All Chapters of พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Chapter 111 - Chapter 120

ฉินเกอหลงจอดรถลงข้างทางที่ประดับด้วยไฟหลากสีใต้ต้น ดอกเหมยสีชมพูเบ่งบาน ผู้คนเดินจูงมือคู่รัก“คุณชอบดอกเหมยหรือ”ต้าเหนิงถามเบาๆ“ชอบ อยากให้ต้าเหนิงได้เหนมันไงเล่ากว่าจะผ่านไปแต่ละปีจะต้องทนนับวันนับเดือนที่ดอกเหมยบานและร่วงโรยครั้งแล้วครั้งเล่าลำพังเดียวดายตราบนานเท่านาน”ต้าเหนิงก้มมองมือในอุ้งมืออุ่นของฉินเกอหลง ยอมให้เขากุมมือไว้ราวกับคู่รักแต่ไม่ยอมฟังคำพูดเศร้าๆของเขา“ฮ่าาาพามาแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย ไอ้เรารึคิดไปไกลเยว่าจะพาไป…ทำมิดีมิร้าย”ฉินเกอหลงส่ายหน้าไปมา“วางใจเถอะไม่เอาไปขายหรอก”“หือ ไม่ขายแต่ฆ่าหั่นศพและแย่เชียวฮ่าๆๆๆๆ”ยังตลกได้อีกฉินเกิอหลงหันมาทำสีหน้าจริงจังต้าเหนิงขนลุกเกรียวหรือว่า หรือว่า“จูบได้ไหม”“หา จะจูบเลยหรือ”“ก็ต้องจูบสิคนที่เขาลองคบกันก็ต้องลองหลายๆอย่างว่าเขากันได้ไหม”“อย่าทำแบบนี้นะมาถึงก็จูบเลยหรือจะไม่เอาเปรียบกันไปหน่อยหรือ”ฉินเกอหลงรวบร่างบางมากอดไว้แนบกายจมูกโด่งสูดดมเรือนผมที่หอมละมุนเนิ่นนาน“เจ้าเข้าสู่โหมดโรแมนติกแล้วนะ คิดถึงจังสบายดีไหม”ทอดเสียงอ่อนโยนจนต้าเหนิงตัวเย็น มือที่ยกขึ้นกอดรอบเอวของฉินเกอหลงอย่างกล้าๆกลัวๆก็เย็นเฉียบ“คือๆๆๆค

หนึ่งปีผ่านไป“โอ้ๆๆๆๆอย่าร้องนะคนดีมาให้พ่ออุ้มเร็ว”ฉินเกอหลงพูดไทยสำเนียงแปลกๆคุณหมอดนัย ส่ายหน้าไปมา“เมื่อไหร่จะพูดไทยแข้งแรงสักทีบอกให้สอนกันหน่อยก็ไม่เอาวันๆเอาแต่ผลิตลูกดูสินี่ก้ท้องอีกแล้วหัวปีท้ายปีเชียว”ต้าเหนิงยิ้มดวงตาเป็นประกาย“คุณแม่ฮับลูกชายหิวนมแล้วฮับ”เสียงออดอ้อนของฉินเกอหลง ทำเอาต้าเหนิงส่ายหน้า รับเอาร่างกระจ้อยมากอดแนบอก แกะกระดุมป้อนนมทารกในอ้อมแขนฉินเกอหลงดวงตาเป็นประกาย หมอดนัยวางยาที่จัดมาสำหรับแม่ลูกอ่อนลงตรงหน้าฉินเกอหลง“อิจแาต้าเหนิงจังมีสามีที่คอยดูแลทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นกับข้าวกับปลาเลี้ยงลูกเตือนให้กินยา ถ้ามีแบบนี้รักตายเลย บ้านช่องก็เลยไม่กลับมาคตอยดูแลภรรยาตั้งสองสามเดือนแล้วธุรกิจที่นั่น ไม่ต้องห่วงหรือ”ฉินเกอหลงยิ้มกำลังเรียบเรียงคำพูด“ผมจัดเตรียมทุกอย่างและประชุม ผ่านวิดีโอคอนเฟอร์เร้นท์ในมุกเช้าจึงไม่ต้องห่วงอะไรหากว่ามีอะไรขัดข้องก็จะเรียกประชุมทันที ทางนี้ผมเองไม่อาจวางใจ ต้าเหนิงเขาต้องมีผมคอยดูแล เขาลำบากอุ้มท้องลุกของผม เขาต้องอุ้มเด็กอีกคนไว้ในท้องฉะนั้นผมเลยคิดว่าไม่มีใครจะดูแลต้าเหนิงได้ดีเท่าผมและควรจะดูแลต้าเหนิงอย่างดี”หมอดนัยส่าย

