All Chapters of พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Chapter 91 - Chapter 100

“นางคือใคร”หานจงที่วิ่งมาหยุดยืนข้างๆฉินเกอหลง“ข้าน้อยเองก็สงสัย นางเหตุใดจึงเปลี่ยนไปเช่นนี้”ฉินเกอหลงถอนหายใจ เชียวกงเล่อมารับต้าเหนิงลงจากหลังม้ามือสังหารถูกคุมตัว แต่เพียงอึดใจเดียวก็กลืนยาพิษ“เฮ๊ย ะตายไม่ได้นะขี้โกงนี่แล้วคนบงการเล่าต้าเหนิงส่งเสียงดัง”ท่านหมอเยี่ยนฉือที่พุ่งตัวเข้าไปซัดฝ่ามือเข้าที่แผ่นหลังของมือสังหาร ยาเม็ดเล็กหลุดออกากปาก“บังอาจ นักคิดจะหนีความผิดหรือ”ไฉหรานเดินมาซัดฝ่ามือเข้าใส่มือสังหารอีกคน“พอแล้วไม่อย่างนั้นคนผู้นี้ตายไปเราจะไม่สามารถสาวถึงคนบงการได้”“มีเรื่องอะไรกัน”เฉินอี้เหมยเดินนวยนาดออกมาด้านนอก ไฉหรานยิ้มมุมปาก ต้าเหนิงรีบหลบทว่าไม่ทันเสียแล้ว“อะอะเอ่อต้าเหนิงงงงง” พึมพำด้วยเสียงแหบแห้ง“ใช่ต้าเหนิงอย่างไรเล่าเอ่อต้าเหนิงคนที่เจ้าบังอาจ อุ๊ป”ท่านหมอเยี่ยนฉือรีบเอามืออุดปากไฉหรานด้วยความที่พูดอะไรไม่ทันคิด แต่ถึงจะไม่พูดความจริงก็เป็นแบบนั้นแต่ทว่าตอนนี้ฐานะของอี้เหมยไม่ใช่เฉินอี้เหมยบุตรี ไต้เท้าเฉินทว่าเป็นถึงฮองเฮา บุตตรีของท่านราชครูเฉิน ตอนนี้อำนาจอยู่ในมือนางไฉหรานอาจะตายได้ง่ายๆ“พวกเจ้าหลอกลวงข้า ข้อหาหลอกลวงเบื้องสูงโทษตายคงไม่น้อยไ

“ข้าหรือสามีเจ้า เช่นนั้น”ผลิกตัวต้าเหนิงมาตรงหน้า“อะนี่มันบนหลังม้านะ….จะทำอะไร”พูดไม่ทันจบปากที่กำลังเจื้อยแจ้วถูกกดปิดด้วยริมฝีปากอุ่น จูบเชิญชวนอ่อนหวานต้าเหนิงยกมือขึ้นดันอกกว้างไว้“อือออ จูบเลยหรือยังไม่บอกว่าเชื่อหรือเปล่าว่าฝ่าบาทคือสามีแล้วทำไมต้องจูบด้วยหากว่าต้าเหนิงเป็นของคนอื่นฝ่าบาทไม่เท่ากับทำผิดหรือ”ฉินเกอหลงเม้มริมฝีปากเสียดายจูบหวาน“แล้ว เจ้ากับเขารักกันมากแค่ไหน”ต้าเหนิงถอนหายใจ“ ไม่รุ้สิไม่เคยถามสักทีว่ารักมากแค่ไหนรักเท่าฟ้ามหาสมุทรหรือเท่าจักรวาล”ฉินเกอหลงยิ้ม“ข้าตอนนี้ไม่ได้รักเจ้านี่”ต้าเหนิงทำตาโต“ไม่รักแล้วมาจูบทำไม”“ก็แค่อยากจะลองดูว่าเจ้าพูดมาเชื่อได้แค่ไหนถ้าบอกว่าข้าคือสามีก็ต้องอยมให้ข้าจูบ”“ก็ยอมแล้วนี่ยังไม่เชื่ออีกหรือ”หน้าเง้าอีกคนกลับอมยิ้ม"นับปะคำสิเผื่อจะจำได้""นับทำไมกันปะคำอะไรนั่น เพราะอยากจูบจึงจูบ""ก็นั่นสินะจูบไปแล้วยังไม่เชื่อที่ต้าเหนิงพูดอีกหรือ"“แค่จูบมันจะพอหรือไร ที่ข้าอยากรู้ตอนนี้คือทำไมอี้เหมยถึงอุทานชื่อเจ้านางจะต้องรู้จักเจ้ามาก่อน และหากนางรู้จักเจ้าโกรธพวกเขาที่หลอกลวงนาง เรื่องเจ้าแสดงว่าเจ้าจะต้องเป็นคนสำคัญที่ทำให

