บททั้งหมดของ หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา: บทที่ 31 - บทที่ 40

หนึ่งปีผ่านไปเนินดินนอกวังหลวง ช่อดอกเหมยกุ้ยสีแดงสด (กุหลาบแดง) ถูกวางลงบนเนินดิน มีป้ายชื่อสลักจากแผ่นไม้ ลี่หลันเล่อ บนนั้น“ไท่จือกำลังจะมืดค่ำแล้ว”จื่อจื่อประสานมือกล่าวคำพูดเบาๆ“เจ้ากลับไปเสียข้ายังอยากอยู่ที่นี่อีกสักประเดี๋ยว”“แต่ที่นี่ค่อนข้างห่างไกลวังหลวง”“หากข้ามาเพียงลำพังเจ้าก็ไม่ต้องห่วง”“ไท่จือ นางตายไปแล้ว เมื่อไหร่ไท่จือจะลืมเลือนนางเสียที”“ข้ามีเรื่องจะพูดกับนางมากมาย คำขอโทษที่คิดไว้ตั้งขวบปีที่จะพูดกับนาง แล้วไหนจะเรื่องเล่ามากมายที่ตั้งใจจะเล่าให้นางฟัง”จื่อจื่อกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าผิดเอง เมื่อมีนางข้ากลับมองไม่เห็นค่าของนางแต่พอนางไม่อยู่ ข้ากลับรู้สึกว่าบางอย่างหายไป จื่อจื่อหากเป็นเจ้าจะทำอย่างไร”จื่อจื่อถอนหายใจ“ไท่จือชดเชยให้กับบิดาและคนในตระกูลลี่แล้วจื่อจื่อคิดว่าหากนางอยู่บนสวรรค์รับรู้ได้คงจะอภัยให้ไท่จือแล้ว”“ไม่มีทางนางไม่มีทางอภัยให้ข้า ข้ารู้ดีเจ้ากลับไปเสียข้าขออยู่ที่นี่เพียงลำพัง”จื่อจื่อประสานมือ ก้าวเดินถอยห่างออกมาสังเกตการณ์ไม่ไกลนัก“คุณหนูลี่ ไม่สิหลันเล่อ เจ้าชอบแทนตัวเองแบบนั้น ข้าไม่ขอให้เจ้าอภัยให้ข้า ข้าเพียงอยากให้ตอนนี

สะบัดเสียงลุกขึ้น ในเมื่อในใจเจ็บปวดยิ่งนัก สาวใช้วางของว่างลงตรงหน้าพอดี แต่ลี่หลันเล่อก้าวขาออกจากศาลา มือใหญ่คว้าแขนไว้แน่น“ไร้มารยาท”ก้มมองมือที่คว้าข้อมือไว้“แม่นางลี่ เราสองคนไปได้หรือยัง”หยางซานซินก้าวขาเขามาร่างสูงหล่อเหลาไร้ที่ติแววตาเอาเรื่องอีกคน“คุณชาย หลันเล่อกำลังจะไปพบท่านเหตุใดไม่รอที่หน้าบ้าน หลันเล่อเสร็จธุระแล้วไม่ได้มีอะไรสำคัญ”ต้าหมิงคุนผู้ยังอ่อนเยาว์อารมณ์ร้อนดังไฟสุม ดึงมือบางไว้ไม่ยอมปล่อย หยางซานซินมองมือที่ถูกคว้าไว้แน่น“ไท่จือ ไท่จือแค้วนหาน มักนิยมหักหาญน้ำใจหญิงงามข้าเห็นว่าท่านหลายวัน เอาใจแม่นางน้อยนางหนึ่งวันนี้กลับกกลอกกลิ้งมาแสดงท่าที …หวงแหน.. แม่นางลี่ที่...เต็มใจจะไปกับข้า”หยางซานชิงงัดคำพูดที่ทำให้ต้าหมิงคุนเลือดขึ้นหน้า“หยุดปากพล่อยๆของเจ้าใครกันหึงหวง”เลือดขึ้นหน้าจริงๆหยางซานซินยิ้มยียวน“ไม่ยากไม่ยาก อยากให้ข้าหุบปากไท่จือแค่เพียงปล่อยนางไปกับข้า ข้ากับแม่นางลี่เรานัดแนะที่จะไปไปเที่ยว …ด้วยกันในวันนี้ไท่จือแคว้นหานมิได้อัตคัดหญิงงามเช่นไรจึงต้องลงทุนแย่งชิงกับข้าให้เสียเกียรติ” ปล่อยมือลี่หลันเล่อในทันทีหยางซานซิงยิ้ม ถือวิสาสะคว

ตระกูลถัง“ไท่จือประทานของกำนัลจากวังหลวงมอบให้เจ้าเมื่อบ่าย ขันทีอัญเชิญของกำนัลมากมายให้เจ้า เมิ่งเม่ยข้า ภูมิใจในตัวเจ้าเสียจริง”“ท่านพ่อ ข้ากับไท่จือเพิ่งจะพบกันแค่เพียงครั้งเดียว”ยิ้มอายๆ“ไท่จือพึงใจในตัวเจ้าตำแหน่งไท่จือเฟย เช่นไรจึงจะปล่อยให้หลุดมือต่อไปหากเป็นไท่จือแค่เพียงเอ่ยปากตำแหน่งของข้าย่อมได้รับการส่งเสริมให้ยิ่งใหญ่ยิ่งๆขึ้นไป จะว่าไปบิดาเจ้าทำงานหนักเบาไม่น้อยไปกว่าใต้เท้าลี่ แต่เมื่อถึงคราวได้รับคำสรรเสริญกลับเป็นท่านลี่รับไปเพียงผู้เดียว”“ท่านพ่อข้ากำลังตั้งใจทำในสิ่งที่ท่านพ่อสั่งสอนมา การจะให้ได้ใจไท่จือจะต้องอาศัยความลุ่มหลง และมารยาหญิง หากว่าเปรียบกันระหว่างข้ากับลี่หลันเล่อนางย่อมเหนือกว่าแต่หากจะเหนือกว่านางจะต้องวางแผนให้รัดกุม”“ต้องถือเป็นโอกาสอันดีสวรรค์เมตตาเจ้าแล้ว ไท่จือมองเจ้าเพียงผิวเผิน หาได้รู้ภายในจิตใจเจ้าไม่ ต้องยกความดีความชอบให้กับมารดาของเจ้าที่เลี้ยงดูสั่งสอนจนกิริยาของเจ้างดงามไร้ที่ติ หากจะเปรียบกับคุณหนูลี่ผู้โง่งมย่อมห่างจากเจ้าหลายขุม โชคของเจ้าทั้งยังส่งผลมาถึงข้า ตำแหน่งราชทูตด้านการค้า มีคนเสนอเงินทองมากมายให้กับใต้เท้าลี่นับวัน

