All Chapters of พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Chapter 101 - Chapter 110

“ลาก่อนเชียวไฉหรานยินดีที่ได้พบเจ้า ข้าเมื่อก่อนหน้านั้นไม่ได้รังเกียจเจ้านะแปต่เพราะไป๋ลู่อยู่ที่นั่นข้ากลัวว่าจะเสียเรื่อง ข้าเองเจ็บปวดๆไม่น้อยกับหยาดน้ำตาของเจ้าแค่กๆแต่ตอนนี้ได้พูดความจริงออกไปก็สบายใจแล้วเจ้าไม่โกรธข้าใช่ไหมแค่กๆ”ไฉหรานส่ายหน้าไปมาน้ำตาร่วงพรู“ไม่โกรธไม่ทางโกรธ ท่านจะต้องไม่เป็นไรหากท่านทิ้งข้าไปตอนนี้ข้าจะโกรธท่านแน่”ซือกวานยิ้มเศร้าๆดวงตาอ่อนล้าโรยแรง“ข้าอยากจะอยู่อยากจะอยู่ที่นี่กับเจ้ากับพวกเขาทุกคนแต่ทว่าสวรรค์ให้โอกาสข้ามาแค่นี้แค่กๆๆๆจึงยินดีที่พบทุกคนวันนี้จึงถือโอกาสลาเสียทีซือกวานล่วงเกินอะไรพวกท่านต้องของอภัย”พยายามยกมือประสานตรงหน้าต้าเหนิิงเบือนหน้าหนีทำไมมันเจ็บปวดอย่างนี้ทำไมมันเศร้าอย่างนี้“อย่าห่วง ข้าจะละเว้นโทษตายกับบิดาเจ้าเฉินซือกวาน”ฉินเกอหลงพูดออกมาพร้อมกลบักลืนน้ำลายคอช้าๆเจ็บปวดไม่แพ้กัน กับจุดจบที่ไม่อยากให้เป็นแบบนี้“ขอบพระทัยฝ่าบาท”เอื้อมมือจับมือไฉหราน“เชียวกงเล่อ พี่ใหญเชียวฝากท่านดูแลน้องเล็กไฉหรานให้ดี ข้าไม่มีโอกาสได้ดูแลนางแล้วแค่กๆๆๆๆ ต้าเหนิงข้าขอโทษเจ้าแทนบิดาข้าแทนอี้เหมยแม้สิ่งที่บิดาข้ากับอี้เหมยที่ทำกับเจ้าตลอดมาเจ้

ไม่เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไรวิ่งอุ้มร่างโชกเลือดวิ่งเข้าไปในห้องเยี่ยนฉือที่เพิ่งวางมือจากการจัดการศพของเฉินซือกวานหันหน้ามาดวงตาเบิกค้าง รีบปัดข้าวของบนโต๊ะให้วางต้าเนิงลงบนนั้นต้าเหนิงยิ้มอดขำไม่ได้ว่าสุดท้ายแล้วตัวต้าเหนิงก็ต้องมานอนที่นอนเดียวกันกับซือกวานที่ตายไปแล้วสัจธรรมสินะในที่สุดก็ไม่มีใครหนีความตายพ้น “ฝ่าบาทวางนางบนแท่นนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”ฉินเกอหลงลังเลต้าหนิงกลับยิ้ม“ฝ่าบาท วางใจเถิดท่านหมอจะต้องช่วยต้าเหนิงได้”ฉินเกอหลงคอยๆวางร่างโชกเลือดลงบนแท่นนอนสูงโดยมีเยี่ยนฉือและหานจงช่วยกันประคอง“หานจง คุมตัวเฉินอี้เหมยที่คุกมืดห้ามให้นางเห็นเดือนเห็นตะวันรอจนกว่าต้าเหนิงอาการดีขึ้นข้าจะให้ให้ต้าเหนิงตัดสินโทษเฉินอี้เหมยด้วยตัวเอง”ดวงตาแข้งกร้าวหานจงรีบประสานมือต้าเหนิงคว้ามือฉินเกอหลงไว้ ฉินเกอหลงก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของต้าเหนิงเบาๆข้าไม่มีทางให้เจ้าเป็นอะไรข้าขอดทษของโทษทุกอย่างข้าไม่อาจไปรับเจ้าที่ซุตง้าไม่อาจจดจำเรื่องของเราได้แต่ตอนนี้ข้าได้เจ้ากลับคืนมาแล้วจดจำเรื่องราวทุกอย่างไรได้หวังแค่ได้ชดเชยให้เจ้าต้าเหนิงอย่าเพิ่งเป็นอะไรให้โอกาสข้าได้ทำเพื่อเจ้าบ้าง”“ฝ่าบาทรู้ไหมต้า