“ฝ่าบาทไม่ได้รักเจ้าอี้เหมยเลิกโง่งมได้แล้ว เราทำทุกทางแล้วเพื่อให้เขากลับมาเป็นฉินเกอหลงของเจ้าที่เคยมีเจ้าในสายตาแค่เพียงผู้เดียว”“ไม่จริงฝ่าบาทมีลูกอยู่ในหัวใจเสมอมา”เฉินตงลี่ส่ายหน้าไปมา“จนกระทั่งพบ เอ่อต้าเหนิงในเทศกาลดอกไม้ไฟ ตั้งแต่นั้นมาเจ้าทำอะไรบ้างข้าที่ส่งคนจัดการกับบ้านตระกูลเอ่อ จนไม่เหลือใครตอนนั้นสวรรค์กับเมตตานางนางก็รอดมาได้เจ้ารู้ไหมใครเป็นคนช่วยนาง”“ท่านพ่อลูกโง่เขลา”“จริงที่สุดเจ้าโง่เขลาที่สุดคนที่ชวยนางออกมาก็คือฝ่าบาท พานางไปอาศัยที่วิหารเทียมฟ้ากับไทฮองไทเฮา แต่นางกลับหนีออกมาพบฝ่าบาทเพราะตอนนั้นกัวกั๋วฮ่องเต้ปราบดาภิเษก ข้าทำทุกวิถีทางไม่ให้นางได้พบฝ่าบาทในตอนนั้น ตั้งใจจัดฉากให้นางได้พบกัวกั๋วเพื่อะไรรู้ไหมก็เพื่อเจ้าทั้งที่ หากกัวกั๋วฮ่องเต้โปรดปรานนางตำแหน่งฮองเฮาอาจเป็นของนางคราวนั้นเรายิ่งควบคุมนางได้ยาก เอ่อต้าเหนิงนางเป็นหญิงที่ใจคอเด็ดเดี่ยว ไม่ยอมเป็นของกัวกั๋วเพื่อรอฝ่าบาทเพียงคนเดียวรักมั่นในฝ่าบาทเพียงคนเดียว แล้วเจ้าคิดว่าหากฝ่าบาทรู้เรื่องนี้ที่เรารู้จะไปโปรดปรานนางหรือไร แค่เพียงรู้ว่านางไม่ได้เป็นของกัวกั๋วนั่นในใจบุรุษก็อิ่มเอมเพราะว่านาง

