บททั้งหมดของ พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: บทที่ 71 - บทที่ 80

“ปลดท่านลู่ลงมา”ฉินเกอหลงประกาศดังๆ ทัพของตระกูลจงกับฉินเกอหลงที่ย้อนกลับมาที่ประตูเมืองสุ่ยจิงปลดเอาศีรษะของลู่ซือห่าว เพื่อทำพิธีศพฉินเกอหลงแม่ทัพจง เยี่ยนฉือซือกวานและหานจงต่างประสานมือนอบน้อมเพื่อพาศีรษะของท่านลู่ผ่านไป“อนาถนัก เห็นทีจะต้องเร่งยกทัพอยู่ที่นี่เป็นเป้านิ่งไม่ได้แล้ว พวกเขาประกาศดังรู้ว่าเรากำลังตั้งใจจะทำอะไร หวางเย่ทัพของตระกูลจงตอนนี้พร้อมแล้ว”“ทหารของเราฝึกปรือฝีมือถึงขั้นไหนแล้ว”“คนทั้งหมดนี้เป็นทหารที่ผ่านการฝึกฝนมากือบสามปีแล้วตั้งแต่ครั้งที่หวางเย่ออกผนวช ท่านลู่ส่งคนมาฝึกฝนอีกทั้งยังมีการรับคนเพิ่มในทุกๆเดือน เบี้ยหวัดพวกเขาล้วนมาจากเงินของท่านลู่ ดีที่ท่านลู่มีเพียงฮูหยินและคนรับใช้ไม่ได้มีบุตรีบุตรชายให้้องเลี้ยงดูพวกทหารเหล่านี้เปรียบเสมือนลูกหลาน มีทั้งคนที่รับเบี้ยหวัดจำนวนน้อยกับบางส่วนสมัครใจเพราะทนการกดขี่ของกัวกั๋วฮ่องเต้ไม่ได้ ทุกคนจึงตั้งใจฝึกฝนเพื่อรอวันนี้”“เช่นนั้นก็ถือว่าดี จำนวนทหารทั้งหมดกี่นาย”ฉินเกอหลงยิ้มบางๆรู้สึกขอบคุณใต้เท้าลู่ผู้ล่วงลับไม่น้อย“ตอนนี้จำนวนทหารเก่าใหม่รวมทั้งหมด450000นายพวกที่เพิ่มมามาจากคนที่เคยเป็นกำลังพลของสี่

“เคลื่อนทัพ”ฉินเกอหลงพร้อมด้วยเยี่ยนฉือหานจงซือกวานและแม่ทัพจงต่างเคลื่อนทัพออกจากสุ่ยจิงในเช้าตรู่ของปีฉินหลางที่3มุ่งหน้ายังแควันฉินเพื่อทวงบัลลังก์คืนซูตง“ท่านแม่ดูสิต้าเหนิงนางเย้บถุงหอมได้สวยกว่าลูกเป็นไหนๆทำไมนางทำได้แล้วลูกทำไมทำไม่ได้”มารดาหรูเหมินยิ้มน้อยๆหยิบถุงหอมของต้าเหนิงขึ้นมาดู“ลวดลายละเอียดงดงามเจ้าปักลายอะไรกันจึงสวยเช่นนี้ สิ่งนี้คือสัตว์ชนิดใด”“หมูเด้งสัตว?ชนินี้เรียกว่าหมูเด้ง อืมต้าเหนิงเกือบลืมไปแล้วว่ามันคือฮิปโปไม่ใช่หมู”หมูเด้ง ฮิปโป เจ้าหมายถึงสัตว์ชนิดใด”มารดาหรูเหมินกับไฉหรานถามขึ้นพร้อมกัน”“ฮิปโปที่กำลังเป็นกระแส ข้าเหมือนหมูเด้งอย่างไรเล่าดีดตลอดเวลา”“ฮิปโป”“อ่อฮิปโปก็คือสัตว์ชนิดหนึ่งที่เหมือนช้างแต่ตัวเล็กกว่าและเด้งได้”“มีสัตว์ที่มีอุปนิสัยเช่นนั้นด้วยหรือ”มารดาหรูเหมินทำสีหน้าสงสสัยอย่าที่สุด”“เจ้าค่ะทว่ามันอยู่ในที่ไกลแสนไกลหากอยู่ใกล้ๆต้าเหนิงจะพาท่านป้าไปเยี่ยมชมหมูเด้ง”ฮูหยินหรูเหมิน ยิ้มอ่อนโยน“เจ้านี่ช่างน่าเอ็นดูเสียจริงเผื่อแผ่คนอื่นจนไม่คิดถึงตัวเอง”“หวางเย่จะต้องชอบหมูเด้งของเจ้าแน่นอน”ไฉหรานพูดยิ้มๆวังหลวงเฉินอี้เหมยกลืนน้ำลา