“สนมฉีไปกับเรา”บุรุษในอาภรณ์สีดำสนิทที่รายลิอ้มสนมฉีมารดาของฉินเกอหลง“ทะทะทำไมข้าต้องไปกับพวกเจ้าพวกเจ้าเป็นใครข้าต้องรอลูกข้าองครัชทายาทฉินเกอหลง”“ฮะฮะฮ่าาาาพระสนมท่านผิดแล้ววันนี้ฝ่าบาทกัวกั๋วอ่องเต้ทรงสถาปนาตัวเองขึ้นนั่งบัลลังก์แทนเสียนตี้ที่สวรรคตกระทันหันและในคำสั่งเสียที่เป็นลายลักษณ์อักษรนั้นมีชื่อของฝ่าบาทกัวกั๋วฮ่องต้ที่ให้สืบทอดบัลลังก์ต่อจากเสียนตี้”สนมฉีทรุดกายลงกับพื้น“ไม่จริงไม่จริงเป็นไปไม่ได้ลูกของข้าฉินเกอหลงเป็นถึงองครัชทายาทเหตุใดไม่ได้สืบทอดบัลลังก์”“ฟ้าเปลี่ยนสีแล้วท่านควรจะสำนึกรู้และรีบเอาตัวรอดเสีย ตอนนี้อ๋องฉินจวิ้นหวังกำลังจะออกเดินทางจากวังหลวงไปยังวัดเมตตาธรรมที่ด่านชายแดนทางเหนือท่านเองไปกับเราอยู่อย่างสงบรอคอยอ๋องฉินจวิ้นหวังกลับมา”“ข้าไม่เชื่อข้าไม่มีทางเชื่อที่พวกเจ้าพูด”ไทเฮาชวีหยาเดินนวยนาดเข้ามาข้างในต้าเหนิงในวัยสาวแอบตามมาติดๆไม่ให้ใครได้สังเกตเห็น ตอนแรกตั้งใจจะมาขอประทานอนุญาตจากไทเฮาขอพบฉินเกอหลงแต่กลับเห็นว่าไทเฮากำลังเร่งรีบไปที่ไหนสักแห่งจึงตามมา“เจ้าไม่เชื่อว่า ลูกของเจ้าไม่ได้นั่งบัลลังก์ทั้งยังหลอกตัวเองแบบนี้คนที่ลำบากที่สุดคือฉินเก

“พระมารดาของจวิ้นหวัง …พระมารดา ตอนนที่ ปลิดชีพตัวเองเสียแล้ว” หานจงก้มหน้าไม่กล้าสบตาและไม่กล้ามองว่าฉินเกอหลงจะมีปฏิกิริยาอย่างไรฉินเกอหลงผงะถอยห่าง ใบหน้าซีดเผือดน้ำตาไหลรินออกจากสองตาไม่มีคำกล่าวใด“ใต้เท้าเฉินส่งข่าวบอกกับข้าน้อยว่าพระสนมไม่อยากให้ หวางเย่ต้องกดดันเพราะการมีชีวิตอยู่ของพระมารดาจะทำให้กัวกั๋วฮ่องเต้มีข้อต่อรองตอนนี้หวางซื่อคิดจะทำการใดก็ไม่ต้องห่วงว่าจะกระทบพระมารดาอีกแล้ว”“ท่านแม่ของข้าทำไมคิดแบบนั้นข้าไม่เข้าใจข้าแยกตัวออกมาตรงนี้แล้วตั้งใจให้พวกเขาไว้ชีวิตพระมารดาตั้งใจให้พระมารดายังมีชีวิตอยู่ต่อไป สิ่งที่ข้าทำสูญเปล่าอย่างนั้นหรือ” หานจงถอนหายใจยาว“ใต้เท้าเฉินยังบอกอีกว่าหากหวางเย่อยากจะทวงความเป็นธรรมคืนตั้งใจทวงบัลลังก์คืนตอนนนี้กองกำลังทวงบัลลังก์โดยการรวบรวมกำลังพลของใต้เท้าเฉินที่ด่านผิงจ๋ายยินดีร่วมรบ” ฉินเกอหลงส่ายหน้าไปมา“ไม่มีแล้วไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้ข้าฮึกเหิมได้อีกแล้วพระมารดา ช่างไม่คิอดถึงข้อนี้ข้าในตอนนี้ไม่เหลือใครแล้วพระมารดายังคิดว่าข้ายังอยากจะมีชีวิตอยู่อีกหรือ หากว่าพระมารดาไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว”“หวางเย่ พระมารดาตั้งใจให้ท่านทว

วิหารเทียมฟ้า“ไทฮองไทเฮาเพคะ มีคนผู้หนึ่งอยากจะพบไทฮองไทเฮาเพคะ”ร่างท้วมหยุดชะงักเงยหน้าขึ้นมองรูปสลักองค์พระประติมาที่แกะสลักจากหยกขาวสูงตระหง่านในวิหารเทียมฟ้า“เชิญเขาเข้ามาได้” ร่างสูงสวมหมวกปิดบังใบหน้า หนวดสีเทายาวลงมาที่กลางอกเดินเข้ามายืนตรงหน้าไทฮองไทเฮาที่หน้าถอดสี“ท่านผู้นี้ ท่านยังไม่ตายหรอกหรือ” เอ่อถูหวังชวนเงยหน้าขึ้นยิ้มน้อยๆ“ซีโหยว ท่านยังความทรงจำเกี่ยวกับข้าอีกหรือ”“ความทรงจำมากมายด้วยเรื่องของเราสามคน” ไทฮองไทเฮาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นน้อยๆ“ฮะฮะฮ่าาาา ข้ามาดีไม่ได้มาทวงความแค้นอะไรกับท่านหรอกแค่อยากจะบอกเรื่องที่เคยตกลงกันไว้”“เรื่องคนของตระกูลเอ่ออย่างนั้นหรือ ไท่ซางหวงพยายามตลอดมาที่จะให้คนในตระกูลเอ่ออยู่สบายแต่พอสิ้นไท่ซางหวง” ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปถึงจะบอกว่าพยายามก็ไม่อาจบังคับกะเกณฑ์ใครได้ ตอนนี้จึงได้ภาวนาให้นางรอดพ้นวิกฤติ” หมายถึงอะไรยังมีเหลือคนของตระกูลเอ่ออยู่อีกหรือไร”“ท่านไม่ได้มาเพราะเรื่องนี้หรือ ข้าไม่อาจห้ามปรามนางได้นางเข้าวังไปอาศัยบารมีของไทเฮา นางช่างเดียงสานักไม่รู้หรือไรว่ากำลังขี่หลังเสืออยู่ เดิมข้าคิดแค่เพียงว่านางเข้าไปเพื่อพบ…ฉินเกอ