ร่างไร้วิญญาณของต้าเหนิงถูกวางลงบนโลงสีทอง มีดอกไม้หอมมากมายโรยทับบนร่างขาวซีด ฉินเกอหลงกลับรู้สึกว่าหัวใจแหว่งเว้าหายไป เหมือนใจจะขาดเสียให้ได้“ฝ่าบาทได้เวลาแล้ว”เยี่ยนฉือกระซิบเบาๆ เชียวกงเล่อถือคบเพลิงในมือส่งให้ฉินเกอหลง ยืนก้มหน้าข่มหยาดน้ำตาไว้ ไฉหรานนั่นเล่า สะอื้นไห้อย่างหนัก เปลวไฟในมือของฉินเกอหลงถูกวางลงบนร่างไร้วิญญาณของต้าเหนิง“ลาก่อน ฮองเฮาของข้า”เปลวไฟลุกโชติช่วง ไฉหรานปาดน้ำตาไหลรินเยี่ยนแือหานจงและเชียวกงเล่อประสานมือตรงหน้าน้อมส่งต้าเหนิงครั้งสุดท้านไฉหรานย่อกายลงพร้อมกับหยดน้ำตาอาบแก้ม“ข้าไม่มีทางปล่อยมือจากเจ้าเราจะต้องมาพบเจอกันไม่ว่าจะชาติหน้าหรือชาติไหนๆ”ฉินเกอหลงตะโกนก้อง เยี่ยนฉือสูดลมหายใจเข้าลึกๆหานจงไม่ทนอีกต่อไปสะอื้นอย่างหนักไฉหรานเองไม่ยอมปาดป้ายน้ำตาปล่อยให้รินไหลแม้แต่เชียวกงเล่อเองก็มีหยาดน้ำตาไหลรินเช่นกัน“สะกุลเอ่อสิ้นแล้วจริงหรือ”เอ่อถูหวังซวนหลับตาลงช้าๆเจ็บปวดในใจที่สุดเมื่อคลี่จดหมายจากบกอินทรีย์ที่เยี่ยนฉือส่งมา แม้จะได้รับข่าวดีเรื่องที่ฉินเกอหลงจะไม่มีทางรุกรานซูตงอีกแล้วตลอดมาก็ได้ท่านหมอเยี่ยนฉือที่คอยส่งข่าวให้หลบเร้นซ่อนกายพาคนข