เฉินอี้เหมยยิ้มเย็นเยือกไปถึงหัวใจ ขันทีเฒ่าเปิดประตูให้อี้เหมยเข้าไปในห้องบรรทมของกัวกั๋วฮ่องเต้“ทำไมวันนี้ ดุนิ่งงันเจ้าไม่กลัวข้าแล้วหรือ ถ้าไม่กลัวก็หมดสนุกสิแสร้งทำให้เหมือนว่ากลัวข้าหน่อยร้องไห้ดังอีกนิด แล้วเวลาอุ่นเตียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดเช่นนั้นข้าจึงจะสุขสม”“อี้เหมยเข้าใจแล้ว จะเล่นละครให้สมบทบาทที่สุดฝ่าบาทจะได้โปรดปราน”“อืมมมดี ดีมากข้าก็จะได้ไม่ต้องพูดมาก แต่ดูหน้าเจ้าสิแค้นเคืองข้าหรือไร เอาน่าข้าจะออมมือต่อไปก็คงหาคนอื่นมาแทนเจ้าหลังจากที่ ข้าได้กลับไปนั่งบัลลังก์แล้วเจ้าจะได้พักบ้างแต่เอาจริงๆนะอี้เหมย ข้าล่ะชอบสายตาหวาดกลัวของเจ้าที่สุดชอบเสียงกรีดร้องของเจ้าที่สุดข้าจะเบามือล่ะกัน ยกมือขึ้นบีบที่คางมนแลบลิ้นเลียที่แก้มเนียน เฉินอี้เหมย หลับตาไล่ความรู้สึกเกลียดชังขยะแขยงนั้นไปเสีย กลัวว่ากัวกั๋วฮ่องเต้จะจับอาการได้“นี่คือยาถอนพิษ ของข้าที่ใช้กับเจ้า ข้าให้ท่านหมอปรุงขึ้นเพื่อเจ้าเชียวนะเห็นไหมข้าก็ไม่ได้ใจดำ มอบให้เจ้าสำหรับสามเดือนหากทำดีข้าจะมอบมันให้ตรงเวลาก่อนที่พิษจะกำเริบ อ่อเดิมข้าคิดจะวางยาบิดาเจ้าให้ตายไปเสียแต่มาตอนนี้เพื่อเห็นแก่เจ้าข้าจะไว้ชีวิตบิ

