บททั้งหมดของ พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: บทที่ 81 - บทที่ 90

ฉินเกอหลงกระโดดลงจากหลังม้า“ตามท่านหมอ”ทหารหลายนายรีบวิ่งวุ่นเมื่อเห็นว่าผู้ที่มาคือใคร“ฝ่าบาทเชิญพักที่กระโจมใหญ่”ท่านแม่ทัพประสานมือเชิญฉินเกอหลงตามไปทันที“ท่านหมอเยี่ยนฉือมีคนบาดเจ็บ”เยี่ยนฉือที่มาที่นั่นพอดีรีบพุ่งตัวออกจากกระโจมของหมอทหารไปยังลนกว้างดวงตาเบิกโพลงทั้งดีใจและตื่นเต้นที่คนบนหลังมาคือต้าเหนิงและไฉหราน“พานางเข้ามาในกระโจม”ไฉหรานกับท่านหมอหิ้วปีกต้าเหนิงไปยังแท่นนอน กลิ่นยาที่เคี่ยวไว้หอมคละคลุ้งต้าเหนิงรู้สึกเหมือนตัวกำลังล่องลอยกลิ่นหอมที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย“เจ้าอยู่ช่วยข้าก่อนดีไหม”ไฉหรานพยักหน้าขึ้นลง“นางจะตายไหมข้าห่วงนางจริงๆ”“ไม่เป็นไรบาดแผลแค่เฉี่ยวๆไม่ได้โดนหัวใจเสียทีเดียวแต่นางเสียเลือดไม่น้อยจึงหมดสติไป ดีที่ได้อย่างสมานแผลห้ามเลือดอย่างดี”ปากก็พูดมือก็ทำความสะอาดบาดแผล“เป็นฝ่าบาทที่ช่วยทำเรื่องนี้ลำพังข้ากับพี่ใหญ่เชียวเราตกใจมาก”“หือ ฝ่าบาทหรือ”“ฝ่าบาทเป็นคนที่ยิงธนูนั่นและยังใส่ยาสมานแผลให้กับต้าเหนิงด้วยตัวเอง”เยี่ยนฉือส่ายหน้าไปมาช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้ ตลอดเวลาเขาส่งข่าวถึงเอ่อถูหวังซวนเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ“ทรงจำต้าเหนิงได้ไหม”มือก็สารวนก

“แล้วไม่กลัวว่า พ่อลูกตระกูลเฉินจะหาทางจัดการกับพวกเราหรือไร”ไฉหรานพูดขึ้นด้วยความหวั่นใจ“ท่านหมอเยี่ยนฉือบอกกับข้าว่าท่านหมอจะอยู่ที่นี่คอยดูแลพวกเราจนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย ข้าก็เห็นว่าแบบนี้ก็ดี หากว่าเรื่องที่เราอยู่ที่นี่จะเป็นความลับตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้เพราะต้าเหนิงบาดเจ็บ”ต้าเหนิงก้มหน้าหลบตา บาดเจ็บแต่จะเผด็จศึก ฉินเกอหลงคืนนี้ ช่างหาญกล้ายิ้มแห้งๆ“บางที นี่อาจเป็นโอกาสอันดีของเราก็ได้ เจ้าว่าอย่างไรต้าเหนิงเจ้า หายเศร้าหรือยังที่ฝ่าบาทจำเจ้าไม่ได้”ไฉหรานพูดคำห่วงใย“ไม่ต้องห่วงข้าหรอก ข้าเพิ่งจะคิดได้ตอนที่ข้าหมดสติไปว่าเรื่องบางเรื่องไม่อาจปล่อยวางควรจะเดินหน้าชน เพราะชีวิตนี้เป้นของข้าหาใช่คนของอื่น ข้าคือต้าเหนิงและข้าก็คือต้าเหนิง และไม่ควรยอมแพ้”“ดีใจจังที่เจ้าเป็นแบบนี้ ก่อนหน้านั้นต้าเหนิงคนนั้นคงตายไปแล้วใช่ไหม”เชียวกงเล่อพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“นั่นสินะก่อนหน้านั้นไม่รักแล้วไม่เจ็บแล้วไม่โกรธไม่แค้นเคืองข้าแค่เพียงคิดว่าข้ากับเขาสิ้นวาสนากันเพียงเท่านี้แต่มาบัดนี้จึงรู้ว่าไม่ควรยอมแพ้”ไฉหรานยิ้มสดใส“ดีแล้วเฮ้อโล่งอก คิดไม่ถึงว่าต่อไปเราไม่ต้องเจ็บปวดใจแทนเจ้

