ลาก่อนต้าเหนิง2

ไม่เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไรวิ่งอุ้มร่างโชกเลือดวิ่งเข้าไปในห้องเยี่ยนฉือที่เพิ่งวางมือจากการจัดการศพของเฉินซือกวานหันหน้ามาดวงตาเบิกค้าง รีบปัดข้าวของบนโต๊ะให้วางต้าเนิงลงบนนั้น

ต้าเหนิงยิ้มอดขำไม่ได้ว่าสุดท้ายแล้วตัวต้าเหนิงก็ต้องมานอนที่นอนเดียวกันกับซือกวานที่ตายไปแล้วสัจธรรมสินะในที่สุดก็ไม่มีใครหนีความตายพ้น

“ฝ่าบาทวางนางบนแท่นนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”ฉินเกอหลงลังเล

ต้าหนิงกลับยิ้ม

“ฝ่าบาท วางใจเถิดท่านหมอจะต้องช่วยต้าเหนิงได้”

ฉินเกอหลงคอยๆวางร่างโชกเลือดลงบนแท่นนอนสูงโดยมีเยี่ยนฉือและหานจงช่วยกันประคอง

“หานจง คุมตัวเฉินอี้เหมยที่คุกมืดห้ามให้นางเห็นเดือนเห็นตะวันรอจนกว่าต้าเหนิงอาการดีขึ้นข้าจะให้ให้ต้าเหนิงตัดสินโทษเฉินอี้เหมยด้วยตัวเอง”ดวงตาแข้งกร้าวหานจงรีบประสานมือ

ต้าเหนิงคว้ามือฉินเกอหลงไว้ ฉินเกอหลงก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของต้าเหนิงเบาๆ

ข้าไม่มีทางให้เจ้าเป็นอะไรข้าขอโทษ ขอโทษทุกอย่างข้าไม่อาจไปรับเจ้าที่ซูตงข้าไม่อาจจดจำเรื่องของเราได้แต่ตอนนี้ข้าได้เจ้ากลับคืนมาแล้วจดจำเรื่องราวทุกอย่างไรได้หวังแค่ได้ชดเชยให้เจ้าต้าเหนิงอย่าเพิ่งเป็นอะไรให้โอกาสข้าได้ทำเพื่อเจ้าบ้าง”

“ฝ่าบาทรู้ไหมต้