเวลาเจ็บคงไม่ทำเสียงกระเส่าขนาดนี้“ซี๊ดดด~” ฉันซี๊ดปากแล้วเชิดหน้าขึ้น นี่ฉันข่มความอา

“จะเอายังไงกันแน่คะ พออยู่ก็ไล่ พอจะไปก็ไม่ให้ไป” ฉันถามคุณเหนือด้วยความรู้สึกที่สับสนไม่ต้องการฉันไม่ใช่หรือไง“หายเจ็บขาแล้วหรือไง”“…..”“ทำไม เปลี่ยนใจอยากจะกลับไปหาไอ้ติณแล้วหรือไง พออ่อยฉันไม่สำเร็จก็จะกลับไปให้มันช่วยแก้ขัดให้ อย่างนั้นใช่ไหม!!”เพียะ!! ฉันตบหน้าคุณเหนือจนสุดแรงเมื่อเขาพ่นประโยคต่ำๆ แบบนั้นออกมาจนจบอะไรฉันก็ทนได้ทั้งนั้น แต่คำพูดพวกนี้ฉันไม่สามารถอดทนได่อีกต่อไป ถึงแม้ว่าฉันจะรักผู้ชายตรงหน้ามากขนาดไหนก็ตาม“อยากให้เป็นแบบนั้นมากใช่ไหมคะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มเสียงที่สั่นเครือเอาไว้ แล้วพูดต่อ “ค่ะ รินจะกลับไปหาคุณติณ รินต้องการให้เขาตอบสนองในสิ่งที่คุณเหนือรังเกียจ”นี่คงเป็นคำตอบที่คุณเหนืออยากฟังมากที่สุด ในเมื่อเขาเอาแต่ผลักไสฉันนัก ก็คงไม่คิดจะแยแสอะไรฉันอยู่แล้ว“ได้! ถ้าเธอต้องการแบบนั้นฉันจะเป็นคนไปส่งเธอเอง” คุณเหนือคว้ามามาจับแขนฉันอีกครั้ง ทว่าฉันรีบสะบัดออก “ไม่ต้องค่ะ รินจะไปเองไม่ต้องใจดีมากขนาดนั้น”ลมหายใจร้อนผ่าวของคุณเหนือถูกพ่นออกมาแรงๆ จากนั้นเขาก็คว้ามาจับแขนฉันอีกครั้ง แต่ไม่ได้พาเดินไปที่ประตู คุณเหนือลากตัวฉันเข้ามาในห้องนอนแ