เช้าสดใส หลันเล่อนอนบิดขี้เกียจอยู่บนแท่นนอน เมื่อคืนจำได้แม่นยำว่า อ้อมกอดอบอุ่นยังอยู่ตรงนั้น วันนี้สายป่านนี้หลันเล่อเพิ่งจะขยับกายต้าหมิงคุนยกถาดอาหารเข้ามาข้างในกระโจมอากาศข้างนอกยังหนาวเหน็บ“ตื่นแล้วหรือข้าตั้งใจว่าเจ้านอนนานหน่อยอาการไข้จะได้หายไปวันพรุ่งนี้เราจึงจะเดินทาง”“หลันเล่ออยากจะไปวันนี้”เสียงออดอ้อนอ่อนหวานเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาไม่เคยได้ยินลี่หลันเล่อทำมัน“ยังไม่ดีขึ้น”วางถาดเครื่องเสวยลงบนโต๊ะเอื้อมมือแตะที่หน้าผากเนียน“อือ มือข้าชาจนไม่รู้สึกว่าตัวเจ้าร้อนหรือไม่”โน้มตัวลงกดริมฝีปากกับหน้าผากเนียน หลันเล่อก้มหน้าเขินอายกับลูกเล่นของต้าหมิงคุน ยังไม่หยุดแค่นั้นริมฝีปากอุ่นแค่เปลือกตา เลื่อนมาที่แก้ม สองข้างก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากบดเบียดนุ่มนวลยิ่งนัก หลันเล่อกำมือแน่น เมื่อร่างบางถูกโน้มลงบนแท่นนอน“ให้ข้าตรวจดูก่อนว่าจะเดินทางได้หรือยัง”เสียงสั่นกระเส่าริมฝีปากยังสำรวจซอกคอขาว สูดกลิ่นกายสาว“ทะทะท่านอา ฝ่าบาท เจ้าเล่ห์”“ไม่ทำแบบนี้จะรู้รึว่าตัวร้อนหรือไม่ ต้องพิสูจน์เสียหน่อยซุกหน้าลงบนซอกคอขาวเลื่อนลงมาที่อกนุ่ม“ท่านอา ไม่เอาแล้วหลันเล่อหิวแล้ว”“ข้า...ก

“ขอบคุณซือฟุ ที่สั่งสอน”ถงหมิ่นยิ้มตำหนักส่วนหน้าของ เมิ่งเม่ย (นางไม่ได้รับอนุญาตให้ไปใช้ชีวิตในวังหลวง เหมือนดังสนมหรือฮองเฮาเพราะสถานะของเมิ่งเม่ยไม่ชัดเจนนั่นเอง)“พี่ใหญ่ท่านเห็นหรือไม่ว่าฝ่าบาท เป็นสุขเพียงใดที่มีนางข้างกาย”จื่อจื่อถอนหายใจ“ความจริงเจ้าน่าจะทำใจไว้บ้าง”ตั้งใจตักเตือนน้องร่วมบิดา“ทำใจ ทำไม่ข้าต้องทำใจในเมื่อตลอดมาเป็นเมิ่งเม่ยที่ยัง… เคียงข้างฝ่าบาท”“เมื่อไหร่เจ้าจะรู้ว่า ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว ฝ่าบาทไม่ได้คิดกับเจ้าเหมือนเมื่อก่อน”“ไม่จริงหากไม่คิดอะไรกับข้า…ฝ่าบาทจะให้ข้าเข้ามาอยู่ในวังหลวงทำไมกัน”“จนป่านนี้เจ้ายังหลอกตัวเอง เจ้าไม่สงสัยหรือว่าทำไมฝ่าบาทไม่แต่งตั้งเจ้าในตำแหน่งสนมหรือฮองเฮาหรือตำแหน่งอื่นๆ นั่นเพราะฝ่าบาทรู้ว่าในใจฝ่าบาทมีเพียงคุณหนูลี่ผู้นั้นไม่ได้มีเจ้า แต่ที่ฝ่าบาทให้เจ้าเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะฝ่าบาทเป็นคนดี เรื่องราวทุกอย่างเจ้าคิดหรือว่าฝ่าบาทไม่สืบสาวราวเรื่องหรือทุกอย่างล้วนผ่านการไต่สวน แต่ด้วยฝ่าบาทไม่เคยกล่าวโทษเจ้าเพราะฝ่าบาทคิดว่าเป็นฝ่าบาทเองที่ผิด ผิดที่หลงเชื่อคำยุยงของเจ้าทำให้ฝ่าบาททำร้ายคุณหนูลี่ เพราะฝ่าบาทเป็นคนดีและสำ