“จากซูตงพ่ะย่ะค่ะ”ฉินเกอหลงขมวดคิ้ว“อย่ามาล้อข้าเล่นท่านหมอก็รู้ว่าข้าสั่งให้กวาดล้างคนของซูตงทั้งหมด เหตุใดจึงกล้าล้อเล่นเช่นนี้อีก”“ไม่พ่ะย่ะค่ะหากฝ่าบาทจะทรงลงทัณฑ์ก็เชิญได้เลย ในเมื่อฝ่าบาทไม่ยอมฟังสิ่งที่เยี่ยนฉือและคนอื่นๆบอกอยู่แล้วเรื่องราวในวันนั้นเยี่ยนฉือรู้ดีว่าส่งผลให้ฝ่าบาทเจ็บปวดจนต้องการลืมเรื่องราวทุกอย่างแต่อยากให้ฝ่าบาทลองไตร่ตรอดูอีกครั้งว่าที่เยี่ยนฉือพยายามพูดทุกครั้งที่พบหน้ากันคือชาวซูงไม่ผิดชาวซูตงคือแพะรับบาป”ฉินเกอหลงหลับตาลงช้าๆ“ฝ่าบาทข้าน้อยมีสิ่งหนึ่งอยากให้ฝ่าบาทได้ทัศนา”เฉินตงลี่พูดขึ้นเบาๆฉินเกอหลงพยักหน้าขึ้นลง“ดื่มกินก่อนดีหรือไม่ หรือว่าอยากจะไปทัศนาสิ่งที่ข้าน้อยกำลังจะมอบให้”“เชิญเหลาขุนนาง ส่วนข้าคงต้องไปดูก่อนจึง จะมาร่วมดื่มกินได้”“เชิญฝ่าบาททางนี้” เฉินตงลี่นำทางฉินเกอหลง ที่พยักหน้ากับหานจงและซือกวานยังส่วนท้ายของวังหลวงที่ห้องลับในวังหลวงร่างผอมบางของพระสนมฉีมารดาของฉินเกอหลงถูกพันธนาการไว้แขนสองข้างถูกโยงผมเผ้าหลุดรุยและรุงรัง“ทะท่านแม่”ทั้งดีใจประหลาดใจและตกใจ“เกิดอะไรขึ้นท่านแม่ ท่านยังมีชีวิตอยู่ท่านยังไม่ตายใช่ไหม”หานจงกำด้าม

