ตอนนี้คุณเหนือคงพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ไม่เจอหน้าฉันอีก ต่างกับฉันที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คุณเหนือคนเดิมกลับมา“รินจะไม่ไปไหนหรอกค่ะ” คุณเหนือพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อีกครั้งเมื่อได้ฟังคำตอบที่หนักแน่นของฉัน“ออกไปจากห้องทำงานของฉัน!!”“ไม่รินไม่ไป”“เธอไม่ไป ?” คุณเหนือไม่รอให้ฉันตอบ พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน “ถ้าอย่างนั้นฉันไปเอง”“ปะ ไปไหนคะ” ฉันรีบเดินมาดักหน้าประตูห้องไว้ ไม่ยอมให้คุณเหนือเปิดประตูออกไปได้กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ของคุณเหนือดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายแถมยังเปิดลำโพงให้ฉันฟัง( ไหนคุณเหนือบอกว่าจะมาหาหนูไงคะ นี่คิดจะเบี้ยวนัดอีกแล้วใช่ไหม เป็นแบบนี้บ่อยๆ มันน่าน้อยใจนะคะ )ปลายสายเป็นผู้หญิง เธอยั่วยวนคุณเหนือเสียงหวาน ฉันที่ได้ยินก็ถึงกับใจสั่น ทำอะไรไม่ถูก รู้เหตุผลแล้วว่าทำไมเขาถึงเปิดลำโพงให้ฉันได้ฟังด้วย เพราะปลายสายเป็นผู้หญิงนี่เอง( ฉันกำลังจะไป )หมับ! ฉันพุ่งปรี่ไปคว้าแย่งโทรศัพท์มาจากมือของคุณเหนือ แล้วพูดกับปลายสาย( เลิกยุ่งกับผู้ชายของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้เขาไปหาเธอแน่!! )พูดจบฉันก็กดตัดสายพร้อมกับกำโทรศัพท์แน่น ส่วนคุณเหนือตอนนี้เขากำลังมองฉ
ฉันร้องไห้ฟูมฟายอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ควรมานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ ฉันควรตามคุณเหนือไปสิพอคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบใส่เสื้อผ้าแล้วเปิดประตูออกไปจากห้องทำงานของคุณเหนือ“พี่รุ้งคะ คุณเหนือไปไหนคะ”“พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ เมื่อกี้คุณเหนือไม่ได้บอกไว้”เป็นแบบนี้แล้วฉันจะไปตามหาคุณเหนือได้จากที่ไหน ไม่ใช่ว่าเขาไปหาผู้หญิงคนนั้นหรอกเหรอ ผู้หญิงที่โทรมาน่ะฉันได้แต่เดินมานั่งลงบนโต๊ะของตัวเองด้วยความรู้สึกที่มันเจ็บปวดอีกครั้งแต่ไม่นานนักคุณเหนือก็เดินกลับมา ทำให้ฉันลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่ได้ไปหาใครแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่กลับมาเร็วขนาดนี้คุณเหนือเดินมาหยุดที่โต๊ะทำงานของฉัน แล้วพูด“ฉันจะย้ายเธอให้กลับไปฝึกงานที่แผนกเดิม”ด้วยความที่พี่รุ้งนั่งอยู่ตรงนี้ฉันจึงไม่สามารถแย้งอะไรได้มาก“ทะ ทำไมล่ะคะ”“อยู่ตรงนี้มันรกหูรกตาฉัน”ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ อีกครั้ง คุณเหนือให้ฉันย้ายไปแผนกเดิมมันก็ยังดีกว่าเขาไล่ให้ฉันออกไปจากบริษัทเหมือนก่อนหน้านี้“ย้ายไปมามันจะดีเหรอคะคุณเหนือ” พี่รุ้งค้านขึ้นมา แต่คุณเหนือเขาไม่สนใจหรอก แถมยังไม่ตอบแล้วเดินกลับไปในห้องทำงานของตัวเอง“ระ ร