“แม่จ๋าหนูอยากจะไปเมืองจีน คุณแม่คนสวยใจดีที่สุดในโลกอนุญาตให้ลูกสาวตัวน้อยๆคนนี้ได้ไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจได้ไหม”คุณปทุมยิ้มแกล้งมองไปทางอื่นเสีย“น่านะคุณแม่ขา ต้าเหนิงอยากจะไปจริงๆบรรพบุรุษเราเป็นคนจีนพ้นทะเลๆไม่ใช่หรือแล้วนี่ไม่ให้ต้าเหนิงไปพอต้าเหนิงตายไปจะกล้ามองหน้าบรรพชนได้อย่างไร”แอบเอาประโยคยอดนิยมในซีรีย์จีนมาพูดกับคุณปทุม“จะไปทำไม”“หนูอยาก…เป็นกำแพงเมืองจีนอยากไปพระราชวังต้องห้ามอยากจะเที่ยวจางเจี่ยเจีย”“มีเงินแล้วหรืถึงอยากจะไปพอให้แต่งกับผู้ชายจีนที่เป็นญาติห่างๆกันก็ไม่เอา ทีแบบนี้แล้วอยากจะไปไปคนเดียวมันอันตรายนะ แม่ไม่อนุญาต”“หนูไปแค่ไม่กี่วัน คุณแม่ไม่ต้องห่วงน่าแล้วตอนนี้ที่นั่นก็มีไฉหราน”“ไฉหรานอะไรของแกนั่นไว้ใจเขาได้หรือไม่เคยเห็นตัวเป็นๆเขาสักหน่อยก็ไว้ใจเขา แม่ละท้อใจกับการไว้ใจคนและเข้ากับคนได้ง่ายๆอย่างหนูจังเลยแบบนี้ยิ่งจะทำให้คนชั่วมาตีสนิท”“ไฉหรานเขาไม่หลอกหนูหรอกค่ะเราพูดคุยแลกเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างจนสนิทกันแล้วระยะเวลาเกือบปีมานี้หนูคิดว่าหนูดูเขาดีพอแล้วค่ะ”คุณปทุมถอนหายใจ“แล้วที่หลับที่นอน โรงแรมที่พัก เล่าจัดเตรียมไว้แล้วหรือ”“เรียบร้อยแล้วค่ะตั

ภัตตาคารหรูริมน้ำมองเห็นแสงสีสว่างไสวไปทั่งสะพานที่ทอดข้ามผ่านแม่น้ำสายใหญ่งดามท่ามกลางผู้คน ต้าเหนิงกับไฉหรานมาถึงแล้ว เฉินซือกวานรีบ เปิดประตูรถให้ทั้งสองคนลงมาจากรถด้วยท่าทีราวกับนักันไว้นั่นคือให้ช้าๆเข้าไว้ก็ต้าเหนิงไม่อยากพบเจ้าคนรวยอ้วนพุงพุ้ยและกินจุคนนั้นตั้งใจ ปิดภัตตาคารเพื่อจะได้กินอิ่มๆคนเดียวไม่ได้เพื่อให้ต้าเหนิงนั่งสบายหรือเปย์ต้าเหนิงหรอก“คุณครับ คุณฉินเชิญคุณทั้งสามบนชั้นสองขอรับ”บริกรก้มศรีษะนอบน้อม ต้าเหนิงเงยหน้ามองขึ้นไปบนชั้นสองที่สว่างไสวเห็นเพียงใครบางคนที่นั่งนระเบียงภัตตาคารหรู ต้าเหนิงเบ้ปากเข้าใจเลือกมุมให้มองเห็นพวกต้าเหนิงก่อนแหมร้ายจริง“คุณผู้หญิงครับนี่คือของขวัญต้อนรับสำหรับการยินยอมมารับประทานอาหารกับ...คุณฉิน”“คุณฉิน ฉินอะไร”ต้าเหนิงรับเอากล่องน้ำหอมระดับโลกไว้ในมือไฉหรานยิ้มสดใสดีใจยิ่งกว่าต้าเหนิงเสียอีก“เห็นไหมต้าเหนิงเขาจริงใจแค่ไหน”กระซิบต้าเหนิงเบาๆต้าเหนิงส่ายหน้าไปมาเดินตามไฉหรานที่ดึงมือให้เดินตามเฉินซือกวานขึ้นไปข้างบนชั้นสองพอ้าเหนิงยืนอยู่ชั้นบนเสียงดนตรีก็ดังขึ้นนักดนตรีบรรเลงเพลงหนึ่งทำนองคุ้นหูเหลือเกินต้าเหนิงหยุดนิ่งอยู่กับท