“หากเป็นท่านเล่าท่านหมอท่าน จะเชื่อคำพูดของมารดาท่านหรือไม่หรือว่าท่านจะ ทำเหมือนว่ามารดาท่านโป้ปด”“มีบางเรื่องที่เชื่อถือได้และบางเรื่องที่ควรจะมีการไต่สวน ฝ่าบาทในตอนนั้นหมดสติพอตื่นขึ้นมาก็เลือกที่จะจดจำบางเรื่องที่ผ่านมาเท่านั้น ลืมเรื่องราวแต่หนหลังเลือกที่จะจดจำแต่เรื่องที่อยากจะจำ รวมทั้งความแค้นและความเจ็บปวดในใจ เช่นนั้นเยี่ยนแือจึงคิดว่าบางทีเรื่องที่ฝ่าบาทจดจำไม่ยุติธรรมกับซูตงและใครบางคนที่กำลังเฝ้ารอฝ่าบาท”ฉินเกอลหงถอนหายใจ“ยังมีเรื่องใดที่ข้าต้องจดจำอีกแล้วยังมีใครที่เฝ้ารอข้าอีก”เยียนฉือยิ้ม“ไม่มีใครในใจเลยหรือขอรับนอกจากฮองเฮา”ต้าเหนิงยืนกำเสื้อคลุมในมือไว้แน่น เมื่อนอนไม่หลับเดอนออกมาพบฉินเกอหลงกับเยีายนฉือนุ่งข้างกองไฟน้ำค้างกำลังลงเสียงดังเปาะแปะ เคียงข้างคนรู้ใจไม่นอนก็ได้ในค่ำคืนนี้“อี้เหมยไม่ใช่คนในใจถึงจะบอกว่าเป็นเหมยเขียวม้าไม้ไผ่อาจมีแค่อี้เหมยที่คิดแบบนั้นตัวข้าเองกลับไม่รู้สึกว่านางคือคนในใจ”ต้าเหนิงยิ้มเดินมาเอาเสื้อคลุมห่มไหล่กว้างให้กับฉินเกอหลง ที่หันมองหน้าสบตาต้าเหนิง“เจ้ากำลังจะทำอะไร”“เอ้า ก็เห็นว่าอากาศหนาวอุตส่ากลัวหนาวไม่รับก็ได้น้าาาาก็รู้

เชียวกงเล่อรีบถอยออกมาทว่าอี้เหมยก็เห็นว่าเชียวกงเล่อใกล้ชิดกับต้าเหนิงที่รีบเอาผ้าห่มคลุมหัวหูจนอี้เหมยมองไม่ออกว่าเป็นใคร “หือ อ๋อสามีภรรยาดูแลกันยามป่วยไข้ข้ามาผิดเวลาใช่ไหม”“สุ่ยจือถวายพระพรฮองเฮา”เปลี่ยนชื่อเป็นสุยจือเสีย“หืมมมเจ้านี่ข้ามองแล้ว เหมือนข้าเคยพบเจ้ามี่ไหนหรือไม่หรือว่าแค่คุ้นตาเปิดผ้าห่มออกให้ข้ามองหน้าเจ้าชัดๆ”เชียวกงเลฃ่อจับมีดสั้นที่ข้างเอวไว้แน่น“นางบาดเจ็บและยังเป็นโรคติดต่อร้ายแรงอาจติดต่อไปยังผู้อื่นเช่นนั้นข้าน้อยเยี่ยนฉือจึงให้นางใช้ผ้าปิดบังใบหน้าและลมหายใจไว้เสีย”อี้เหมยถอยหลังในทันทีเมื่อเยี่ยนฉือพูดแบบนั้น“นางกำนัลเอาผ้ามาคลุมหน้าข้า”“แค่ป้องกันได้ระดับหนึี่ทาที่ดีฮองเฮาก้ไม่ควรมาที่นี่ข้าน้อยและท่านเชียวกับน้องสาวท่านเเชียวพี่สามคนเท่านั้นที่แวะเวียนพวกเราล้วนยังไม่แสดงอาการแต่เราก็ใกล้ชิดแม่นางสุยจืออยู่ก่อนแล้วจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะพบนางฮองเฮาช่างน้ำใจล้นเหลือไม่กลัวว่าจะติดโรค”อี้เหมยถอยออกไปจนชิดประตู“เช่นนั้นขาไปก่อนดีกว่า ฝ่าบาทคงรอข้าแล้ว”รีบก้าวเดินจากไป ต้าเหนิงซ่อนยิ้ม“ทำไมยังไม่ให้ข้าพบนาง”เชียวกงเล่อก้มหน้าถอนหายใจยาว“แผนการของเราบา