พอคุณเหนือสั่งงานลูกน้องเสร็จเขาก็เดินไปที่ห้องทำงาน ห้องทำงานของคุณเหนือจะอยู่ใกล้ๆ กับห้องรับแขก ฉันจึงรีบเดินตามถึงแม้ว่าตอนนี้จะกลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตนในสายตาของเขาแล้วก็ตาม#ภายในห้องทำงานคุณเหนือนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่เปิดเอกสารบนโต๊ะ ให้เขาไล่ฉันมันยังดีกว่าเงียบไปแบบนี้“เมื่อคืนคุณเหนือนอนที่ไหนเหรอคะ”พอเห็นว่าคุณเหนือเงียบฉันก็ถามต่ออีก “หิวไหมคะ รินไปทำข้าวต้มมาให้เอาไหม”ฉันกำชายเสื้อตัวเองแน่น การพูดอะไรออกไปแล้วไม่ได้รับคำตอบกลับมันช่างจุกแน่นอกดีจริงๆ“คุณเหนือบอกว่าจะไม่อยู่สามวัน จะไปไหนเหรอคะ”“……” คำตอบที่ได้กลับมาคือความเงียบสงัด ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลยจริงๆฉันถามอะไรไปตั้งหลายอย่างแต่คุณเหนือไม่ตอบเลย ความเงียบของเขากำลังทำให้ฉันจะร้องไห้“…พูดกับรินหน่อยได้ไหมคะ” ฉันบอกออกไปอย่างอ้อนวอน ทั้งน้ำเสียงและแววตา“อย่าเงียบไปแบบนี้สิคะ รินไม่ชอบเลย” น้ำเสียงของฉันมันเริ่มสั่นเครือเพราะคุณเหนือไม่ยอมพูดอะไรจริงๆ“ถ้าอย่างนั้น ดะ เดี๋ยวรินไปทำข้าวต้มมาให้ดีกว่านะคะ”“ไม่ต้อง!!”ในที่สุดคุณเหนือก็ยอมปริปากพูดออกมา ถึงแม้จะเป็นคำตอบที่ดูจะรำคาญฉันเอามากๆ แต่พอได้ฟังมันก็ทำให
คุณเหนือเดินมาใกล้ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับที่ขาอีกข้างของฉันที่มันไม่เจ็บ จากนั้นก็ออกแรงดึง เขาทำแบบนั้นจริงๆ ทำให้ตัวฉันลากไปกับที่นอน ขาพาดลงมาที่ขอบเตียง“คนบ้า!! บอกว่าเจ็บไง” ฉันบอกอีกครั้ง แต่คุณเหนือยังทำเป็นหูทวนลมไม่โต้ตอบอะไร เขานั่งคุกเข่าลงตรงหน้า จากนั้นก็ใช้มือนวดคลึงเท้าข้างที่เจ็บให้“อะ โอ๊ย” ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อถูกนวดคลึงบริเวณที่ปวด จึงร้องออกมา มือกำผ้าปูที่นอนแน่นทำเป็นขรึมใส่ ทั้งที่ความจริงแล้วก็เป็นห่วงใช่ไหมล่ะ ไม่อย่างนั้นจะมาสนใจนวดเท้าให้ฉันแบบนี้ทำไม“อ๊ะ จะ เจ็บค่ะ เบาๆ สิคะ”สังเกตเห็นว่าขณะที่กำลังนวดอยู่คุณเหนือก็ขบกรามแน่นไปด้วย เขาเป็นอะไรกัน หรือเป็นเพราะเสียงของฉันที่ทำให้เขาต้องอดกลั้นฉันอมยิ้มเมื่อคิดได้แบบนั้น จึงลองส่งเสียงดูอีกครั้ง และมันก็ใช่จริงๆ ด้วย ลมหายใจของคุณเหนือมันเริ่มเป็นจังหวะที่ถี่และรุนแรงขึ้น“อื้อ โอ้ย~ อ๊ะ” ฉันครางออกมาถ้าใครได้ฟังก็คงไม่คิดว่ากำลังนวดเท้าอยู่หรอก คงคิดไปเป็นอื่น“เจ็บจังเลยค่ะคุณเหนือ อื้อ~” ฉันพยายามเต็มที่ทั้งที่ความจริงเวลาเจ็บคงไม่ทำเสียงกระเส่าขนาดนี้“ซี๊ดดด~” ฉันซี๊ดปากแล้วเชิดหน้าขึ้น นี่ฉันข่มความอา