“ส่งคนไปที่ห้องบรรทมฝ่าบาทจับตัวฝ่าบาทไว้ทำผิดต้องยอมรับโทษทัณฑ์บัดนี้ไทเฮาทรงสิ้นพระชนม์แล้ว”เหล่าขันทีนางกำนัลต่างทรุดกายลงกับพื้นก้มศีรษะจรดพื้นโศกสลด เฉินตงลี่ ก้มหน้าซ่อนยิ้มและเพียงครู่เดียวนั้นเอง“ฝ่าบาททรงสิ้นพระชนม์แล้ว ฝ่าบาททรงใช้มีดสั้นปลิดชีพตัวเองที่แทนบรรทม”“แย่แล้วฝ่าบาททรงคิดสั้นเพียงนั้นเชียวหรือโธ่ไม่น่าปลงพระชนม์ไทเฮาตั้งแต่แรกแล้ว มาถึงตอนนี้สำนึกผิดก็สายไป”“บัลลังก์ขาดฮ่องเต้และไทเฮาในวันเดียวกัน บ้านเมืองกำลังจะประสบบาปเคราะห์ ท่านราชครูเราควรจะทำอย่างไรดีข้าน้อยต้องพึ่งท่านเสียแล้ว”เฉินตงลี่ถอนหายใจยาว“ข้าเองก็หนักใจอีกทั้งยังคาดไม่ถึงว่าจะมาถึงวันนี้ เอาแบบนี้ข้าสั่งการแทนฝ่าบาทและจะต้องหาคนที่เหมาะสมสำหรับตำแหน่งฮ่องเต้ในเร็ววันหวังว่าพวกท่านจะไว้วางใจ้าเพราะที่ผ่านมาข้าเองก็เคียงข้างฝ่าบาทและไทเฮาทุกอย่างจะต้องสานต่อจากของเดิมและอาจจะดีขึ้นเรื่อยๆ”ขันทีข้างกายไทเฮาทรุดกายลงกับพื้น “คารวะท่านราชครู วางใจท่านราชครู วางใจท่านราชครู”เหล่าขันทีนางกำนัลและองครักษ์ต่างทรุดกายลงคุกเข่ากล่าวตามขันทีอาวุโสข้างกายไทเฮา“ส่งหนังสือเชิญฉินเกอหลง ให้กลับวังหลวงโดยเ

“เขาไม่มารับเธอแล้วต้าเหนิงคำอธฐานของฉันมีคาราแค่เท่านั้นมันหมดราคาแล้ว”ต้าเหนิงสะดุ้งสุดตัว ตื่นจากหลับไหลหยาดน้ำตายังพร่างพรายคนที่เคยรักมาวันนี้กลายเป็นคนแปลกหน้า ฉินเกอหลงที่ไม่แม้กระทั่งจำได้ว่าเคยแต่งงานกับต้าเหนิง แต่งตั้งเฉินอี้เหมยในตำแหน่งฮองเฮา สั่งคนมากวาดล้างซูตง ด้วยความแค้นเคืองเอ่อถูหวังซวนต้าเหนิงกับหยาดน้ำตานับหมื่นหยดก็ไม่อาจ ให้ความปวดร้าวบรรเทาเบาบางต้าเหนิงกลับรออยู่อย่างงมงายจะรักหรือเกลียดก็ไม่ทวงถามจนกระทั่งมาถึงตอนนี้ตระหนักได้ว่าไม่ควรคิดถึงคนที่ไม่ควรคิดถึงหัวใจด้านชาไปแล้วจริงหรือคนที่เคียงข้างปลอบใจคือ ท่านปู่เอ่อถูหวังซวนท่านแม่หรูเหมิน ไฉหรานและเชียวกงเล่อจดหมายบอกเล่าเรื่องราวต่างๆของเยียนฉือไมไ่ด้ให้ความกระจ่างอะไรทำได้เพียงหนีตายเมื่อเขาส่งข่าวว่าฉินเกอหลงกำลังส่งทัพหลวงมากวาดล้างซูตงตั้งใจกลับออกไปนอกเขตวังหลวงเพื่อไปยังโรงเตี๊ยมเดียวดายผู้คนมากมายล้วนต้องผ่านการตรวจตราจากทหารที่เฝ้าอยู่ที่กำแพงสูง“พรุ่งนี้พาข้ามาเที่ยวตลาดอีกได้ไหมพี่ใหญ่เชียว”ไฉหรานพูดขึ้นเบาๆ เชียวกงเล่อส่ายหน้าไปมา“เรื่องสำคัญคือทำตัวให้กลมกลืนเพื่อจะได้กลับออกไปได้ง่าย