“เจ้าอยากเข้าวังไปกับข้าไหม”ต้าเหนิงเลิกคิ้วท่านหมอเยี่ยนฉือทำสีหน้าประหลาดใจไม่ต่างจากหานจงกับเชียวกงเล่อ“อย่างที่บอกข้าแค่อยากจะลองทำความรู้จักเจ้าอีกครั้ง อยากจะลองใกล้ชิดเจ้าอีกที”หานจงยิ้มกว้าง“จริงด้วยสิที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ต้าเหนิงเข้าวังหลวงพวกเราก้ช่วยกันปกป้องดีกว่าอยู่ที่นี่อาจมีคนส่งมือสังหารมาอีก”“ฝ่าบาทเยียนฉือเกือบลืมเรื่องมือสังหารในวันนั้นสารภาพมาแล้ว่าคนบงการก้คือไต้เท้าเสิ่น ที่ออกคำสั่งให้สังหารแม่นางที่ฝ่าบาทบังเอิญยิ้งธนูเข้าใส่เพื่อให้ฝ่าบาทกลับวังหลวงโดยเร็วไม่ต้องหวงพะวงนางท่านราชครูเฉินไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่านี่คือเอ่อต้าเหนิง”“จะมากไปแล้วราชครูเฉินบงการข้ามาตลอดข้าไม่เข้าใจจริงว่าเขาหวังดีเช่นไรกันแน่นับวันข้ายิ่งต้องทำตามใจเขา”“ฝ่าบาททรงพระทับเย้นๆบางที่ท่านราชครูอาจหวังดีจริงๆก็ได้”หานจงอ้อมแอ้ม“หวังดีโดยการฆ่าคนข้าก็ยังไม่เข้าใจอขาอยู่ดีว่าหวังดีแบบไหนกันกลับวังหลวงเพื่อไต่สวนเรื่องนี้”ต้าเหนิงยิ้ม“บางทีหากว่าจะทำเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเสียบางทีเราอาจได้เห็นอะไรที่ต่างออกไป”จริงอย่างกุนซือพูดต่อไปท่านหมอควรเป็นกุนซือเรื่อง

“ฝ่าบาท พะพูดจริงๆใช่ไหมคำพูดนี้เชื่อถือได้ใช่ไหม”ฉินเกอหลงกอดร่างบางแนบกาย“รู้สึกใจหายบ้างไหมเวลาไม่พบหน้าข้า ความรู้สึกนี้ตอนนี้มันสุมอยู่เต็มอกของข้าและบอกข้าว่าอย่าให้เจ้าจากข้าไปไหนอีกอย่าปล่อยให้ต้องรู้สึกใจหายอีกจงให้เจ้าอยู่ข้างๆหันไปข้างๆตรงพบเจ้าเสมอ”ต้าเหนิงยิ้มสดใสยกแชนชึ้นกอดฉินเกอหลงอย่างแนบแน่นเช่นกันวังหลวง“ฝ่าบาทเสด็จกลับแล้วววววว”เสียงขันทีขานดังๆ”ฉินเกอหลงกำมือต้าเหนิงเดินผ่านประตูวังเข้ามา พร้อมด้วยไฉหราน กลเล่อและหานจงปิดท่ายขบวนด้วยเฉินซือกวาน“ฝ่าบาท”ราชครูฉินที่รีบจับชายเสื้อคลุมสาวเท้าลงมาด้านล่างทรุดกายลงแสดงความจงรักภักดีอย่างออกนอกหน้า ทั้งที่ในใจผิดหวังที่เห้นว่าฉินเกอหลงกลับมาอย่างสวัสดิ์ภาพ“ข้าน้อยเฉินตงลี่ถวายพระพรฝ่าบาททรงพระจริญหมื่นปีหมื่นๆปี”ต้าเหนิงไปหลบด้านหลีงฉินเกอหลงเสีย“ขอบคุณท่านราชครูที่ส่งคนไปรับข้ากลับมา”เงยหน้ามองหาไป๋ลู่“ข้าน้อยมอบหมายให้เฉินซือกวานถวายการอารักขาฝ่าบาทจากด่านอูเอินหวังว่าการเดินทางจะปลอดภัยราบรื่น”ฉินเกอหลงยิ้มมุมปาก“เอ่อ เอ่อต้าเหนิง”เหมือนเพิ่งจะเห็นต้าเหนิงต้าเหนิงยิ้มโบกมือหยอยๆ“ฝ่าบาทเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเป็น