ยังจะถามอีกหรือไง เขาคิดว่าคำพูดที่ตัวเองพ่นออกมานั้นมันน่าฟังนักหรือยังไง ฉันแทบจะร้องไห้ทุกครั้งจริงๆ“ค่ะ รินรับไม่ได้ ทนฟังไม่ได้”“ทำไมไม่ยั่วต่อล่ะ ทำต่อสิฉันอยากจะรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอจะกล้าสักแค่ไหน”“มะ ไม่ค่ะ”“ทำไม” ใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ๆ แล้วถามต่อ “กลัว ? หรือเพิ่งคิดได้ว่าได้กับไอ้ติณไปแล้วไม่ควรมาอ่อยผัวเก่าอย่างฉัน”คุณเหนือพูดแบบนี้อีกแล้ว เขาฝังใจเรื่องที่ฉันทำฉันเข้าใจ แต่ฉันไม่ชอบถ้าเขาจะคิดว่าฉันกับคุณติณมีอะไรกัน เพราะคุณเหนือน่าจะรู้ดีว่าฉันไม่ทำแบบนั้นแน่“รินเคยคิดว่าคุณเหนือรู้จักรินดีที่สุด แต่ตอนนี้ไม่เลย”“เธอไปอยู่กับมันขนาดนั้น จะให้ฉันคิดยังไง”“รินไม่ใช่เมียเก่าของคุณเหนือที่ชื่อลดา ที่จะยอมให้เขาทำเรื่องแบบนั้น”“ไม่ใช่แต่ก็ไม่ต่าง สุดท้ายเธอก็เลือกไปกับมัน” คุณเหนือค่อยๆ ลุกขึ้นไปจากตัวของฉันไม่ว่าฉันจะพูดยังไง ในหัวของคุณเหนือก็ยังคิดว่าฉันตกเป็นของคุณติณแล้วอยู่ดีคุณเหนือเดินออกไปจากห้องนอนของฉัน บอกตามตรงว่าฉันท้อเอามากๆ มองไม่ออกถึงอนาคตว่าความรักของเราทั้งคู่มันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ฉันอาจจะยังเต็มที่ไม่พอ ง้อได้ไม่มากพอ แต่พอได้ฟังคำพูด
“จะเอายังไงกันแน่คะ พออยู่ก็ไล่ พอจะไปก็ไม่ให้ไป” ฉันถามคุณเหนือด้วยความรู้สึกที่สับสนไม่ต้องการฉันไม่ใช่หรือไง“หายเจ็บขาแล้วหรือไง”“…..”“ทำไม เปลี่ยนใจอยากจะกลับไปหาไอ้ติณแล้วหรือไง พออ่อยฉันไม่สำเร็จก็จะกลับไปให้มันช่วยแก้ขัดให้ อย่างนั้นใช่ไหม!!”เพียะ!! ฉันตบหน้าคุณเหนือจนสุดแรงเมื่อเขาพ่นประโยคต่ำๆ แบบนั้นออกมาจนจบอะไรฉันก็ทนได้ทั้งนั้น แต่คำพูดพวกนี้ฉันไม่สามารถอดทนได่อีกต่อไป ถึงแม้ว่าฉันจะรักผู้ชายตรงหน้ามากขนาดไหนก็ตาม“อยากให้เป็นแบบนั้นมากใช่ไหมคะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มเสียงที่สั่นเครือเอาไว้ แล้วพูดต่อ “ค่ะ รินจะกลับไปหาคุณติณ รินต้องการให้เขาตอบสนองในสิ่งที่คุณเหนือรังเกียจ”นี่คงเป็นคำตอบที่คุณเหนืออยากฟังมากที่สุด ในเมื่อเขาเอาแต่ผลักไสฉันนัก ก็คงไม่คิดจะแยแสอะไรฉันอยู่แล้ว“ได้! ถ้าเธอต้องการแบบนั้นฉันจะเป็นคนไปส่งเธอเอง” คุณเหนือคว้ามามาจับแขนฉันอีกครั้ง ทว่าฉันรีบสะบัดออก “ไม่ต้องค่ะ รินจะไปเองไม่ต้องใจดีมากขนาดนั้น”ลมหายใจร้อนผ่าวของคุณเหนือถูกพ่นออกมาแรงๆ จากนั้นเขาก็คว้ามาจับแขนฉันอีกครั้ง แต่ไม่ได้พาเดินไปที่ประตู คุณเหนือลากตัวฉันเข้ามาในห้องนอนแ
เช้าวันต่อมา…ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็ต้องรีบมองข้างๆ ของตัวเองเพื่อดูว่าคุณเหนือยังนอนอยู่ด้วยหรือเปล่า เพราะฉันกลัวว่าตื่นมาแล้วจะไม่เจอเขา กลัวว่าที่คุณเหนือพูดเมื่อคืนมันเป็นแค่เรื่องโกหกแต่เมื่อหันมองแล้วเห็นคุณเหนือนอนหลับอยู่มันก็ทำให้ฉันลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หากที่นี่คือบ้านของคุณเหนือฉันคงลงไปทำอาหารเตรียมไว้ให้เขาฉันนอนมองหน้าคุณเหนือแล้วยิ้ม มันมีความสุขในที่สุดก็ได้รับโอกาสจากผู้ชายคนนี้สักที ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะต้องไตร่ตรองให้ดีก่อน และควรเชื่อใจ“จะมองอีกนานไหม” เสียงทุ้มของคุณเหนือพูดขึ้นมาทั้งที่เขายังหลับตาอยู่ ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจเล็กน้อย“ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”คุณเหนือลืมตาขึ้นมามองหน้าฉันแล้วตอบ “ตั้งแต่เธอพลิกตัว”“รินกวนหรือเปล่าคะ คุณเหนือจะนอนต่อก็ได้นะเดี๋ยวรินจะไปอาบน้ำ”“ฉันจะกลับห้อง”ใบหน้าของฉันสลดลงทันทีเมื่อได้ยินที่คุณเหนือบอก เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบเสื้อของตัวเองที่เมื่อคืนถอดทิ้งไว้ที่พื้นขึ้นมาสวมใส่“หะ หายโกรธรินแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ”คุณเหนือที่กำลังหันหลังให้ฉันอยู่ เขาค่อยๆ หมุนตัวหันหน้ามาแล้วพูด “ทำไมถึงถามแบบนั้น ?”“….คุณเ
คุณเหนือยกขาของฉันขึ้นข้างหนึ่ง เขาย่อตัวลงเล็กน้อยก่อนจะสอดใส่แก่นกายใหญ่ของตัวเองเข้ามา“อ๊า~” เสียงทุ้มเข้มครางออกมาเบาๆ เมื่อสามารถแทรกลำกายเข้ามาได้จนสุดความยาวปัก ปัก ปัก ~ ไม่รอให้ฉันได้ปรับตัวจนคุ้นชิน ทันทีที่สอดท่อนเนื้อเข้ามาได้ คุณเหนือก็เริ่มขยับเอวเข้าออกถี่ๆ จนฉันหายใจแทบไม่ทันฝ่ามือใหญ่บีบเคล้นเต้านมของฉันแรงขึ้นกว่าเดิมจนมันแดงเถือกขึ้นเป็นรอยนิ้ว“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า อ๊าง~” ฉันครางออกมาเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณห้องน้ำอย่างไม่สามารถอดกลั้นได้ ยิ่งคุณเหนืออัดกระแทกรุนแรงมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้ความเสียวซ่านปะทุมากขึ้นเป็นเท่าตัวคุณเหนือก้มลงมาตะโบมดูดดุนปลายถันทั้งสองข้างพร้อมกับใช้ฝ่ามือเคล้นคลึงเต้านมสองลูกอวบ สัมผัสจากปลายลิ้นสากมันทำให้ฉันเสียวสะท้านและเริ่มเกร็งกระตุกไม่นานคุณเหนือก็ผละใบหน้าออก เขาดึงแก่นกายออกจากร่องแคบจากนั้นก็พลิกตัวฉันให้หันหลัง ใบหน้าของฉันแนบชิดติดกับผนังห้องน้ำแล้วคุณเหนือก็ดันแก่นกายใหญ่เข้ามาอีกครั้งจากทางด้านหลังปัก ปัก ปัก~ คุณเหนืออัดกระแทกแรงๆ จนทำให้เกิดเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง“อ๊า ระ รินจุก อื้อ~” ฉันจับมือคุณเหนือแล้ว